เมื่อว่าง ตกงาน ไม่มีงานทำ จิตใจมันฟุ้งซ่าน คิดทบทวนทุกอย่าง มันผิดพลาดตรงไหน ท้อแท้ หดหู่ ชีวิตต่อไปเอาไงดี ทั้งเรื่องโน่น นี่ นั่น
อารมณ์เครียด รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าเลยล่ะ เหมือนกับทุกอย่างที่เราเก็บมาตลอด มันสุมอยู่ในอก เหมือนเวลาที่นอนมองไฟ ยังไม่อยากหลับ แต่อยู่ๆก็มีคนมาปิดไฟไปซะดื้อๆ มันวูบอ่ะ
แล้ววันนี้ก็ไปเจอรูปถ่ายเก่าๆ เป็นรูปรวมรุ่นนักเรียน ป.6 ของรุ่นพี่ในเฟซบุ๊ค เกือบยี่สิบปีมาแล้ว รู้จักพี่ๆทุกคนเลยแหละ เพราะก็เป็นคนในหมู่บ้านละแวกเดียวกันทั้งหมด แล้วยังไง ............. เรานั่งมองรูปนั้น แวบแรกที่เห็นตลกรูปครูประจำชั้นหน้าตาดุ สำหรับเราครูคนนั้นน่ากลัวมากในตอนนั้น พี่คนที่นั่งใกล้ครูดูท่าจะเกร็งน่าดู เราเองไม่เคยกล้าคุยกับครูคนนั้นเลย แค่แกพูดเสียงดัง ก็พาลจะร้องไห้แล้วแหละ
.....แวบที่สอง เอ๊ะ พี่คนนี้หนิ..ตอนนี้เป็น ผอ.แล้วอ่ะ ยิ้มเลย ดีใจ มีความสุข ดีใจกับพี่เค้า เหมือนได้ย้อนเวลาไปหาช่วงเวลานั้น เรามีกิจกรรมร่วมกับพี่ๆเยอะทีเดียว เราเป็นญาติกับพี่ในห้องนี้ สมัยนั้นรู้สึกว่าตัวเองเท่ห์มากที่รู้จักกับรุ่นพี่ อวดใครต่อใครว่าไม่กลัวหรอกพวกนี้ 555 ภูมิใจมากของเราในวัยเด็ก
.....แล้วก็ไล่ดูทีละคน แต่ละคนดูเจี่ยมเจี๊ยมมาก แลดูเป็นเด็กน้อย เหมือนที่เราเห็นเด็กน้อง ป.6 ทุกวันนี้ ให้ความรู้สึกเดียวกัน ว่า"โถ....เจ้าเด็กน้อย" แต่ตอนนั้นไม่เหมือนกันสิ ตอนนั้นเค้าคือฮีโร่นะ อยากทำแบบพี่เค้า พี่เค้าคุยอะไร เราก็อยากคุยเรื่องนั้น (พฤติกรรมการเลียนแบบของเรา) รู้สึกมีความสุขจริงๆ แต่ละคนโตไป เป็นโน่น นี่ นั่น มีลูก รับผิดชอบชีวิตตัวเอง บางคนพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนั้น กับตอนนี้ต่งกันจนแทบไม่น่าเชื่อ ดูๆไปก็ยิ่งคิดถึง
....และแล้วรูปนี้ก็ทำให้เราน้ำตาไหล เสียใจ หดหู่ มีพี่คนนึงสมัยเรียนเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่พี่เค้าหล่อนะ หล่อมาก 555 เรายังชอบพี่เค้ามากเลย555 แต่ผลการเรียนไม่ดี ก็ต้องเรียกว่าโง่อะนะ คนรอบข้างก็บอกว่าโง่ เค้าเองก็คงคิดว่าตัวเองโง่ (เคยได้ยินเค้าทะเลาะกับพ่อแม่เค้า แล้วพูดว่า หนูมันโง่ ) พี่แกเป็นคนซื่อๆนะ อยากจะเข้ากลุ่มกับเพื่อน ใครใช้ให้ทำอะไรทำหมด เป็นคนใช้ของเพื่อน เพราะขี้เกรงใจ ปีที่แล้วมีงานโรงเรียน รุ่นพี่เค้ามากันหลายคน แต่พี่หล่อแกไม่ไป ถามว่าทำไมไม่ไป แกยิ้มแบบแหยๆ บอกว่าอาย เข้าใจเลย น่าจะอายอยู่แหละ พี่แกไม่ทำงาน ขี้เกียจ แต่เพื่อนๆไปไหนต่อไหนกันแล้ว ล่าสุดเรากลับบ้านมา พี่แกโดนจับข้อหาเสพยาบ้า เฮ้อ พี่ แกคิดอะไรอยู่นะ...เคยย้อนกลับไปคิดถึงช่วงวัยเด็กมั้ยหนอ
...สิ่งที่ทำเราน้ำตาไหล คือ เราคิดไปเองว่าเราเป็นพี่หล่อ อ่านในคอมเมนต์แล้วทุกคนดูมีความสุขมาก ถามไถ่กันไปมา เรารู้ว่าพี่หล่อเล่นคอมไม่เป็น ไม่รู้จักหรอกเฟซบุ๊ค แต่ดีแล้ว เพราะคงเสียใจแย่ถ้าไม่มีใครคิดถึง หรือพูดถึงตัวเองเลย
........................เหมือนได้ย้อนอดีต .........เด็กในวันนี้ คือผู้ใหญ่ในวันหน้า บางคนสิ่งรอบตัวผลักดันให้สู้ไปหาหนทางที่ดีกว่า แต่บางคนสิ่งแวดล้อมพาตกจมลงลงไปในเงามืด ................อะไร คือเงามืด .......หรือว่าสำหรับบางคน แค่นี้ก็พอแล้ว.........น้องคนนั้น วันนั้นหน้าตามอมแมม แต่วันนี้น้องคนนี้เหมือนนางพญา เหมือนคนละคนกัน เมื่อวานก็แค่ผ่านมา ผ่านไป 10 ปี เมื่อวันนั้นก็แค่ความทรงจำ จะดี จะร้ายก็ย้อนกลับไปไม่ได้ เป็นความฝัเวลาน ความทรงจำ ที่บางครั้งก็อาจลืมเลือน ที่บางทีอาจจะไม่จำเป็น ไม่สำคัญกับชีวิตอีกต่อไป
ปล.บางทีเวลาก็ทำให้เรื่องสำคัญ เรื่องใหญ่โต กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไร้สาระ
ขอรบกวนเป็นกระทู้รกๆสักหนึ่งทู้นะคะ
เราในอดีต เราตอนนี้ เราในอนาคต
อารมณ์เครียด รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าเลยล่ะ เหมือนกับทุกอย่างที่เราเก็บมาตลอด มันสุมอยู่ในอก เหมือนเวลาที่นอนมองไฟ ยังไม่อยากหลับ แต่อยู่ๆก็มีคนมาปิดไฟไปซะดื้อๆ มันวูบอ่ะ
แล้ววันนี้ก็ไปเจอรูปถ่ายเก่าๆ เป็นรูปรวมรุ่นนักเรียน ป.6 ของรุ่นพี่ในเฟซบุ๊ค เกือบยี่สิบปีมาแล้ว รู้จักพี่ๆทุกคนเลยแหละ เพราะก็เป็นคนในหมู่บ้านละแวกเดียวกันทั้งหมด แล้วยังไง ............. เรานั่งมองรูปนั้น แวบแรกที่เห็นตลกรูปครูประจำชั้นหน้าตาดุ สำหรับเราครูคนนั้นน่ากลัวมากในตอนนั้น พี่คนที่นั่งใกล้ครูดูท่าจะเกร็งน่าดู เราเองไม่เคยกล้าคุยกับครูคนนั้นเลย แค่แกพูดเสียงดัง ก็พาลจะร้องไห้แล้วแหละ
.....แวบที่สอง เอ๊ะ พี่คนนี้หนิ..ตอนนี้เป็น ผอ.แล้วอ่ะ ยิ้มเลย ดีใจ มีความสุข ดีใจกับพี่เค้า เหมือนได้ย้อนเวลาไปหาช่วงเวลานั้น เรามีกิจกรรมร่วมกับพี่ๆเยอะทีเดียว เราเป็นญาติกับพี่ในห้องนี้ สมัยนั้นรู้สึกว่าตัวเองเท่ห์มากที่รู้จักกับรุ่นพี่ อวดใครต่อใครว่าไม่กลัวหรอกพวกนี้ 555 ภูมิใจมากของเราในวัยเด็ก
.....แล้วก็ไล่ดูทีละคน แต่ละคนดูเจี่ยมเจี๊ยมมาก แลดูเป็นเด็กน้อย เหมือนที่เราเห็นเด็กน้อง ป.6 ทุกวันนี้ ให้ความรู้สึกเดียวกัน ว่า"โถ....เจ้าเด็กน้อย" แต่ตอนนั้นไม่เหมือนกันสิ ตอนนั้นเค้าคือฮีโร่นะ อยากทำแบบพี่เค้า พี่เค้าคุยอะไร เราก็อยากคุยเรื่องนั้น (พฤติกรรมการเลียนแบบของเรา) รู้สึกมีความสุขจริงๆ แต่ละคนโตไป เป็นโน่น นี่ นั่น มีลูก รับผิดชอบชีวิตตัวเอง บางคนพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนั้น กับตอนนี้ต่งกันจนแทบไม่น่าเชื่อ ดูๆไปก็ยิ่งคิดถึง
....และแล้วรูปนี้ก็ทำให้เราน้ำตาไหล เสียใจ หดหู่ มีพี่คนนึงสมัยเรียนเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่พี่เค้าหล่อนะ หล่อมาก 555 เรายังชอบพี่เค้ามากเลย555 แต่ผลการเรียนไม่ดี ก็ต้องเรียกว่าโง่อะนะ คนรอบข้างก็บอกว่าโง่ เค้าเองก็คงคิดว่าตัวเองโง่ (เคยได้ยินเค้าทะเลาะกับพ่อแม่เค้า แล้วพูดว่า หนูมันโง่ ) พี่แกเป็นคนซื่อๆนะ อยากจะเข้ากลุ่มกับเพื่อน ใครใช้ให้ทำอะไรทำหมด เป็นคนใช้ของเพื่อน เพราะขี้เกรงใจ ปีที่แล้วมีงานโรงเรียน รุ่นพี่เค้ามากันหลายคน แต่พี่หล่อแกไม่ไป ถามว่าทำไมไม่ไป แกยิ้มแบบแหยๆ บอกว่าอาย เข้าใจเลย น่าจะอายอยู่แหละ พี่แกไม่ทำงาน ขี้เกียจ แต่เพื่อนๆไปไหนต่อไหนกันแล้ว ล่าสุดเรากลับบ้านมา พี่แกโดนจับข้อหาเสพยาบ้า เฮ้อ พี่ แกคิดอะไรอยู่นะ...เคยย้อนกลับไปคิดถึงช่วงวัยเด็กมั้ยหนอ
...สิ่งที่ทำเราน้ำตาไหล คือ เราคิดไปเองว่าเราเป็นพี่หล่อ อ่านในคอมเมนต์แล้วทุกคนดูมีความสุขมาก ถามไถ่กันไปมา เรารู้ว่าพี่หล่อเล่นคอมไม่เป็น ไม่รู้จักหรอกเฟซบุ๊ค แต่ดีแล้ว เพราะคงเสียใจแย่ถ้าไม่มีใครคิดถึง หรือพูดถึงตัวเองเลย
........................เหมือนได้ย้อนอดีต .........เด็กในวันนี้ คือผู้ใหญ่ในวันหน้า บางคนสิ่งรอบตัวผลักดันให้สู้ไปหาหนทางที่ดีกว่า แต่บางคนสิ่งแวดล้อมพาตกจมลงลงไปในเงามืด ................อะไร คือเงามืด .......หรือว่าสำหรับบางคน แค่นี้ก็พอแล้ว.........น้องคนนั้น วันนั้นหน้าตามอมแมม แต่วันนี้น้องคนนี้เหมือนนางพญา เหมือนคนละคนกัน เมื่อวานก็แค่ผ่านมา ผ่านไป 10 ปี เมื่อวันนั้นก็แค่ความทรงจำ จะดี จะร้ายก็ย้อนกลับไปไม่ได้ เป็นความฝัเวลาน ความทรงจำ ที่บางครั้งก็อาจลืมเลือน ที่บางทีอาจจะไม่จำเป็น ไม่สำคัญกับชีวิตอีกต่อไป
ปล.บางทีเวลาก็ทำให้เรื่องสำคัญ เรื่องใหญ่โต กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไร้สาระ
ขอรบกวนเป็นกระทู้รกๆสักหนึ่งทู้นะคะ