สวัสดีครับ สืบเนื่องจากผมได้เจอกระทู้นึงที่ จขกท. เล่าว่ากลัวโดนป้ายยา มีผู้เข้ามาแสดงความเห็นหลายท่านว่าการป้ายยานั้นไม่มีจริง
ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ หรือนักวิทยาศาสตร์ต่างๆ ได้ออกมาพูดว่ามันไม่มีจริง ตามหลักวิทยาศาตร์
แต่เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ "เกิดขึ้นจริง" กับเพื่อนของผมคนหนึ่งนะครับ เป็นเพื่อนผู้หญิง
เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้ว ประมาณเกือบๆ 10 ปี ได้ตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
อาจจะเล่าข้ามหรือบางอย่างไม่เคลียร์เพราะค่อนข้างนานนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า .. เพื่อนผม เป็นผู้หญิงคนนึง ขอใช้ชื่อว่า "จูน"
จูนเป็นคนมีโรคประจำตัว ต้องไปหาหมอทุกเดือน (เป็นโรคเกี่ยวกับเลือด) ทุกครั้งที่ไปโรงพยาบาลก็ไปคนเดียวปกติ
วันที่เกิดเหตุ จูนเพิ่งหาหมอเสร็จ แล้วก็เดินไปกดเงิน ระหว่างนั้นก็รู้สึกตัวว่ามีผู้หญิงอีกคนนึงคอยมอง
หรือเดินตามมาอยู่ใกล้ๆตลอด ก็ค่อนข้างกลัว เลยรีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล เพื่อจะไปขึ้นรถเมล์
ผู้หญิงคนนั้นก็เดินตามจูนมาแล้วก็ตะโกนเรียกว่า "มาคนเดียวเหรอ แม่ไม่มาด้วยเหรอ" ซึ่งจูนเป็นเด็กต่างจังหวัด แม่ไม่เคยมาด้วย
และไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้แน่นอน (มั่นใจมาก) จูนจึงรีบเดินหนี แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เดินฝ่าฝูงชนมา
แล้วยังตะโกนทักไม่เลิก ตอนแรกก็คิดว่าทักคนอื่น แต่ก็รู้สึกไม่ปลอดภัย จึงรีบขึ้นรถเมล์คันแรกที่มาจอด ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นสายนี้
อต่ผู้หญิงคนนั้นก็รีบวิ่งขึ้นมาบนรถเมล์ด้วย แล้วจับมือจูนในจังหวะที่ก้าวขึ้นรถเมล์คนเยอะแยะ เบียดเสียด
จูนเองก็รู้สึกถึงผ้าเย็นๆเปียกๆ ในมือผู้หญิงคนนั้นที่มาแตะตัวเธอ ก็รีบสะบัดมือแล้วเดินไปนั่ง ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างๆจูน
ชวนคุยต่อ ทำไมมาคนเดียว จูนบอกสงสัยจำคนผิดรึเปล่า ผู้หญิงคนนั้นก็หาเรื่องคุยไปเรื่อย
แต่ระหว่างที่คุยก็เอามือที่มีผ้าเช็ดหน้าเปียกๆผืนนั้น มาโดนมือ โดนแขนจูนตลอด
จากระยะทางไม่นาน (จาก รพ.รามา ไปถึงอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ) จูนรีบลงที่อนุเสาวรีย์ ผู้หญิงคนนั้นก็ลงแล้วเดินตามมา คุยด้วยไม่หยุด
ทั้งที่จูนไม่ได้คุยด้วย ก็ยังเดินมา พอลงจากรถเมล์ จูนก็รู้สึกร้อนวาบๆ มึนๆ เริามเดินช้าลง จูนบอกว่ารู้สึกตัวตลอด
ยังมีความคิดตลอด แต่รู้สึกมึนมาก ผู้หญิงคนนั้นเห็นจูนดูมึนๆ ก็เดินมาพยุง บอกจูนว่าไปที่ห้องน้ำกันนะ
จูนก็เดินตามเค้าไปเรื่อยๆ ให้เค้าจูง แต่ในใจก็คิดว่า จะตามไปทำไมวะ แต่ก็เดินไปจนถึงห้องน้ำ
พอไปถึงห้องน้ำผู้หญิงคนนั้นก็ถามว่ามีเงินมาเท่าไหร่ พี่ขอดูได้มั๊ย จูนก็หยิบกระเป๋าตังออกมาส่งให้เค้าไปซะดื้อๆ
เค้าบอกว่าพี่ถอดสร้อยให้นะ สร้อยทองก็ให้เค้าถอดไปเฉยๆ มึนๆ โทรศัพท์มือถือ ของมีค่าทุกอย่างให้เค้าไปหมด
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า งั้นพี่ไปก่อนนะ คอยอยู่ตรงนี้พร้อมยัดห่อผ้าเล็กๆใส่ในมือให้ จูนก็รับมาแล้วยืนอยู่นิ่งๆ
ในห้องน้ำเซ็นเตอร์วัน ยืนอยู่นานมาก ด้วยความมึน เสร็จจากโรงพยาบาลสายๆ ประมาณ 11 โมง แต่ยืนอยู่ในห้องน้ำ
ถึงบ่าย 2 บ่าย 3 จนแม่บ้านมาเรียก ถามว่าน้องเป็นอะไร คือจูนยืนนิ่งๆ ไม่ได้หลับนะ แต่ดูเบลอๆ มึนๆ
แม่บ้านก็เลยเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ พอเริ่มรู้สึกตัวจูนก็ตกใจมาก แบมือดูสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นให้ไว้คือเหรียญบาท 8 เหรียญ
แค่พอค่ารถเมล์ (ยังดี) พอเช็คของที่หายไปก็ตกใจมาก ร้องห่มร้องไห้ ไปแจ้งความ
ตำรวจก็สามารถหาภาพคนร้ายจากกล้องวงจรปิดของเซ็นเตอร์วันไว้ได้ แต่มันก็ไม่ชัด เพราะคนเยอะมาก และไกล
ตำรวจแจ้งว่า คดีแบบนี้ยากมากที่จะเอาคืน ทำได้แค่ลงบันทึกประจำวัน
เรื่องนี้ทำให้จูนไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียวอีกเลย จบครับประสบการณ์โดนป้ายยา
ขออนุญาตแท็กหว้ากอ ลุมพินี เผื่อจะพอทราบครับว่ามันน่าจะเป็นสารอะไรที่ทำให้เกิดอาการแบบนี้ได้
แท็กศาสนานะครับ เผื่อเป็นเรื่องของไสยศาสตร์
ป.ล. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะครับ ผมไม่ได้แต่งขึ้น สภาพเพื่อนพอกลับมาถึงหอพักน่าสงสารมาก ไม่เหลืออะไรเลย
เพื่อนก็โทรหากันทั้งวันว่าหายไปไหน โทรไม่ติดปิดเครื่อง ทุกคนเป็นห่วงมาก กว่าจะกลับมาถึงก็เกือบมืด
ร้องไห้เป็นวันเป็นคืน ทั้งสร้อยทอง ทั้งเงินเดือนนั้นไม่เหลือ แม่ก็ด่า ดังนั้นเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงแน่นอนครับ
"ป้ายยา" มีจริงหรือไม่ เรื่องเล่าจากประสบการณ์โดนป้ายยา
ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ หรือนักวิทยาศาสตร์ต่างๆ ได้ออกมาพูดว่ามันไม่มีจริง ตามหลักวิทยาศาตร์
แต่เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ "เกิดขึ้นจริง" กับเพื่อนของผมคนหนึ่งนะครับ เป็นเพื่อนผู้หญิง
เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้ว ประมาณเกือบๆ 10 ปี ได้ตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
อาจจะเล่าข้ามหรือบางอย่างไม่เคลียร์เพราะค่อนข้างนานนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า .. เพื่อนผม เป็นผู้หญิงคนนึง ขอใช้ชื่อว่า "จูน"
จูนเป็นคนมีโรคประจำตัว ต้องไปหาหมอทุกเดือน (เป็นโรคเกี่ยวกับเลือด) ทุกครั้งที่ไปโรงพยาบาลก็ไปคนเดียวปกติ
วันที่เกิดเหตุ จูนเพิ่งหาหมอเสร็จ แล้วก็เดินไปกดเงิน ระหว่างนั้นก็รู้สึกตัวว่ามีผู้หญิงอีกคนนึงคอยมอง
หรือเดินตามมาอยู่ใกล้ๆตลอด ก็ค่อนข้างกลัว เลยรีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล เพื่อจะไปขึ้นรถเมล์
ผู้หญิงคนนั้นก็เดินตามจูนมาแล้วก็ตะโกนเรียกว่า "มาคนเดียวเหรอ แม่ไม่มาด้วยเหรอ" ซึ่งจูนเป็นเด็กต่างจังหวัด แม่ไม่เคยมาด้วย
และไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้แน่นอน (มั่นใจมาก) จูนจึงรีบเดินหนี แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เดินฝ่าฝูงชนมา
แล้วยังตะโกนทักไม่เลิก ตอนแรกก็คิดว่าทักคนอื่น แต่ก็รู้สึกไม่ปลอดภัย จึงรีบขึ้นรถเมล์คันแรกที่มาจอด ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นสายนี้
อต่ผู้หญิงคนนั้นก็รีบวิ่งขึ้นมาบนรถเมล์ด้วย แล้วจับมือจูนในจังหวะที่ก้าวขึ้นรถเมล์คนเยอะแยะ เบียดเสียด
จูนเองก็รู้สึกถึงผ้าเย็นๆเปียกๆ ในมือผู้หญิงคนนั้นที่มาแตะตัวเธอ ก็รีบสะบัดมือแล้วเดินไปนั่ง ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างๆจูน
ชวนคุยต่อ ทำไมมาคนเดียว จูนบอกสงสัยจำคนผิดรึเปล่า ผู้หญิงคนนั้นก็หาเรื่องคุยไปเรื่อย
แต่ระหว่างที่คุยก็เอามือที่มีผ้าเช็ดหน้าเปียกๆผืนนั้น มาโดนมือ โดนแขนจูนตลอด
จากระยะทางไม่นาน (จาก รพ.รามา ไปถึงอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ) จูนรีบลงที่อนุเสาวรีย์ ผู้หญิงคนนั้นก็ลงแล้วเดินตามมา คุยด้วยไม่หยุด
ทั้งที่จูนไม่ได้คุยด้วย ก็ยังเดินมา พอลงจากรถเมล์ จูนก็รู้สึกร้อนวาบๆ มึนๆ เริามเดินช้าลง จูนบอกว่ารู้สึกตัวตลอด
ยังมีความคิดตลอด แต่รู้สึกมึนมาก ผู้หญิงคนนั้นเห็นจูนดูมึนๆ ก็เดินมาพยุง บอกจูนว่าไปที่ห้องน้ำกันนะ
จูนก็เดินตามเค้าไปเรื่อยๆ ให้เค้าจูง แต่ในใจก็คิดว่า จะตามไปทำไมวะ แต่ก็เดินไปจนถึงห้องน้ำ
พอไปถึงห้องน้ำผู้หญิงคนนั้นก็ถามว่ามีเงินมาเท่าไหร่ พี่ขอดูได้มั๊ย จูนก็หยิบกระเป๋าตังออกมาส่งให้เค้าไปซะดื้อๆ
เค้าบอกว่าพี่ถอดสร้อยให้นะ สร้อยทองก็ให้เค้าถอดไปเฉยๆ มึนๆ โทรศัพท์มือถือ ของมีค่าทุกอย่างให้เค้าไปหมด
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่า งั้นพี่ไปก่อนนะ คอยอยู่ตรงนี้พร้อมยัดห่อผ้าเล็กๆใส่ในมือให้ จูนก็รับมาแล้วยืนอยู่นิ่งๆ
ในห้องน้ำเซ็นเตอร์วัน ยืนอยู่นานมาก ด้วยความมึน เสร็จจากโรงพยาบาลสายๆ ประมาณ 11 โมง แต่ยืนอยู่ในห้องน้ำ
ถึงบ่าย 2 บ่าย 3 จนแม่บ้านมาเรียก ถามว่าน้องเป็นอะไร คือจูนยืนนิ่งๆ ไม่ได้หลับนะ แต่ดูเบลอๆ มึนๆ
แม่บ้านก็เลยเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ พอเริ่มรู้สึกตัวจูนก็ตกใจมาก แบมือดูสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นให้ไว้คือเหรียญบาท 8 เหรียญ
แค่พอค่ารถเมล์ (ยังดี) พอเช็คของที่หายไปก็ตกใจมาก ร้องห่มร้องไห้ ไปแจ้งความ
ตำรวจก็สามารถหาภาพคนร้ายจากกล้องวงจรปิดของเซ็นเตอร์วันไว้ได้ แต่มันก็ไม่ชัด เพราะคนเยอะมาก และไกล
ตำรวจแจ้งว่า คดีแบบนี้ยากมากที่จะเอาคืน ทำได้แค่ลงบันทึกประจำวัน
เรื่องนี้ทำให้จูนไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียวอีกเลย จบครับประสบการณ์โดนป้ายยา
ขออนุญาตแท็กหว้ากอ ลุมพินี เผื่อจะพอทราบครับว่ามันน่าจะเป็นสารอะไรที่ทำให้เกิดอาการแบบนี้ได้
แท็กศาสนานะครับ เผื่อเป็นเรื่องของไสยศาสตร์
ป.ล. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะครับ ผมไม่ได้แต่งขึ้น สภาพเพื่อนพอกลับมาถึงหอพักน่าสงสารมาก ไม่เหลืออะไรเลย
เพื่อนก็โทรหากันทั้งวันว่าหายไปไหน โทรไม่ติดปิดเครื่อง ทุกคนเป็นห่วงมาก กว่าจะกลับมาถึงก็เกือบมืด
ร้องไห้เป็นวันเป็นคืน ทั้งสร้อยทอง ทั้งเงินเดือนนั้นไม่เหลือ แม่ก็ด่า ดังนั้นเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงแน่นอนครับ