ขอเกริ่นยาวหน่อยนะคะ เรามีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่จะเรียกว่าสนิทก็ได้นะ เป็นเพื่อนกันตอนเรียนมัธยมปลาย เรานั่งเรียนโต๊ะติดกัน เวลเรียนเราก็ช่วยเหลือกันมาตลอด สนิทกันจนถึงขั้นที่แบบว่าด่ากันแรงๆ ก็ไม่โกรธอะค่ะ ด้วยความสนิททำให้เราใกล้กันมาก จนทำให้ความรู้สึกเรามันเปลี่ยน คิดมากเกินกว่าเพื่อน บางครั้งเราก็รู้สึกว่าสายตาที่มันมองเรามันคิดเหมือนเรารึเปล่าแต่ก็ไม่เคยถาม เพื่อนในกลุ่มเราก็แซวนะ ว่า เห้ย! สองคนนี่ยังไงวะ แต่ก็ปากแข็งมาตลอด(เพราะกลัวเสียเพื่อน)
จนจบม.6 เราก็เข้ามหาลัยแห่งนึงในกรุงเทพฯ ส่วนเข้ามารู้อีกทีก็เป็นนักเรียนนายสิบทหารบก แต่ก็ไม่ได้เจอกับเค้าอีกเลยตั้งแต่จบมอปลาย ได้แต่คุยติดต่อกันในเฟส ไลน์ มีเบอร์โทรศัพท์แต่ไม่เคยโทรหากัน เราก็คิดถึงเค้าตลอดนะ แต่ก็ได้แค่คุยกันปกติ กวนตีนกัน ตอนนั้นเราปี 1 เราก็ได้คุยถามไถ่โน่นนี่นั่น จนมีวันนึงเราถามเค้าว่า "เมื่อไหร่จะขอกูเป็นแฟนว๊า รอนานละนะ" แต่มันคิดว่าเราพูดเล่นมาตลอด เพราะนิสัยเราเป็นคนขี้เล่น(ทะลึ่งด้วย) เราคุยกันบ้างไม่คุยกันบ้าง จนเราต่างคนต่างหายไป นานๆ ถึงจะได้คุยกัน เราเคยถามมันว่า "รู้มันว่าเรารู้สึกยังไงกับแก" เค้าบอกว่า "ก็พอจะรู้" ตอนนั้นในใจเราฟรุ้งฟริ้งมากอะ แต่ก็ด้วยความห่าง เจอคนมากมายอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปตามสถานการณ์ พอปี 1 เทอม 2 เราก็มีแฟน แต่ก็ยังคุยกับเพื่อนคนนั้นบ้างตามปกติ แต่ยังมีความรู้สึกดีๆ ลึกๆ ให้เค้า เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังทั้งทุกข์ทั้งสุข ปัญหาครอบครัวโน่นนี่นั่น ส่วนแฟนเรา เราคบกับเค้านานเหมือนกันนะ 2 ปีกว่าๆ(เราก็ปี 3 ละ) สุดท้ายก็เลิกกัน(ไม่ขอเล่ารายละเอียดนะเดี๋ยวยาว)
จนมาถึงตอนนี้เมื่อไม่นานนี่เอง อยู่ในช่วงปิดเทอม(จะขึ้นปี4) พอดีก็อยู่บ้าน เราได้มีโอกาสติดต่อกันอีกครั้ง พูดคุยกัน เริ่มกลับมาคุยกันมากขึ้น เราก็ยังกวนตีนกันเหมือนเดิม แล้ววันนั้นเค้าบอกเราว่าจะมาทำธุระ เดี๋ยวจะแวะมาหา แล้วเราก็ได้เจอกันครั้งแรกในรอบ 3 ปีได้มั้ง เราดีใจมากที่ได้เจอเค้า ก็พากันไปกินไปดื่ม โดยมีเพื่อนอีกคนมาด้วย เราคุยกันหลายเรื่อง จนมาถึงเรื่องของหัวใจ เค้าก็เล่าให้ฟังว่าคบพยาบาล(ทำไมทหารต้องคบกับพยาบาลว๊ะ) แต่พยาบาลมาหักอกซะ เพราะเหตุผลแค่ว่าเพื่อนเรายังไม่มีฐานะที่ดีพอ ทิ้งคำพูดไว้ว่า "ถ้าไม่พร้อมก็คงแย่" เพื่อนเราเอาใจนางทุกอย่าง ซื้อโน๊ตบุ๊คให้ แต่สุดท้าย she ก็ say good bye. ใจนึงเราก็โคตรดีใจ แต่ก็สงสารเค้านะที่โดนทิ้ง เราคุยกันหลายเรื่อง จนมาถึงเรื่องของเราสองคน เราถามเค้าว่า "ตอนนี้แกรู้สึกยังไงกับเรา" เค้าก็บอกว่า "มองตาก็น่าจะรู้ กอดกันแล้วไม่รู้สึกบ้างเหรอ" เราบอกเราไม่รู้หรอก แกต้องบอกเราบ้าง เราโง่ เค้าเลยบอกเราว่า "เออ กูชอบนั่นแหละ อิโง่" 55555 เรานี่ยิ้มหน้าบานเลย คุยกันเกือบเช้า อีก 3 วันผ่านไป เราก็ได้มาเจอกันอีก คราวนี้มาถึงเรื่องที่แบบว่า ~ เราสองคนได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน นอนคุยกัน สารภาพความในใจ เราบอกรักเค้า คืนนั้นเรามีอะไรกัน มันเป็นอะไรที่ มีความสุขนะ เพราะเรารักเค้ามาก หลังจากที่เก็บความรู้สึกนี้มานาน หลังจากนั้นเราก็คุยกับเค้ามาเรื่อยๆ จนวันนี้เราถามเค้าว่า "มีอะไรกับกู คิดอะไรกับกูรึเปล่า" เค้าบอกว่า "จะบอกว่าคิดก็คิด แต่เรายังไม่พร้อมที่จะมีใคร"
เพราะเค้ายังเจ็บกับคนเก่าจนไม่กล้าเปิดใจรับใคร) เราร้องไห้แล้วบอกเค้าว่า "เรามาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่คิดบ้างเหรอวะ ว่ากูรัก" ที่ทำไปทั้งหมดเพราะเรารักเค้า แต่เค้าบอกว่า เค้าอยากสร้างตัว อยากมีฐานะที่ดีพอ เค้ากลัวว่าจะโดนหลอกเหมือนที่พยาบาลคนก่อนทำ เราอธิบาย (ร้องไห้ไปด้วย) บอกเค้าว่า คิดว่าผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนเหรอวะ เค้าก็บอกเค้ายังตอบไม่ได้ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเรากันแน่ ตอนนี้เค้าสับสน แต่เค้าบอกเราว่า ไม่อยากให้เราหายไป ไม่อยากให้เราเปลี่ยนไป อยากคุยกับเราเหมือนเดิม แต่เราเองก็เสียใจ ไม่รู้ว่าควรรอ หรือควรตัดใจ เพราะไอ้ความรู้สึกที่มี มันมากกว่าคำว่าเพื่อน
รักเพื่อนควรทำยังไง ควรถอยหรือจะรอ
จนจบม.6 เราก็เข้ามหาลัยแห่งนึงในกรุงเทพฯ ส่วนเข้ามารู้อีกทีก็เป็นนักเรียนนายสิบทหารบก แต่ก็ไม่ได้เจอกับเค้าอีกเลยตั้งแต่จบมอปลาย ได้แต่คุยติดต่อกันในเฟส ไลน์ มีเบอร์โทรศัพท์แต่ไม่เคยโทรหากัน เราก็คิดถึงเค้าตลอดนะ แต่ก็ได้แค่คุยกันปกติ กวนตีนกัน ตอนนั้นเราปี 1 เราก็ได้คุยถามไถ่โน่นนี่นั่น จนมีวันนึงเราถามเค้าว่า "เมื่อไหร่จะขอกูเป็นแฟนว๊า รอนานละนะ" แต่มันคิดว่าเราพูดเล่นมาตลอด เพราะนิสัยเราเป็นคนขี้เล่น(ทะลึ่งด้วย) เราคุยกันบ้างไม่คุยกันบ้าง จนเราต่างคนต่างหายไป นานๆ ถึงจะได้คุยกัน เราเคยถามมันว่า "รู้มันว่าเรารู้สึกยังไงกับแก" เค้าบอกว่า "ก็พอจะรู้" ตอนนั้นในใจเราฟรุ้งฟริ้งมากอะ แต่ก็ด้วยความห่าง เจอคนมากมายอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปตามสถานการณ์ พอปี 1 เทอม 2 เราก็มีแฟน แต่ก็ยังคุยกับเพื่อนคนนั้นบ้างตามปกติ แต่ยังมีความรู้สึกดีๆ ลึกๆ ให้เค้า เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังทั้งทุกข์ทั้งสุข ปัญหาครอบครัวโน่นนี่นั่น ส่วนแฟนเรา เราคบกับเค้านานเหมือนกันนะ 2 ปีกว่าๆ(เราก็ปี 3 ละ) สุดท้ายก็เลิกกัน(ไม่ขอเล่ารายละเอียดนะเดี๋ยวยาว)
จนมาถึงตอนนี้เมื่อไม่นานนี่เอง อยู่ในช่วงปิดเทอม(จะขึ้นปี4) พอดีก็อยู่บ้าน เราได้มีโอกาสติดต่อกันอีกครั้ง พูดคุยกัน เริ่มกลับมาคุยกันมากขึ้น เราก็ยังกวนตีนกันเหมือนเดิม แล้ววันนั้นเค้าบอกเราว่าจะมาทำธุระ เดี๋ยวจะแวะมาหา แล้วเราก็ได้เจอกันครั้งแรกในรอบ 3 ปีได้มั้ง เราดีใจมากที่ได้เจอเค้า ก็พากันไปกินไปดื่ม โดยมีเพื่อนอีกคนมาด้วย เราคุยกันหลายเรื่อง จนมาถึงเรื่องของหัวใจ เค้าก็เล่าให้ฟังว่าคบพยาบาล(ทำไมทหารต้องคบกับพยาบาลว๊ะ) แต่พยาบาลมาหักอกซะ เพราะเหตุผลแค่ว่าเพื่อนเรายังไม่มีฐานะที่ดีพอ ทิ้งคำพูดไว้ว่า "ถ้าไม่พร้อมก็คงแย่" เพื่อนเราเอาใจนางทุกอย่าง ซื้อโน๊ตบุ๊คให้ แต่สุดท้าย she ก็ say good bye. ใจนึงเราก็โคตรดีใจ แต่ก็สงสารเค้านะที่โดนทิ้ง เราคุยกันหลายเรื่อง จนมาถึงเรื่องของเราสองคน เราถามเค้าว่า "ตอนนี้แกรู้สึกยังไงกับเรา" เค้าก็บอกว่า "มองตาก็น่าจะรู้ กอดกันแล้วไม่รู้สึกบ้างเหรอ" เราบอกเราไม่รู้หรอก แกต้องบอกเราบ้าง เราโง่ เค้าเลยบอกเราว่า "เออ กูชอบนั่นแหละ อิโง่" 55555 เรานี่ยิ้มหน้าบานเลย คุยกันเกือบเช้า อีก 3 วันผ่านไป เราก็ได้มาเจอกันอีก คราวนี้มาถึงเรื่องที่แบบว่า ~ เราสองคนได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน นอนคุยกัน สารภาพความในใจ เราบอกรักเค้า คืนนั้นเรามีอะไรกัน มันเป็นอะไรที่ มีความสุขนะ เพราะเรารักเค้ามาก หลังจากที่เก็บความรู้สึกนี้มานาน หลังจากนั้นเราก็คุยกับเค้ามาเรื่อยๆ จนวันนี้เราถามเค้าว่า "มีอะไรกับกู คิดอะไรกับกูรึเปล่า" เค้าบอกว่า "จะบอกว่าคิดก็คิด แต่เรายังไม่พร้อมที่จะมีใคร"