หลังจากเราอ่านกระทู้ดาวพลูโต. เมื่อวานก็ว่างพอดีเราเลยอยากรู้ว่ามีใครหายไปจากเราบ้าง มีเยอะเลยค่ะ. บางคนรู้เคยจักกันแต่ตอนนี้
กลายเป็นคนเดินสวนทาง บางคนคุยกันมากมาย ทิ้งประโยคสุดท้าย 'เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนนะ'. แต่เราเลื่อนไปจนถึงแชทคนๆนึงค่ะ.
เราลบเค้าออกจากเพื่อนแล้ว เราไม่รู้ว่าลบเพื่อนแล้วยังดูข้อความเก่าๆในแชทได้ เราเลยกดเข้าไปดู แม้มันไม่ได้มากมายเหมือนตอนคุยกันใหม่ๆในmsn. แต่ก็พอทำให้นึกภาพความทรงจำได้บ้าง เลื่อนอ่านปนะโยคไหน ภาพก็จะปรากฏขึ้น. จนมาถึงข้อความนึงที่ทำให้เราตั้งกระทู้นี้คือ
เค้าถามเราว่า 'ตอนเราเรียกแก แกวิ่งหนีเราทำไมอ่ะ' ก็เป็นข้อความที่เราตอบกลับว่า 'เรารีบไปเรียน'แล้วภาพวันนั้นก็ผุดขึ้น เรากำลังเดินไปห้องเรียน เค้ายืนเกาะระเบียงที่อาคารตรงข้ามเรา. ตอนนั้นเค้าตะโกนเรียกเราข้ามอาคาร. เราหันไปปุ้ป รีบวิ่งหนีไม่ตอบอะไรเค้าไป. และเค้าคนนั้นคือคนสำคัญในกระทู้ของเรา. เค้าคือคนที่เรารัก. เรารักเค้ามาก มันไม่ได้เป็นรักแรกพบ แต่เป็นเพื่อนกัน จนได้คุยกันเยอะขึ้น ความรู้สึกดีก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ. จนเป็นความรัก ที่เราพูดว่ารัก เราแน่ใจว่าไม่ใช่ป็อปปี้เลิฟแบบเด็กๆ แต่มันคือความห่วงใย ความหวังดี อยากเป็นกำลังใจให้เค้า แต่นั่นแหละค่ะ ความรู้สึกที่เรามีทั้งหมด คือเรารู้สึกไปเองคนเดียว เค้าไม่ได้รักเราตอบ เรารู้จักเค้าชอบเค้าและรักเค้าเป็นเวลา5ปีค่ะ ปีแรกนี่เราคุยกันเยอะ คุยกันทางmsnเกือบทุกวันเพราะนิสัยกวนๆนี่แหละที่ทำให้ความรู้สึกเราพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราบอกชอบเค้าในที่สุด แต่เค้าก็บอกเราว่า 'เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะ' เรามารู้เหตุผลหลังจากนั้นไม่นานว่าเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก่อนที่เราจะชอบเค้าด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ชอบเค้า แต่เค้าก็มั่นคงต่อความรู้สึกนั้นเหมือนที่เรามั่นคงต่อเค้ามาตลอด. กับเรานั้นหลังจากเค้ารู้ว่าเราชอบเค้าคุยเยอะขึ้น ทักบ่อยขึ้น แต่ก็ละไว้แค่เพื่อน ส่วนเรานั้นหลังจากบอกชอบเค้าไปเรากลับไม่ค่อยคุย หลบหน้า เพราะเรากลัวว่าคนอื่นจะมองว่า 'เค้าไม่ชอบแล้วยังจะไปยุ่งอยู่ได้' เราจึงพยายามถอยแต่ความรู้สึกเหมือนเดิมยิ่งห่างยิ่งคิดถึง ปีถัดมาเราบังเอิญไปเรียนพิเศษที่เดียวกัน ทำให้กลับมาคุยเยอะกันอีกครั้ง ตอนนั้นเราก็หวังว่าเค้าคงไม่ชอบผญ คนนั้นแล้ว. เราคงมีหวังบ้าง แต่ปล่าวเลย วาเลนไทน์เค้าก็ยังซื้อดอกไม้ไปให้เธอตลอดแม้เธอจะไม่ได้ตอบรักเค้า หลังจากวันนั้นเราก็ถอยห่างอีก แทบจะไม่คุยกัน เพราะเหมือนเราแอบหวังไว้แล้วมันพังไปหมด หลังจากนั้นเวลาเจอหน้าเค้าเราจะทำหน้านิ่งเชิ่ดไม่สนใจ แต่พอเค้าเดินผ่านไปจะเหลียวไปมองเค้าตลอด จนเค้าก็ค่อยๆหายไปไม่ทักเราเหมือนกัน จะทักกันบ้างในแชทเฟสในเหตุการณ์สำคัญ. เช่น แข่งกีฬาเป็นไงบ้าง,happy newyearนะ,วันนี้บอลแดงเดือดขอให้หงส์ปีกหัก แค่นี้จริงๆแต่เพื่อนรอบๆข้างก็รู้ว่าแม้เราไม่ทักเค้า เจอเค้าแล้วทำเป็นหยิ่ง แต่ใจเราก็ยังรอเค้าเสมอ เราจะแอบเป็นห่วงเค้าจะไปสืบเรื่องเค้าจากเพื่อนๆ. ตอนเค้าแข่งกีฬาเราก็ซื้อน้ำแล้วฝากน้องคนนึงไปให้. แล้วแอบมองเค้าจากประตูรั้วแค่เห็นเค้าดื่มเราก็ชื่นใจ. สำหรับเราตอนนั้นแค่ได้ทำแค่นี้ แค่ได้รู้ว่าเค้าสบายดีเราก็สบายใจแล้ว จนมอหกเราคิดว่าคงไม่นานเราคงต้องจากกันเราเลยอยากเก็บเรื่องราวดีๆหลังจากนี้ไว้ อยากกลับไปสนิทกัน เราเลยทักแชทไปว่า 'ตอนนี้เราไม่ได้ชอบแกแล้ว. ที่ผ่านมาแกโกรธไรเรารึปล่าว เรายังกลับมาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย' เค้าก็ตอบว่า 'เราไม่โกรธไรเลย. ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ' แต่เราก็ยังไม่ค่อยได้คุยกันเยอะ จนถึงวันปัจฉิม เราได้ถ่ายรูปคู่เค้าตอนเรายืนใกล้เค้าเรารู้สึกว่าเรายังรักเค้ามากๆอ่ะ. แล้วนี่จะจบแล้วจะจบแบบนี้หรอวะคงไม่เจอกันแล้วเพราะตอนนั้นเราได้มหาลัยแล้ว ส่วนเค้ารอแอดและเค้าก็ไม่คิดจะเข้ามหาลัยเราแน่ๆ. หลังจากวันนั้นเราจึงทักเค้าไปเยอะ เค้าตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนช่วงหลังเค้าหายไปเลย เราก็คิดว่าเค้าคงเครียดเรื่องแอด เราเลยทักเพื่อนเค้าว่าเค้าคนนั้นเป็นไงบ้าง. เราไม่เห็นเค้าออนเลย. เพื่อนคนนั้นก็ตอบว่า. 'มันออนทุกวัน นี่เพิ่งคุยกัน' สักพักเค้าก็พิมมาประโยคนึงที่ทำให้เราตัดสินใจลบเฟสคนที่เราชอบมา5ปี คือเพื่อนคนนั้นพิมว่า 'มันฝากมาบอกว่า ไม่ต้องรอมันแล้ว. เพราะไม่ว่าจะทำยังไง มันก็ไม่เห็นค่าหรอก' จึก วินาทีนั้นเราเสียใจมากๆ สักพักเปลี่ยนเป็นเกลียด ไม่ได้เกลียดที่ไม่รักเรา แต่เกลียดที่มองว่าเราไม่มีค่า เราเลยตัดสินใจลบเฟสเค้าและไม่ได้คุยกันจนถึงวันนี้ ช่วงแรกๆเราคิดถึงเค้ามากๆ. เรามักจะเปิดรูปคู่รูปนั้นแล้วร้องไห้ นึกถึงเวลาดีๆเก่าๆ แต่ตอนนี้เมื่อเรามานั่งคิด. เราแทบไม่ได้ทำอะไรดีๆให้เค้าเลย. ตั้งแต่รักเค้ามาเราให้ดอกกุหลาบกับจดหมายฉบับนึง. แต่เราซื้อของขวัญให้เค้าทุกปีทั้งปีใหม่ วันเกิด ซื้อแล้วเก็บไว้ไม่เคยกล้าให้ วันเกิดเค้าเรายังไม่กล้าอวยพรเลย ได้แต่บอกเบิร์ดเดย์ผ่านรูปถ่าย ตอนเค้าสอบเราก็พูดเบาๆตอนมองเค้าไกลๆว่า สู้ๆนะแกทำได้
ตอนนี้เราก็แค่ขอให้เค้าโชคดี เจอคนดีๆที่รักเค้าจริง แม้ว่าตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกกับเค้าแบบนั้นแล้วแต่เราก็นึกเสียดายสิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่แค่ไม่กล้าแต่เพราะกลัว กลัวคนอื่นจะมองไม่ดี แคร์คนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง. เราเสียดายช่วงเวลานั้นมากๆ ถ้าย้อนเวลาไปได้เราจะทำทุกอย่างให้เต็มที่แม้ผลสุดท้ายจะออกมาเหมือนเดิมก็เถอะนะ. เราเลยอยากฝากทุกคนที่กำลังรักใครสักคนตอนนี้นะคะว่า. ความรักคือสิ่งสวยงามค่ะ. การแสดงออกว่าเรารู้สึกดีกับใครสักคนก็เป็นสิ่งที่ดีหากไม่ได้ทำให้เค้าและคนรอบข้างเดือดร้อน ทำเถอะค่ะ. จะได้ไม่เสียดายและเสียใจภายหลัง ถ้าตอนนี้คุณกำลังลังเลอยู่ว่าคุณจะทำยังไงต่อไปดี. คุณลองถามหัวใจตัวเองนะคะ ทำสิ่งที่ไม่ทำร้ายหัวใจตัวเอง ทำในสิ่งที่คุณมีความสุขแม้ไม่ได้ทำให้เค้าหันมาสนใจ แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยเราได้ทำอะไรเพื่อคนที่เรารัก สู้ๆนะคะ.
แต่ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ เราก็ไม่ขอแก้ไขเรื่องนี้ค่ะ เพราะวันนี้เราผ่านจุดนั้นมาแล้วเรารู้สึกโอเคแล้ว. ถ้าตอนนั้นเราทำอะไรมันอาจทำให้เราคิดถึงเค้ากว่านี้ ตอนนี้อาจมีคิดถึงบ้างแต่ก็ไม่ได้เป็นความคิดที่ทำร้ายตัวเองค่ะ. เราเลยอยากให้ทุกคนที่เคยมีความทรงจำแย่ๆที่ไม่สมหวังนั้น คิดในแง่ที่ทำให้เรารู้สึกดี. จดจำความรู้สึกดีๆไว้ แล้วคิดซะว่า อย่างน้อยเราก็โชคดีที่ได้รักเค้า แล้วทำตัวเองให้มีค่าขอให้รักครั้งใหม่สวยงามนะคะ
ปล.ถ้ามีอะไรผิดพลาดขอโทษล่วงหน้านะคะ
เรื่องของความรัก เพื่อนๆเคยรู้สึกเสียดายอะไรมั้ยคะ?
กลายเป็นคนเดินสวนทาง บางคนคุยกันมากมาย ทิ้งประโยคสุดท้าย 'เดี๋ยวไปกินข้าวก่อนนะ'. แต่เราเลื่อนไปจนถึงแชทคนๆนึงค่ะ.
เราลบเค้าออกจากเพื่อนแล้ว เราไม่รู้ว่าลบเพื่อนแล้วยังดูข้อความเก่าๆในแชทได้ เราเลยกดเข้าไปดู แม้มันไม่ได้มากมายเหมือนตอนคุยกันใหม่ๆในmsn. แต่ก็พอทำให้นึกภาพความทรงจำได้บ้าง เลื่อนอ่านปนะโยคไหน ภาพก็จะปรากฏขึ้น. จนมาถึงข้อความนึงที่ทำให้เราตั้งกระทู้นี้คือ
เค้าถามเราว่า 'ตอนเราเรียกแก แกวิ่งหนีเราทำไมอ่ะ' ก็เป็นข้อความที่เราตอบกลับว่า 'เรารีบไปเรียน'แล้วภาพวันนั้นก็ผุดขึ้น เรากำลังเดินไปห้องเรียน เค้ายืนเกาะระเบียงที่อาคารตรงข้ามเรา. ตอนนั้นเค้าตะโกนเรียกเราข้ามอาคาร. เราหันไปปุ้ป รีบวิ่งหนีไม่ตอบอะไรเค้าไป. และเค้าคนนั้นคือคนสำคัญในกระทู้ของเรา. เค้าคือคนที่เรารัก. เรารักเค้ามาก มันไม่ได้เป็นรักแรกพบ แต่เป็นเพื่อนกัน จนได้คุยกันเยอะขึ้น ความรู้สึกดีก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ. จนเป็นความรัก ที่เราพูดว่ารัก เราแน่ใจว่าไม่ใช่ป็อปปี้เลิฟแบบเด็กๆ แต่มันคือความห่วงใย ความหวังดี อยากเป็นกำลังใจให้เค้า แต่นั่นแหละค่ะ ความรู้สึกที่เรามีทั้งหมด คือเรารู้สึกไปเองคนเดียว เค้าไม่ได้รักเราตอบ เรารู้จักเค้าชอบเค้าและรักเค้าเป็นเวลา5ปีค่ะ ปีแรกนี่เราคุยกันเยอะ คุยกันทางmsnเกือบทุกวันเพราะนิสัยกวนๆนี่แหละที่ทำให้ความรู้สึกเราพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราบอกชอบเค้าในที่สุด แต่เค้าก็บอกเราว่า 'เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะ' เรามารู้เหตุผลหลังจากนั้นไม่นานว่าเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก่อนที่เราจะชอบเค้าด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ชอบเค้า แต่เค้าก็มั่นคงต่อความรู้สึกนั้นเหมือนที่เรามั่นคงต่อเค้ามาตลอด. กับเรานั้นหลังจากเค้ารู้ว่าเราชอบเค้าคุยเยอะขึ้น ทักบ่อยขึ้น แต่ก็ละไว้แค่เพื่อน ส่วนเรานั้นหลังจากบอกชอบเค้าไปเรากลับไม่ค่อยคุย หลบหน้า เพราะเรากลัวว่าคนอื่นจะมองว่า 'เค้าไม่ชอบแล้วยังจะไปยุ่งอยู่ได้' เราจึงพยายามถอยแต่ความรู้สึกเหมือนเดิมยิ่งห่างยิ่งคิดถึง ปีถัดมาเราบังเอิญไปเรียนพิเศษที่เดียวกัน ทำให้กลับมาคุยเยอะกันอีกครั้ง ตอนนั้นเราก็หวังว่าเค้าคงไม่ชอบผญ คนนั้นแล้ว. เราคงมีหวังบ้าง แต่ปล่าวเลย วาเลนไทน์เค้าก็ยังซื้อดอกไม้ไปให้เธอตลอดแม้เธอจะไม่ได้ตอบรักเค้า หลังจากวันนั้นเราก็ถอยห่างอีก แทบจะไม่คุยกัน เพราะเหมือนเราแอบหวังไว้แล้วมันพังไปหมด หลังจากนั้นเวลาเจอหน้าเค้าเราจะทำหน้านิ่งเชิ่ดไม่สนใจ แต่พอเค้าเดินผ่านไปจะเหลียวไปมองเค้าตลอด จนเค้าก็ค่อยๆหายไปไม่ทักเราเหมือนกัน จะทักกันบ้างในแชทเฟสในเหตุการณ์สำคัญ. เช่น แข่งกีฬาเป็นไงบ้าง,happy newyearนะ,วันนี้บอลแดงเดือดขอให้หงส์ปีกหัก แค่นี้จริงๆแต่เพื่อนรอบๆข้างก็รู้ว่าแม้เราไม่ทักเค้า เจอเค้าแล้วทำเป็นหยิ่ง แต่ใจเราก็ยังรอเค้าเสมอ เราจะแอบเป็นห่วงเค้าจะไปสืบเรื่องเค้าจากเพื่อนๆ. ตอนเค้าแข่งกีฬาเราก็ซื้อน้ำแล้วฝากน้องคนนึงไปให้. แล้วแอบมองเค้าจากประตูรั้วแค่เห็นเค้าดื่มเราก็ชื่นใจ. สำหรับเราตอนนั้นแค่ได้ทำแค่นี้ แค่ได้รู้ว่าเค้าสบายดีเราก็สบายใจแล้ว จนมอหกเราคิดว่าคงไม่นานเราคงต้องจากกันเราเลยอยากเก็บเรื่องราวดีๆหลังจากนี้ไว้ อยากกลับไปสนิทกัน เราเลยทักแชทไปว่า 'ตอนนี้เราไม่ได้ชอบแกแล้ว. ที่ผ่านมาแกโกรธไรเรารึปล่าว เรายังกลับมาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย' เค้าก็ตอบว่า 'เราไม่โกรธไรเลย. ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ' แต่เราก็ยังไม่ค่อยได้คุยกันเยอะ จนถึงวันปัจฉิม เราได้ถ่ายรูปคู่เค้าตอนเรายืนใกล้เค้าเรารู้สึกว่าเรายังรักเค้ามากๆอ่ะ. แล้วนี่จะจบแล้วจะจบแบบนี้หรอวะคงไม่เจอกันแล้วเพราะตอนนั้นเราได้มหาลัยแล้ว ส่วนเค้ารอแอดและเค้าก็ไม่คิดจะเข้ามหาลัยเราแน่ๆ. หลังจากวันนั้นเราจึงทักเค้าไปเยอะ เค้าตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนช่วงหลังเค้าหายไปเลย เราก็คิดว่าเค้าคงเครียดเรื่องแอด เราเลยทักเพื่อนเค้าว่าเค้าคนนั้นเป็นไงบ้าง. เราไม่เห็นเค้าออนเลย. เพื่อนคนนั้นก็ตอบว่า. 'มันออนทุกวัน นี่เพิ่งคุยกัน' สักพักเค้าก็พิมมาประโยคนึงที่ทำให้เราตัดสินใจลบเฟสคนที่เราชอบมา5ปี คือเพื่อนคนนั้นพิมว่า 'มันฝากมาบอกว่า ไม่ต้องรอมันแล้ว. เพราะไม่ว่าจะทำยังไง มันก็ไม่เห็นค่าหรอก' จึก วินาทีนั้นเราเสียใจมากๆ สักพักเปลี่ยนเป็นเกลียด ไม่ได้เกลียดที่ไม่รักเรา แต่เกลียดที่มองว่าเราไม่มีค่า เราเลยตัดสินใจลบเฟสเค้าและไม่ได้คุยกันจนถึงวันนี้ ช่วงแรกๆเราคิดถึงเค้ามากๆ. เรามักจะเปิดรูปคู่รูปนั้นแล้วร้องไห้ นึกถึงเวลาดีๆเก่าๆ แต่ตอนนี้เมื่อเรามานั่งคิด. เราแทบไม่ได้ทำอะไรดีๆให้เค้าเลย. ตั้งแต่รักเค้ามาเราให้ดอกกุหลาบกับจดหมายฉบับนึง. แต่เราซื้อของขวัญให้เค้าทุกปีทั้งปีใหม่ วันเกิด ซื้อแล้วเก็บไว้ไม่เคยกล้าให้ วันเกิดเค้าเรายังไม่กล้าอวยพรเลย ได้แต่บอกเบิร์ดเดย์ผ่านรูปถ่าย ตอนเค้าสอบเราก็พูดเบาๆตอนมองเค้าไกลๆว่า สู้ๆนะแกทำได้
ตอนนี้เราก็แค่ขอให้เค้าโชคดี เจอคนดีๆที่รักเค้าจริง แม้ว่าตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกกับเค้าแบบนั้นแล้วแต่เราก็นึกเสียดายสิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่แค่ไม่กล้าแต่เพราะกลัว กลัวคนอื่นจะมองไม่ดี แคร์คนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง. เราเสียดายช่วงเวลานั้นมากๆ ถ้าย้อนเวลาไปได้เราจะทำทุกอย่างให้เต็มที่แม้ผลสุดท้ายจะออกมาเหมือนเดิมก็เถอะนะ. เราเลยอยากฝากทุกคนที่กำลังรักใครสักคนตอนนี้นะคะว่า. ความรักคือสิ่งสวยงามค่ะ. การแสดงออกว่าเรารู้สึกดีกับใครสักคนก็เป็นสิ่งที่ดีหากไม่ได้ทำให้เค้าและคนรอบข้างเดือดร้อน ทำเถอะค่ะ. จะได้ไม่เสียดายและเสียใจภายหลัง ถ้าตอนนี้คุณกำลังลังเลอยู่ว่าคุณจะทำยังไงต่อไปดี. คุณลองถามหัวใจตัวเองนะคะ ทำสิ่งที่ไม่ทำร้ายหัวใจตัวเอง ทำในสิ่งที่คุณมีความสุขแม้ไม่ได้ทำให้เค้าหันมาสนใจ แต่มันก็ดีที่อย่างน้อยเราได้ทำอะไรเพื่อคนที่เรารัก สู้ๆนะคะ.
แต่ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ เราก็ไม่ขอแก้ไขเรื่องนี้ค่ะ เพราะวันนี้เราผ่านจุดนั้นมาแล้วเรารู้สึกโอเคแล้ว. ถ้าตอนนั้นเราทำอะไรมันอาจทำให้เราคิดถึงเค้ากว่านี้ ตอนนี้อาจมีคิดถึงบ้างแต่ก็ไม่ได้เป็นความคิดที่ทำร้ายตัวเองค่ะ. เราเลยอยากให้ทุกคนที่เคยมีความทรงจำแย่ๆที่ไม่สมหวังนั้น คิดในแง่ที่ทำให้เรารู้สึกดี. จดจำความรู้สึกดีๆไว้ แล้วคิดซะว่า อย่างน้อยเราก็โชคดีที่ได้รักเค้า แล้วทำตัวเองให้มีค่าขอให้รักครั้งใหม่สวยงามนะคะ
ปล.ถ้ามีอะไรผิดพลาดขอโทษล่วงหน้านะคะ