*ความหวังใน "ความจริง ๑ "  และ  "การหวังผลจากความจริง ๑ นั้น"  ~ เป็นเรื่องที่ ถูกต้อง-ดีงาม*
"การหวังผลในความจริง ๑ "   จึงมี-จึงเป็น-เป็นเรื่องของ  *ความสมหวัง*  จากเรื่องจริง ๑ นั้น.

แต่ถ้าหาก ได้รู้^{[ความจริง]}ว่า  "ในความจริง ๑ นั้น"  มี-เป็นเรื่องจริง เพียงครึ่งเดียว-หรือน้อยกว่าครึ่ง..ของที่มี-ที่เป็นจริง *ในเรื่องจริง ๑ นั้น*
@ มันเหมาะสมแล้วที่จะรับ  "ความจริงนั้น"  เพียงเท่านั้น ~ ให้เป็น  *ความสมหวัง*  กับความหวัง-ทั้งหมดที่มี... [เพียงเท่านั้น !!!]

นั่น-มันเหมาะสมแล้ว-จริงหรือ ~ เป็นเรื่องที่ถูกต้อง ดีงามแล้ว จริงหรือ ???

แล้ว *ความจริง*  ที่เหลือล่ะ ???

@~> ให้ "ความจริง" ที่เป็น-ที่มี *เรื่องจริงทั้งหมด* กันสักครั้ง ๑  ~  เพื่อที่จะใช้งาน *ความสมหวัง* ได้เต็มที่-ไม่ได้เลยหรือ ?




@~>      ๚  เมื่อหวังพังภิน สิ้นไร้
หรือกำสรวลครวญใคร่ ใจหมองหม่น
โชคชะตากรรมชน ใช่มีหนสองหน
มันเล่นซน ล้อคนทุกวัน

        ๚ ๛  หวังชีวิตสักนิดสักน้อย
คิดคิด คอยคอย พลอยเพ้อพลอยฝัน
แม้หวังพังพ่ายพลัน  สรรค์สร้างใหม่เอย ๛


เพลง เมื่อหวังยังมี
_{คำร้อง   ศรีสวัสดิ์ พิจิตรวรการ
ทำนอง : ขับร้อง   เอื้อ สุนทรสนาน}
^{ต้นฉบับ สุนทราภรณ์}


เทียนหมดแท่ง
แสงหมดไฟ
@ ชีวิตหมดไป
เหลืออะไรไว้ข้างหลัง.

มีอะไร-ที่ยังไม่หมด
...ขอสักครึ่งเน้อ !!!


มีแต่ แรงงานไทย - ที่ยังไม่หมดแรง !!! ???
^-

                           
                           [ หมีสวัสดีครับ ]
                                                      _{*กรองคำ*}