พิษเศรษฐกิจ
ฝ่ายหลิ่มเป็ดต้องโทษอีปู ค่าแรงสามร้อยทำให้ของแพง รถยนต์คันแรกทำให้คนเป็นหนี้ จำนำข้าวขาดทุนแยะ
ค่าแรงสามร้อย เพื่อนผมเป็นเจ้าของโรงงานเลิกเป็นแดงเลยด่าโครงการนี้ แต่เค้ากะสุนแยะ โรงงานเค้าไปรอด ขณะที่คู่แข่งม๊วยหมด งานมากขึ้นเป็นหลายเท่าตัว ลูกจ้างหาง่ายมาก จากวันนั้นถึงวันนี้เค้ารวยขึ้นหนึ่งร้อยล้าน
รถยนต์คันแรกไครบังคับให้ซื้อ โลภเองอยากได้ของถูก เต๊นรถมือสองร่วงละนาว แต่โรงงานรถย์ต์ขายดีเป็นหลายเท่าตัว ผู้ประกบการณ์ด้านนี้รวย จำนำข้าว ชาวนาที่ได้เงินตรงงวดก็สบายไป แต่ส่วนที่ได้เงินช้า และมีมารมาขัดขวางจากจ่ายเงินจนต้องฆ่าตัวตายก็เสียใจด้วย
นโยบายของปูมีคนได้ ขึ้นอยู่ว่าจะปรับตัวได้หรือไม่ เห็นวิกฤตได้หรือไม่
การปิดเมือง ผมทำกินอยู่ที่สี่แยกมหานาคมานานถึงสิบกว่าปี ม๊อบปิดหัวท้ายทั้งที่ทำเนียบและนางเลิ้ง วันไหนเดินพาเหรดวันนั้นซิบหายทั้งตลาด เข้าออกไม่ได้ ตลาดมหานาคเจ้าจองกิจการเป็นหลิ่มเป็ด ม๊อบมาก็ช่วยกันเฮ ส่วนเจ้าของแผงเล็กๆคนแบกหามก็เป็นแดง ม๊อบปิดเมืองนานร่วมปี ชาวหลิ่มเป็ดก็หวังว่าเด้วเราก็ชนะทนไปหน่อย
หลังจากการยึดอำนาจทุกคนหวังแสงสว่างที่ปลายอุโมง ลูกค้าที่มาซื้อของที่ตลาดนี้เจ๊งหมดแล้ว กินทุนจนหมดซื้อของขายของไม่ได้ กิจเป็ดเงินหนาที่เป็นเจ้าของร้านก็คิดว่าเผาเงินมาแปดเดือนเราชนะทุกอย่างต้องดีขึ้น ผ่านไป1ปีเต็มรายจ่ายเท่าเดิมรายได้ไม่มา ตอนนี้เตรียมตัวหาเชือกกันเป็นแถว พวกแดงที่เป็นเจ้าของแผง ก็หากินอยู่รอดได้ตามปรกติเพราะหาได้เท่าไหร่ก็กินแค่นั้นค่าใช่จายไม่สูง
ชาวหลิ่มเป็ดเถ้าแก่เจ้าของร้านได้มรดกจากคนรุ่นปู่ย่าพ่อแม่จนถึงตน ต้องมาซิบหายเพราะการปิดเมือง ถามว่าคนเหล่านี้สำนึกไหม เปล่าเลย ด่าแม้วด่าปูต่อไป เจ๊งเพราะอีปู ทำไมอีปูไม่ออกล่ะ ชาวนาตายเพราะจำนำข้าวหลิ่มเป็ดแค่คิดว่าไม่ต้องการให้รัฐเป็นหนี้อ้างโน้นนี้นั้น(ล้มจำนำข้าวเพื่อดิสเครดิตปูป้ายให้ผิดเพื่อเป็นหนทางไปสู่จากยึดอำนาจเป็นเกมการเมือง หากโครงการนี้ไม่ล้ม รถไฟความเร็วสูงการบริหารจัดการน้ำ อุโมงลอดเจ้าพะยามาตามมาติดๆ ถึงเวลานี้ปูก็จะกลายเป็นทักษินคนที่สองประสบความสำเร็จเหมือนพี่ชาย ต้องกำจัดปูเสีย ประเทษซิบหายก็ช่างมัน ขอเพียงหลิ่มเป็ดสะใจ)
หากนโนยายของปูสร้างผลกะทบให้ผม ผมก็ด่าปู แต่มันไม่กะทบผม จำนำข้าวจะห้าแสนล้านหรือจะเท่าไหร่มันก็เป็นแค่ตัวเลข มันไม่กะทบผม
แต่การปอดเมืองมันกะทบเต็มๆ ยายแก่คนหนึ่งลุกมาทำแกงขายตั้งแต่ตี่สาม เพื่อขายตอนเช้า ม๊อบมาตอนเช้า ยายแก่ร้องไห็โฮ แกงหลายหม้อทุนแกอยู่ในนั้น วั้นนั้นหมดทุน กู้เงินมาเริ่มต้นใหม่ ม๊อบมาอีกแกก็โดนอีก ต้องหนีหนี้ทิ้งบ้านทิ้งถิ่นทำกินที่เคยอยู่มาชั้วชีวิต
คนที่ได้รับผลกะทบทางการเมืองไม่ใช่ปูหรือแม้ว ปูแม้วก็ยังอยู่ดีมีความสุข รอการกลับมาหากมีเลือกตั้ง เพราะปชปไม่มีแนวทางของตัวเอง หานโยบายมาขายไม่ได้ ผลงานตั้งแต่ยุคนายชวนถึงมาร์คนั้นไม่มี มีแต่ความล้มเหลว ทั้งหม่อมหมูแค่ฝนตกก็กลยเป็นอุทกกภัย
ข้อเขียนนี้แค่ต้องการคำตอบจากหลิ่มเป็ดว่า จะรับผิดชอบต่อแดงของยายแก่คนนั้นได้อย่างไร กับศกพื้นฐานของประเทษได้อย่างไร ความซิบหายที่เกิดขึ้นแก่ส่วนรวมหลิ่มเป็ดจะรับผิดชบอะไรบ้าง ชัยชนะของหลิ่มเป็ดเป็นความซิบหายของประเทษ ซึ้งหลิ่มเป็ดดีใจ ขอให้อยู่นานๆกลัวการเลือกตั้ง เพราะเลือกไปก็แพ้
ทางออกของประเทษอยุ่ที่ไหน คือความยุติธรรมและกฏหมายที่เท่าเทียม คนทำผิดกฏหมายต้องถูกดำเนินคดีทุกฝ่ายอย่างยุติธรรม มิใช่การทำลายล้างผลาญซึ้งกันและกัน แล้วคนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ต้องมาซิบหายไปด้วย
แค่คนจันรายคิดว่าตัวเองเป็นคนดี
จริงไหมหลิ่ม
พิษเศรษฐกิจ
ฝ่ายหลิ่มเป็ดต้องโทษอีปู ค่าแรงสามร้อยทำให้ของแพง รถยนต์คันแรกทำให้คนเป็นหนี้ จำนำข้าวขาดทุนแยะ
ค่าแรงสามร้อย เพื่อนผมเป็นเจ้าของโรงงานเลิกเป็นแดงเลยด่าโครงการนี้ แต่เค้ากะสุนแยะ โรงงานเค้าไปรอด ขณะที่คู่แข่งม๊วยหมด งานมากขึ้นเป็นหลายเท่าตัว ลูกจ้างหาง่ายมาก จากวันนั้นถึงวันนี้เค้ารวยขึ้นหนึ่งร้อยล้าน
รถยนต์คันแรกไครบังคับให้ซื้อ โลภเองอยากได้ของถูก เต๊นรถมือสองร่วงละนาว แต่โรงงานรถย์ต์ขายดีเป็นหลายเท่าตัว ผู้ประกบการณ์ด้านนี้รวย จำนำข้าว ชาวนาที่ได้เงินตรงงวดก็สบายไป แต่ส่วนที่ได้เงินช้า และมีมารมาขัดขวางจากจ่ายเงินจนต้องฆ่าตัวตายก็เสียใจด้วย
นโยบายของปูมีคนได้ ขึ้นอยู่ว่าจะปรับตัวได้หรือไม่ เห็นวิกฤตได้หรือไม่
การปิดเมือง ผมทำกินอยู่ที่สี่แยกมหานาคมานานถึงสิบกว่าปี ม๊อบปิดหัวท้ายทั้งที่ทำเนียบและนางเลิ้ง วันไหนเดินพาเหรดวันนั้นซิบหายทั้งตลาด เข้าออกไม่ได้ ตลาดมหานาคเจ้าจองกิจการเป็นหลิ่มเป็ด ม๊อบมาก็ช่วยกันเฮ ส่วนเจ้าของแผงเล็กๆคนแบกหามก็เป็นแดง ม๊อบปิดเมืองนานร่วมปี ชาวหลิ่มเป็ดก็หวังว่าเด้วเราก็ชนะทนไปหน่อย
หลังจากการยึดอำนาจทุกคนหวังแสงสว่างที่ปลายอุโมง ลูกค้าที่มาซื้อของที่ตลาดนี้เจ๊งหมดแล้ว กินทุนจนหมดซื้อของขายของไม่ได้ กิจเป็ดเงินหนาที่เป็นเจ้าของร้านก็คิดว่าเผาเงินมาแปดเดือนเราชนะทุกอย่างต้องดีขึ้น ผ่านไป1ปีเต็มรายจ่ายเท่าเดิมรายได้ไม่มา ตอนนี้เตรียมตัวหาเชือกกันเป็นแถว พวกแดงที่เป็นเจ้าของแผง ก็หากินอยู่รอดได้ตามปรกติเพราะหาได้เท่าไหร่ก็กินแค่นั้นค่าใช่จายไม่สูง
ชาวหลิ่มเป็ดเถ้าแก่เจ้าของร้านได้มรดกจากคนรุ่นปู่ย่าพ่อแม่จนถึงตน ต้องมาซิบหายเพราะการปิดเมือง ถามว่าคนเหล่านี้สำนึกไหม เปล่าเลย ด่าแม้วด่าปูต่อไป เจ๊งเพราะอีปู ทำไมอีปูไม่ออกล่ะ ชาวนาตายเพราะจำนำข้าวหลิ่มเป็ดแค่คิดว่าไม่ต้องการให้รัฐเป็นหนี้อ้างโน้นนี้นั้น(ล้มจำนำข้าวเพื่อดิสเครดิตปูป้ายให้ผิดเพื่อเป็นหนทางไปสู่จากยึดอำนาจเป็นเกมการเมือง หากโครงการนี้ไม่ล้ม รถไฟความเร็วสูงการบริหารจัดการน้ำ อุโมงลอดเจ้าพะยามาตามมาติดๆ ถึงเวลานี้ปูก็จะกลายเป็นทักษินคนที่สองประสบความสำเร็จเหมือนพี่ชาย ต้องกำจัดปูเสีย ประเทษซิบหายก็ช่างมัน ขอเพียงหลิ่มเป็ดสะใจ)
หากนโนยายของปูสร้างผลกะทบให้ผม ผมก็ด่าปู แต่มันไม่กะทบผม จำนำข้าวจะห้าแสนล้านหรือจะเท่าไหร่มันก็เป็นแค่ตัวเลข มันไม่กะทบผม
แต่การปอดเมืองมันกะทบเต็มๆ ยายแก่คนหนึ่งลุกมาทำแกงขายตั้งแต่ตี่สาม เพื่อขายตอนเช้า ม๊อบมาตอนเช้า ยายแก่ร้องไห็โฮ แกงหลายหม้อทุนแกอยู่ในนั้น วั้นนั้นหมดทุน กู้เงินมาเริ่มต้นใหม่ ม๊อบมาอีกแกก็โดนอีก ต้องหนีหนี้ทิ้งบ้านทิ้งถิ่นทำกินที่เคยอยู่มาชั้วชีวิต
คนที่ได้รับผลกะทบทางการเมืองไม่ใช่ปูหรือแม้ว ปูแม้วก็ยังอยู่ดีมีความสุข รอการกลับมาหากมีเลือกตั้ง เพราะปชปไม่มีแนวทางของตัวเอง หานโยบายมาขายไม่ได้ ผลงานตั้งแต่ยุคนายชวนถึงมาร์คนั้นไม่มี มีแต่ความล้มเหลว ทั้งหม่อมหมูแค่ฝนตกก็กลยเป็นอุทกกภัย
ข้อเขียนนี้แค่ต้องการคำตอบจากหลิ่มเป็ดว่า จะรับผิดชอบต่อแดงของยายแก่คนนั้นได้อย่างไร กับศกพื้นฐานของประเทษได้อย่างไร ความซิบหายที่เกิดขึ้นแก่ส่วนรวมหลิ่มเป็ดจะรับผิดชบอะไรบ้าง ชัยชนะของหลิ่มเป็ดเป็นความซิบหายของประเทษ ซึ้งหลิ่มเป็ดดีใจ ขอให้อยู่นานๆกลัวการเลือกตั้ง เพราะเลือกไปก็แพ้
ทางออกของประเทษอยุ่ที่ไหน คือความยุติธรรมและกฏหมายที่เท่าเทียม คนทำผิดกฏหมายต้องถูกดำเนินคดีทุกฝ่ายอย่างยุติธรรม มิใช่การทำลายล้างผลาญซึ้งกันและกัน แล้วคนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ต้องมาซิบหายไปด้วย
แค่คนจันรายคิดว่าตัวเองเป็นคนดี
จริงไหมหลิ่ม