แอบชอบใครก็บอกเขาไปเถอะ

เราเป็นพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ได้มีโอกาสอ่านกระทู้ว่าแอบรักแอบชอบใครควรทำไงดี วันนี้ก็เลยมาเขียนประสบการณ์ของเราบ้าง เราเคยแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งทำงานตึกเดียวกันแต่คนละออฟฟิต(เขาทำงานออกแบบภายใน) เราแอบชอบเขามาได้ 2 ปี ซึ่งเวลา 2 ปีเราไม่เคยคุยกันเลย แต่ก่อนหน้าที่เราจะชอบเขาเราก็เดินสวนกับเขาบ่อยนะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบตอนไหน ประเด็นที่เราไม่คุยหน่ะ เราไม่กล้าเราอาย(ซึ่งเราไม่เคยจะขี้อายขนาดนี้มาก่อนเราเป็นคนเฟรนลี่มาก) และเพื่อนเราก็ดันใจกล้าเกินเดินเข้าไปบอกเขาว่ามีคนแอบชอบ ซึ้งเขาก็รู้ด้วยนะว่าเป็นเรา(สงสัยจะแอบมองจนรู้ตัว) และอีกอย่างเราก็เป็นผู้หญิงที่ธรรมดามาก แบบไม่ใช่สเปคผู้ชายอ่ะ ตลอดเวลา 2 ปีที่ผ่านมาเราทำได้แค่ส่อง IG (ซึ่งเป็นความบังเอิญมากที่ได้มา) และไปเล่นฟิตเนสตอนเย็นหลังเลิกงาน(เพื่อนเราบอกว่าเขาจะไปเล่นฟิตเนตอนเย็น) จากเป็นคนที่ขี้เกียจออกกำลังกายก็ต้องไป แต่ก็ขอบคุณมาก ช่วงนั้นน้ำหนักลงมา 3 กิโล แต่ก็นั้นแหละเราไม่ได้อะไรคืบหน้ามาเลย ซึ่งเราก็คิดนะว่าเรามีโอกาสที่จะเดินเข้าไปคุยกับเขาแค่ 2 คนตั้งมาก(เวลาอื่นเขาอยู่กับเพื่อน) ทำไมถึงปล่อย เพื่อนก็ยุทุกวัน เมิงเข้าไปคุยเหอะจะได้จบๆ แต่เราก็ยังเหมือนเดิม(น่ารำคานตัวเอง) ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าขอแค่ได้เห็นหน้าแปบเดียวก็พอแระ แต่จริงมันไม่ใช่ไง จนถึงเวลาที่เราต้องเปลี่ยนงาน(ลาออก) เราก็คิดว่าเดียวเราก็ลืมได้ เพราะเราจะไม่เจอเขาแล้ว แต่ความจริงเราลืมไม่ได้เลย เพราะมันยังมีความเสียดาย ยังมีความอยากที่จะรู้ ถ้าวันนั้นเราใจกล้าเดินเขาไปคุย ป่านนี้เราอาจจะสานสัมพันธ์ อาจจะเป็นแฟนกันหรือเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้ไม่ได้อะไรเลย เลยอยากจะบอกกับใครที่แอบชอบแอบรักใครบอกเขาไปเถอะค่ะ เพราะมันจะได้ไม่เสียเวลาและเสียโอกาส ถ้าเขาโอเคก็จะได้สานสัมพันธ์เรียนรู้กันไป ถ้าไม่โอเคเราจะได้เปลี่ยนเป้าหมาย จะได้ไม่เสียดายเวลาและโอกาสของเรา (เวลาเดินไป 1 วินาทีเราก็แก่แล้วน๊า) สู้ๆนะ ตอนนี้ตัวเราเองไม่ค่อยมีเวลาคิดเรื่องนี้เท่าไรแล้วเพราะมีอะไรให้ทำเยอะมาก
ป.ล การแอบชอบใครไม่ผิด ถ้าเราไม่ทำผิดศีลธรรม คือ รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว เรายังไปแย่งเขามา ไม่ควรนะค่ะแบบนี้