สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป
นี่เป็นกระทู้แรกและคงเป็นกระทู้เดียวที่จะเข้ามาเขียนในพันทิป วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์ที่คบกับแฟนมา4ปี(แฟนเป็นทอมนะคะ)แล้วอยู่ๆวันนึงแฟนมาบอกเลิกโดยใช้เหตุผลที่ว่าเค้าคิดกับเราแค่เพื่อนไปแล้ว ช๊อคค่ะ!!
ย้อนกลับไปตั้งแต่4ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราเรียนอยู่มัธยมค่ะ คบกับแฟนคนนี้มาตั้งแต่มัธยม อายุเรากับเค้าเท่ากันค่ะ พอจะเข้ามหาลัยก็มาอยู่กับแฟนที่บ้านแฟนที่กทม.ค่ะ ตอนแรกก็อยากไปอยู่หอแต่แฟนเราเค้าอยากให้เราอยู่บ้านเค้าแล้วพ่อแม่แฟนก็คะยั้นคะยอให้อยู่บ้านด้วยกัน พ่อแม่เค้าดีกับเรามากๆแถมพ่อแม่เค้ายังเป็นเพื่อนสนิทกับลุงของเราอีก(โลกกลมมากๆเพิ่งมารู้ตอนมาอยู่บ้านแฟนแล้วค่ะ) พอย้ายมาอยู่บ้านแฟน แฟนก็บอกเราเสมอว่า"เรารักกันแต่เราอยู่กันแบบเพื่อนนะ มีไรปรึกษากันได้ คุยกันได้ ด่ากันได้ เราจะได้รักกันอยู่กันไปนานๆ เราเข้าใจนะคะว่าบางทีการอยู่กับครอบครัวของเค้าเราต้องเกรงใจทางบ้านเค้าด้วย จะจับมือพูดหวานๆมันก็คงเลี่ยนไป555 แล้วจุดพลิกผันของเรื่องเกิดเมื่อประมานต้นปีที่ผ่านมาค่ะ อยู่ๆแฟนก็บอกกับว่า "เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่ามั่ย เค้าอยากให้เราสองคนเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่เราก็ใช้ชีวิตแบบเดิมนะ อยู่ด้วยกันไม่ทิ้งกันไปไหน" ณ เวลานั้นเจ็บมากที่อยู่ๆแฟนเราพูดแบบนี้ แต่พอหลังจากนั้นไม่กี่วันแฟนเราก็มามีอะไรกับเราปกติเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็เลยคิดว่าเค้าคงยังรักเราและเราสองคนคงยังไม่เลิกกัน หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของน้องกับแฟนก็ใช้ชีวิตปกติกันมาเรื่อยๆ
จนมาถึงต้นเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาอยู่ๆแฟนเราก็บอกกับเราว่าเค้าคุยกับผญ.คนนึงอยู่นะ(ได้ยินคำแรกบอกเลยเจ็บมาก) เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกดีกับผญ.คนนี้มากแล้วอยากคบผญ.คนนี้ เราถามตัวเองในใจว่า แล้วกูละ!!เอากูไปทิ้งไว้ที่ไหน!! เรานั่งฟังสิ่งที่แฟนพูดมาแล้วก็พูดถามแฟนไปตรงๆว่า"แล้วเค้าละ" แฟนเค้าตอบกลับมาด้วยคำพูดที่เค้าไม่เคยคิดว่ามันจะพูดออกมาได้ คือ"เราเลิกกันได้มั่ย...แต่เราก็อยู่บ้านหลังเดียวกันนะ เราผูกพันธ์กับแกมาก แกเป็นคนในครอบครัวเราไปแล้ว"
ถ้าเป็นคนในครอบครัวจิงเธอคงไม่ทำร้ายเราขนาดนี้หรอกTT) ตอนนั้นที่ได้ยินคำนี้เหมือนอยากร้องไห้มากแต่ตอนอยู่ต่อหน้าแฟนเราร้องไม่ออกจิงๆ เราตอบกลับไปแค่ว่า "ถ้าแกคิดว่ามันดีที่สุดแล้วเราคงทำไรไม่ได้แล้วล่ะ.." พอตกคืนนั้นเราแอดไลน์รุ่นน้องที่คุยกับแฟนเราไป และเราก็ขอให้แฟนเรากลับมาได้ไหม?เค้าตอบเราคำเดียวว่า"นอนเถอะ..อย่าคิดมาก"
นี่กูร้องไห้ขนาดนี้ กูพูดขนาดนี้บอกให้กูไม่คิดมากเหรอ!!)แล้วแฟนเราก็หลับไป ทั้งๆที่เรานอนห้องไห้อยู่
พอวันรุ่งขึ้นรุ่นน้องคนนั้นรับแอดไลน์เราและถามเราว่าเป็นอะไรกับแฟนเรา เราบอกไปว่า"เป็นแฟนเก่า คบกันมา4ปีเพิ่งเลิกกันเมื่อวาน" น้องเค้าดูตกใจนะและบอกว่าแฟนเราบอกน้องเค้าว่าเลิกกับเรานานแล้ว(โห...ทำขนาดนี้เลยหรอ) เราคุยกับน้องและพูดความจริงกับน้องเค้าทุกอย่างและน้องเค้าบอกเราว่าจะไม่ยุ่งกับแฟนเราอีก ชม.ผ่านไป แฟนเราโทรมาร้องไห้กับเราบอกเราไปคุยไรกับน้องเค้า บอกให้เราไปบอกน้องเค้าได้มั่ยว่าเรากับเค้าเลิกกันมานานแล้ว(หือ นี่คิดว่าเราเป็นอะไรวะ เราโดนทิ้งแล้วต้องมาช่วยให้สมหวังกับแฟนใหม่งั้นหรอ..) เราไม่พูดอะไรแล้วก็ตัดสาย จากนั้นผ่านมาอีกสองวันเราเห็นแฟนเรากับน้องก็ตกลงคบกันเป็นแฟน เจ็บค่ะบอกเลย... เรากับเค้ายังอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ไม่ได้พูดกันซักคำ พ่อแม่เค้าก็ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น จนผ่านมาซักสี่ห้าวันแฟนเราบอกเราให้ไปนอนอีกห้องนึง มันจะคุยกับแฟนใหม่มัน คือเราเจ็บมาก เจ็บจนพูดไม่ออกได้แต่รีบเดินออกมาแล้วมานั่งร้องไห้อยู่อีกห้องนึง วันนั้นเป็นวันที่เราตัดสินใจเก็บของทุกอย่างย้ายออกมาจากที่นั่นในวันรุ่งขึ้น แต่พอแฟนเก่าเราเค้ารู้ เค้ามาขอร้องให้เราอยู่กับเค้า เพราะไม่อยากให้เราไปอยู่ที่อื่น อ้างนู้นนี่นั่นสารพัด และข้ออ้างที่มันอ้างได้เจ็บปวดที่สุดคือ อ้างเรื่องหมาที่เรากับมันเลี้ยงไว้ เรารักหมาตัวนี้มาก แต่ถ้าไปอยู่หอเราเอามันไปไม่ได้จริงๆ พอเราไม่ยอมอยู่มันพูดกับเราคำเดียวเลยว่า ถ้าเราไม่อยู่ที่นี่ก็เอาหมาไปด้วย!!(สภาพเราตอนนี้จะให้พาหมาไปอยู่ไหน หอเพื่อนที่เราจะไปอยู่ก็ห้ามเลี้ยง) เราพูดกับมันดีๆเพื่อหวังให้มันเข้าใจ สุดท้ายมันบอกถ้าไม่เอาหมาไปก็อยู่บ้านมันนี่แหละ สภาวะตอนนั้นถึงทางตันคะ จะออกไปอยู่ที่อื่นก็ต้องเอาหมาไปด้วย จะอยู่ที่นี่ก็ต้องเจ็บแบบนี้ต่อไป สุดท้ายเราเลือกที่จะอยู่ที่นี่ ไม่ต้องสงสัยค่ะ เราเป็นห่วงหมา เราต้องหาหอที่เลี้ยงหมาได้ก่อน ไม่งั้นออกไปตอนนี้เร่ร่อนแน่ค่ะ แต่ถึงเราอยู่บ้านเดียวกับมันเราก็ไปนอนหอนเพื่อนอาทิตละ3-4วันอยู่ดี เพราะเราไม่อยากเจอหน้ามัน
...จนพ่อแม่มันเริ่มสงสัย เพราะปกติเรากับมันแทบจะไม่ห่างกันเลย แล้วเราก็ไม่ค่อยไปนอนหอเพื่อนเลยด้วยซ้ำ วันนั้นพ่อมันถามเราตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องแยกห้องนอน เราไม่รู้จะบรรยายความชั่วของลูกท่านยังไงดี เลยตอบเลี่ยงๆไปว่าไม่มีอะไรค่ะ หลังจากนั้นก็มีคนมาจีบเรา แล้วแฟนเก่าเรามันก็รู้มันถามเราว่าทำไมเราไม่คบกับคนนั้นละ จะได้ลืมมันไป(คือพูดแบบหน้าตาเฉยมาก เหมือน4ปีที่ผ่านมาไม่สำคัญกับมันเลย)และทุกๆวันเราก็ต้องเจอคำถามพวกนี้จากมัน ต้องมานั่งฟังมันเล่าเรื่องรุ่นน้องคนนั้นให้เราฟัง ตอนนี้เราแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเคยรักเราบ้างมั่ย เราแทบจะไม่รู้จักคนที่เราเห็นอยู่ต่อหน้าตอนนี้เลย
หลังจากวันนั้นไม่กี่วันเราก็ปิดเทอมแล้ว ช่วงเวลานี้เราจะกลับบ้านที่ตจว.และจะหาหอที่สามารถเลี้ยงหมาได้ มันคงเป็นทางเดียวที่ทำให้เราหลุดพ้นจากความเจ็บปวดแบบนี้
*เพื่อนๆคนไหนที่รู้จักหอแถวจรัญฯ บางพลัดหรือแถวๆนี้ที่สามารถเลี้ยงหมาได้แนะนำเราหน่อยนะคะ
คบกับแฟนมา4ปี สุดท้ายต้องเลิกกันเพราะเหตุผลที่ว่าเค้ารู้สึกกับเราแบบเพื่อน?
ย้อนกลับไปตั้งแต่4ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราเรียนอยู่มัธยมค่ะ คบกับแฟนคนนี้มาตั้งแต่มัธยม อายุเรากับเค้าเท่ากันค่ะ พอจะเข้ามหาลัยก็มาอยู่กับแฟนที่บ้านแฟนที่กทม.ค่ะ ตอนแรกก็อยากไปอยู่หอแต่แฟนเราเค้าอยากให้เราอยู่บ้านเค้าแล้วพ่อแม่แฟนก็คะยั้นคะยอให้อยู่บ้านด้วยกัน พ่อแม่เค้าดีกับเรามากๆแถมพ่อแม่เค้ายังเป็นเพื่อนสนิทกับลุงของเราอีก(โลกกลมมากๆเพิ่งมารู้ตอนมาอยู่บ้านแฟนแล้วค่ะ) พอย้ายมาอยู่บ้านแฟน แฟนก็บอกเราเสมอว่า"เรารักกันแต่เราอยู่กันแบบเพื่อนนะ มีไรปรึกษากันได้ คุยกันได้ ด่ากันได้ เราจะได้รักกันอยู่กันไปนานๆ เราเข้าใจนะคะว่าบางทีการอยู่กับครอบครัวของเค้าเราต้องเกรงใจทางบ้านเค้าด้วย จะจับมือพูดหวานๆมันก็คงเลี่ยนไป555 แล้วจุดพลิกผันของเรื่องเกิดเมื่อประมานต้นปีที่ผ่านมาค่ะ อยู่ๆแฟนก็บอกกับว่า "เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่ามั่ย เค้าอยากให้เราสองคนเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่เราก็ใช้ชีวิตแบบเดิมนะ อยู่ด้วยกันไม่ทิ้งกันไปไหน" ณ เวลานั้นเจ็บมากที่อยู่ๆแฟนเราพูดแบบนี้ แต่พอหลังจากนั้นไม่กี่วันแฟนเราก็มามีอะไรกับเราปกติเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็เลยคิดว่าเค้าคงยังรักเราและเราสองคนคงยังไม่เลิกกัน หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของน้องกับแฟนก็ใช้ชีวิตปกติกันมาเรื่อยๆ
จนมาถึงต้นเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาอยู่ๆแฟนเราก็บอกกับเราว่าเค้าคุยกับผญ.คนนึงอยู่นะ(ได้ยินคำแรกบอกเลยเจ็บมาก) เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกดีกับผญ.คนนี้มากแล้วอยากคบผญ.คนนี้ เราถามตัวเองในใจว่า แล้วกูละ!!เอากูไปทิ้งไว้ที่ไหน!! เรานั่งฟังสิ่งที่แฟนพูดมาแล้วก็พูดถามแฟนไปตรงๆว่า"แล้วเค้าละ" แฟนเค้าตอบกลับมาด้วยคำพูดที่เค้าไม่เคยคิดว่ามันจะพูดออกมาได้ คือ"เราเลิกกันได้มั่ย...แต่เราก็อยู่บ้านหลังเดียวกันนะ เราผูกพันธ์กับแกมาก แกเป็นคนในครอบครัวเราไปแล้ว"
พอวันรุ่งขึ้นรุ่นน้องคนนั้นรับแอดไลน์เราและถามเราว่าเป็นอะไรกับแฟนเรา เราบอกไปว่า"เป็นแฟนเก่า คบกันมา4ปีเพิ่งเลิกกันเมื่อวาน" น้องเค้าดูตกใจนะและบอกว่าแฟนเราบอกน้องเค้าว่าเลิกกับเรานานแล้ว(โห...ทำขนาดนี้เลยหรอ) เราคุยกับน้องและพูดความจริงกับน้องเค้าทุกอย่างและน้องเค้าบอกเราว่าจะไม่ยุ่งกับแฟนเราอีก ชม.ผ่านไป แฟนเราโทรมาร้องไห้กับเราบอกเราไปคุยไรกับน้องเค้า บอกให้เราไปบอกน้องเค้าได้มั่ยว่าเรากับเค้าเลิกกันมานานแล้ว(หือ นี่คิดว่าเราเป็นอะไรวะ เราโดนทิ้งแล้วต้องมาช่วยให้สมหวังกับแฟนใหม่งั้นหรอ..) เราไม่พูดอะไรแล้วก็ตัดสาย จากนั้นผ่านมาอีกสองวันเราเห็นแฟนเรากับน้องก็ตกลงคบกันเป็นแฟน เจ็บค่ะบอกเลย... เรากับเค้ายังอยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ไม่ได้พูดกันซักคำ พ่อแม่เค้าก็ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น จนผ่านมาซักสี่ห้าวันแฟนเราบอกเราให้ไปนอนอีกห้องนึง มันจะคุยกับแฟนใหม่มัน คือเราเจ็บมาก เจ็บจนพูดไม่ออกได้แต่รีบเดินออกมาแล้วมานั่งร้องไห้อยู่อีกห้องนึง วันนั้นเป็นวันที่เราตัดสินใจเก็บของทุกอย่างย้ายออกมาจากที่นั่นในวันรุ่งขึ้น แต่พอแฟนเก่าเราเค้ารู้ เค้ามาขอร้องให้เราอยู่กับเค้า เพราะไม่อยากให้เราไปอยู่ที่อื่น อ้างนู้นนี่นั่นสารพัด และข้ออ้างที่มันอ้างได้เจ็บปวดที่สุดคือ อ้างเรื่องหมาที่เรากับมันเลี้ยงไว้ เรารักหมาตัวนี้มาก แต่ถ้าไปอยู่หอเราเอามันไปไม่ได้จริงๆ พอเราไม่ยอมอยู่มันพูดกับเราคำเดียวเลยว่า ถ้าเราไม่อยู่ที่นี่ก็เอาหมาไปด้วย!!(สภาพเราตอนนี้จะให้พาหมาไปอยู่ไหน หอเพื่อนที่เราจะไปอยู่ก็ห้ามเลี้ยง) เราพูดกับมันดีๆเพื่อหวังให้มันเข้าใจ สุดท้ายมันบอกถ้าไม่เอาหมาไปก็อยู่บ้านมันนี่แหละ สภาวะตอนนั้นถึงทางตันคะ จะออกไปอยู่ที่อื่นก็ต้องเอาหมาไปด้วย จะอยู่ที่นี่ก็ต้องเจ็บแบบนี้ต่อไป สุดท้ายเราเลือกที่จะอยู่ที่นี่ ไม่ต้องสงสัยค่ะ เราเป็นห่วงหมา เราต้องหาหอที่เลี้ยงหมาได้ก่อน ไม่งั้นออกไปตอนนี้เร่ร่อนแน่ค่ะ แต่ถึงเราอยู่บ้านเดียวกับมันเราก็ไปนอนหอนเพื่อนอาทิตละ3-4วันอยู่ดี เพราะเราไม่อยากเจอหน้ามัน
...จนพ่อแม่มันเริ่มสงสัย เพราะปกติเรากับมันแทบจะไม่ห่างกันเลย แล้วเราก็ไม่ค่อยไปนอนหอเพื่อนเลยด้วยซ้ำ วันนั้นพ่อมันถามเราตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องแยกห้องนอน เราไม่รู้จะบรรยายความชั่วของลูกท่านยังไงดี เลยตอบเลี่ยงๆไปว่าไม่มีอะไรค่ะ หลังจากนั้นก็มีคนมาจีบเรา แล้วแฟนเก่าเรามันก็รู้มันถามเราว่าทำไมเราไม่คบกับคนนั้นละ จะได้ลืมมันไป(คือพูดแบบหน้าตาเฉยมาก เหมือน4ปีที่ผ่านมาไม่สำคัญกับมันเลย)และทุกๆวันเราก็ต้องเจอคำถามพวกนี้จากมัน ต้องมานั่งฟังมันเล่าเรื่องรุ่นน้องคนนั้นให้เราฟัง ตอนนี้เราแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเคยรักเราบ้างมั่ย เราแทบจะไม่รู้จักคนที่เราเห็นอยู่ต่อหน้าตอนนี้เลย
หลังจากวันนั้นไม่กี่วันเราก็ปิดเทอมแล้ว ช่วงเวลานี้เราจะกลับบ้านที่ตจว.และจะหาหอที่สามารถเลี้ยงหมาได้ มันคงเป็นทางเดียวที่ทำให้เราหลุดพ้นจากความเจ็บปวดแบบนี้
*เพื่อนๆคนไหนที่รู้จักหอแถวจรัญฯ บางพลัดหรือแถวๆนี้ที่สามารถเลี้ยงหมาได้แนะนำเราหน่อยนะคะ