เราก็เป็นคนหนึ่งที่โหยหาความรัก .....
.... ความรักของเรา มันไม่มีแม้แต่ความสมหวังเลย ...
เราเคยคบกับคนนึง ชื่อ เลิฟ มันเป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นจากความไม่ได้ตั้งใจของเรา มันเหมือนบทในนิยายที่เราเคยอ่าน ในวันที่เราเรียนอยู่บนอาคารชั้นสองอาจารย์ไม่อยู่ติดราชการ แท่นๆๆ แท๊น เราและเพื่อนๆ จึงออกมานั่งหน้าห้องเรียน ซึ้งหน้าอาคารจะมีโต๊ะหินอ่อนไว้สำหรับนั่ง วันนั้นท้องฟ้าสวยมากเราก็มองไปเพลินๆ โป๊ก///// โอ๊ย เจ็บๆๆๆ ก้อนหินลอยมาจากไหนไม่รู้มาโดนหัวเรา เรามองลงไปข้างล่างหน้าอาคารก็เห็น ผู้ชายนั่งอยู่โต๊ะหินอ่อน(เลิฟนั่นเอง แต่เรายังไม่รู้จัก) อ๊ากกกก น่ารักอ่ะ แต่ๆ แอ๊ะ ใครแกล้งเรา หันไปเพื่อนผู้ชายในห้องเราเองที่หลบอยู่ข้างหลังเลิฟ เมื่อเพื่อนขึ้นมาบนห้องเราเลยถามเพื่อนว่านั่นใครอ่ะ เพื่อเราบอกว่า เพื่อนที่อยู่บ้านเดียวกับมันเองแหละ มีไรหรอ?? เราบอกเปล่าเพราะตอนนั้นเรายังไม่คิดไรแค่เห็นว่าน่ารักดี
... ผ่านมาสองวัน เรากับมายเดินไปเรียนพร้อมกัน จ๊ะเอ๋กับเลิฟหน้าห้องเรียน สบตากันเบาๆยืนหันหน้ามองกันแล้วเราก็เริ่มขยับตัวหลีกทางให้ แต่คือแบบเราไปซ้ายเลิฟไปขวา เราไปขวาเลิฟไปซ้าย เป็นอย่างนี้สองรอบ จนเราต้องหยุดแล้ว ให้เลิฟเดินไปก่อน มายแซวว่า เลิฟ ชอบนะ เราหันไปดูก็ไม่เห็นเลิฟแล้ว เราจึงพูดหยอกเพื่อนเราว่า ไม่ต้องชอบหรอกไอ่มายมีแฟนแล้ว ชอบเราดีกว่า แต่แล้ว เลิฟก็โผล่หน้าออกมาจากกำแพงที่กั้นทางเดินบันได เราเห็นหน้าเลิฟแล้วแบบ อ้าปากค้าง อายสุดๆคือเราไม่เคยแซวใคร เราแค่ตั้งใจจะแกล้งเพื่อนที่มันเจ้าชู้แหย่คนนั้นคนนี้ไปเรื่อย และแล้วเรื่องนี้ก็รู้ไปทั้งห้องเรียนของเรา ทุกคนแซวเรา ความบังเอิญมันยังไม่หมด เนื่องจากวันนั้นอาจารย์ให้ห้องเรามาตรวจร่างกายวิ่งรอบสนามโรงเรียนซึ่งห้องของเลิฟก็มาเหมือนกัน เอาแล้วเพื่อนทั้งห้องแซวเราใหญ่เลย แล้วเพื่อนคนนึงก็ตะโกนเสียงดังว่าเลิฟ...ชอบนะ (มันบอกชื่อเรา) ตายแล้วเราแทบจะเอาหน้ามุดดิน (เอาตรงๆนะตอนแรกเราไม่ได้ชอบเลิฟเลย แค่เห็นว่าน่ารัก แต่พอเพื่อนแซวเข้ามากๆ เราก็เริ่มจะคล้อยตาม ฮ่าๆ) จนเลิฟเดินเข้ามาหาเราแล้วถามเราว่า ... ชอบผมหรอ เราก็พูดได้แต่คำว่า เอ่อ... เลิฟก็ถามต่อ ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอกชอบก็บอกว่าชอบ อะนี่เบอร์ผม โทรมานะครับ แล้วเลิฟก็เดินจากไป เราได้แต่มองตาปริบๆค่ะ /// เรากลับบ้านไป เราก็คิดว่าจะโทรดีไหม แต่เราก็ไม่โทรเพราะเราหยิ่ง เราไม่เคยจีบใครก่อนเราไม่เคยโทรหาใครก่อน (สำคัญตัวผิด ฮ่าๆ) สักพักโทรศัพท์เราก็ดังขึ้นค่ะ เป็นเบอร์เลิฟ แต่ก็วางไป คือแบบจะให้เราโทรกลับแต่เราก็ไม่โทร แล้วโทรศัพท์ก็ดังอีกครั้งแต่เป็นเพื่อนเราโทรมา เพื่อนเราบอกว่าทำไมไม่โทรไปหาเลิฟ เราบอกยังไม่อยากคุย เพื่อนเราก็บอกว่า เลิฟรอให้เราโทรไปอยู่ ถ้าเราไม่โทรไปหาก็ไม่ต้องคุยกัน เรารู้สึกว่าเลิฟเอาแต่ใจ เราเลยไม่โทรหา แล้วเราก็นอนแต่เราก็ไม่ทันจะได้หลับ เพราะเลิฟโทรหาเราแล้วเราก็คุยกัน เลิฟเป็นคนที่คุยตลกมาก แอบทะลึ่งหน่อยๆ เรานี่ไม่ทันเลยจ้าเราคุยกันจนเกือบจะเช้า พอเจอกันที่โรงเรียน เลิฟก็ชอบมาหา มาทำหน้าตาทะเล้นใส่ ชอบมาหา จนเราตกลงเป็นแฟนกัน ก็เหมือนจะดีแต่เลิฟจู้จี้มากตามติดเราตลอดจนเราคิดว่าเราเป็นคนสำคัญสำหรับเค้า เค้าไม่มีวันทิ้งเรา แต่ไม่ใช่เลยค่ะ
เพราะวันวาเลนไทน์ เพื่อนอีกห้องมาถามเราว่าเราคบกับเลิฟหรอ เราก็บอกว่าใช่ เพื่อนเราเลยบอกเราว่า อ่าวเห็นเลิฟไปเที่ยวกับแพรนิ ค่ะลืมบอกไปค่ะ ช่วงที่คบกับเลิฟก็เปลี่ยนห้องเรียน ซึ่งแพรเป็นเพื่อนสนิทมากในขณะนี้แต่เราก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเรา
.... ณ ตอนนั้น ตัวเราสั่นมาก หัวใจก็เต้นเร็ว เราจึงถามเลิฟตรงๆว่าคบกับแพรหรอ แต่เลิฟบอกไม่ได้คบแพรมาคุยด้วยเฉยๆ ตอนนั้นเราก็ไม่เชื่อ แต่ทำไงได้เราก็ไม่อยากหึงแบบไร้สติ เราก็ให้มันผ่านไป แต่มันก็ไม่ผ่าน เพราะจากนั้นเราก็เริ่มมีปัญหากัน ความจริงมันก็เริ่มออกมาทีละน้อยๆ จบออกมาหมดว่าทั้งสองแอบคบกันลับหลังเรา เราจึงเลิกแต่ไม่ระรานพวกเขาหรอกนะ จะมีเพื่อนเราที่คอยพูดตอกหน้าแพรและเลิฟ เราเลิกกับเลิฟไม่นานเพื่อนเลิฟก็จีบเรา เราก็คบตอนแรกกะจะประชดเล่นๆ แต่เอาเข้าจริง เราแพ้ใจมันแต่มันก็ไม่สมหวังอีกแหละคะ เพราะเรามารู้ว่ามันลืมแฟนเก่าไม่ได้ อันนี้ขอไม่ลงลึกนะคะ แล้วเราก็เลิกกัน
... ยังไม่หมดๆ เราก็คบกับแฟนคนต่อๆมาจนมาถึงคนนี้ ชื่อมิว มิวเข้ามาจีบเราทางแอพ แอพนึงในโทรศัพท์ แล้วเราก็เจอกันที่ร้านๆนึงเราไปกับเพื่อนผู้หญิง ซึ่งเป็นความบังเอิญ(อีกแล้ว) เราคุยกันถูกคอมาก นอกไปจากนั้นมิวยังเป็นเพื่อนของเพื่อนเราอีกด้วย(เพื่อนผู้หญิงที่ไปด้วยกัน มิวกับเพื่อนเรารู้จักกัน เคยเรียนมาด้วยกัน) มิวขอเฟชเรา เราก็กดให้ในโทรศัพท์ เราก็ต้องประหลาดใจอีกเพราะเราเป็นเพื่อนกันในเฟช แถมยังเคยคุยแชทกันมาก่อน วันนั้นเพื่อนเรากับมิวมาส่งเราที่หอ เช้าวันต่อมามิวก็ขอเราคบ เราบอกตรงๆว่ามันเร็วมาก แล้วเราก็หวั่นไหวมาก เราคุยกับมิวก่อนแบบเปิดใจคุยกันในหลายๆเรื่อง เราสัญญาว่าจะรักกันไปตลอดเพราะเรามีความรักที่เจ็บปวดเหมือนกัน เราตกลงคบกับมิว เราบอกตรงๆว่าความสัมพันธ์มันเร็วมาก จนเราเป็นแฟนกันแล้วเราก็ดูเหมือนรักกันมาก จนเพื่อนๆในกลุ่มอิจฉาสุดๆ แต่ความรักมักมีอุปสรรค์เสมอ เราทะเลาะกันบ่อย มิวไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกเรา มิวจะบอกว่าเราโตๆกันแล้วทำไมพูดไม่รู้เรื่อง เป็นไรก็ตามใจนะจะไม่ง้อ แล้วคำพูดนี้แหละที่ทำให้เราร้องไห้และเจ็บปวดมาก เราทนนะ ทนจนถึงขีดสุดแต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย มิวติดเพื่อนมาก ไม่สนใจเราเหมือนเมื่อก่อน เราต้องร้องไห้ทุกวันที่คุยโทรศัพท์กัน เพราะจะมีเสียงแบรกกราวเป็นเสียงร้องเพลงเล่นกีต้าร์ของเพื่อนๆมิว(วงเหล้า) แล้วเราก็ได้ยินเพื่อนมิวบอกว่า จะอะไรนักหนามิว อยู่กับเพื่อนแค่นี้แฟนไม่เข้าใจก็ไม่ต้องคบละ เราได้ยินเราก็ปล่อยโฮ แล้วเรากับมิวก็ทะเลาะกันเรื่องนี้ซึ่งเราก็ทนไม่ไหว บอกเลิกมิวไป เราลบเพื่อนมิวในแอพทุกแอพในโทรศัพท์ เราอยากตัดใจแล้วเราก็บอกเพื่อนเราให้บอกมิวว่าเรามีแฟนใหม่แล้วทั้งๆที่เราก็ยังไม่มี ตอนแรกมิวก็หายไปแต่แค่อาทิตย์เดียวมิวก็คอยส่งข้อความหาเรา โทรหาเราเป็นร้อยๆสายถึงแม้เราจะไม่รับก็ตาม คอยตามเราตลอด
และแล้วข้อความที่มิวส่งมาให้เราคือขอเจอเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่วุ่นวายกับชีวิตเราอีกเลย มิวมาหาเราที่หอสุดท้ายเราก็ใจอ่อนที่จะเจอกันอีก มิวพาเราไปกินข้าว ไปเล่นเกม ไปร้องคาราโเกะ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าภาพเก่าๆที่เราเคยคบกันมันย้อนกลับมาหาเราอีกครั้ง
จากนั้นมิวก็มาส่งเราที่ห้องมิวเข้ามาคุยกับเราถามเราว่าเราจะกลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้จริงๆหรอ เราก็บอกว่าไม่ (ตอนนั้นเราคิดว่าเราไม่อยากกลับไปเจ็บอีก) มิวกอดเราแล้วร้องไห้ ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปลอบมิวเพราะเรา ทั้งน่าสงสารและหวั่นใจมาก จากนั้น มิวเริ่มทำในสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะทำ มิวเริ่มจูบเรา (เราทั้งสองยังไม่เคยมีอะไรกัน) แต่มันไม่ได้หยุดแค่นั้น เราเกือบจะมีอะไรกัน(ย้ำ แค่เกือบ แต่ยังไม่มีอะไรกัน) แต่....มิวก็หยุด เพราะเราสั่นไปทั้งตัวแล้วน้ำตาเราก็ไหล เราแทบไม่รู้เลยว่าน้ำตามันไหล คืนนั้นเรานอนร้องไห้กอดกันทั้งคืน มิวบอกกับเราว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดจากความตั้งใจของมิว ไม่ใช่ว่ามิวไม่ได้ตั้งใจ เกิดจากความรัก แต่มิวคิดว่ามิวไม่ควรเอาเปรียบเรา มิวจึงยอมที่จะหยุด และมิวจะรอวันที่เราจะกลับไปหามิว ณ เวลานั้น เราไม่รู้หรอกว่ามันจริงรึเปล่า
.....
หลังจากเหตุการณ์นั้น เราก็คิดทบทวนเรื่องหัวใจเรามาตลอด เพื่อนเราก็บอกว่าทำไมไม่กลับไปคบกับมิว แต่เราไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ระหว่างเรามันมีเรื่องต่างๆมากมายที่ไม่เข้าใจกัน มีหลายอย่างที่เกิดกับเราสองคน
...แต่ความรักความผูกพันธ์ที่ยังมีให้กัน มันไม่สามารถที่จะทำให้เราตัดขาดกันได้ มิวยังคงเดินหน้าง้อเรา ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น มาให้เห็นทุกวัน ทั้งที่มิวก็ยังคิดว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว ผ่านมา4เดือนที่มิวตามง้อเราสุดท้ายเราก็ใจอ่อนกลับไปหามิว แต่... มิวก็กลับกลายมาเป็นมิวคนเดิม มิวที่ไม่แคร์เราอีกเหมือนเดิม แต่พอมิวรู้ตัวว่ามิวทำให้เราเสียใจ มิวก็จะง้อบ้างไม่ง้อบ้าง เหมือนจะยื้อ ไม่อยากให้เราไป เรารักๆเลิกๆงอนง้อกันตลอด บางทีเราก็คิดว่า มิวมีเราเพื่อที่จะอวดคนอื่นว่ามิวมีเราเป็นแฟนนะ ก็แค่นั้น... สิ่งที่ดีที่มีในมันก็มากอยู่พอสมควร แต่สิ่งที่มันเลวร้ายมันมีมากกว่า ...
ดังนั้น....เราจึงตัดขาดกับมิวโดยถาวร... ถึงแม้ว่าเราจะรักมิวมากขนาดไหนแต่เราก็ไม่อยากปวดใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว
3-4ปีกว่าที่เรารู้จักกันมา ตั้งแต่รักกัน รักๆเลิกๆ งอนๆง้อๆ สุดท้ายเราก็ไม่มีกันอยู่ในชีวิตอีกต่อไป
""""ถ้าคุณมีรักดีก็ควรจะรักษาเค้าไว้ให้ดี ไม่ควรจะทิ้งขว้างความรู้สึกของคนที่รักคุณและคนที่คุณรัก""""
ความรักของคุณเป็นเช่นไร ?? ส่วนความรักของเรามันช่างอาภัพเหลือเกิน.....
.... ความรักของเรา มันไม่มีแม้แต่ความสมหวังเลย ...
เราเคยคบกับคนนึง ชื่อ เลิฟ มันเป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นจากความไม่ได้ตั้งใจของเรา มันเหมือนบทในนิยายที่เราเคยอ่าน ในวันที่เราเรียนอยู่บนอาคารชั้นสองอาจารย์ไม่อยู่ติดราชการ แท่นๆๆ แท๊น เราและเพื่อนๆ จึงออกมานั่งหน้าห้องเรียน ซึ้งหน้าอาคารจะมีโต๊ะหินอ่อนไว้สำหรับนั่ง วันนั้นท้องฟ้าสวยมากเราก็มองไปเพลินๆ โป๊ก///// โอ๊ย เจ็บๆๆๆ ก้อนหินลอยมาจากไหนไม่รู้มาโดนหัวเรา เรามองลงไปข้างล่างหน้าอาคารก็เห็น ผู้ชายนั่งอยู่โต๊ะหินอ่อน(เลิฟนั่นเอง แต่เรายังไม่รู้จัก) อ๊ากกกก น่ารักอ่ะ แต่ๆ แอ๊ะ ใครแกล้งเรา หันไปเพื่อนผู้ชายในห้องเราเองที่หลบอยู่ข้างหลังเลิฟ เมื่อเพื่อนขึ้นมาบนห้องเราเลยถามเพื่อนว่านั่นใครอ่ะ เพื่อเราบอกว่า เพื่อนที่อยู่บ้านเดียวกับมันเองแหละ มีไรหรอ?? เราบอกเปล่าเพราะตอนนั้นเรายังไม่คิดไรแค่เห็นว่าน่ารักดี
... ผ่านมาสองวัน เรากับมายเดินไปเรียนพร้อมกัน จ๊ะเอ๋กับเลิฟหน้าห้องเรียน สบตากันเบาๆยืนหันหน้ามองกันแล้วเราก็เริ่มขยับตัวหลีกทางให้ แต่คือแบบเราไปซ้ายเลิฟไปขวา เราไปขวาเลิฟไปซ้าย เป็นอย่างนี้สองรอบ จนเราต้องหยุดแล้ว ให้เลิฟเดินไปก่อน มายแซวว่า เลิฟ ชอบนะ เราหันไปดูก็ไม่เห็นเลิฟแล้ว เราจึงพูดหยอกเพื่อนเราว่า ไม่ต้องชอบหรอกไอ่มายมีแฟนแล้ว ชอบเราดีกว่า แต่แล้ว เลิฟก็โผล่หน้าออกมาจากกำแพงที่กั้นทางเดินบันได เราเห็นหน้าเลิฟแล้วแบบ อ้าปากค้าง อายสุดๆคือเราไม่เคยแซวใคร เราแค่ตั้งใจจะแกล้งเพื่อนที่มันเจ้าชู้แหย่คนนั้นคนนี้ไปเรื่อย และแล้วเรื่องนี้ก็รู้ไปทั้งห้องเรียนของเรา ทุกคนแซวเรา ความบังเอิญมันยังไม่หมด เนื่องจากวันนั้นอาจารย์ให้ห้องเรามาตรวจร่างกายวิ่งรอบสนามโรงเรียนซึ่งห้องของเลิฟก็มาเหมือนกัน เอาแล้วเพื่อนทั้งห้องแซวเราใหญ่เลย แล้วเพื่อนคนนึงก็ตะโกนเสียงดังว่าเลิฟ...ชอบนะ (มันบอกชื่อเรา) ตายแล้วเราแทบจะเอาหน้ามุดดิน (เอาตรงๆนะตอนแรกเราไม่ได้ชอบเลิฟเลย แค่เห็นว่าน่ารัก แต่พอเพื่อนแซวเข้ามากๆ เราก็เริ่มจะคล้อยตาม ฮ่าๆ) จนเลิฟเดินเข้ามาหาเราแล้วถามเราว่า ... ชอบผมหรอ เราก็พูดได้แต่คำว่า เอ่อ... เลิฟก็ถามต่อ ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอกชอบก็บอกว่าชอบ อะนี่เบอร์ผม โทรมานะครับ แล้วเลิฟก็เดินจากไป เราได้แต่มองตาปริบๆค่ะ /// เรากลับบ้านไป เราก็คิดว่าจะโทรดีไหม แต่เราก็ไม่โทรเพราะเราหยิ่ง เราไม่เคยจีบใครก่อนเราไม่เคยโทรหาใครก่อน (สำคัญตัวผิด ฮ่าๆ) สักพักโทรศัพท์เราก็ดังขึ้นค่ะ เป็นเบอร์เลิฟ แต่ก็วางไป คือแบบจะให้เราโทรกลับแต่เราก็ไม่โทร แล้วโทรศัพท์ก็ดังอีกครั้งแต่เป็นเพื่อนเราโทรมา เพื่อนเราบอกว่าทำไมไม่โทรไปหาเลิฟ เราบอกยังไม่อยากคุย เพื่อนเราก็บอกว่า เลิฟรอให้เราโทรไปอยู่ ถ้าเราไม่โทรไปหาก็ไม่ต้องคุยกัน เรารู้สึกว่าเลิฟเอาแต่ใจ เราเลยไม่โทรหา แล้วเราก็นอนแต่เราก็ไม่ทันจะได้หลับ เพราะเลิฟโทรหาเราแล้วเราก็คุยกัน เลิฟเป็นคนที่คุยตลกมาก แอบทะลึ่งหน่อยๆ เรานี่ไม่ทันเลยจ้าเราคุยกันจนเกือบจะเช้า พอเจอกันที่โรงเรียน เลิฟก็ชอบมาหา มาทำหน้าตาทะเล้นใส่ ชอบมาหา จนเราตกลงเป็นแฟนกัน ก็เหมือนจะดีแต่เลิฟจู้จี้มากตามติดเราตลอดจนเราคิดว่าเราเป็นคนสำคัญสำหรับเค้า เค้าไม่มีวันทิ้งเรา แต่ไม่ใช่เลยค่ะ
เพราะวันวาเลนไทน์ เพื่อนอีกห้องมาถามเราว่าเราคบกับเลิฟหรอ เราก็บอกว่าใช่ เพื่อนเราเลยบอกเราว่า อ่าวเห็นเลิฟไปเที่ยวกับแพรนิ ค่ะลืมบอกไปค่ะ ช่วงที่คบกับเลิฟก็เปลี่ยนห้องเรียน ซึ่งแพรเป็นเพื่อนสนิทมากในขณะนี้แต่เราก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเรา
.... ณ ตอนนั้น ตัวเราสั่นมาก หัวใจก็เต้นเร็ว เราจึงถามเลิฟตรงๆว่าคบกับแพรหรอ แต่เลิฟบอกไม่ได้คบแพรมาคุยด้วยเฉยๆ ตอนนั้นเราก็ไม่เชื่อ แต่ทำไงได้เราก็ไม่อยากหึงแบบไร้สติ เราก็ให้มันผ่านไป แต่มันก็ไม่ผ่าน เพราะจากนั้นเราก็เริ่มมีปัญหากัน ความจริงมันก็เริ่มออกมาทีละน้อยๆ จบออกมาหมดว่าทั้งสองแอบคบกันลับหลังเรา เราจึงเลิกแต่ไม่ระรานพวกเขาหรอกนะ จะมีเพื่อนเราที่คอยพูดตอกหน้าแพรและเลิฟ เราเลิกกับเลิฟไม่นานเพื่อนเลิฟก็จีบเรา เราก็คบตอนแรกกะจะประชดเล่นๆ แต่เอาเข้าจริง เราแพ้ใจมันแต่มันก็ไม่สมหวังอีกแหละคะ เพราะเรามารู้ว่ามันลืมแฟนเก่าไม่ได้ อันนี้ขอไม่ลงลึกนะคะ แล้วเราก็เลิกกัน
... ยังไม่หมดๆ เราก็คบกับแฟนคนต่อๆมาจนมาถึงคนนี้ ชื่อมิว มิวเข้ามาจีบเราทางแอพ แอพนึงในโทรศัพท์ แล้วเราก็เจอกันที่ร้านๆนึงเราไปกับเพื่อนผู้หญิง ซึ่งเป็นความบังเอิญ(อีกแล้ว) เราคุยกันถูกคอมาก นอกไปจากนั้นมิวยังเป็นเพื่อนของเพื่อนเราอีกด้วย(เพื่อนผู้หญิงที่ไปด้วยกัน มิวกับเพื่อนเรารู้จักกัน เคยเรียนมาด้วยกัน) มิวขอเฟชเรา เราก็กดให้ในโทรศัพท์ เราก็ต้องประหลาดใจอีกเพราะเราเป็นเพื่อนกันในเฟช แถมยังเคยคุยแชทกันมาก่อน วันนั้นเพื่อนเรากับมิวมาส่งเราที่หอ เช้าวันต่อมามิวก็ขอเราคบ เราบอกตรงๆว่ามันเร็วมาก แล้วเราก็หวั่นไหวมาก เราคุยกับมิวก่อนแบบเปิดใจคุยกันในหลายๆเรื่อง เราสัญญาว่าจะรักกันไปตลอดเพราะเรามีความรักที่เจ็บปวดเหมือนกัน เราตกลงคบกับมิว เราบอกตรงๆว่าความสัมพันธ์มันเร็วมาก จนเราเป็นแฟนกันแล้วเราก็ดูเหมือนรักกันมาก จนเพื่อนๆในกลุ่มอิจฉาสุดๆ แต่ความรักมักมีอุปสรรค์เสมอ เราทะเลาะกันบ่อย มิวไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกเรา มิวจะบอกว่าเราโตๆกันแล้วทำไมพูดไม่รู้เรื่อง เป็นไรก็ตามใจนะจะไม่ง้อ แล้วคำพูดนี้แหละที่ทำให้เราร้องไห้และเจ็บปวดมาก เราทนนะ ทนจนถึงขีดสุดแต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย มิวติดเพื่อนมาก ไม่สนใจเราเหมือนเมื่อก่อน เราต้องร้องไห้ทุกวันที่คุยโทรศัพท์กัน เพราะจะมีเสียงแบรกกราวเป็นเสียงร้องเพลงเล่นกีต้าร์ของเพื่อนๆมิว(วงเหล้า) แล้วเราก็ได้ยินเพื่อนมิวบอกว่า จะอะไรนักหนามิว อยู่กับเพื่อนแค่นี้แฟนไม่เข้าใจก็ไม่ต้องคบละ เราได้ยินเราก็ปล่อยโฮ แล้วเรากับมิวก็ทะเลาะกันเรื่องนี้ซึ่งเราก็ทนไม่ไหว บอกเลิกมิวไป เราลบเพื่อนมิวในแอพทุกแอพในโทรศัพท์ เราอยากตัดใจแล้วเราก็บอกเพื่อนเราให้บอกมิวว่าเรามีแฟนใหม่แล้วทั้งๆที่เราก็ยังไม่มี ตอนแรกมิวก็หายไปแต่แค่อาทิตย์เดียวมิวก็คอยส่งข้อความหาเรา โทรหาเราเป็นร้อยๆสายถึงแม้เราจะไม่รับก็ตาม คอยตามเราตลอด
และแล้วข้อความที่มิวส่งมาให้เราคือขอเจอเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่วุ่นวายกับชีวิตเราอีกเลย มิวมาหาเราที่หอสุดท้ายเราก็ใจอ่อนที่จะเจอกันอีก มิวพาเราไปกินข้าว ไปเล่นเกม ไปร้องคาราโเกะ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าภาพเก่าๆที่เราเคยคบกันมันย้อนกลับมาหาเราอีกครั้ง
จากนั้นมิวก็มาส่งเราที่ห้องมิวเข้ามาคุยกับเราถามเราว่าเราจะกลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้จริงๆหรอ เราก็บอกว่าไม่ (ตอนนั้นเราคิดว่าเราไม่อยากกลับไปเจ็บอีก) มิวกอดเราแล้วร้องไห้ ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปลอบมิวเพราะเรา ทั้งน่าสงสารและหวั่นใจมาก จากนั้น มิวเริ่มทำในสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะทำ มิวเริ่มจูบเรา (เราทั้งสองยังไม่เคยมีอะไรกัน) แต่มันไม่ได้หยุดแค่นั้น เราเกือบจะมีอะไรกัน(ย้ำ แค่เกือบ แต่ยังไม่มีอะไรกัน) แต่....มิวก็หยุด เพราะเราสั่นไปทั้งตัวแล้วน้ำตาเราก็ไหล เราแทบไม่รู้เลยว่าน้ำตามันไหล คืนนั้นเรานอนร้องไห้กอดกันทั้งคืน มิวบอกกับเราว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดจากความตั้งใจของมิว ไม่ใช่ว่ามิวไม่ได้ตั้งใจ เกิดจากความรัก แต่มิวคิดว่ามิวไม่ควรเอาเปรียบเรา มิวจึงยอมที่จะหยุด และมิวจะรอวันที่เราจะกลับไปหามิว ณ เวลานั้น เราไม่รู้หรอกว่ามันจริงรึเปล่า
.....
หลังจากเหตุการณ์นั้น เราก็คิดทบทวนเรื่องหัวใจเรามาตลอด เพื่อนเราก็บอกว่าทำไมไม่กลับไปคบกับมิว แต่เราไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ระหว่างเรามันมีเรื่องต่างๆมากมายที่ไม่เข้าใจกัน มีหลายอย่างที่เกิดกับเราสองคน
...แต่ความรักความผูกพันธ์ที่ยังมีให้กัน มันไม่สามารถที่จะทำให้เราตัดขาดกันได้ มิวยังคงเดินหน้าง้อเรา ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น มาให้เห็นทุกวัน ทั้งที่มิวก็ยังคิดว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว ผ่านมา4เดือนที่มิวตามง้อเราสุดท้ายเราก็ใจอ่อนกลับไปหามิว แต่... มิวก็กลับกลายมาเป็นมิวคนเดิม มิวที่ไม่แคร์เราอีกเหมือนเดิม แต่พอมิวรู้ตัวว่ามิวทำให้เราเสียใจ มิวก็จะง้อบ้างไม่ง้อบ้าง เหมือนจะยื้อ ไม่อยากให้เราไป เรารักๆเลิกๆงอนง้อกันตลอด บางทีเราก็คิดว่า มิวมีเราเพื่อที่จะอวดคนอื่นว่ามิวมีเราเป็นแฟนนะ ก็แค่นั้น... สิ่งที่ดีที่มีในมันก็มากอยู่พอสมควร แต่สิ่งที่มันเลวร้ายมันมีมากกว่า ...
ดังนั้น....เราจึงตัดขาดกับมิวโดยถาวร... ถึงแม้ว่าเราจะรักมิวมากขนาดไหนแต่เราก็ไม่อยากปวดใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว
3-4ปีกว่าที่เรารู้จักกันมา ตั้งแต่รักกัน รักๆเลิกๆ งอนๆง้อๆ สุดท้ายเราก็ไม่มีกันอยู่ในชีวิตอีกต่อไป
""""ถ้าคุณมีรักดีก็ควรจะรักษาเค้าไว้ให้ดี ไม่ควรจะทิ้งขว้างความรู้สึกของคนที่รักคุณและคนที่คุณรัก""""