อ่านนิยายของเจ้าป้ามาก่อนที่จะได้ดูละคร  เลยทำให้รู้ว่าบทแม่บัวถูกเพิ่มเติมความร้ายกว่าบทประพันธ์มาก
(หลายฉากที่ร้ายเกินกว่าจะรับได้) ทั้งพ่อเหมก็มิได้ร้ายกับแม่บัวถึงเพียงนี้ดอก เลยแอบเห็นใจแม่บัวเจ้าค่ะ
ยิ่งเห็นแม่บัวยิ้มแลหัวเราะแบบจริงใจอีกครั้งในฉากไปทำบุญที่วัด ยิ่งนึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ระหว่างพ่อเหม-แม่บัว  
กระทู้นี้เลยขอรวบรวมฉากประทับใจในมุมดีๆ ของแม่บัวมารีรัน ก่อนที่แม่จะค่อยๆอัพเลเวลความร้ายขึ้น (โธ่!!! แม่บัวของบ่าว)
ขอพื้นที่เล็กๆ ให้บ่าวเขียนถึงคุณหนูบัว รวมถึงละครข้าบดินทร์ หน่อยเถิดเจ้าค่ะ

งามเอยงามแท้แม่บัวเจ้า      งามใดไหนเล่าเท่านางหนอ
พิศพักตร์งามล้วนนวลละออ    งามพอทรวดทรงทั้งองค์อร
งามราวเทพแสร้งมาแกล้งวาด   อนงค์นาฏย์งามสมชมสมร  
กิริยาอ้อนแอ้นอรชร       งามงอนราวหงส์บรรจงเดิน
ยามนางกรีดกรายย้ายเยื่อง      บาทเบื้องเอวองค์ดั่งหงส์เหิน
งามไร้ที่ติมิขาดเกิน       ยามเขินขวยอายชะม้ายตา
พ่อเหมแรกพบประสบเจ้า      ยังเฝ้าครวญถึงคนึงหา
แม่ยอดโกสุมปทุมมา        ภุมราเวียนวนอุบลทอง

ฉากนี้เป็นฉากที่พ่อเหมกับแม่บัวพบกันครั้งแรก พ่อเหมเนื้อทองดำน้ำมาโผล่ตรงเรือของแม่บัวพอดี เพียงตาสบตายิ่งพาใจสั่นหวั่นไหว
กลายเป็นรักแรกพบในที่สุด เมื่อมาพบกันที่บ้านของพ่อเหม หลังจากคุณหญิงแม่แนะนำให้รู้จักกัน พ่อเหมก็เกี้ยวแม่บัวซึ่งหน้า
"ชื่อบัวรึ....ชื่อช่างงาม สมแก่ตัวเสียจริง" เล่นเอาคนถูกชมเขินจนไปไม่เป็นเลย......บ่าวแอบดูอยู่ในเรือ ฟินตั้งแต่ตอนแรกเลยเจ้าค่ะ
-------------------------------------

ปทุมมาดอกนี้ขอพี่หนา          เพื่อพี่ยากอดนอนก่อนหลับฝัน
แทนกายแม่ยามไกลให้ห่างกัน       สายสัมพันธ์สื่อรักปักดวงใจ
หอมดอกบัวหอมนักสลักจิต        แต่งามพิศผ่องพรรณอันสดใส
กลิ่นเนื้อนวลชวนดอมหอมกว่าใด  พี่นี้ใคร่เด็ดพยอมมาดอมดม
หากแม้นเจ้าเป็นบัวตัวพี่นั้น      ขอใฝ่ฝันคู่นางอย่างเหมาะสม
ภุมราเชยชิดสนิทชม           ได้ดอมดมปทุมมาทุกคราเอย

ฉากนี้เป็นฉากที่พ่อเหมพึ่งกลับจากเรียนที่วัด แล้วแวะมาหาแม่บัว เลยมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง พ่อเหมเนื้อทองเลยเกี้ยวแม่บัว
เป็นบทกวีเสียเลย "เจ้าเป็นบัว พี่เป็นภุมรา เชยผกาโกสุมประทุมทอง" แล้วก้มลงจุ๊บดอกบัว แม่บัวก็ขวยเขินสะเทิ้นอาย.....โอ้ยยย
บ่าวแอบดูอยู่ข้างเสาเรือน ฟินนนนอีกแล้วเจ้าค่ะ
----------------------------------

อยากอยู่ใกล้ได้ชิดสนิทแนบ    อยากอิงแอบไอนางมิห่างหาย
อยากเชยชิดชมนางมิวางวาย    อยากแนบกายเคียงคู่มิรู้ลืม

ฉากนี้เป็นฉากที่ทั้งคู่ใกล้จะหมั้นหมายกัน พ่อเหมเลยพาแม่บัวมาพายเรือเล่น  แล้วก็มิวายหยอดคำหวานว่า "ฉันอยากอยู่ใกล้แม่บัว
ตลอดวัน  แล.....ตลอดคืน" แม่บัวก็เขินอาย ตาเยิ้มมมเชียว.....บ่าวแอบดูอยู่ข้างกอไผ่ริมตลิ่ง  ฟินนนนอีกคราเจ้าค่ะ
----------------------------------

ถึงสะบั้นหั่นรักหักสวาท        แต่ไม่ขาดห่วงหานิจจาเอ๋ย
ถึงอยู่ห่างร้างไกลมิได้เชย         แต่มิเคยลืมแรกรักปักอุรา
ครั้นแม่บัวเห็นสร้อยร้อยเกษม   ของพ่อเหมนั้นเล่าเศร้าหนักหนา
ด้วยนึกถึงรักเราครั้งเก่ามา       เคยสบตาสื่อรักสลักใจ

ฉากนี้เป็นฉากที่แม่บัวมาเจอสร้อยข้อมือที่พ่อเหมเคยให้  วางขายอยู่ที่ร้านขายเครื่องประดับ หลังจากแม่บัวคืนสร้อยให้พ่อเหม
เพราะรับไม่ได้ที่คนรักต้องตกเป็นตะพุ่นหญ้าช้าง พ่อเหมก็เอาสร้อยไปขายเพื่อหาอัฐมารักษาเจ้าคุณพ่อ  ด้วยความรักและอาลัย
ที่มีต่อพ่อเหมซึ่งเป็นรักแรก ก็อดไม่ได้ที่จะซื้อสร้อยกลับคืนมา......บ่าวแอบดูอยู่ที่ร้านขายผ้า บ่าวชอบแววตาของแม่บัวตอนที่พูดว่า
"คุณเหม" ยิ่งนักเจ้าค่ะ
-------------------------------------

อันนารีหญิงไทยสมัยเก่า         จักออกเหย้าออกเรือนไม่เหมือนหมาย
จักหาแต่ว่าดีที่เป็นชาย         ลำบากกายเขาหมิ่นว่าสิ้นทาง
บัวเป็นหญิงมีชาติไม่อาจขืน        จำต้องฝืนสิ้นสวาทมิอาจขวาง
ด้วยอาญาหนักนักจักต้องวาง      จำจืดจางตัดขาดสวาทใจ
ตัดสิ่งใดตัดได้ไม่เหลือซาก        แต่ช่างยากตัดสวาทขาดไฉน
แม้เอ่ยปากตัดรักหักอาลัย       ด้วยเข็ญใจดอกหนาพี่ยาเอย
ขออย่าโกรธโทษน้องให้หมองเศร้า   ขอพี่เจ้าอภัยน้องอย่ามองเฉย
อย่าตัดเยื่อขาดใยไปอื่นเลย       โอ้อกเอ๋ยช่างปวดร้าวเศร้าดวงแด

ฉากนี้เป็นฉากที่แม่บัวพยายามจะยื้อพ่อเหมให้กลับมารักตนเหมือนเดิม แต่ถูกพ่อเหมมองด้วยสายตาแรงมาก  ทำเอาเรา
แทบน้ำตาตกแทนแม่บัวเลยนะ สื่ออารมณ์ได้ดีทั้งคู่จริงๆ คู่นี้ยามรักกันก็หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า ยามชังน้ำหน้าแม้สายตา
ก็ไม่อยากจะเหลียวมองจริงๆ.....บ่าวแอบดูอยู่หลังผ้าม่าน บ่าวเจ็บแทนคุณหนูบัวเหลือเกินเจ้าค่ะ
------------------------------------

น้ำตาแห่งความเจ็บ   มิอาจเก็บไว้ในอก
ปวดร้าวใจช้ำฟก      น้ำตาตกสุดช้ำทรวง
เจ็บใดไหนยิ่งกว่า     ฤดีข้าเล่าพี่หลวง
ร้าวรวดฤดีดวง         มิอาจทวงพี่กลับคืน

ฉากเมื่อคืนที่พ่อเหมกับแม่ลำดวนเข้าพิธีแต่งงาน  ส่วนแม่บัวก็นั่งร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจ ทั้งเสียใจ ทั้งเสียดาย ที่คนที่แต่งงาน
กับพ่อเหมคือแม่ลำดวน แทนที่จะเป็นตัวเอง.....บ่าวแอบอยู่หลังพี่ทับทิม รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของคุณหนูบัวเจ้าค่ะ

@@@@@@@@@@@

             ชื่นชมการแสดงของน้องสายไหมมากๆ ค่ะ แม้จะเป็นละครเรื่องแรกของน้อง แต่เล่นได้ดีมาก ดีจนน่าตบ (แม่บัว)  
ที่สำคัญสายไหมเป็นคนที่แต่งชุดไทยแล้วสวยมากกก สมเป็นหญิงไทยเสียจริงเจ้า  ทั้งกิริยาวาจาก็งดงาม  จะฉากหวาน ฉากเขิน
ฉากเดิน ฉากรำ ฉากกราบ ฉากไหว้ (ยกเว้นฉากร้าย เล่นเอาเกลียดเลย) คือดูงามทุกกระเบียดนิ้วสมเป็นลูกผู้ดีมีตระกูลจริงๆ
คนอื่นก็เล่นดีกันทุกคนค่ะ แต่สายไหมน้องใหม่ ทำออกมาได้ดีขนาดนี้ ต้องขอชื่นชมออกอากาศจริงๆ (เสียดายบทละครเขียนบทแม่บัว
ออกมาร้ายเกินกว่าบทประพันธ์ไปหลายขุมนัก ในบทประพันธ์แม่บัวมิได้ร้ายจนไม่มีความละอายเหมือนในละครดอก  พอจับได้ว่า
ทำสเน่ห์นางก็ละอายจนหนีไปอยู่ลำปางกับหม่อม ที่แม่บัวร้ายจนทุเรียนขาดตลาดต้องโทษคนเขียนบทนะเจ้าคะ)


------------------------------------

"ข้า"ภูมิใจในชาตินี้ที่ได้เกิด  
"บดินทร์" เทิดไว้เหนือเกล้าเราทั้งผอง
"คือ" ศูนย์รวมจิตใจใต้ปกครอง
"ที่" ยกย่องเทิดทูนศูนย์รวมใจ
"สุด" ที่รักคือแผ่นดินถิ่นกำเนิด
"แห่ง" ประเสริฐเลิศแดนกว่าแคว้นไหน
"ละคร" ดีที่หนึ่งตรึงฤทัย
มิมีใครเกินกว่า "ข้าบดินทร์"


ท้ายที่สุดกับกระทู้นี้  อยากมีซัก 10 มือเหมือนทศกัณฑ์ค่ะ อยากยกนิ้วโป้งให้มากกว่า 2 นิ้ว  ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาชมแล้วจริงๆ
คือ ที่สุดของที่สุดแล้ว ขอยกกลอนบทนี้ให้เลยจ้าาา แต่งออกมาด้วยความชื่นชมจากหัวใจจริงๆ ค่ะ.........สุดท้ายอยากจะบอกว่า
"แม้ข้าบดินทร์จะลาจอไป แต่ความประทับใจไม่เคยลบเลือน"

"บ่าวบ้านแม่บัว"