ผิดที่เรารักกัน

เคยไหมตอนแรกที่บอกตัวเองว่าจะไม่รักคนนี้เด็ดขาด
น่านแหล่ะ ยิ่งห้ามมันเหมือนยิ่งมีแรงผลักให้เราได้รักเขามากขึ้น
เราทำงานที่เดียวกัน  เจอกันทุกวัน ด้วยวัยที่ใกล้กัน ทำให้เรารู้สึกดีกับเขา มันเกิดขึ้นเร็วมาก
จากที่เราปฏิเสธความรักมาตลอด 20 กว่าปี เจอคนนี้เรายอมรับความรักด้วยหัวใจ
แรกๆเราก้คิด ว่าจะคบเขาดีไหม  เพราะมันเป็นไปได้ยาก แต่เราก็ตัดสินใจคบกับเขา เพียงแค่คิดว่า ลองดู  เราอาจไปรอด ไม่รอดมันก็เป็นเรื่องอนาคต
แต่เมื่อลองคบ ความรัก ความผูกพัน มันเริ่มมากขึ้น  เราเริ่มรู้สึกผิดในเวลาที่เรานึกถึงวันที่เราต้องจาก ทั้งที่เรายังรัก
ผิดที่คิดว่าเขาน่าจะเจอคนที่พร้อมไปกับเขาในทุกๆปัญหา  ไม่ใช่เพราะเรากลัวความลำบากนะ  แต่เพราะครอบครัวเรายังไม่เปิดใจยอมรับเรื่องของเรา
ความรักที่มันผิดแบบ ความรักที่ไม่ได้เกิดจาก หญิงชาย มันจึงเป็นความลำบากใจมาก เราบอกแฟนขอเวลาให้เรากล้าบอกเรื่องนี้กับทางบ้าน
ขอเวลาให้เราพร้อมกว่านี้ โตกว่านี้ กล้าที่จะบอกเขาว่าเราดูแลกันได้  แฟนเข้าใจ แต่เราอึดอัดใจ ไม่รู้เมื่อไหร่เราจะทำมันได้
เราคบแบบไม่ให้บ้านเรารู้แต่บ้านแฟนไม่มีปัญหาเรื่องนี้   แต่พอนานวัน ทางบ้านเราเริ่มสงสัย เราต้องเริ่มโกหกว่าเราเป็นเพื่อนกัน
แต่สังคม มันไม่ได้มีแค่เรา  เราไม่สามรถปิดทุกคนได้  คนอื่นรับได้ แต่ครอบครัวเรารับไม่ได้  เรารักกัน
เขาวางแผนชีวิตคู่ของเราถึงตอนแก่เฒ่า เขาจะพาเราไปอยู่บ้านเขา เมื่อเราสองคนเบื่อ กทม. เขาพูด เราน้ำตาตกใน ฝันของเขาที่มีเราตลอด
แต่เรายังไม่รู้เลย เราอยากหยุดไว้แค่ปัจจุบัน อนาคต เราไม่กล้ารับปากเขาเลย  
คิดคนเดียวอยู่หลายรอบ เรากำลังทำร้ายคนที่เรารักและรักเราอยู่หรือป่าว