ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค๊าบ:
https://www.facebook.com/bearducktraveler
...
“เอาเสื้อที่ใส่แล้วไม่กลัวเปื้อนไปด้วยนะครับ” ข้อความจากไลน์ของกลุ่มเด้งขึ้นมา
“จะถ่ายผีเสื้อให้สวย ต้องนอนราบไปกับพื้น”
งวดนี้ผมจะไปเกลือกกลิ้งกับเหล่าผีเสื้อที่ปางสีดาดาดาดาดาดา
ปางสีดา หรือชื่อเต็มๆว่าอุทยานแห่งชาติปางสีดา ได้รับการประกาศให้เป็นมรดกโลกทางธรรมชาติโดยองการยูเนสโกเมื่อปี 2548
การเดินทางไปไม่ยุ่งยาก เรานัดกันที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ กินหมูปิ้งกับข้าวเหนียวนุ่มๆสองสามไม้ ก่อนจะขึ้นรถตู้แล้วนอนหลับยาว กระทั่งรถจอดที่หน้าร้านอาหารเก่าๆแห่งหนึ่ง
“ก๋วยเตี๋ยวปากหม้อ ร้านนี้เด็ดฮะพี่” สาวหล่อโชเฟอร์แนะนำอย่างภูมิใจ
คณะนั่งรอคิวอยู่ไม่นาน ในที่สุดโต๊ะเตี้ยๆที่ล้อมเตาทำขนมปากหม้อ เหมือนลูกเสือนั่งรอบกองไฟก็ว่าง เรานั่งลงอย่างเก้ๆกังๆ
เมื่อเห็นพวกคนเมืองนั่งกันเรียบร้อยดีแล้ว แม่ค้าจัดแจงตักน้ำซุปชามใหญ่มาวางตรงหน้า แล้วทำขนมปากหม้อ ใส่ไส้ตามที่เลือก เสิร์ฟลงในชามของพวกเราด้วยไม้พายยาวๆอย่างคล่องแคล่ว
สำหรับผมตัวขนมออกจะรสชาติอ่อนไปหน่อย แต่น้ำซุปเด็ดมาก ส่วนอาเจ้ที่ไม่ชอบอาหารรสจัดๆถึงขั้นอินเลิฟซัดไม่ยั้ง
เมื่อหนังท้องตึงได้ที่ ชาวคณะจึงเห็นพ้องกันว่าควรจะเดินทางต่อ
เอ่อ... พาหะนะที่ใช้ในคราวนี้ เป็นรถตู้ วีไอพี พรีเมี่ยม ใหม่เอี่ยม เบาะนุ่ม แอร์เย็นฉ่ำ ที่ผมกับพี่ๆ และอาเจ้ รวมกันเจ็ดคนเหมาไป... สะดวกสบาย เหมาะกับทักษะอ่อนด๋อยของหมีเป็ด...
ปล. ขอมูลแบบซีเรียสจริงจัง สุดๆของสุดๆ อยู่ตอนที่สอง เตรียมปากกาเลยนะครับบบบ
...
ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเสียงก๊อกๆแก๊กๆของชาวคณะที่หยิบอาวุธประจำกายขึ้นมา
“ฝึกตรงนี้เลยๆ” เสียงของพี่คนหนึ่งพูดขึ้น บรรยากาศเข้มแข็งเหมือนค่ายนักเรียนรักษาดินแดน
ผมคลานต่ำ และหมอบราบไปกับพื้น ห่างจากรถไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร ผีเสื้อไม่มากนัก เพราะความแล้ง ผลกระทบของมันยังทำให้น้ำตกแห้งเหือดไปด้วย
ไม่อยากคิดว่าปีที่ผีเสื้อเยอะ จะมหึมา อลังการขนาดไหน
“การถ่ายผีเสื้อให้สวย ต้องใจรัก และใจเย็น” พี่ชายหัวหน้าคณะให้ข้อคิด
ผมไม่มีทั้งสองข้อ เลยเดินถ่ายนู้นถ่ายนี่ไปเรื่อยรอเวลาเข้าที่พัก... ซึ่งคงจะเก่า ฝุ่นเขรอะ ผ้าห่มเหม็นอับ คันคะเยอ เฮ้อ… นี่แหละธาตุแท้ของเรา อยากกินอร่อย อยู่สบาย แต่ไม่มีจ่าย
บ้านพักหลังใหญ่ของอุทยาน แอบอยู่ท่ามกลางป่าไม้เขียวขจี ภายในประกอบด้วย สามห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องดูทีวี ตู้เย็น ทั้งหมดสะอาดเอี่ยม และใช้การได้ดี
ผิดคาด และประทับใจสุดๆ!
เราวางของแล้วรีบตะลุยต่อไปยังจุดชมวิว ระยะทาง 25 กิโลเมตร ถึงจะดูไม่ไกล แต่มันขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ กระเด้งกระดอน เล่นเอารถตู้วีไอพีของเราคลานเป็นหนอน กล้ามเนื้อก้นกบทำงานอย่างหนักเพื่อรองรับแรงกระแทก
ท้ายที่สุด ชาวคณะก็ถึงที่หมาย มีรถเก๋งเล็กๆจอดอยู่ริมทาง นักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน ส่วนตากล้องที่มาถึงก่อนหน้า บางคนทำหน้าเซ็งๆ เพราะฟ้าปิด เมฆดำลอยอยู่บนหัว ทำท่าเหมือนฝนจะตก บางคนก็ยอมแพ้ ทยอยกลับลงไป
อย่าว่าแต่เค้าเลยครับ ผมก็เซ็ง อุตส่าห์กระเด้งกระดอนขึ้นมาตั้งนาน เพื่อมาดูเมฆดำๆเนี๊ยะนะ
แต่โชคเป็นของคนที่เชื้องช้าเสมอ เราอืดเอื่อยอยู่บนนั้นนานพอ จู่ๆเมฆดำก็สลายไป พระอาทิตย์โผล่หน้าออกมาให้เห็น พร้อมกับหมอกวิ่งเป็นเส้นอยู่เหนือผืนป่าเบื้องล่าง คณะปักหลักถ่ายรูปกันอย่างเมามัน จนกระทั่งแสงหมด
ขากลับใช้เวลาน้อยกว่าที่คิด จึงได้เห็นฟอร์มเทพของทีมบอลไทยนัดถล่มอินโดห้าประตูต่อศูนย์ ตั้งแต่ครึ่งแรก ปิดท้ายด้วยการวิจารณ์ภาพ และความรู้ดีๆจากพี่ชายเจ้าสำนัก ก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายไปพักผ่อนด้วยความอ่อนเพลีย แต่ชื่นมื่นอย่างยิ่ง
[CR] คลานต่ำคลุกฝุ่น สูดกลิ่นช้าง ที่ปางสีดา
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค๊าบ: https://www.facebook.com/bearducktraveler
...
“เอาเสื้อที่ใส่แล้วไม่กลัวเปื้อนไปด้วยนะครับ” ข้อความจากไลน์ของกลุ่มเด้งขึ้นมา
“จะถ่ายผีเสื้อให้สวย ต้องนอนราบไปกับพื้น”
งวดนี้ผมจะไปเกลือกกลิ้งกับเหล่าผีเสื้อที่ปางสีดาดาดาดาดาดา
ปางสีดา หรือชื่อเต็มๆว่าอุทยานแห่งชาติปางสีดา ได้รับการประกาศให้เป็นมรดกโลกทางธรรมชาติโดยองการยูเนสโกเมื่อปี 2548
การเดินทางไปไม่ยุ่งยาก เรานัดกันที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ กินหมูปิ้งกับข้าวเหนียวนุ่มๆสองสามไม้ ก่อนจะขึ้นรถตู้แล้วนอนหลับยาว กระทั่งรถจอดที่หน้าร้านอาหารเก่าๆแห่งหนึ่ง
“ก๋วยเตี๋ยวปากหม้อ ร้านนี้เด็ดฮะพี่” สาวหล่อโชเฟอร์แนะนำอย่างภูมิใจ
คณะนั่งรอคิวอยู่ไม่นาน ในที่สุดโต๊ะเตี้ยๆที่ล้อมเตาทำขนมปากหม้อ เหมือนลูกเสือนั่งรอบกองไฟก็ว่าง เรานั่งลงอย่างเก้ๆกังๆ
เมื่อเห็นพวกคนเมืองนั่งกันเรียบร้อยดีแล้ว แม่ค้าจัดแจงตักน้ำซุปชามใหญ่มาวางตรงหน้า แล้วทำขนมปากหม้อ ใส่ไส้ตามที่เลือก เสิร์ฟลงในชามของพวกเราด้วยไม้พายยาวๆอย่างคล่องแคล่ว
สำหรับผมตัวขนมออกจะรสชาติอ่อนไปหน่อย แต่น้ำซุปเด็ดมาก ส่วนอาเจ้ที่ไม่ชอบอาหารรสจัดๆถึงขั้นอินเลิฟซัดไม่ยั้ง
เมื่อหนังท้องตึงได้ที่ ชาวคณะจึงเห็นพ้องกันว่าควรจะเดินทางต่อ
เอ่อ... พาหะนะที่ใช้ในคราวนี้ เป็นรถตู้ วีไอพี พรีเมี่ยม ใหม่เอี่ยม เบาะนุ่ม แอร์เย็นฉ่ำ ที่ผมกับพี่ๆ และอาเจ้ รวมกันเจ็ดคนเหมาไป... สะดวกสบาย เหมาะกับทักษะอ่อนด๋อยของหมีเป็ด...
ปล. ขอมูลแบบซีเรียสจริงจัง สุดๆของสุดๆ อยู่ตอนที่สอง เตรียมปากกาเลยนะครับบบบ
...
ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยเสียงก๊อกๆแก๊กๆของชาวคณะที่หยิบอาวุธประจำกายขึ้นมา
“ฝึกตรงนี้เลยๆ” เสียงของพี่คนหนึ่งพูดขึ้น บรรยากาศเข้มแข็งเหมือนค่ายนักเรียนรักษาดินแดน
ผมคลานต่ำ และหมอบราบไปกับพื้น ห่างจากรถไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร ผีเสื้อไม่มากนัก เพราะความแล้ง ผลกระทบของมันยังทำให้น้ำตกแห้งเหือดไปด้วย
ไม่อยากคิดว่าปีที่ผีเสื้อเยอะ จะมหึมา อลังการขนาดไหน
“การถ่ายผีเสื้อให้สวย ต้องใจรัก และใจเย็น” พี่ชายหัวหน้าคณะให้ข้อคิด
ผมไม่มีทั้งสองข้อ เลยเดินถ่ายนู้นถ่ายนี่ไปเรื่อยรอเวลาเข้าที่พัก... ซึ่งคงจะเก่า ฝุ่นเขรอะ ผ้าห่มเหม็นอับ คันคะเยอ เฮ้อ… นี่แหละธาตุแท้ของเรา อยากกินอร่อย อยู่สบาย แต่ไม่มีจ่าย
บ้านพักหลังใหญ่ของอุทยาน แอบอยู่ท่ามกลางป่าไม้เขียวขจี ภายในประกอบด้วย สามห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องดูทีวี ตู้เย็น ทั้งหมดสะอาดเอี่ยม และใช้การได้ดี
ผิดคาด และประทับใจสุดๆ!
เราวางของแล้วรีบตะลุยต่อไปยังจุดชมวิว ระยะทาง 25 กิโลเมตร ถึงจะดูไม่ไกล แต่มันขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ กระเด้งกระดอน เล่นเอารถตู้วีไอพีของเราคลานเป็นหนอน กล้ามเนื้อก้นกบทำงานอย่างหนักเพื่อรองรับแรงกระแทก
ท้ายที่สุด ชาวคณะก็ถึงที่หมาย มีรถเก๋งเล็กๆจอดอยู่ริมทาง นักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน ส่วนตากล้องที่มาถึงก่อนหน้า บางคนทำหน้าเซ็งๆ เพราะฟ้าปิด เมฆดำลอยอยู่บนหัว ทำท่าเหมือนฝนจะตก บางคนก็ยอมแพ้ ทยอยกลับลงไป
อย่าว่าแต่เค้าเลยครับ ผมก็เซ็ง อุตส่าห์กระเด้งกระดอนขึ้นมาตั้งนาน เพื่อมาดูเมฆดำๆเนี๊ยะนะ
แต่โชคเป็นของคนที่เชื้องช้าเสมอ เราอืดเอื่อยอยู่บนนั้นนานพอ จู่ๆเมฆดำก็สลายไป พระอาทิตย์โผล่หน้าออกมาให้เห็น พร้อมกับหมอกวิ่งเป็นเส้นอยู่เหนือผืนป่าเบื้องล่าง คณะปักหลักถ่ายรูปกันอย่างเมามัน จนกระทั่งแสงหมด
ขากลับใช้เวลาน้อยกว่าที่คิด จึงได้เห็นฟอร์มเทพของทีมบอลไทยนัดถล่มอินโดห้าประตูต่อศูนย์ ตั้งแต่ครึ่งแรก ปิดท้ายด้วยการวิจารณ์ภาพ และความรู้ดีๆจากพี่ชายเจ้าสำนัก ก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายไปพักผ่อนด้วยความอ่อนเพลีย แต่ชื่นมื่นอย่างยิ่ง
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น