มีเพลง เพลงหนึ่ง ตอนนี้ดังขึ้น...
วันสุดท้ายของปี ความคิดถึงถูกย้อนกลับไปเมื่อ6เดือนก่อน วันที่ทุกคน รอที่จะนับถอยหลัง ขึ้นปีใหม่ วันที่หลายคนมีความสุขกับวันหยุดยาว วันที่เราจะได้อยู่กับคนที่รักและครอบครัว คืนนั้นเอง
ที่ฉันก็มีความสุข กับเพื่อนๆที่รักมาก
ร้องเพลง เต้น พูดคุย ยิ้ม หัวเราะ จนวินาทีสำคัญของคืนนั้น
5 4 3 2 1 สวัสดีปีใหม่
(1 มกราคม 2558) ก็มาถึง
การเริ่มต้นใหม่ วันที่ทุกคน พร้อมที่จะยิ้มและเริ่มสิ่งดีๆ
และเวลาไม่เคยหยุดเดิน งานปาร์ตี้เล็กๆของพวกเราก็จบลง
ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับ บ้านและนอนพัก ก่อนจะใช้ชีวิต เช้าวันที่1 กับครอบครัว
แต่สิ่งที่ พิเศษของ เรื่องที่ฉันเขียนก็มาถึง ระหว่างทาง ที่กลับบ้าน ณ ห้างใหญ่ ที่หลายคนรู้จัก ฉันได้พบเขาเป็นครั้งแรก ในเวลาใกล้ตี1ของวันที่1
การได้พบกัน ฉันยิ้มเขา ตอนที่เขากำลังเดินมาใกล้ๆ
แต่อาจด้วยความมืด เขาอาจไม่เห็นรอยยิ้มของฉัน เพราะฉันเองก็ไม่เห็น ความรู้สึกของน่าเขาว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกมีความสุขที่ได้เจอกันหรือป่าว ตัวเขาสูงพอที่จะทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นพยายามที่จะมองเขาตลอด
ถึงฉันจะเห็าน่าเขาจากแค่แสงจากรถที่ค่อยๆผ่านไปก็ตาม แต่ทำไม ฉันยังจำได้ไม่เคยลืม ทั้งที่ฉันก็เป็นคนความจำสั้น
เวลาเช่นเดิม ก็ไม่เคยหยุดเดิน ตามเคย เราทักทาย พูดคุย ได้ไม่มาก แต่เชื่อเถอะ มันพิเศษมากจริงๆ เขาและฉันต้องจากกันแล้ว
ในค่ำคืนที่พิเศษ
คุณเคยไหม เวลาต้องเดินจากใคร
แต่เขาทำให้คุณต้องหันหลังกลับไปมองเขาตลอด .......
เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในชีวิต ที่ฉันให้ฉันหันกลับไปมอง ตอนที่เขาค่อยๆ เดินจากไป จากไป
จนไม่เห็นด้วยตา แต่เขาทำให้ฉันเห็นเขา
ทุกครั้ลที่คิดถึง
เวลาต้องจากกัน คุณเคยหันหลังกลับไปมองใครไหม
วันสุดท้ายของปี ความคิดถึงถูกย้อนกลับไปเมื่อ6เดือนก่อน วันที่ทุกคน รอที่จะนับถอยหลัง ขึ้นปีใหม่ วันที่หลายคนมีความสุขกับวันหยุดยาว วันที่เราจะได้อยู่กับคนที่รักและครอบครัว คืนนั้นเอง
ที่ฉันก็มีความสุข กับเพื่อนๆที่รักมาก
ร้องเพลง เต้น พูดคุย ยิ้ม หัวเราะ จนวินาทีสำคัญของคืนนั้น
5 4 3 2 1 สวัสดีปีใหม่
(1 มกราคม 2558) ก็มาถึง
การเริ่มต้นใหม่ วันที่ทุกคน พร้อมที่จะยิ้มและเริ่มสิ่งดีๆ
และเวลาไม่เคยหยุดเดิน งานปาร์ตี้เล็กๆของพวกเราก็จบลง
ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับ บ้านและนอนพัก ก่อนจะใช้ชีวิต เช้าวันที่1 กับครอบครัว
แต่สิ่งที่ พิเศษของ เรื่องที่ฉันเขียนก็มาถึง ระหว่างทาง ที่กลับบ้าน ณ ห้างใหญ่ ที่หลายคนรู้จัก ฉันได้พบเขาเป็นครั้งแรก ในเวลาใกล้ตี1ของวันที่1
การได้พบกัน ฉันยิ้มเขา ตอนที่เขากำลังเดินมาใกล้ๆ
แต่อาจด้วยความมืด เขาอาจไม่เห็นรอยยิ้มของฉัน เพราะฉันเองก็ไม่เห็น ความรู้สึกของน่าเขาว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกมีความสุขที่ได้เจอกันหรือป่าว ตัวเขาสูงพอที่จะทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นพยายามที่จะมองเขาตลอด
ถึงฉันจะเห็าน่าเขาจากแค่แสงจากรถที่ค่อยๆผ่านไปก็ตาม แต่ทำไม ฉันยังจำได้ไม่เคยลืม ทั้งที่ฉันก็เป็นคนความจำสั้น
เวลาเช่นเดิม ก็ไม่เคยหยุดเดิน ตามเคย เราทักทาย พูดคุย ได้ไม่มาก แต่เชื่อเถอะ มันพิเศษมากจริงๆ เขาและฉันต้องจากกันแล้ว
ในค่ำคืนที่พิเศษ
คุณเคยไหม เวลาต้องเดินจากใคร
แต่เขาทำให้คุณต้องหันหลังกลับไปมองเขาตลอด .......
เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในชีวิต ที่ฉันให้ฉันหันกลับไปมอง ตอนที่เขาค่อยๆ เดินจากไป จากไป
จนไม่เห็นด้วยตา แต่เขาทำให้ฉันเห็นเขา
ทุกครั้ลที่คิดถึง