กลอน 9 "พินิจตน"
มองกระจก ที่ยกลง วางตรงหน้า
ประสานตา ทั้งสองคู่ ดูกายฉัน
อันตัวเรา นี้ที่เเท้ คือใครกัน
ว่าพลางหัน ไปซ้ายขวา ไม่น่ามอง
ก่อนเคยคิด ว่ารูปงาม ทรามเคียงคู่
บัดนี้ดู น่าตลก ตระหนกขวัญ
ทั้งหูตา เเละฟันฟาง วางรวมกัน
ไม่เหมือนฉัน เเต่ก่อนกาล เมื่อนานมา
จึงตระหนัก ว่าตัวเรา คือใครเเน่
คือกายเเก่ นี่น่ะหรือ ใช่ตัวฉัน
ก่อนเคยเยาว์ เฝ้าดูเเล ทุกคืนวัน
เพียงฉับพลัน ก็เสื่อมทราม ไปตามกาล
คือความรู้ ครูวิชา ที่สามารถ
หรือคือราษฎ์ ลูกลิ่วล้อ คอยยอฉัน
หรือคือทรัพย์ เพชรพลอย สาระพัน
ที่บากบั่น ไปสรรหา มาครอบครอง
จะถามครู ครูก็รู้ เเค่ครูคิด
จะถามมิตร มิตรก็รู้ เเค่ครูสอน
ถามกระจก หกทิวา บนหัวนอน
เกินสะท้อน เห็นผู้ใด ในใจเรา
หรือตัวเรา นี้ที่เเท้ เกินเเลเห็น
หรือล้วนเป็น สิ่งสมมุติ คอยฉุดฉัน
ให้ลุ่มหลง ของมัวเมา ทุกคืนวัน
ให้ยึดมั่น หามาครอง เต็มสองมือ
อันตัวเรา อาจเป็นเเค่ ดักเเด้น้อย
เฝ้ารอคอย ให้ถึงกาล ที่ผ่านผัน
ทิ้งเปลือกเก่า วางลงไว้ ในโลกพลัน
ทะยานฝัน สู่นิพพาน สำราญใจ
รู้ดังนี้ จึงขอเตือน ว่าเพื่อนเอ๋ย
เเม้จะเคย ยึดถือครอง เป็นของฉัน
มันไม่สน ตัวเจ้าหรอก อยากบอกกัน
เมื่อถึงวัน มันก็ไป ไม่ใยดี
วางลงเถิด สิ่งเศร้าหมอง ที่ครองไว้
มันมิได้ เป็นของดี อย่างที่เห็น
หากไม่รู้ ว่ายึดไว้ ใจลำเค็ญ
ก็คงเป็น ได้เพียงเเค่ ดักเเด้เอย.
กลอน 9 "พินิจตน"
ประสานตา ทั้งสองคู่ ดูกายฉัน
อันตัวเรา นี้ที่เเท้ คือใครกัน
ว่าพลางหัน ไปซ้ายขวา ไม่น่ามอง
ก่อนเคยคิด ว่ารูปงาม ทรามเคียงคู่
บัดนี้ดู น่าตลก ตระหนกขวัญ
ทั้งหูตา เเละฟันฟาง วางรวมกัน
ไม่เหมือนฉัน เเต่ก่อนกาล เมื่อนานมา
จึงตระหนัก ว่าตัวเรา คือใครเเน่
คือกายเเก่ นี่น่ะหรือ ใช่ตัวฉัน
ก่อนเคยเยาว์ เฝ้าดูเเล ทุกคืนวัน
เพียงฉับพลัน ก็เสื่อมทราม ไปตามกาล
คือความรู้ ครูวิชา ที่สามารถ
หรือคือราษฎ์ ลูกลิ่วล้อ คอยยอฉัน
หรือคือทรัพย์ เพชรพลอย สาระพัน
ที่บากบั่น ไปสรรหา มาครอบครอง
จะถามครู ครูก็รู้ เเค่ครูคิด
จะถามมิตร มิตรก็รู้ เเค่ครูสอน
ถามกระจก หกทิวา บนหัวนอน
เกินสะท้อน เห็นผู้ใด ในใจเรา
หรือตัวเรา นี้ที่เเท้ เกินเเลเห็น
หรือล้วนเป็น สิ่งสมมุติ คอยฉุดฉัน
ให้ลุ่มหลง ของมัวเมา ทุกคืนวัน
ให้ยึดมั่น หามาครอง เต็มสองมือ
อันตัวเรา อาจเป็นเเค่ ดักเเด้น้อย
เฝ้ารอคอย ให้ถึงกาล ที่ผ่านผัน
ทิ้งเปลือกเก่า วางลงไว้ ในโลกพลัน
ทะยานฝัน สู่นิพพาน สำราญใจ
รู้ดังนี้ จึงขอเตือน ว่าเพื่อนเอ๋ย
เเม้จะเคย ยึดถือครอง เป็นของฉัน
มันไม่สน ตัวเจ้าหรอก อยากบอกกัน
เมื่อถึงวัน มันก็ไป ไม่ใยดี
วางลงเถิด สิ่งเศร้าหมอง ที่ครองไว้
มันมิได้ เป็นของดี อย่างที่เห็น
หากไม่รู้ ว่ายึดไว้ ใจลำเค็ญ
ก็คงเป็น ได้เพียงเเค่ ดักเเด้เอย.