ผมเป็นเด็กวัยรุ่นอินดี้ ฮิปปี้ อารมณ์ดี ที่ใช้ชีวิตชิลๆไปวันๆ แล้วชีวิตต้องพลิกผัน เมื่อความฝันมันอยากเดินทาง จึงต้องเปลี่ยนตัวเองจากวัยรุ่นขี้อาย กลายมาเป็นแบ็กแพ็กเกอร์ที่แสวงหาความกล้าผ่านการเดินทาง และนี่คือเรื่องราวของเด็กตัวเล็กๆ ที่อินดี้เพราะขี้อาย คนนึง
ก่อนจะเกิดทริปนี้ มีเพื่อนระหว่างการเดินทางจากทริปก่อน ตอนไปลุยที่ลาว เป็นสาวผมยาว รุ่นราวคราวเดียวกัน เธอเอ่ยปากชวนผมตั้งแต่ยังไม่ทันสนิทสนมเท่าไร จำได้ว่ารู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง ผมก็ตอบตกลงแบบงงๆ พร้อมแลกไอดีไลน์ นั่งคุยกันสักพักไม่นานนักก็ถึงเวียงจันทน์ เราแยกย้ายกันที่นั่น พร้อมกับคำมั่นว่าทริปหน้าเจอกันที่มาเลย์ เราติดต่อกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง ทั้งเรื่องจองเครื่อง และวางแผนทริป เธอกำชับนักกำชับหนาว่า 8,000 ก็พอสำหรับทริปนี้ แต่เธอคงจะลืมไปว่า ค่าเครื่องก็หมดไปแล้ว 2,000 ค่าเข้ายูนิเวอเซลอีก 2,000 ที่เหลืออีก 4,000 มันจะพอ 8 วันมั้ยเธอ เฮ้ออ....เหงื่อตก ส่วนเรื่องเมืองที่จะไปผมเสนอบ้าง เธอเสนอบ้าง ตีกันอยู่นานกว่าจะได้โลเคชั่นที่โดนใจ หาดใหญ่ – ปีนัง – อิโปห์ – กัวลาลัมเปอร์ –มะละกา – สิงคโปร์ และมาจบที่แบงค์ค๊อกไทยแลนด์ดินแดนแท็กซี่หลากสี มีวิน ดีเซลเป็นไอดอล
และก่อนจะวางแผน(มั่วๆ)ผมนั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิด เข้าห้องน้ำก็คิด คิดแล้วคิดอีกว่า 2 ประเทศที่กำลังจะไปเติมเต็มความความทรงจำเล็กๆขนาด 0.3 มิลนี้ มีอะไรน่าสนใจไปกว่า ตึกแฝดสูงลิบลิ่ว กับ ละอองน้ำที่ปลิวจากปากสิงโต แต่แค่คิดคงยังไม่พอ ต้องขอเปิดเน็ตดู จนถึงวันที่ออกเดินทาง ในใจบอกไม่รู้จะไปทำไม แต่ขามันก้าวขึ้นไปในนกตัวใหญ่เสียแล้ว (ไปก็ไปวะ ไม่ลองไม่รู้ ที่สำคัญคือเสียดายตังค่าเครื่อง) การตัดสินใจก้าวเข้าไปในนกตัวใหญ่ครั้งนี้ ทำให้เด็กตัวเล็กๆอย่างผมมีความกล้าขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง เพราะบางเหตุการณ์ไม่คิดสักนิดว่าชีวิตจะประสบพบเจอ ไม่ว่าจะเป็น ตม.สะเดาจะไม่ให้เข้ามาเลย์ ,โรงแรมคืนละ 125 บาท ,ห้องน้ำที่ไม่คิดจะหย่อนก้น ,เกือบตกรถไฟ ,สะหายใหม่ต่างศาสนา ,โดนไถตัง ,ต่อเงินค่าแท็กซี่ ,ตั๋วรถบัสไปสิงคโปร์หาย ,คุยกันไม่รู้เรื่อง ตม. สิงคโปร์ไม่รู้เรื่อง ,เพื่อนแบคแพคเกอร์ที่เดินทางมาแล้ว 4 เดือน ,เพื่อนร่วมห้องที่คุยด้วยไม่ยอมหยุด ทั้งหมดที่กล่าวและไม่ได้กล่าวมา ทำให้ผมสนุก และมีความสุขจนลืมคำถามที่ว่า
กูจะมาทำไม
ท่านสามารถเข้ามาติ เข้ามาชม เข้ามาส่อง ได้ที่
กระทู้นี้อาจจะมีคำหยาบคายที่ผมพยายามจะไม่ให้มันมีแต่มันก็มี และเต็มไปด้วยคำบ่น เหตุการณ์ที่ประสบพบเจอ มากกว่า คำรีวิวสวยๆเกร๋ ถ้าท่านอ่านจนจบ ไม่ชอบให้กดแชร์ ชอบก็ให้กดแชร์ ขี้เกียดอ่านก็กดแชร์ สรุปกดแชร์อย่างเดียว "ระวัง!คุณจะออกเดินทางโดยไม่รู้ตัว"
[CR] [0.3MIL] เมื่อหนุ่มอินดี้กับเลดี้ขี้เที่ยว แบกเป้ตะลุยมาเลย์ แล้วไปทำเท่ห์ที่สิงคโปร์
ก่อนจะเกิดทริปนี้ มีเพื่อนระหว่างการเดินทางจากทริปก่อน ตอนไปลุยที่ลาว เป็นสาวผมยาว รุ่นราวคราวเดียวกัน เธอเอ่ยปากชวนผมตั้งแต่ยังไม่ทันสนิทสนมเท่าไร จำได้ว่ารู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง ผมก็ตอบตกลงแบบงงๆ พร้อมแลกไอดีไลน์ นั่งคุยกันสักพักไม่นานนักก็ถึงเวียงจันทน์ เราแยกย้ายกันที่นั่น พร้อมกับคำมั่นว่าทริปหน้าเจอกันที่มาเลย์ เราติดต่อกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง ทั้งเรื่องจองเครื่อง และวางแผนทริป เธอกำชับนักกำชับหนาว่า 8,000 ก็พอสำหรับทริปนี้ แต่เธอคงจะลืมไปว่า ค่าเครื่องก็หมดไปแล้ว 2,000 ค่าเข้ายูนิเวอเซลอีก 2,000 ที่เหลืออีก 4,000 มันจะพอ 8 วันมั้ยเธอ เฮ้ออ....เหงื่อตก ส่วนเรื่องเมืองที่จะไปผมเสนอบ้าง เธอเสนอบ้าง ตีกันอยู่นานกว่าจะได้โลเคชั่นที่โดนใจ หาดใหญ่ – ปีนัง – อิโปห์ – กัวลาลัมเปอร์ –มะละกา – สิงคโปร์ และมาจบที่แบงค์ค๊อกไทยแลนด์ดินแดนแท็กซี่หลากสี มีวิน ดีเซลเป็นไอดอล
และก่อนจะวางแผน(มั่วๆ)ผมนั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิด เข้าห้องน้ำก็คิด คิดแล้วคิดอีกว่า 2 ประเทศที่กำลังจะไปเติมเต็มความความทรงจำเล็กๆขนาด 0.3 มิลนี้ มีอะไรน่าสนใจไปกว่า ตึกแฝดสูงลิบลิ่ว กับ ละอองน้ำที่ปลิวจากปากสิงโต แต่แค่คิดคงยังไม่พอ ต้องขอเปิดเน็ตดู จนถึงวันที่ออกเดินทาง ในใจบอกไม่รู้จะไปทำไม แต่ขามันก้าวขึ้นไปในนกตัวใหญ่เสียแล้ว (ไปก็ไปวะ ไม่ลองไม่รู้ ที่สำคัญคือเสียดายตังค่าเครื่อง) การตัดสินใจก้าวเข้าไปในนกตัวใหญ่ครั้งนี้ ทำให้เด็กตัวเล็กๆอย่างผมมีความกล้าขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง เพราะบางเหตุการณ์ไม่คิดสักนิดว่าชีวิตจะประสบพบเจอ ไม่ว่าจะเป็น ตม.สะเดาจะไม่ให้เข้ามาเลย์ ,โรงแรมคืนละ 125 บาท ,ห้องน้ำที่ไม่คิดจะหย่อนก้น ,เกือบตกรถไฟ ,สะหายใหม่ต่างศาสนา ,โดนไถตัง ,ต่อเงินค่าแท็กซี่ ,ตั๋วรถบัสไปสิงคโปร์หาย ,คุยกันไม่รู้เรื่อง ตม. สิงคโปร์ไม่รู้เรื่อง ,เพื่อนแบคแพคเกอร์ที่เดินทางมาแล้ว 4 เดือน ,เพื่อนร่วมห้องที่คุยด้วยไม่ยอมหยุด ทั้งหมดที่กล่าวและไม่ได้กล่าวมา ทำให้ผมสนุก และมีความสุขจนลืมคำถามที่ว่า กูจะมาทำไม
คำเตือน
กระทู้นี้อาจจะมีคำหยาบคายที่ผมพยายามจะไม่ให้มันมีแต่มันก็มี และเต็มไปด้วยคำบ่น เหตุการณ์ที่ประสบพบเจอ มากกว่า คำรีวิวสวยๆเกร๋ ถ้าท่านอ่านจนจบ ไม่ชอบให้กดแชร์ ชอบก็ให้กดแชร์ ขี้เกียดอ่านก็กดแชร์ สรุปกดแชร์อย่างเดียว "ระวัง!คุณจะออกเดินทางโดยไม่รู้ตัว"
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น