เคยเป็นไมระหว่างคนที่เค้ารักเรากับคนที่เรารัก(แต่คนก็ไม่สนใจทั้งคู่><)
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าตอนอยู่ม. ต้นแอบชอบเพื่อนยุคนหนึ่งแต่เค้าดันไปเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทเราตอนแรกก็ไม่ได้คิดไรหรอกแต่เป็นเพราะอยู่ห้องเดี่ยวกันแล้วพอมันทะเลาะกับแฟนมัน(ก็คือเพื่อนสนิทเรานั้นแหละ)มันก็จะโทรมาระบายกับเรามาเล่ามาปลดทุกข์เราก็รับฟังก็มีแนะนำบางถ้าพอจะรู้แต่ก็ในฐานัเพื่อน. แต่พอนานเข้านานเข้าใจก็หวั่นไหวมันทะเลาะกับแฟนจนเลิกกันมันก็โทรมาร้องกับเราทุกวันทุกวัน มีไรก็เล่าให้เราฟังทุกเรื่องจนกล้ายเป็นคนรู้ความเคลื่อนไหวมันทุกอย่างจนเพื่อนในห้องแซวว่าเป็นแฟนกันหรือป่าว??เป็นแบบนี้เกือบปีโทรหาเราโดยที่เราไม่ต้องโทรมาเป็นเวลาทุกวันร้องเพลงให้ฟังก่อนนอนมีไรก็พูดกันปรึกษากัน…จนวันหนึ่งมันก็ไปแฟนไปจีบกันตอนไหนก็ไม่รู้จนทำให้เราห่างกันแล้วพอดีกับช่วงนั้นขึ้นม. ปลายแยกกันอยู่คนห้องแต่ความรู้สึกของเราก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แล้วในช่วงนั้นก็ไม่คนเข้ามาพอดีก็คนมันเหงาแล้วเค้าก็ดีกับเรา(ในช่วงแรกๆ)เราก็เลยคบกันในใจตอนนั้นคนที่เราคบเราก็รักแล้วคนที่เราแอบชอบเราก็ไม่เคยลืม แต่ก็นึกไว้ตลอดว่าเรามีแฟนอยู่เค้าก็มีแฟนอยู่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกแล้วเขาก็รักแฟนเขามากๆแล้ว แต่ด้วยความที่ชอบและเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนเราก็ชอบไปแกล้งมันด่าแม่ด่าพ่อบางขอแค่ได้คุยกันบางก็พอใจแล้ว (ในใจก็ยังรักแฟนอยู่นะ) เป็นแบบนี้จนจบม. 6แล้วก็แยกย้ายไปเรียนคนล่ะจังหวัด หลังจากแยกย้ายกันไปได้กี่เดือนเราก็ตัดสินใจบอกกับมันไปแต่ตอนในใจคิดแค่ว่าที่บอกไปไม่ได้ต้องการเขามาเป็นแฟนแต่แค่อยากบอกความรู้สึกไปก็เท่านั้นตอนแรกก็ไม่กล้ากลัวบอกไปจะเสียเพื่อนแต่ก็…รวบรวมความกล้าบอกไปเลยพอเขารู้เขาก็ตกใจไม่คิดว่าจะเป็นเราหลังจากบอกความรู้สึกไปไม่นานเขาก็เลือกกับแฟนเค้าไม่ใช่เพราะเราหรอกแต่เขามีเหตุผลของเขาที่จะต้องเลือกกันเราก็ดีใจนะแต่เราก็ยังคบกับแฟนเราอยู่พอรู้ว่าเขาเลือกกันแฟนเราก็กล้าที่จะทั้งเฟสทั้งไลน์มากขึ้นคุยกันมากขึ้นนะจะเรากลับมามีความรู้สึกเหมือนเดิมตอนแรกๆอีกครั้งแล้วอยู่ในช่วงที่เราทะเลาะกับแฟนเกือบจะเลิกกันด้วยความที่เราคุยกับเขามากเกินแล้วเขาก็ไม่ได้คิดกับเราแบบนั้นเลยทำใครอึดอัดแล้วก็หายไปจากเราไปได้คุยกับพักใหญ่ไปเจอกันที่งานเลี้ยงรุ่นม. 3ก็ไม่คุยกันสักคำเราก็เลยคิดว่าตัดเถอะเพราะยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีแต่ไม่อยกเสียเพื่อนก็เลยทักไปคุยแบบเพื่อน ตอนนั้นเราคบกับแฟนได้2ปีกว่าแล้วแฟนเราเขารักเรามากแต่ติดอยู่ตรงที่ว่าเขาไม่มีเวลา แล้วเป็นผู้ชายที่ไม่โรแมนติกเสียเลยไม่เคยทำไรหวานๆให้จะบอกรักก็คือบอกเลยจะซื้อไรให้ก็คือซื้อเลยถามว่าเราเบื่อไมบอกเลยเบื่อแต่ด้วยความรักที่เขามีให้เลยเลิกไม่ลงสักทีตอนนี้ใจมีผู้ชายอยู่2คนคนหนึ่งก็เหมือนที่เล่าเขาไม่ได้รักเราเลยแต่เรากลับไปรักไปชอบเขาส่วนอีกคนเขารักเรามากแต่ก็ไม่มีเวลาให้ไม่สนใจเรื่องเล็กๆน้อยเหมือนคบไปเรื่อยๆวันๆทั้งพูดทั้งหาวิธีเป็นร้อยแล้วก็ไม่อะไรดีขึ้นมากคนี้ไม่ใช่ไมรักนะรักแต่ก็.…เหมือนคบไปวัน จะเอาไงต่อดีค่ะสับสนจริง><! ขอบคุณนะคะที่อ่านกระทู้คงไม่ได้มีประโยชน์อะไรแต่ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยนะค่ะขอบคุณค่ะ
ความรักความสับสน
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าตอนอยู่ม. ต้นแอบชอบเพื่อนยุคนหนึ่งแต่เค้าดันไปเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทเราตอนแรกก็ไม่ได้คิดไรหรอกแต่เป็นเพราะอยู่ห้องเดี่ยวกันแล้วพอมันทะเลาะกับแฟนมัน(ก็คือเพื่อนสนิทเรานั้นแหละ)มันก็จะโทรมาระบายกับเรามาเล่ามาปลดทุกข์เราก็รับฟังก็มีแนะนำบางถ้าพอจะรู้แต่ก็ในฐานัเพื่อน. แต่พอนานเข้านานเข้าใจก็หวั่นไหวมันทะเลาะกับแฟนจนเลิกกันมันก็โทรมาร้องกับเราทุกวันทุกวัน มีไรก็เล่าให้เราฟังทุกเรื่องจนกล้ายเป็นคนรู้ความเคลื่อนไหวมันทุกอย่างจนเพื่อนในห้องแซวว่าเป็นแฟนกันหรือป่าว??เป็นแบบนี้เกือบปีโทรหาเราโดยที่เราไม่ต้องโทรมาเป็นเวลาทุกวันร้องเพลงให้ฟังก่อนนอนมีไรก็พูดกันปรึกษากัน…จนวันหนึ่งมันก็ไปแฟนไปจีบกันตอนไหนก็ไม่รู้จนทำให้เราห่างกันแล้วพอดีกับช่วงนั้นขึ้นม. ปลายแยกกันอยู่คนห้องแต่ความรู้สึกของเราก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แล้วในช่วงนั้นก็ไม่คนเข้ามาพอดีก็คนมันเหงาแล้วเค้าก็ดีกับเรา(ในช่วงแรกๆ)เราก็เลยคบกันในใจตอนนั้นคนที่เราคบเราก็รักแล้วคนที่เราแอบชอบเราก็ไม่เคยลืม แต่ก็นึกไว้ตลอดว่าเรามีแฟนอยู่เค้าก็มีแฟนอยู่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกแล้วเขาก็รักแฟนเขามากๆแล้ว แต่ด้วยความที่ชอบและเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนเราก็ชอบไปแกล้งมันด่าแม่ด่าพ่อบางขอแค่ได้คุยกันบางก็พอใจแล้ว (ในใจก็ยังรักแฟนอยู่นะ) เป็นแบบนี้จนจบม. 6แล้วก็แยกย้ายไปเรียนคนล่ะจังหวัด หลังจากแยกย้ายกันไปได้กี่เดือนเราก็ตัดสินใจบอกกับมันไปแต่ตอนในใจคิดแค่ว่าที่บอกไปไม่ได้ต้องการเขามาเป็นแฟนแต่แค่อยากบอกความรู้สึกไปก็เท่านั้นตอนแรกก็ไม่กล้ากลัวบอกไปจะเสียเพื่อนแต่ก็…รวบรวมความกล้าบอกไปเลยพอเขารู้เขาก็ตกใจไม่คิดว่าจะเป็นเราหลังจากบอกความรู้สึกไปไม่นานเขาก็เลือกกับแฟนเค้าไม่ใช่เพราะเราหรอกแต่เขามีเหตุผลของเขาที่จะต้องเลือกกันเราก็ดีใจนะแต่เราก็ยังคบกับแฟนเราอยู่พอรู้ว่าเขาเลือกกันแฟนเราก็กล้าที่จะทั้งเฟสทั้งไลน์มากขึ้นคุยกันมากขึ้นนะจะเรากลับมามีความรู้สึกเหมือนเดิมตอนแรกๆอีกครั้งแล้วอยู่ในช่วงที่เราทะเลาะกับแฟนเกือบจะเลิกกันด้วยความที่เราคุยกับเขามากเกินแล้วเขาก็ไม่ได้คิดกับเราแบบนั้นเลยทำใครอึดอัดแล้วก็หายไปจากเราไปได้คุยกับพักใหญ่ไปเจอกันที่งานเลี้ยงรุ่นม. 3ก็ไม่คุยกันสักคำเราก็เลยคิดว่าตัดเถอะเพราะยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีแต่ไม่อยกเสียเพื่อนก็เลยทักไปคุยแบบเพื่อน ตอนนั้นเราคบกับแฟนได้2ปีกว่าแล้วแฟนเราเขารักเรามากแต่ติดอยู่ตรงที่ว่าเขาไม่มีเวลา แล้วเป็นผู้ชายที่ไม่โรแมนติกเสียเลยไม่เคยทำไรหวานๆให้จะบอกรักก็คือบอกเลยจะซื้อไรให้ก็คือซื้อเลยถามว่าเราเบื่อไมบอกเลยเบื่อแต่ด้วยความรักที่เขามีให้เลยเลิกไม่ลงสักทีตอนนี้ใจมีผู้ชายอยู่2คนคนหนึ่งก็เหมือนที่เล่าเขาไม่ได้รักเราเลยแต่เรากลับไปรักไปชอบเขาส่วนอีกคนเขารักเรามากแต่ก็ไม่มีเวลาให้ไม่สนใจเรื่องเล็กๆน้อยเหมือนคบไปเรื่อยๆวันๆทั้งพูดทั้งหาวิธีเป็นร้อยแล้วก็ไม่อะไรดีขึ้นมากคนี้ไม่ใช่ไมรักนะรักแต่ก็.…เหมือนคบไปวัน จะเอาไงต่อดีค่ะสับสนจริง><! ขอบคุณนะคะที่อ่านกระทู้คงไม่ได้มีประโยชน์อะไรแต่ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยนะค่ะขอบคุณค่ะ