เหมือนเราเป็นมณีจันทร์ ณ. ทวิภพ ที่ได้ทะลุกระจกไปพบเห็นชีวิตผู้คน, ประวัติศาสตร์ชาติตัวเองในสมัย ร.3 จริงๆเลย ได้ร่วมรับรู้ทุกข์สุขของพ่อเหม ได้เศร้า,ได้ตื่นเต้นกับการต่อสู้ของลูกผู้ชายสมัยนั้น อยากอยู่ต่อเพื่อรอพ่อเหมกลับมาจากเมืองวิลาศ กลับมาสู่อ้อมแขนเมียรักอีกสักครั้ง แต่เวลากระจกแห่งอนาคต(ละครล็อตใหม่)มาเสียแล้ว แม้ไม่อยากจาก ก็ต้องจำใจจากพ่อเหมและแม่ลำดวน คงได้รับไว้แค่ความทรงจำอันงดงาม แต่ไม่ยอมมีผู้ใดจะให้สิ่งของไว้ให้เป็นที่ระลึกยามคิดถึงเลย แม้แต่ Box Set เราร้องขอมาเนิ่นนาน ก็ไม่มีผู้ใดนำพาหรือสมัยนั้นจะยังไม่มีใครรู้จักคำนี้ก็ไม่รู้
กระจกร้าวมากแล้ว อีกแค่ 3 ชั่วยามถ้าเราไม่กลับสู่ปัจจุบันที่มา เราคงต้องอยู่กับพ่อเหมไปจนชีวิตจะหาไม่เลย เราคงต้องเลือกที่จะหันหลังกลับสู่โลกปัจจุบันแล้ว..พ่อเหมเอ๋ย....เราสัญญาว่าจะคิดถึงพ่อตลอดไป