ดูกรภิกษุทั้งหลาย      !     เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติเจริญ
         สมาธิหาประมาณมิได้เถิด เมื่อเธอมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิหา
         ประมาณมิได้อยู่ ญาณ ๕ อย่าง ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ญาณ ๕ อย่างเป็นไฉน
         คือ ญาณย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตนว่า สมาธินี้มีสุขในปัจจุบัน และมีสุขเป็นวิบาก
         ต่อไป ๑ สมาธินี้เป็น อริยะ ปราศจากอามิส ๑ สมาธินี้อันคนเลวเสพไม่ได้ ๑
         สมาธินี้ละเอียด ประณีต ได้ด้วยความสงบระงับ บรรลุได้ด้วยความเป็นธรรม
       เอกผุดขึ้น และมิใช่บรรลุได้ด้วยการข่มธรรมที่เป็นข้าศึก ห้ามกิเลสด้วยจิตอัน
       เป็นสสังขาร ๑ ก็เราย่อมมีสติเข้าสมาธินี้ได้ มีสติออกจากสมาธินี้ได้ ๑


       ดูกรภิกษุทั้งหลาย   !   เธอทั้งหลายจงมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณ
       มิได้เถิด เมื่อเธอทั้งหลายมีปัญญารักษาตน มีสติ เจริญสมาธิอันหาประมาณมิได้
       อยู่ ญาณ ๕ อย่างนี้แล ย่อมเกิดขึ้นเฉพาะตน ฯ


      

ดูก่อนอานนท์
เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
สาวกมองเห็นอำนาจประโยชน์อะไร
จึงควรใกล้ชิดติดตามศาสดา.

ท่านพระอานนท์ทูลว่า
ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ธรรมทั้งหลายของ
พวกข้าพระองค์ มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นเหตุ
มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นแบบอย่าง
มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นที่พึ่งอาศัย
ขอได้โปรดเถิดพระพุทธเจ้าข้า
เนื้อความแห่งพระภาษิตนี้แจ่มแจ้ง
เฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้าเท่านั้น
ภิกษุทั้งหลายพึงต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วจักทรงจำไว้.

ว่าด้วยกถาวัตถุ ๑๐

พ. ดูก่อนอานนท์
สาวกไม่ควรจะติดตามศาสดา
เพียงเพื่อฟังสุตตุ เคยยะ และไวยากรณ์เลย
นั้น เพราะเหตุไร
เพราะธรรมทั้งหลายอันพวกเธอสดับแล้ว
ทรงจำแล้ว คล่องปากแล้ว เพ่งตามด้วยใจแล้ว
แทงตลอดดีแล้วด้วยความเห็น เป็นเวลานาน

ดูก่อนอานนท์
แต่สาวกควรจะใกล้ชิดติดตามศาสดา
เพื่อฟังเรื่องราวเห็นปานฉะนี้
ซึ่งเป็นเรื่องขัดเกลากิเลสอย่างยิ่ง
เป็นที่สบายแก่การพิจารณาทางใจ
เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่ายส่วนเดียว
เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส
เพื่อความรู้ยิ่ง
เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ
เรื่องมักน้อย เรื่องยินดีของของตน
เรื่องความสงัด เรื่องไม่คลุกคลี เรื่องปรารภความเพียร
เรื่องศีล เรื่องสมาธิ เรื่องปัญญา เรื่องวิมุตติ เรื่องวิมุตติญาณทัสสนะ.