เช้าวันนี้ก็เป็นวันที่สุดแสนจะธรรมดาอีกวันหนึ่งของผม ซึ้งบรรยากาศดีๆแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าจะทำอะไรกัน
ก็คงไม่พ้นที่จะออกไปเที่ยวสูดอากาศ กินข้าว ดูหนัง ตามภาษาคนมีแฟน หรือ คนธรรมดาเค้าก็ทำกัน
ซึ้งแต่งต่างจากผมที่ อยู่กับตัวเอง ในเวลาแบบนี้ มันทำให้ผมย้อยกลับไปนึกถึงเรื่องในอดีต

วันที่ผมยังมีแฟนมันชั่งเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและไม่อยากจะสูญเสียช่วงเวลาดีๆแบบนั้นไป
แต่ก็นะ เรื่องความรักมันไม่แน่นอน คนบางคนผ่านมาแค่ให้จดจำ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีสำหลับผม
นั้นแหละครับมันเลยทำให้ผมอยากจะกลับไปใช้ชีวิตแบบคนมีคู่
มันจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมตัดสินใจออกมานอกห้องบ้าง เผื่อเราจะได้เจอเนื้อคู่บ้าง

พอได้ออกมาก็ไม่รู้จะไปไหนดี ก็เลยเลือกไปร้านกาแฟร้านนึง ระหว่างทางก็เจอแต่คู่รัก แต่และคนจับมือแล้วเดินด้วยกัน
ต่างกับผมที่เดินอยู่คนเดียว ผมก็คิดนะครับว่า ไหนว่ะ ไม่เห็นมีเลยไหนคนยังโสด
ไม่เห็นมีใครคิดเหมือนกันเดินผ่านมาแม้เพียงคนเดียว ก็คงต้องรอ กันต่อไป เห้ออ
ก็อย่างที่ว่าไปแหละครับ เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้

เมื่อผมถึงร้านกาแฟ ผมก็ไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี ปกติไม่เคยมาร้านอะไรแบบนี้อยู่แล้วเลยสั่งไม่ถูกแหนะแฮร่ เลยให้ทางร้านแนะนำให้ครับ
หลังจากสั่งอาหารและน้ำเสร็จ ระว่างที่รออาหารและเครื่องดื่ม ผมห็นคุณลุงคนนึงถือของเข้ามาในร้านเลยอาสาไปช่วยพาคุณลุงไปนั่งอยู่ที่โต๊ะและได้มีโอกาสคุยกับคุณลุง ผมก็เลยขอนั่งกับคุณลุง คุณลุงบอกว่าเอาสิหลาน หลังจากนั้นผมก็ได้นั่งคุยกับคุณลุงไปหลายเรื่องมากครับ

คุณลุงได้เล่านิทานเรื่องนึงให้ผมฟัง
เรื่อง ชอล์กกับกระดานดำ (เพื่อนๆอาจจะเคยได้ยิน)
แต่เดิม ชอล์ก กับ กระดานดำ ก็รักกันดี แต่อยู่มาวันหนึ่ง ชอล์กก็บังเอิญได้ไปเจอกับไวท์บอร์ด
จึงหลงรักในความขาวสะอาด ในที่สุด ชอล์กก็ตัดสินใจบอกเลิกกับกระดานดำ

กระดานดำเสียใจมากฉันทำผิดอะไร ทำไมชอล์กจึงทิ้งไป เพราะฉันดำอย่างงั้นใช่หรอ?
เมื่อคิดได้อย่างนี้ กระดานดำจึงไปหาวิธีต่างๆทำให้ตัวเองจะได้ขาว

ทางฝ่ายชอล์ก หลังจากบอกเลิกกระดานดำแล้ว ก็ไปคบหากับไวท์บอร์ด แต่ไม่นานเท่าไหร่ชอล์กก็ได้เรียนรู้ว่า ตัวเองกับไวท์บอร์ดนั้น
เข้ากันไม่ได้เลย ชอล์กเขียนไวท์บอร์ดไม่ติด ไวท์บอร์ดไม่รักชอล์กแม้แต่นิด ชอล์กผิดหวังกับไวท์บอร์ด  จึงพาตัวเอง กลับไปหากระดานดำ

แต่กระดานดำเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ดำเหมือนก่อน และเวลาก็ทำให้กระดานดำเข้มแข็งขึ้น
หัวใจของกระดานดำก็เปลี่ยนไปแล้วด้วยเช่นกัน กระดานดำไม่ต้องการชอล์กแท่งเดิมอีกแล้ว

คุณลุงก็บอกว่าก็เหมือนกับใจคน "อย่าทำร้ายคนที่ใช่ ด้วยความโลเลของเรา" คุณลุงได้พูดกับผม ว่าขอบใจนะหลานที่อยู่คุยเป็นเพื่อนลุง
จำไว้นะ ชีวิตของหลานยังอีกยาวไกล ยังผิดพลาดได้อีกเยอะ แต่อยากทำผิดผลาดไปตลอดชีวต แล้วคุณลุงก็ได้กลับไป
แต่ตอนนี้ก็เย็นแล้ว ก็คงถึงเวลาที่ผมต้องกลับห้องแล้ว วันพรุ้งนี้ผมยังมีหน้าที่ต้องไปเรียน
ไว้แล้วผมจะมาเล่าชีวิตในแต่ละวันของผมให้ฟังนะใหม่นะครับ

ปล. "เราจะรู้ค่าของสิ่งของสิ่งหนึ่ง เมื่อเราได้รู้ว่า เราได้เสียมันไปแล้ว"
ผมเพิ่งแต่งเรื่องแรก อ้างอิงจากชีวิตประจำวัน ผิดพลาดยังไงขอคำแนะนำด้วยนะครับ ฝากติดตามด้วยนะครับ