ขอเล่าแบบย่อ ไม่เอารายละเอียด แต่ขออธิบายนิดนึง กลัวจะคิดเอง ตีความเอง เดากันเองนะคะ
คือเราทำงานพิเศษตามโรงเรียนสอนพิเศษค่ะ
ไม่เคยมีปัญหาอะไร ทำงานมา 7 ปีค่ะ รวมๆที่ทำงานที่ลาออกไปแล้วด้วยประมาณ 10 ที่ค่ะ
ไม่เคยโดนไล่ออกนะคะ เพราะแบบบางที่ก็สอนวันจันทร์วันเดียว บางที่ก็ช่วงบ่ายวันอาทิตย์
อารมณ์ประมาณนี้...ทุกที่ที่ลาออกปัญหาคือไกลบ้านค่ะ ไม่ได้มีปัญหากะเจ้านาย
ที่นี้เนี่ยเราสอนได้ประมาณ 2 ปีค่ะเค้าขอร้องให้มาช่วยสอนค่ะ ทั้งๆที่เรามีงานอื่นอยู่แล้ว
เราก็โอเคไปค่ะ เพราะเค้าขอได้ 3 - 4 รอบแล้ว มันจะแลดูเล่นตัวเกินไป
เราไม่เคยลางานโดยไม่มีเหตุผล ไม่เคยเลยค่ะ แถมที่ว่ามีเหตุเนี่ยนับนิ้วได้
เราสอนกับเค้า 5 วันต่อสัปดาห์ เค้าเคยคุยกับเราบ่อย เรื่องครูคนอื่นลา
บ่นให้ฟัง ส่ายหัว เหวี่ยงกันในไลน์กรุ๊ป บอกว่าอยากได้ครูเหมือนเรา ไม่ลา ไม่สาย
ให้ทำอะไรทำ ให้นั่งรถมาสอน1ชั่วโมง มา ไม่บ่น ยิ้มแย้มแจ่มใสดี คุยกับผู้ปกคอง
รายงานผลการเรียน ส่งเด็กสอบ แกะเพลง หาโน้ต วิ่งเรื่องสอบให้เด็ก เค้าชอบค่ะ
จนเราเจอเหตุจำเป็นที่จะต้องลางาน คือคุณตาเสีย
คุณตาเสียไวมากค่ะ ไม่มีทีท่าว่าจะเสีย สมเหตุสมผลค่ะ เพราะเบ็ดเสร็จลางาน 3 วัน
เพื่อจัดการเรื่องงานศพ ยอมรับผิดว่าจากสอน 5 วัน เราขอเค้าสอนเหลือ 1 วัน
ที่เหลือลาออก แต่เรื่องนี้คุยกันก่อนเรื่องคุณตาครึ่งเดือน เราหาครูแทนด้วยค่ะ ไม่ทิ้งเค้าวิ่งหาครูแน่นอน
หลังจากคุณตาเผาได้เสร็จสับ เราไปทำงานปกติ มีร้องไห้ค่ะ ***นอกเวลางาน***
จริงป่ะคะใครๆก็ร้องไห้ แฟบอกเลิกยังร้องไห้กันเลย อย่าประสากับครอบครัวเสียชีวิต
พอคุณตาเผาปุ๊ปเรากลับไปสอนได้สัปดาห์เดียวค่ะ เค้าไล่ออก
ที่จริงเค้าพูดเนิบๆ แต่พอเราเข้าไปคุยมันเลยแบบเลยเถิด
ประเด็นหลักๆที่ไล่คือ เค้าใช้คำว่าลาบ่อยค่ะ เราไม่ได้ไปโรงเรียนทั้งสัปดาห์ แต่ใน 7 วันเนี่ย
มันมีวันหยุดของโรงเรียน 3 วันค่ะ โรงเรียนหยุด ฉะนั้นไปสอนไม่ได้อยู่แล้วค่ะ
เค้าพูดแนว คุณตาเผาแล้วไม่เข้าใจทำไมยังไม่ไปทำงาน...เพราะหลังจากงานเผา
มันมีเรื่องอื่นต้องจัดการ แล้วเรื่องลาออกขอเหลือสอน 1 วัน เราคุยกันมาครึ่งเดือนแล้วค่ะ
แต่มันกลับเป็นประเด็นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคนเราไม่เข้าใจกัน แต่เราหาครูแทนค่ะขอย้ำ
เราถามเค้าว่าจะให้เราบอกเด็กมั้ย อธิบาย จะได้ไม่เหมือนหายไปเฉยๆ เค้าจะเสียความรู้สึก
เค้าว่าไม่เอาค่ะ กลัวเด็กไม่ต่อคอร์ส ซึ่งเราก็ไม่บอก แต่ตอนนี้พูดว่าเราไม่รับผิดชอบการลาออก
มีพูดอีกว่า ตอนที่เค้าโทรไปขอร้องให้มาสอน เค้าไม่ได้ขอ เรามาเอง เงิบเลยค่ะ
ส่วนประเด็นอีกประเด็นเราว่าเค้าโกรธอันนี้หนักสุด แต่สำหรับเรามันเรื่องเล็ก
คือ เราโพสเฟสบุ๊คน้อยใจเพื่อน ข้อความลักษณะเปรียบเทียบ
ไม่มีคำหยาบ ไม่มีการแท่กชื่อ ไม่มีการพาดพิง ไม่มีการใช้อักษรย่อ
เช่น ที่ทำงานพี่เป็นย่างนี้ๆ แต่ที่ทำงานเรา.... เราจุดๆๆๆไว้ จบเลยค่ะ
เค้านอย หาว่าเราหมายถึงเค้า ... เอ้างงสิคะ ไหงคิดงั้น แต่ไม่เป็นไร ประเด็นนี้เคลีย
เค้าก็ขอโทษเราค่ะ
เราทิ้งท้ายกับเค้าไว้แค่ เป็นเจ้านายคน มีอะไรไม่พอใจ ไม่เข้าใจ อย่านั่งรอให้ลูกน้องเดินมาบอก
เพราะบางทีไอ่ลูกน้องเนี่ยมันไม่รู้ค่ะว่าเจ้านายไม่พอใจ ยิ่งนั่งอยู่แต่ในห้องตัวเองใครจะไปรู้
เด็กๆทำผิดอะไร ถามค่ะ ไม่ใช่คิดเอง เออเอง แล้วมาไล่ลูกจ้างออก มันดูใจแคบ
เราว่ามันยาวไปอีกแล้วค่ะ แต่สั้นกว่าอันแรกนะ ยังไงถ้ายาวไปขอโทษนะคะ ^^
จากใจฟรีแลนซ์ เมื่อโดนไล่ออกจากงานเพราะลามางานศพคุณตา และดูแลคุณยาย
คือเราทำงานพิเศษตามโรงเรียนสอนพิเศษค่ะ
ไม่เคยมีปัญหาอะไร ทำงานมา 7 ปีค่ะ รวมๆที่ทำงานที่ลาออกไปแล้วด้วยประมาณ 10 ที่ค่ะ
ไม่เคยโดนไล่ออกนะคะ เพราะแบบบางที่ก็สอนวันจันทร์วันเดียว บางที่ก็ช่วงบ่ายวันอาทิตย์
อารมณ์ประมาณนี้...ทุกที่ที่ลาออกปัญหาคือไกลบ้านค่ะ ไม่ได้มีปัญหากะเจ้านาย
ที่นี้เนี่ยเราสอนได้ประมาณ 2 ปีค่ะเค้าขอร้องให้มาช่วยสอนค่ะ ทั้งๆที่เรามีงานอื่นอยู่แล้ว
เราก็โอเคไปค่ะ เพราะเค้าขอได้ 3 - 4 รอบแล้ว มันจะแลดูเล่นตัวเกินไป
เราไม่เคยลางานโดยไม่มีเหตุผล ไม่เคยเลยค่ะ แถมที่ว่ามีเหตุเนี่ยนับนิ้วได้
เราสอนกับเค้า 5 วันต่อสัปดาห์ เค้าเคยคุยกับเราบ่อย เรื่องครูคนอื่นลา
บ่นให้ฟัง ส่ายหัว เหวี่ยงกันในไลน์กรุ๊ป บอกว่าอยากได้ครูเหมือนเรา ไม่ลา ไม่สาย
ให้ทำอะไรทำ ให้นั่งรถมาสอน1ชั่วโมง มา ไม่บ่น ยิ้มแย้มแจ่มใสดี คุยกับผู้ปกคอง
รายงานผลการเรียน ส่งเด็กสอบ แกะเพลง หาโน้ต วิ่งเรื่องสอบให้เด็ก เค้าชอบค่ะ
จนเราเจอเหตุจำเป็นที่จะต้องลางาน คือคุณตาเสีย
คุณตาเสียไวมากค่ะ ไม่มีทีท่าว่าจะเสีย สมเหตุสมผลค่ะ เพราะเบ็ดเสร็จลางาน 3 วัน
เพื่อจัดการเรื่องงานศพ ยอมรับผิดว่าจากสอน 5 วัน เราขอเค้าสอนเหลือ 1 วัน
ที่เหลือลาออก แต่เรื่องนี้คุยกันก่อนเรื่องคุณตาครึ่งเดือน เราหาครูแทนด้วยค่ะ ไม่ทิ้งเค้าวิ่งหาครูแน่นอน
หลังจากคุณตาเผาได้เสร็จสับ เราไปทำงานปกติ มีร้องไห้ค่ะ ***นอกเวลางาน***
จริงป่ะคะใครๆก็ร้องไห้ แฟบอกเลิกยังร้องไห้กันเลย อย่าประสากับครอบครัวเสียชีวิต
พอคุณตาเผาปุ๊ปเรากลับไปสอนได้สัปดาห์เดียวค่ะ เค้าไล่ออก
ที่จริงเค้าพูดเนิบๆ แต่พอเราเข้าไปคุยมันเลยแบบเลยเถิด
ประเด็นหลักๆที่ไล่คือ เค้าใช้คำว่าลาบ่อยค่ะ เราไม่ได้ไปโรงเรียนทั้งสัปดาห์ แต่ใน 7 วันเนี่ย
มันมีวันหยุดของโรงเรียน 3 วันค่ะ โรงเรียนหยุด ฉะนั้นไปสอนไม่ได้อยู่แล้วค่ะ
เค้าพูดแนว คุณตาเผาแล้วไม่เข้าใจทำไมยังไม่ไปทำงาน...เพราะหลังจากงานเผา
มันมีเรื่องอื่นต้องจัดการ แล้วเรื่องลาออกขอเหลือสอน 1 วัน เราคุยกันมาครึ่งเดือนแล้วค่ะ
แต่มันกลับเป็นประเด็นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคนเราไม่เข้าใจกัน แต่เราหาครูแทนค่ะขอย้ำ
เราถามเค้าว่าจะให้เราบอกเด็กมั้ย อธิบาย จะได้ไม่เหมือนหายไปเฉยๆ เค้าจะเสียความรู้สึก
เค้าว่าไม่เอาค่ะ กลัวเด็กไม่ต่อคอร์ส ซึ่งเราก็ไม่บอก แต่ตอนนี้พูดว่าเราไม่รับผิดชอบการลาออก
มีพูดอีกว่า ตอนที่เค้าโทรไปขอร้องให้มาสอน เค้าไม่ได้ขอ เรามาเอง เงิบเลยค่ะ
ส่วนประเด็นอีกประเด็นเราว่าเค้าโกรธอันนี้หนักสุด แต่สำหรับเรามันเรื่องเล็ก
คือ เราโพสเฟสบุ๊คน้อยใจเพื่อน ข้อความลักษณะเปรียบเทียบ
ไม่มีคำหยาบ ไม่มีการแท่กชื่อ ไม่มีการพาดพิง ไม่มีการใช้อักษรย่อ
เช่น ที่ทำงานพี่เป็นย่างนี้ๆ แต่ที่ทำงานเรา.... เราจุดๆๆๆไว้ จบเลยค่ะ
เค้านอย หาว่าเราหมายถึงเค้า ... เอ้างงสิคะ ไหงคิดงั้น แต่ไม่เป็นไร ประเด็นนี้เคลีย
เค้าก็ขอโทษเราค่ะ
เราทิ้งท้ายกับเค้าไว้แค่ เป็นเจ้านายคน มีอะไรไม่พอใจ ไม่เข้าใจ อย่านั่งรอให้ลูกน้องเดินมาบอก
เพราะบางทีไอ่ลูกน้องเนี่ยมันไม่รู้ค่ะว่าเจ้านายไม่พอใจ ยิ่งนั่งอยู่แต่ในห้องตัวเองใครจะไปรู้
เด็กๆทำผิดอะไร ถามค่ะ ไม่ใช่คิดเอง เออเอง แล้วมาไล่ลูกจ้างออก มันดูใจแคบ
เราว่ามันยาวไปอีกแล้วค่ะ แต่สั้นกว่าอันแรกนะ ยังไงถ้ายาวไปขอโทษนะคะ ^^