สวัสดีทุกๆท่านครับ (นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้..ถ้าเขียนไม่ดียังไง ขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ)
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ....
ผมเป็นผู้ชายคนนึง อายุ 21 ปี เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งย่านชานเมือง เรื่องราวมีอยู่ว่า...
ผมมีแฟนครับ เราเคยคบกันมาเกือบ 2 ปี(อยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน) แต่ก็มีเหตุเลิกกัน เพราะว่าอีกฝ่ายไปมีคนอื่น (ตอนนั้นผมก็ผิดเองด้วยแหละครับ ที่ทำร้ายเขา แต่ผมขอไม่พูดถึงเรื่องอดีตละกันนะครับ)
หลังจากที่เลิกกันไป ผมก็คุยกับเขามาตลอด มีโอกาสก็คุย โดยที่เขาจะเป็นฝ่ายทักมาบ้าง ผมทักไปบ้าง ทั้งๆที่ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้โสดนะครับ
เขาคบกับอีกคนอยู่ช่วงนั้นผมก็มีแฟนใหม่เช่นกัน แฟนเก่าผมก็ บอกเสมอๆ ว่า คิดถึง อยากกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมทำนองนี้ เมื่อมาทำนองนี้ ผมเองด้วยความที่รักเขามาก เขาเป็นคนที่เข้าใจผมมากที่สุด ผมเลยพยายามออกห่างแฟนใหม่ผม เพื่อที่จะมารอเขา เป็นแบบนี้ ตลอดระยะเวลา 5 เดือน โดยที่ผมบอกเลิก ผู้หญิงไป 2 คน (จากที่เป็นคนเกิดมาไม่เคยบอกเลิกใครก่อนเลย) เพื่อที่จะรอเขานั่นแหละครับ
ยอมรับเลยตลอดระยะเวลา 5 เดือน ผมเจ็บปวดมาก เห็นเขาเดินด้วยกัน อยู่ด้วยกัน ... และแล้ว ก็มีวันนึง เขากลับมา
โดยที่เราตกลงไปทะเลด้วยกัน (เขาชอบทะเลมาก) ผมก็อยากพาเขาไปทะเล ทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะว่า ผมเองไม่ได้เป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยอะไร (จนด้วยซ้ำTT) แต่ผมก็พยายามสร้างสรรค์ วันที่เราไปทะเลด้วยกันให้มีความสุขที่สุด(ตอนนั้นยังไม่ได้เลิกกับแฟนเค้านะครับ) แต่ผมก็ทำใจยอมรับ เพราะว่าผมรักเขา เหตุผลง่ายๆ .... หลังจากกลับจากทะเล เราก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ผมดีใจและมีความสุขมาก เพราะว่าเขาเปรียบเสมือนทุกอย่างของผม ด้วยความรักที่ผมมีให้เขา ผมทำใจยอมรับได้กับเรื่องราวที่ผ่านๆมา..ช่วงแรกๆที่กลับมาอยู่ด้วยกัน มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็มีท่าทีที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมตอนคบกันแบบมีความสุข แต่เมื่อเวลาผ่านไป เกือบ 1 เดือน อะไรๆมันก็เริ่มเปลี่ยนไป......
จากที่เคยบอกคิดถึง บอกรัก ... ตอนนี้ไม่มี กลายเป็นผมบอกอยู่ฝ่ายเดียว แถมตอนบอกไปเค้าก็นิ่ง เหมือนมันเป็นแค่คำที่ไม่มีความหมาย นอกจากผมจะถามว่า คิดถึงเค้ามั้ย ? รักเค้ามั้ย ? เค้าถึงจะตอบ แต่ผมสัมผัสได้ว่า มันก็ไม่เต็มปากอยู่ดี และ มันประจวบเหมาะ กับการที่ผมต้องฝึกงาน เขาต้องอยู่ห้องคนเดียว .. ทุกครั้งที่ผมอยู่ห่างจากเขา ผมรู้สึกไม่มีความสุข คิดมาก (ส่วนตัวก็เป็นคนคิด โคตรมากๆอยู่แล้ว) เขาเหมือนมีอะไรบางอย่างปิดบังผมอยู่ ผมเป็นคนตรงๆ ผมก็ถามเค้าตรงๆ ว่ามีอะไรที่ไม่ได้บอกผมมั้ย ? เค้าก็บอกว่าไม่มี (ผมให้เกียรติไม่ค้นโทรศัพท์เขาอยู่แล้ว) และก่อนหน้านี้เราเคยปรับความเข้าใจกัน ว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้ เค้าก็ยอมรับ ว่ามันไม่เหมือนเดิม "มันน้อยลง" เค้ารู้สึกกับผมไม่เหมือนเดิม .. แต่กลับกลายเป็นผมที่รักเขามาก รู้สึกกับเขามาก รักแบบไม่มีเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น ไม่สนใจว่าใครจะว่าอะไรยังไง ผมก็ยืนยันที่จะกลับไปอยู่กับเขา
ณ ตอนนี้ ผมเหลือเวลาที่จะต้องฝึกงานอีกประมาณ 1 เดือน ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ บางทีมันก็ท้อ ระแวง นู่นนี่นั่นไปหมด มาทำงานไม่มีความสุขเลย ตอนเย็นกลับไป จากผมเป็นคนที่อยู่แต่หน้าคอม ผมก็พยายามปรับตัวให้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน อยู่กับเขาให้นานขึ้น หากิจกรรมทำด้วยกัน แต่มันก็เป็นแบบเดิม มัน"หน่วง" มากครับ ในใจผมคิดว่าเหมือนเขายังติดต่อกันอยู่ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนคนตาบอดหูหนวกแบบนี้มันจะเป็นยังไงต่อไปหรอครับ รักของผมกับเขา จะมีความสุขแบบเก่า และผมควรจะต้องทำยังไง...ผมยอมแลกทุกอย่างถ้ามันจะเหมือนเดิม
ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ
สถานะแบบนี้เรียกว่า "หน่วง" รึเปล่าครับ...
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ....
ผมเป็นผู้ชายคนนึง อายุ 21 ปี เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งย่านชานเมือง เรื่องราวมีอยู่ว่า...
ผมมีแฟนครับ เราเคยคบกันมาเกือบ 2 ปี(อยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน) แต่ก็มีเหตุเลิกกัน เพราะว่าอีกฝ่ายไปมีคนอื่น (ตอนนั้นผมก็ผิดเองด้วยแหละครับ ที่ทำร้ายเขา แต่ผมขอไม่พูดถึงเรื่องอดีตละกันนะครับ)
หลังจากที่เลิกกันไป ผมก็คุยกับเขามาตลอด มีโอกาสก็คุย โดยที่เขาจะเป็นฝ่ายทักมาบ้าง ผมทักไปบ้าง ทั้งๆที่ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้โสดนะครับ
เขาคบกับอีกคนอยู่ช่วงนั้นผมก็มีแฟนใหม่เช่นกัน แฟนเก่าผมก็ บอกเสมอๆ ว่า คิดถึง อยากกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมทำนองนี้ เมื่อมาทำนองนี้ ผมเองด้วยความที่รักเขามาก เขาเป็นคนที่เข้าใจผมมากที่สุด ผมเลยพยายามออกห่างแฟนใหม่ผม เพื่อที่จะมารอเขา เป็นแบบนี้ ตลอดระยะเวลา 5 เดือน โดยที่ผมบอกเลิก ผู้หญิงไป 2 คน (จากที่เป็นคนเกิดมาไม่เคยบอกเลิกใครก่อนเลย) เพื่อที่จะรอเขานั่นแหละครับ
ยอมรับเลยตลอดระยะเวลา 5 เดือน ผมเจ็บปวดมาก เห็นเขาเดินด้วยกัน อยู่ด้วยกัน ... และแล้ว ก็มีวันนึง เขากลับมา
โดยที่เราตกลงไปทะเลด้วยกัน (เขาชอบทะเลมาก) ผมก็อยากพาเขาไปทะเล ทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะว่า ผมเองไม่ได้เป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยอะไร (จนด้วยซ้ำTT) แต่ผมก็พยายามสร้างสรรค์ วันที่เราไปทะเลด้วยกันให้มีความสุขที่สุด(ตอนนั้นยังไม่ได้เลิกกับแฟนเค้านะครับ) แต่ผมก็ทำใจยอมรับ เพราะว่าผมรักเขา เหตุผลง่ายๆ .... หลังจากกลับจากทะเล เราก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ผมดีใจและมีความสุขมาก เพราะว่าเขาเปรียบเสมือนทุกอย่างของผม ด้วยความรักที่ผมมีให้เขา ผมทำใจยอมรับได้กับเรื่องราวที่ผ่านๆมา..ช่วงแรกๆที่กลับมาอยู่ด้วยกัน มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็มีท่าทีที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมตอนคบกันแบบมีความสุข แต่เมื่อเวลาผ่านไป เกือบ 1 เดือน อะไรๆมันก็เริ่มเปลี่ยนไป......
จากที่เคยบอกคิดถึง บอกรัก ... ตอนนี้ไม่มี กลายเป็นผมบอกอยู่ฝ่ายเดียว แถมตอนบอกไปเค้าก็นิ่ง เหมือนมันเป็นแค่คำที่ไม่มีความหมาย นอกจากผมจะถามว่า คิดถึงเค้ามั้ย ? รักเค้ามั้ย ? เค้าถึงจะตอบ แต่ผมสัมผัสได้ว่า มันก็ไม่เต็มปากอยู่ดี และ มันประจวบเหมาะ กับการที่ผมต้องฝึกงาน เขาต้องอยู่ห้องคนเดียว .. ทุกครั้งที่ผมอยู่ห่างจากเขา ผมรู้สึกไม่มีความสุข คิดมาก (ส่วนตัวก็เป็นคนคิด โคตรมากๆอยู่แล้ว) เขาเหมือนมีอะไรบางอย่างปิดบังผมอยู่ ผมเป็นคนตรงๆ ผมก็ถามเค้าตรงๆ ว่ามีอะไรที่ไม่ได้บอกผมมั้ย ? เค้าก็บอกว่าไม่มี (ผมให้เกียรติไม่ค้นโทรศัพท์เขาอยู่แล้ว) และก่อนหน้านี้เราเคยปรับความเข้าใจกัน ว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้ เค้าก็ยอมรับ ว่ามันไม่เหมือนเดิม "มันน้อยลง" เค้ารู้สึกกับผมไม่เหมือนเดิม .. แต่กลับกลายเป็นผมที่รักเขามาก รู้สึกกับเขามาก รักแบบไม่มีเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น ไม่สนใจว่าใครจะว่าอะไรยังไง ผมก็ยืนยันที่จะกลับไปอยู่กับเขา
ณ ตอนนี้ ผมเหลือเวลาที่จะต้องฝึกงานอีกประมาณ 1 เดือน ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ บางทีมันก็ท้อ ระแวง นู่นนี่นั่นไปหมด มาทำงานไม่มีความสุขเลย ตอนเย็นกลับไป จากผมเป็นคนที่อยู่แต่หน้าคอม ผมก็พยายามปรับตัวให้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน อยู่กับเขาให้นานขึ้น หากิจกรรมทำด้วยกัน แต่มันก็เป็นแบบเดิม มัน"หน่วง" มากครับ ในใจผมคิดว่าเหมือนเขายังติดต่อกันอยู่ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนคนตาบอดหูหนวกแบบนี้มันจะเป็นยังไงต่อไปหรอครับ รักของผมกับเขา จะมีความสุขแบบเก่า และผมควรจะต้องทำยังไง...ผมยอมแลกทุกอย่างถ้ามันจะเหมือนเดิม
ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ