ต้องยอมรับญี่ปุ่นก้าวล้ำไปมาก

บอกตรงๆเลยว่าเอานังแมว กับซาโตะรับบอลแรกอยู่สองคนไม่ไหวหรอก อีกคนอิชิอิสำหรับนางบอลแรกไม่ได้ดีอะไรมากมาย... เมื่อก่อน 2012 มีริสะรับบอลแรกคืองานดีมาก พร้อมตบตลอดจ่ายให้หงส์ฟ้าได้ตลอด ขนาดคัดโอลิมปิกปี

ยุ่นนางคว้าเหรียญทองแดงเมื่อปี 2012 ปาดหน้าทีมขุ่นพี่คิม ทั้งๆที่ขุ่นพี่พาทีมถล่มยานแท่ทาก่อนหน้า 3-0 พวกนางคือปังๆมากๆในขณะนั้น แต่ไลน์อัปตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันมาก เริ่มจาก บล็อกกลาง สมัยนั้น ทั้ง

ริสะ เอบาตะ ไฝ นากามิชิ ฮิราอิ โอโตโมะ มาหมดนี่ ชุดใหญ่รัวๆ แต่ไม่เห็นแมว?? https://youtu.be/qXidd81ED30

ตั้งแต่สมัยติดทีมชาติใหม่ๆ เมื่อก่อนมีริสะกับเอบาตะ นางก็สำรองรัวๆ ถ้ามีใครเล่นไม่ออกจริงๆนางคงไม่ได้ลง... มาปัจจุบันแม่มิยูมานางก็นั่งสำรองสวยๆอีก คือแบบ...ไฝก็คือไฝ

สามเมตรคือปัง จึ่ง สูง นางพญาบินมาทุบ คิดถึงป้าเอบาตะมาก ข้อมือนางก็เริศ อวยยศ

นักกีฬาหญิงญี่ปุ่นเขาไม่ยึดติดกับเบอร์เสื้อเหมือนบ้านเรานะ ย้อนไปดูเทปเก่าๆๆ สมัยโอลิมปิก 2012 ซาโอดะ ใส่เสื้อเบอร์ 14 เอบาตะ ใส่ เบอร์ 16 ปี 2013 เอบาตะใส่ 14 ซาโอดะใส่เบอร์ 16 แทน 2012 ริสะใส่ 12 20

ความสำเร็จกับคู่เดิมก็พอๆกัน ค่อนไปทางยูตะ-อริสะสำเร็จก็ว่าบาส-ปอป้อพอเปลี่ยนพร้อมกันหลังโอลิมปิก บาสเปลี่ยนเป็นเฟรมที่ไม่เคยประสบรายการใหญ่ๆทำเวิร์คกว่ายูตะ จับคู่มายะ ซึ่งเป็นดาวรุ่งที่น่าจับตามอง