คุณเคยรู้สึกเหมือนซะตาฟ้าลิขิตชีวิตเอาไว้แล้วไหม?

ผมรู้สึกเหมือนผมไม่ได้ลงมือทำอะไรด้วยตัวเองจริงๆเลย เข้าเรื่องเลย ตั้งแต่เรียนจบเรื่องอะไรๆก็เข้ามาอยู่ตลอด ผมได้มหาลัยที่นึงในวิชาสาขาที่ชอบแต่ก็ต้องสระสิทธ์ เนื้องจางไม่มีใครสงเสียผมเรียน แม่ผมก็ไม่มีเงิน จะกู้ก็ไม่ทัน  ผมจึงตัดสินใจออกมาทำงานต่างจังหวัดมาอยู่กับป้า หางานทำไม่ได้เลยครับ แล้วก็ย้ายไปหางานอีกจังหวัดนึงแต่ก็เหมือนเดิน ผมจบแค่ ม.6 คงมีแต่งานพวกเสริพอาหารล้างจาน ผมไม่ชอบงานพวกนี้เลยจึงหางานในเน็ต เจองานๆนึงที่คล้ายๆกับที่ผมชอบผมตัดสินใจสมัคและก็ไปทำงานเลยวันแรกกก็ได้ทำงานเลยครับตื่นเต้นมากคิดว่าจะไม่ได้ทำแล้ว และแล้วก็ได้ทำ ที่ทำงานอยู่ห่างจากที่ผมพักมาก ทั้งแม่และป้าไม่ให้ทำแต่ผมชอบงานนี้จึงดื้อด้าน วันนึงผมไปซื้อของเซเว่น จอดรถเสร็จหันเข้าไปดูในร้านเจอพนักงานคนนึงหันมาพอดี ตอนนั้นเองผมรู้สึก..ชอบเธอทันที เหมือนรักแรกพบเลย ตั้งแต่วันนั้นผมก็มาประจำเลย จนวันนึงผมตัดสินใจจีบเธอ เรานัดกินข้าวกันจากนั้นก็เที่ยวด้วนกันแทบทุกวัน ไม่นานนักเธอก็บอกผมว่าคงจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานเพราะเธอต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ก่อนเธอจะกลับผมนัดเธอไปกินข้าวและผมจะขอเธอเป็นแฟน แต่วันนั้นกลับไม่เกินขึ้นแม่เธอป่วยจึงรีบกลับแล้วเธอก็ขอโทษผมจากนั้นก็หายไปเลยติดต่อไม่ได้เลย เจ็ดวัน เธอโทรมาและกล่าวขอโทษผมอีกครั้ง แล้วหายไปด้วยข้อความเสียง บอกขอโทษและบอกว่าเธอไม่ดีพอสำหรับผม จนวันนึงเพื่อนเธอโทรมาขอเฟสผม และผมก็เจอเฟสเธอที่มีรูปคู่กับแฟนเค้าผมอึ้งไปเลย สับสนไปหมด ละเธอก็มาขอโทษผมและขอเป็นเพื่อนกัน แต่ผมทำไม่ได้ เรื่องนี้ขอจบเท่านี้...และผมขับรถตะเวนหาห้องเช่าใกล้ๆที่ทำงานมาสองวันเต็มๆเจอแต่ห้องแพงๆ วันที่สามผมแวะซื้อน้ำเซเว่น แต่เหมือนกับมีอะไรชี้นำผมให้หันไปมองป้ายเล็กๆอยู่ใกล้พุ่มไม้ "ห้องว่างให้เช่า"พร้อมเบอโทร ผมโทรไปก็ได้ที่นี้ละครับที่ถูกสุด เจ้าของใจดี หัวหน้างานใจดีให้ยืมรถใช้ ชีวิตเจอแต่คนดีๆแต่ก็ไม่ทั้งหมด เหมือนทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว...

ยาวไปมากเลยขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน