ไข่มุกอันดามัน สวรรค์เมืองใต้ หาดทรายสีทอง สองวีรสตรี บารมีหลวงพ่อแช่ม
ทายออกไหมว่าที่ไหน???
ถ้าพูดถึงภูเก็ตหลายคนคงไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากมายกับการมาที่นี้ เราเองก็เช่นกัน คือตอนเด็กมาบ่อยมาก โตมาก็ยังมาบ่อยอยู่ ปีเว้นปีเลยก็ว่าได้ แต่ไอ้ที่มาอยู่จริงจังนี้ ครั้งนี้ครั้งที่สอง ส่วนครั้งแรกนี้ไม่อยากจะนับเลย แม่ส่งมาเรียนภาษาอังกฤษกับพี่ชาย ประมาณว่าอยู่บ้านแล้วเกเรเลยโดนส่งมาเรียนรู้การอยู่ด้วยตัวเอง แต่ แต่ แต่ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยค่ะ เรียนเสร็จกลับหอ หิวข้าวก็ออกไปปากซอย ไม่ได้รู้ ไม่ได้เห็นอะไรจริงๆจังๆเลย จำได้ว่า ตอนนั้นโรบินสันยังอยู่ตรงวงเวียน อันที่เก่าๆ ทึมๆ
เอาล่ะ! เข้าเรื่องเลยละกัน ย้อนไปเมื่อหลังปีใหม่ หลังจากไปชาลาล่าอยู่ฮานอยนาน 8 วัน และกลับไปนอนให้แม่รำคาญเล่นอยู่บ้านอีก 6-7 วัน ก็กลับมาใช้ชีวิตนักศึกษามหาลัยปีสุดท้ายและเทอมสุดท้ายต่อที่เมืองกรุง ชีวิตวุ่นวายมาก มีเรียนแค่สามวัน แต่ต้องไปวิทลัยทุกวัน งานโน่น งานนี้ ไหนจะเตรียมของที่ต้องขายในแต่ละรอบ (เอ๋? เคยบอกไปยังว่าเราเรียนครัวนะ เทอมสุดท้ายต้องเปิดร้านอาหารของตัวเอง หนัก เหนื่อย มันส์ สนุก มาก) จนเกือบลืมไปแล้วว่า ต้องทำเรื่องฝึกงานก่อนจบ เอาละไง ฝึกงานรอบแรกเป็นเหมือนฝันร้าย อุตส่าไปทำห้าดาวที่เมืองเจียงใหม่ แต่ๆๆๆๆ ร้องไห้หาแม่ทุกคืน คือที่ฝึกงานมันไม่ได้แย่นะ แต่คนในนั้นมันเหลือจะบรรยายจริงๆ โว๊ะ! ช่างมันๆ ผ่านไปแล้ว
พอต้องเลือกที่ฝึกงานรอบสอง คิดหนักเลยสิ เกิดมันแย่เหมือนหรือมากกว่ารอบแรกจะทำไง แล้วฝึกงานจบจะไปไหน ทำอะไรต่อ เมื่อวันนี้ของปีที่แล้ว คิดแค่ว่า ฝึกงานรอบสองจบ เรียนจบ จะแบกเป้เที่ยวสักปีแล้วค่อยกลับมาหางานทำ แต่วันนี้ของตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง โตขึ้น ภาระเยอะขึ้น ไอ้จะไปเที่ยวเนี๊ยะ ไปแน่ แต่ไม่ถึงปีหรอก สักเดือนก็พอ เข้าไปดูลิสต์รายชื่อโรงแรมที่วิทลัยเสนอให้ อันไหนที่เด็กเลือกเยอะ ตัดทิ้ง อันไหนที่เพื่อนเคยไปแล้วโหด แล้วเฮีย ตัดทิ้ง เหลืออยู่สี่ห้ารายชื่อที่แบบไม่รู้จัก ไม่เคยได้ยิน ลองเอาไปหาข้อมูลดูในอากู๋ จนได้ที่สุดมาที่นึง สายด่วนหาพี่ชายเลยจ้า นางเคยทำงานอยู่ภูเก็ตเป็นสิบปี นางบอกก็ดีนะ ไม่ใช่โรงแรมเชน ส่วนในครัวดีไหม ไม่รู้ เราก็เอาหว่ะ อันนี้แหละ ยืนชื่อไปโดยไม่สนใจคำทักถ้วงใดๆจากชะนีรอบข้าง ภายไปเดือนกว่า โรงแรมก็ยังไม่ตอบกลับ ถามคุณป้าคนสวย แสนใจดีฝ่ายฝึกงานก็ไม่ได้คำตอบ จนเกือบจะสิ้นเทอม และเราเองก็เกือบถอดใจแล้ว คุณป้าคนสวยแกเดินมาบอกในแคนทีนว่า รับแล้วนะหนู พอดีโรงแรมเค้าไม่ว่างสัมภาษณ์ แต่เอาเป็นว่าเค้ารับ
และนี้คือจุดเริ่มต้นแบบงงๆของการมาฝึกงานครั้งนี้ จะดีจะร้ายยังไง ลองมาดูกันนะ
---------------------------------------------------------------------------- เล่าเรื่อยๆนะ สิ้นเดือนหน้าก็ยังไม่จบ
เมื่อต้องมาเป็นเด็กฝึกงาน ณ ไข่มุกอันดามัน
ถ้าพูดถึงภูเก็ตหลายคนคงไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากมายกับการมาที่นี้ เราเองก็เช่นกัน คือตอนเด็กมาบ่อยมาก โตมาก็ยังมาบ่อยอยู่ ปีเว้นปีเลยก็ว่าได้ แต่ไอ้ที่มาอยู่จริงจังนี้ ครั้งนี้ครั้งที่สอง ส่วนครั้งแรกนี้ไม่อยากจะนับเลย แม่ส่งมาเรียนภาษาอังกฤษกับพี่ชาย ประมาณว่าอยู่บ้านแล้วเกเรเลยโดนส่งมาเรียนรู้การอยู่ด้วยตัวเอง แต่ แต่ แต่ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยค่ะ เรียนเสร็จกลับหอ หิวข้าวก็ออกไปปากซอย ไม่ได้รู้ ไม่ได้เห็นอะไรจริงๆจังๆเลย จำได้ว่า ตอนนั้นโรบินสันยังอยู่ตรงวงเวียน อันที่เก่าๆ ทึมๆ
เอาล่ะ! เข้าเรื่องเลยละกัน ย้อนไปเมื่อหลังปีใหม่ หลังจากไปชาลาล่าอยู่ฮานอยนาน 8 วัน และกลับไปนอนให้แม่รำคาญเล่นอยู่บ้านอีก 6-7 วัน ก็กลับมาใช้ชีวิตนักศึกษามหาลัยปีสุดท้ายและเทอมสุดท้ายต่อที่เมืองกรุง ชีวิตวุ่นวายมาก มีเรียนแค่สามวัน แต่ต้องไปวิทลัยทุกวัน งานโน่น งานนี้ ไหนจะเตรียมของที่ต้องขายในแต่ละรอบ (เอ๋? เคยบอกไปยังว่าเราเรียนครัวนะ เทอมสุดท้ายต้องเปิดร้านอาหารของตัวเอง หนัก เหนื่อย มันส์ สนุก มาก) จนเกือบลืมไปแล้วว่า ต้องทำเรื่องฝึกงานก่อนจบ เอาละไง ฝึกงานรอบแรกเป็นเหมือนฝันร้าย อุตส่าไปทำห้าดาวที่เมืองเจียงใหม่ แต่ๆๆๆๆ ร้องไห้หาแม่ทุกคืน คือที่ฝึกงานมันไม่ได้แย่นะ แต่คนในนั้นมันเหลือจะบรรยายจริงๆ โว๊ะ! ช่างมันๆ ผ่านไปแล้ว
พอต้องเลือกที่ฝึกงานรอบสอง คิดหนักเลยสิ เกิดมันแย่เหมือนหรือมากกว่ารอบแรกจะทำไง แล้วฝึกงานจบจะไปไหน ทำอะไรต่อ เมื่อวันนี้ของปีที่แล้ว คิดแค่ว่า ฝึกงานรอบสองจบ เรียนจบ จะแบกเป้เที่ยวสักปีแล้วค่อยกลับมาหางานทำ แต่วันนี้ของตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง โตขึ้น ภาระเยอะขึ้น ไอ้จะไปเที่ยวเนี๊ยะ ไปแน่ แต่ไม่ถึงปีหรอก สักเดือนก็พอ เข้าไปดูลิสต์รายชื่อโรงแรมที่วิทลัยเสนอให้ อันไหนที่เด็กเลือกเยอะ ตัดทิ้ง อันไหนที่เพื่อนเคยไปแล้วโหด แล้วเฮีย ตัดทิ้ง เหลืออยู่สี่ห้ารายชื่อที่แบบไม่รู้จัก ไม่เคยได้ยิน ลองเอาไปหาข้อมูลดูในอากู๋ จนได้ที่สุดมาที่นึง สายด่วนหาพี่ชายเลยจ้า นางเคยทำงานอยู่ภูเก็ตเป็นสิบปี นางบอกก็ดีนะ ไม่ใช่โรงแรมเชน ส่วนในครัวดีไหม ไม่รู้ เราก็เอาหว่ะ อันนี้แหละ ยืนชื่อไปโดยไม่สนใจคำทักถ้วงใดๆจากชะนีรอบข้าง ภายไปเดือนกว่า โรงแรมก็ยังไม่ตอบกลับ ถามคุณป้าคนสวย แสนใจดีฝ่ายฝึกงานก็ไม่ได้คำตอบ จนเกือบจะสิ้นเทอม และเราเองก็เกือบถอดใจแล้ว คุณป้าคนสวยแกเดินมาบอกในแคนทีนว่า รับแล้วนะหนู พอดีโรงแรมเค้าไม่ว่างสัมภาษณ์ แต่เอาเป็นว่าเค้ารับ
และนี้คือจุดเริ่มต้นแบบงงๆของการมาฝึกงานครั้งนี้ จะดีจะร้ายยังไง ลองมาดูกันนะ
---------------------------------------------------------------------------- เล่าเรื่อยๆนะ สิ้นเดือนหน้าก็ยังไม่จบ