นี่คือ รัก หรือ แค่ผูกพัน ?
เป็นคำถามที่มีมาตลอดเวลา 4 ปี ที่รู้จักกันมา
เราเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน และรหัสใกล้กัน ทำให้หลายๆ ครั้งต้องทำงานด้วยกัน เราก็เริ่มสนิทกันตั้งแต่นั้นมา
เราผ่านการทะเลาะ โกรธ เมินเฉย ห่างเหิน ร้องไห้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายเราก็กลับมาอยู่ที่เดิม
และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่เราใช้ชีวิตโดยมีกันในทุกๆวัน กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน ที่ไปเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวนั่น เที่ยวนี่ ด้วยกัน
แต่จริงๆ ก็ไม่ใช่แค่เราสองคน เรายังมีเพื่อนคนอื่นๆ อีกที่สนิทกัน และไปไหนมาไหนด้วยกัน
ฉันยอมรับว่าฉันชอบเขาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ฉันไม่เคยบอกเขา ถึงยังงัยฉันก็คิดว่าเขารู้
ฉันไม่เคยเลิกชอบเขา แต่ฉันก็มีคุยกับคนอื่นๆ ที่เข้ามาบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้จริงจังกับใครเลย อาจเป็นเพราะยังชอบเขาอยู่
ฉันคิดมาตลอดว่า มันเป็นแค่ความชอบ และความหวั่นไหวจากการใกล้ชิด ฉันเปนห่วงเขาทึกครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ ก็เพราะหวังดี ไม่อยากให้มีปัญหาเดือดร้อน และช่วยเหลือเสมอเมื่อเขามีปัญหาหรือร้องขอ เคยมีสองสามครั้ง ที่โทรมากลางดึก เพื่อเรียกให้ออกไปรับ เพราะนางเมามาก และกลับเองไม่ได้ และเคยมีอีกหลายครั้งที่จู่ๆ โทรมา เพราะว่าไปกินข้าวแล้วไม่มีตัวจ่ายค่าข้าว หลังๆ ก็ยืมตังกันไปยืมตังกันมา
ฉันคิดถึงเขาทุกครั้ง เมื่อเราไม่ได้เจอกัน แต่มันก็แค่นั้นใช่มั้ย? เพราะเราเป็นเพื่อนกันงัย ฉันคิดแบบนี้มาตลอด
เรายังคงดำเนินความเป็นเพื่อนกันมาจวบจนปีสี่ ซึ่งต่างก็รู้ดีว่าหลังเรียนจบเราต่างก็ต้องแยกย้าย และอาจไม่ได้เจอกันอีก คิดถึงเรื่องนี้แล้วมันก็รู้โหวงๆ ในใจ แต่ก็นั่นแหละนะ ก็อยู่ด้วยกันมาตลอด ก็ต้องมีบ้าง
ในเทอมก่อนหน้าที่จะเรียนจบ เป็นช่วงเวลาที่พีคมาก นั่นคือ พวกเราแทบจะตัวติดกัน กินข้าวเยนด้วยกันแทบทุกมื้อ ไปเที่ยว ไปดูหนัง (เพื่อนอีกคนก็ไปด้วย แบบเป็นแก้งสามปาท่องโก๋อะ) เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าที่เคยเปน อาจเปนเพราะรู้ว่าอีกไม่นานก็จะจบแล้วนั่นแหละ ของหลายอย่างของฉันบางทีก็อยู่ที่เขา ของของเขาบางทีก็อยู่ที่ฉัน ในบางครั้งเราก็แอบไปเที่ยวกันสองคน โดยเฉพาะไปกินเหล้า นี่ไปด้วยกันบ่อยมาก และก่อนที่จะแยกย้าย เราไปเที่ยว(กลางคืน) ด้วยกัน 6 คืนติด และจากนั้นเราต่างก็แยกย้ายกันไป นางก็กลับบ้านนาง ส่วนฉันก็ยังอยู่แถวนี้ต่อ เพราะทำงานและมีเรื่องต้องจัดการอีกมากมาย
หลังจากแยกกันนี่แหละ ที่ทำให้เริ่มคิดมากขึ้นว่านี่มันคืออะไร ความรู้สึกนี่มันคืออะไร
ฉันคิดถึงเขาทุกวัน คิดอยู่ตลอดทั้งวัน ฉันร้องไห้ทุกคืน ไม่รู้ทำไม เพราะปค่ริด มันก็ร้อง ร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลามากกว่าหนึ่งสัปดาห์จนเริ่มชินกับการร้องไห้ แม้แต่ตอนเดินทางไปนั่นไปนี่ ตอนนั่งเครื่องบินลงกรุงเทพก็ร้องไห้เอาบนเครื่องบิน อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้อง จนหลังๆ ก็เริ่มยุ่ง และเหนื่อยกับการทำงาน ไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่ยังคงคิดถึง คิดถึงทุกครั้งที่ว่าง ทุกครั้งที่กินข้าว ขับรถ ดูหนัง ฯลฯ คือ เพราะเรายังอยู่ที่เดิมงัย เจอแต่ที่ๆ เคยไปด้วยกัน ร้านที่ไปกินด้วยกัน เรื่องที่เคยทำด้วยกันงัย นั่นแหละ นี่ก็ผ่านมาได้เดือนกว่าแล้ว มันก็ยังไม่หยุด ไม่หมด ไม่หายไปสักที มันเหมือนยิ่งหนัก ยิ่งตอกย้ำ ว่าจริงๆแล้ว ความรู้สึกนี้มันมากแค่ไหน คิดดูเถอะว่า แค่หลับตาก็เห็นหน้าอะ ตอนหลับก็ฝันถึงหลายครั้งมาก ความคิดถึงก็ยังมีทุกวัน อยากจะทักไปคุยทุกวัน แต่ไม่กล้า ไม่อยากไปกวน เพราะรู้ว่าเขายุ่ง และปกติไม่ค่อยคุยกันทางออนไลน์อยู่แล้วด้วย ก็มันอยู่ด้วยกันตลอด ก็คุยกันต่อหน้าตลอดนี่นา
นั่นแหละคือประเด็นที่ว่า เห้ย นี่มันถึงขั้นเรียกว่ารักได้ป่าววะ. หรือจิงๆ มันก็แค่ความผูกพัน ไอ้ที่ร้องไห้ทุกวันนี้เนี่ย ก็เพราะผูกพันใช่มั้ย
คือ ไม่รู้ ไม่เข้าใจว่า ความรัก จริงๆ มันเป็นยังงัย ถามใครก็ไม่มีใครตอบได้ บางคนก็บอกแบบนั้นแบบนี้ แต่มันก็ตอบโจทย์ไม่ได้อยู่ดี บางคนก็บอกให้ถามใจตัวเอง ก็มันถามแล้วมันตอบไม่ได้งัย ว่ารู้สึกแบบไหนถึงจะเรียกว่ารัก แค่ไหนถึงจะเรียกว่ารัก
อีกนานมั้ยกว่าจะหายไป?
แล้วถ้ามันคือ รัก มันจะหายไปได้มั้ย? หรือถ้าแค่ความผูกพัน มันจะมีวันหายไหม? นานมั้ย? 1 ปี พอไหม?
นี่คือ รัก หรือ แค่ผูกพัน ? อีกนานมั้ยกว่าจะหายไป?
เป็นคำถามที่มีมาตลอดเวลา 4 ปี ที่รู้จักกันมา
เราเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน และรหัสใกล้กัน ทำให้หลายๆ ครั้งต้องทำงานด้วยกัน เราก็เริ่มสนิทกันตั้งแต่นั้นมา
เราผ่านการทะเลาะ โกรธ เมินเฉย ห่างเหิน ร้องไห้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายเราก็กลับมาอยู่ที่เดิม
และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่เราใช้ชีวิตโดยมีกันในทุกๆวัน กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน ที่ไปเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวนั่น เที่ยวนี่ ด้วยกัน
แต่จริงๆ ก็ไม่ใช่แค่เราสองคน เรายังมีเพื่อนคนอื่นๆ อีกที่สนิทกัน และไปไหนมาไหนด้วยกัน
ฉันยอมรับว่าฉันชอบเขาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ฉันไม่เคยบอกเขา ถึงยังงัยฉันก็คิดว่าเขารู้
ฉันไม่เคยเลิกชอบเขา แต่ฉันก็มีคุยกับคนอื่นๆ ที่เข้ามาบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้จริงจังกับใครเลย อาจเป็นเพราะยังชอบเขาอยู่
ฉันคิดมาตลอดว่า มันเป็นแค่ความชอบ และความหวั่นไหวจากการใกล้ชิด ฉันเปนห่วงเขาทึกครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ ก็เพราะหวังดี ไม่อยากให้มีปัญหาเดือดร้อน และช่วยเหลือเสมอเมื่อเขามีปัญหาหรือร้องขอ เคยมีสองสามครั้ง ที่โทรมากลางดึก เพื่อเรียกให้ออกไปรับ เพราะนางเมามาก และกลับเองไม่ได้ และเคยมีอีกหลายครั้งที่จู่ๆ โทรมา เพราะว่าไปกินข้าวแล้วไม่มีตัวจ่ายค่าข้าว หลังๆ ก็ยืมตังกันไปยืมตังกันมา
ฉันคิดถึงเขาทุกครั้ง เมื่อเราไม่ได้เจอกัน แต่มันก็แค่นั้นใช่มั้ย? เพราะเราเป็นเพื่อนกันงัย ฉันคิดแบบนี้มาตลอด
เรายังคงดำเนินความเป็นเพื่อนกันมาจวบจนปีสี่ ซึ่งต่างก็รู้ดีว่าหลังเรียนจบเราต่างก็ต้องแยกย้าย และอาจไม่ได้เจอกันอีก คิดถึงเรื่องนี้แล้วมันก็รู้โหวงๆ ในใจ แต่ก็นั่นแหละนะ ก็อยู่ด้วยกันมาตลอด ก็ต้องมีบ้าง
ในเทอมก่อนหน้าที่จะเรียนจบ เป็นช่วงเวลาที่พีคมาก นั่นคือ พวกเราแทบจะตัวติดกัน กินข้าวเยนด้วยกันแทบทุกมื้อ ไปเที่ยว ไปดูหนัง (เพื่อนอีกคนก็ไปด้วย แบบเป็นแก้งสามปาท่องโก๋อะ) เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าที่เคยเปน อาจเปนเพราะรู้ว่าอีกไม่นานก็จะจบแล้วนั่นแหละ ของหลายอย่างของฉันบางทีก็อยู่ที่เขา ของของเขาบางทีก็อยู่ที่ฉัน ในบางครั้งเราก็แอบไปเที่ยวกันสองคน โดยเฉพาะไปกินเหล้า นี่ไปด้วยกันบ่อยมาก และก่อนที่จะแยกย้าย เราไปเที่ยว(กลางคืน) ด้วยกัน 6 คืนติด และจากนั้นเราต่างก็แยกย้ายกันไป นางก็กลับบ้านนาง ส่วนฉันก็ยังอยู่แถวนี้ต่อ เพราะทำงานและมีเรื่องต้องจัดการอีกมากมาย
หลังจากแยกกันนี่แหละ ที่ทำให้เริ่มคิดมากขึ้นว่านี่มันคืออะไร ความรู้สึกนี่มันคืออะไร
ฉันคิดถึงเขาทุกวัน คิดอยู่ตลอดทั้งวัน ฉันร้องไห้ทุกคืน ไม่รู้ทำไม เพราะปค่ริด มันก็ร้อง ร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลามากกว่าหนึ่งสัปดาห์จนเริ่มชินกับการร้องไห้ แม้แต่ตอนเดินทางไปนั่นไปนี่ ตอนนั่งเครื่องบินลงกรุงเทพก็ร้องไห้เอาบนเครื่องบิน อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้อง จนหลังๆ ก็เริ่มยุ่ง และเหนื่อยกับการทำงาน ไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่ยังคงคิดถึง คิดถึงทุกครั้งที่ว่าง ทุกครั้งที่กินข้าว ขับรถ ดูหนัง ฯลฯ คือ เพราะเรายังอยู่ที่เดิมงัย เจอแต่ที่ๆ เคยไปด้วยกัน ร้านที่ไปกินด้วยกัน เรื่องที่เคยทำด้วยกันงัย นั่นแหละ นี่ก็ผ่านมาได้เดือนกว่าแล้ว มันก็ยังไม่หยุด ไม่หมด ไม่หายไปสักที มันเหมือนยิ่งหนัก ยิ่งตอกย้ำ ว่าจริงๆแล้ว ความรู้สึกนี้มันมากแค่ไหน คิดดูเถอะว่า แค่หลับตาก็เห็นหน้าอะ ตอนหลับก็ฝันถึงหลายครั้งมาก ความคิดถึงก็ยังมีทุกวัน อยากจะทักไปคุยทุกวัน แต่ไม่กล้า ไม่อยากไปกวน เพราะรู้ว่าเขายุ่ง และปกติไม่ค่อยคุยกันทางออนไลน์อยู่แล้วด้วย ก็มันอยู่ด้วยกันตลอด ก็คุยกันต่อหน้าตลอดนี่นา
นั่นแหละคือประเด็นที่ว่า เห้ย นี่มันถึงขั้นเรียกว่ารักได้ป่าววะ. หรือจิงๆ มันก็แค่ความผูกพัน ไอ้ที่ร้องไห้ทุกวันนี้เนี่ย ก็เพราะผูกพันใช่มั้ย
คือ ไม่รู้ ไม่เข้าใจว่า ความรัก จริงๆ มันเป็นยังงัย ถามใครก็ไม่มีใครตอบได้ บางคนก็บอกแบบนั้นแบบนี้ แต่มันก็ตอบโจทย์ไม่ได้อยู่ดี บางคนก็บอกให้ถามใจตัวเอง ก็มันถามแล้วมันตอบไม่ได้งัย ว่ารู้สึกแบบไหนถึงจะเรียกว่ารัก แค่ไหนถึงจะเรียกว่ารัก
อีกนานมั้ยกว่าจะหายไป?
แล้วถ้ามันคือ รัก มันจะหายไปได้มั้ย? หรือถ้าแค่ความผูกพัน มันจะมีวันหายไหม? นานมั้ย? 1 ปี พอไหม?