สวัสดีครับ นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับผู้หญิงคนนึง 3ปี เธอเป็นคนน่ารัก ไม่สวย ไม่ผอม ยิ้มง่าย พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เธอก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ
เธอคอยเป็นห่วงผมเสมอ ชอบบ่นนู๊นนี้ ให้ผมทำอย่างนั้นอย่างนี้ ส่วนผมเองก็ไม่ชอบให้ใครมาสั่งเยอะแยะอยู่แล้ว จึงเป็นปกติที่ผมจะรำคาญ แต่เธอก็ยังคงเป็นห่วงผมเสมอ และผมเองก็ยังคงจะรำคาญเธอเสมอ ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องทนอะไรแบบนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาคุยกันต้องหาเรื่องพวกนี้มาบ่น ผมรู้สึกว่าการคบกันของเราสองคนนั้น ไม่มีความสุขเลย
ครั้งล่าสุด เราทะเลาะกันหนักมาก ผมเป็นคนขอเธอเลิก และเธอเองก็เหมือนจะคิดเอาไว้แล้วเช่นกัน ณ ตอนนั้นผมสบายใจมาก แต่ผมก็ยังหงุดหงิดจากการทะเลาะกันครั้งล่าสุดของเรา แต่แล้วในวันต่อมา ระหว่างที่ผมคิดถึงเรื่องที่เราทะเลาะกันนั้น ผมกลับลืมว่าเธอเป็นคนที่ห่วงผมมากๆ ทุกๆการบ่นของเธอเป็นสิ่งที่ผมควรทำ ผมจึงรีบโทรกลับไปหาเธอไปขอโทษเธอและอธิบายสิ่งที่ผมเพิ่งจะเข้าใจ แต่แล้วสิ่งที่ผมหวัง ก็ไม่เป็นอย่างที่ผมหวังไว้
น้ำเสียงเธอดูจะสดใส แต่ผมสัมพัสได้ถึงความเย็นชา เธอบอกผมว่า เธอหมดรักผมแล้ว (ซึ่งทำให้ผมรู้สึก... เพราะเธอไม่เคยพูดว่าเธอไม่รักผมเลย) คำต่อมาคือ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอทนผมมาตลอด (ซึ่งคำนี้ทำให้ผมเข้าใจตัวเองดีเลยว่าตัวเองโง่ขนาดไหน 3ปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ทนเธอมาตลอด แต่เปล่าเลย เธอต่างหากที่เป็นคนทนผม) ผมพูดอะไรไม่ออก หายใจไม่เต็มปอด รู้สึกว่าผมพลาดสิ่งสำคัญในชีวิตไป ผมไม่มีทางได้เธอกลับคืนมาและผมได้สัญญากับเธอว่า ผมจะไม่โทรหาเธออีก และ ลาก่อน (ผมคิดว่าเธอคงไม่อยากได้ยินคำว่า"โชคดี"กับคนที่ทำให้เธอเสียใจ)
ขอขอบคุณที่อ่านครับ
[แชร์ประสบการณ์] วันสุดท้าย...ที่สายไป
เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับผู้หญิงคนนึง 3ปี เธอเป็นคนน่ารัก ไม่สวย ไม่ผอม ยิ้มง่าย พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เธอก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ
เธอคอยเป็นห่วงผมเสมอ ชอบบ่นนู๊นนี้ ให้ผมทำอย่างนั้นอย่างนี้ ส่วนผมเองก็ไม่ชอบให้ใครมาสั่งเยอะแยะอยู่แล้ว จึงเป็นปกติที่ผมจะรำคาญ แต่เธอก็ยังคงเป็นห่วงผมเสมอ และผมเองก็ยังคงจะรำคาญเธอเสมอ ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องทนอะไรแบบนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาคุยกันต้องหาเรื่องพวกนี้มาบ่น ผมรู้สึกว่าการคบกันของเราสองคนนั้น ไม่มีความสุขเลย
ครั้งล่าสุด เราทะเลาะกันหนักมาก ผมเป็นคนขอเธอเลิก และเธอเองก็เหมือนจะคิดเอาไว้แล้วเช่นกัน ณ ตอนนั้นผมสบายใจมาก แต่ผมก็ยังหงุดหงิดจากการทะเลาะกันครั้งล่าสุดของเรา แต่แล้วในวันต่อมา ระหว่างที่ผมคิดถึงเรื่องที่เราทะเลาะกันนั้น ผมกลับลืมว่าเธอเป็นคนที่ห่วงผมมากๆ ทุกๆการบ่นของเธอเป็นสิ่งที่ผมควรทำ ผมจึงรีบโทรกลับไปหาเธอไปขอโทษเธอและอธิบายสิ่งที่ผมเพิ่งจะเข้าใจ แต่แล้วสิ่งที่ผมหวัง ก็ไม่เป็นอย่างที่ผมหวังไว้
น้ำเสียงเธอดูจะสดใส แต่ผมสัมพัสได้ถึงความเย็นชา เธอบอกผมว่า เธอหมดรักผมแล้ว (ซึ่งทำให้ผมรู้สึก... เพราะเธอไม่เคยพูดว่าเธอไม่รักผมเลย) คำต่อมาคือ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอทนผมมาตลอด (ซึ่งคำนี้ทำให้ผมเข้าใจตัวเองดีเลยว่าตัวเองโง่ขนาดไหน 3ปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ทนเธอมาตลอด แต่เปล่าเลย เธอต่างหากที่เป็นคนทนผม) ผมพูดอะไรไม่ออก หายใจไม่เต็มปอด รู้สึกว่าผมพลาดสิ่งสำคัญในชีวิตไป ผมไม่มีทางได้เธอกลับคืนมาและผมได้สัญญากับเธอว่า ผมจะไม่โทรหาเธออีก และ ลาก่อน (ผมคิดว่าเธอคงไม่อยากได้ยินคำว่า"โชคดี"กับคนที่ทำให้เธอเสียใจ)
ขอขอบคุณที่อ่านครับ