สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิพทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้ของผม ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าอันนี้เป็นกระทู้แรกของผมแต่จริงๆแล้วติดตามเวปพันทิพมานานแต่ไม่เคยสมัครสมาชิกแต่ก้มีโอกาสได้อ่านเรื่องราวและประสบการณ์ดีๆของเพื่อนมากมายหลากหลายรูปแบบ บังเอิญเช้านี้ตื่นมาด้วยความเปลี่ยวเหงาเพราะอากาศมันพาไปเลยทำให้นึกถึงแฟนเก่าขึ้นมา เลยมีความคิดว่าอ่านเรื่องราวของคนอื่นมาก็เยอะเราน่าจะแชร์เรื่องราวของเราให้คนอื่นฟังบ้างนะ เลยรีบเปิดคอมแล้วสมัครสมาชิกเลยครับ
จริงๆตอนนี้ผมอยู่ที่ประเทศออสเตรเลียนะครับกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ สำหรับผมการมาใช้ชีวิตที่นี่คนเดียวบ่อยครั้งมากที่อารมณ์เปลี่ยวกำเริบทั้งคิดถึงบ้านคิดถึงแฟนเก่า ด้วยความที่สถานที่และบรรยากาศบางครั้งมันก้พาไปยิ่งถ้าฟังเพลงเศร้าบาดลึกถึงก้นบึ้งหัวใจด้วยแล้ว ก้อนั่นแหละครับเหมือนกำลังเล่นมิวสิควีดีโอแบบนั้นเลย 5555 จริงๆเหตุการณ์ก้ผ่านมาได้นานพอสมควรแต่แปลกนะครับความทรงจำมันไม่เคยหมุนทันเวลาเลยสักที มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน จุดที่ยากที่สุดสำหรับผมคือ การต้องยอมรับความจริงให้ได้ในทุกๆวันว่าวันนี้ไม่มีเค้าแล้ว ที่เคยเดินมาด้วยกัน วันนี้เราเดินมาคนเดียว..... พูดแล้วก้เศร้านะครับเอาเป็นว่าเริ่มเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
ปัจจุบันผมอายุ 30 ปี มาเรียนอยู่ต่างประเทศได้ปีกว่าๆ ย้อนกลับไปความรักของผมครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อตอนทำงานหลังเรียนจบปริญญาตรี ย้อนกลับไปอีกก่อนหน้านั้น สมัยเรียนผมค่อนข้างที่จะเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยทำกิจกรรมจึงเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนมากเท่าไหร่ ค่อนข้างที่จะติดที่บ้าน เสาร์อาทิตย์ก้จะกลับบ้านตลอด วันไหนเรียนครึ่งวันก้ยังจะกลับบ้านนะ 5555 คือปกติผมอยู่หอ มีไปเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนบ้างตามปกติครับ ด้วยความที่เราไม่กล้าแสดงออกมากเพราะตอนนั้นกลัวว่าเพื่อนจะไม่ยอมรับเลยใช้วิธีเนียนๆไปถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่าเพื่อนเราก้ดูออก ก้แหม่นะผมก้ไม่ได้แมน100% แต่ก้อย่างที่บอกหละครับก้เนียนๆไปว่าเราไม่ได้เป้นนนน!
เพื่อนที่ดูออกก้จะรู้ว่าผมเป็น แต่บางคนเค้าก้คิดว่าเราเป็นปู้ชายเรียบร้อย 5555 ก้ว่ากันไป ในช่วงวัยมหาลัยผมไม่เคยสนใจเรื่องฟามรงฟามรักอะไรเลยครับ บอกตรงๆว่าไม่ชอบ 5555 ไม่รู้ทำไม แต่มีความรู้สึกว่าเออคนนี้หล่อคนนี้น่ารักดีแต่เป็นแค่ความรู้สึกชื่นชน คือไม่ได้อยากจะได้มาเป็นแฟนหรืออะไร แถมสมัยเรียนแฟนก้ไม่มีแต่ก้คอยเป็นที่ปรึกษาเรื่องความรักให้เพื่อนๆซะงั้น ชีวิตก้ยังคงโสดแบบนี้มาเรื่อยๆครับจนเรียนจบ
หลังจากเรียนจบมาไม่นานก้เริ่มทำงานช่วงนั้นได้มีโอกาสเล่นโปรแกรมแชท MSN ก้ได้มีโอกาสรู้จักกับเด็กมหาลัยคนนึง ผมเองจริงๆก้คุยเล่นๆขำๆแก้เหงาตามประสาคนโสด คุยกันไปคุยกันมาก้เริ่มถูกคอก้เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น คุยกันอยู่สักประมาณสองเดือน น้องเค้าก้เป็นคนเอ่ยปากชวนว่าเจอกันมั้ยพี่กินข้าวดูหนังกัน ไอ้เราก้ไม่คิดอะไร แต่ด้วยความที่ตลอดระยะเวลาที่คุยกันมาเราไม่เคยเห็นหน้ากันแม้แต่รูปก้ไม่เคยขอ ตอนคุยกันในโปรแกรมแชทต่างคนก้ต่างใช้รูปการ์ตูนในโปรไฟล์บวกกับผมก้คุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไรเลยไม่เคยขอดูรูปเค้าเลย จนถึงวันที่นัดเจอกันก้นัดกันที่ร้านหนังสือนายอินทร์เค้าบอกว่าเค้าใส่เสื้อสีดำวันนั้นจริงๆผมใส่เสื้อสีขาวแต่โกหกไปว่าใส่เสื้อสีฟ้าพอถึงเวลานัดผมก้ไปก่อนไปแอบดู 5555 คือตอนนั้นคิดไว้ว่าแมร่งถ้าดูไม่น่าไว้วางใจก้จะกลับบ้าน เพราะผมไม่เคยนัดเจอใครผ่านโปรแกรมแชทแบบนี้จริงๆในใจก้กลัวนะแต่ก้ใจดีสู้เสือลองดูว่ะ ผมก้แอบดูเดินไปเดินมาในร้านอยู่นาน ไหนว่ะเสื้อสีดำไม่มี จริงๆน้องเค้าก้แผนสอนแผนผมอีกทีคือเค้าโกหกผมเหมือนกันเค้าใส่เสื้อสีขาวแถมไปยืนรออยู่นอกร้านอีก ผมก้เดินหาในร้านเลยสิทีนี้ก้ไม่มี ผมเลยโทรไปหาน้องเค้า ถามน้องเค้าว่าไม่ได้ใส่เสื้อสีดำใช่ไหม (ถามก่อนเลย คือตัวเองก้ทำไง 5555) น้องเค้าบอกใช่คืออารมณ์ตอนนั้นเหวี่ยงนิดๆประมาณว่าเจอแผนซ้อนแผน แมร่งเซรงงง!!!! น้องเค้าเลยพูดมาว่าพี่ก้เหมือนกันแหละ สรุปใส่เสื้อสีไร (แมร่ง เจ็บจี้ด รู้ทันอีก) เราก้อึกๆอักๆไม่กล้าบอก อารมณ์ประมาณว่ายังไม่ได้แอบดูเลยแล้วถ้าหน้าเหมือนโจรช้านนนจะทำยังไง (อะไรในหัวเยอะมาก นิ่งไป30วิ) น้องเค้าเลยบอกว่าโอเคไม่ต้องเจอละงั้นผมกลับละ ผมก้เลยรีบพูดแทรกขึ้นมาโอเคๆบอกก้ได้ทีนี้แมร่งบอกละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า พอผมพูดเสร็จน้องเค้าก้ตัดสายไป ผมก้ยืนอึ้งทำใจรออยู่ตรงนั้น ไม่ถึง 2 นาที ก้มีคนมาสะกิดข้างหลังผมพร้อมกับพูดว่าลีลาเยอะเหลือเกินน่ะ เมื่อผมให้ไปข้างหลัง ก้เจอเด็กหนุ่มมหาลัยสูงประมาณ 175 หน้าตาโอเคเลยแหละ คืออารมณ์ตอนนั้นแบบเฮ้ยยย!!!!! ผิดคาดอ่ะ ผมก้ยังงงๆอยู่ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นหัวใจเต้นแรงมากกกกกกก
ผมไม่ได้ตอบอะไรก้ยิ้มให้เค้า ก้เดินไปโรงหนังด้วยกัน ระหว่างทางเค้าถามว่าทำไมไม่ค่อยคุยเหมือนเวลาแชทกัน ผมก้บอกว่ายังงงๆอยู่ เค้าก้บอกว่ารู้ว่าเขิลล คือวันนั้นยอมรับว่าดูหนังไม่รู้เรื่องเลย ยอมรับว่าน้องเค้าเป็นผู้ชายมีเสน่ห์ จนทำให้ผมเคลิ้มได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจริงๆ ดูหนังกินข้าวเสร็จก้แยกย้ายกันกลับบ้าน แล้วเค้าก้ส่งเมสเซสมาหาผมด้วยประโยคสั้นๆว่า "น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ฝันดีนะ" ผมก้นอนหลับฝันดีเลยแหละคืนนั้น
ชีวิตรักชาวเกย์ทำไมมันยากจัง >.< ?????
จริงๆตอนนี้ผมอยู่ที่ประเทศออสเตรเลียนะครับกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ สำหรับผมการมาใช้ชีวิตที่นี่คนเดียวบ่อยครั้งมากที่อารมณ์เปลี่ยวกำเริบทั้งคิดถึงบ้านคิดถึงแฟนเก่า ด้วยความที่สถานที่และบรรยากาศบางครั้งมันก้พาไปยิ่งถ้าฟังเพลงเศร้าบาดลึกถึงก้นบึ้งหัวใจด้วยแล้ว ก้อนั่นแหละครับเหมือนกำลังเล่นมิวสิควีดีโอแบบนั้นเลย 5555 จริงๆเหตุการณ์ก้ผ่านมาได้นานพอสมควรแต่แปลกนะครับความทรงจำมันไม่เคยหมุนทันเวลาเลยสักที มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน จุดที่ยากที่สุดสำหรับผมคือ การต้องยอมรับความจริงให้ได้ในทุกๆวันว่าวันนี้ไม่มีเค้าแล้ว ที่เคยเดินมาด้วยกัน วันนี้เราเดินมาคนเดียว..... พูดแล้วก้เศร้านะครับเอาเป็นว่าเริ่มเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
ปัจจุบันผมอายุ 30 ปี มาเรียนอยู่ต่างประเทศได้ปีกว่าๆ ย้อนกลับไปความรักของผมครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อตอนทำงานหลังเรียนจบปริญญาตรี ย้อนกลับไปอีกก่อนหน้านั้น สมัยเรียนผมค่อนข้างที่จะเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยทำกิจกรรมจึงเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนมากเท่าไหร่ ค่อนข้างที่จะติดที่บ้าน เสาร์อาทิตย์ก้จะกลับบ้านตลอด วันไหนเรียนครึ่งวันก้ยังจะกลับบ้านนะ 5555 คือปกติผมอยู่หอ มีไปเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนบ้างตามปกติครับ ด้วยความที่เราไม่กล้าแสดงออกมากเพราะตอนนั้นกลัวว่าเพื่อนจะไม่ยอมรับเลยใช้วิธีเนียนๆไปถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่าเพื่อนเราก้ดูออก ก้แหม่นะผมก้ไม่ได้แมน100% แต่ก้อย่างที่บอกหละครับก้เนียนๆไปว่าเราไม่ได้เป้นนนน!
เพื่อนที่ดูออกก้จะรู้ว่าผมเป็น แต่บางคนเค้าก้คิดว่าเราเป็นปู้ชายเรียบร้อย 5555 ก้ว่ากันไป ในช่วงวัยมหาลัยผมไม่เคยสนใจเรื่องฟามรงฟามรักอะไรเลยครับ บอกตรงๆว่าไม่ชอบ 5555 ไม่รู้ทำไม แต่มีความรู้สึกว่าเออคนนี้หล่อคนนี้น่ารักดีแต่เป็นแค่ความรู้สึกชื่นชน คือไม่ได้อยากจะได้มาเป็นแฟนหรืออะไร แถมสมัยเรียนแฟนก้ไม่มีแต่ก้คอยเป็นที่ปรึกษาเรื่องความรักให้เพื่อนๆซะงั้น ชีวิตก้ยังคงโสดแบบนี้มาเรื่อยๆครับจนเรียนจบ
หลังจากเรียนจบมาไม่นานก้เริ่มทำงานช่วงนั้นได้มีโอกาสเล่นโปรแกรมแชท MSN ก้ได้มีโอกาสรู้จักกับเด็กมหาลัยคนนึง ผมเองจริงๆก้คุยเล่นๆขำๆแก้เหงาตามประสาคนโสด คุยกันไปคุยกันมาก้เริ่มถูกคอก้เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น คุยกันอยู่สักประมาณสองเดือน น้องเค้าก้เป็นคนเอ่ยปากชวนว่าเจอกันมั้ยพี่กินข้าวดูหนังกัน ไอ้เราก้ไม่คิดอะไร แต่ด้วยความที่ตลอดระยะเวลาที่คุยกันมาเราไม่เคยเห็นหน้ากันแม้แต่รูปก้ไม่เคยขอ ตอนคุยกันในโปรแกรมแชทต่างคนก้ต่างใช้รูปการ์ตูนในโปรไฟล์บวกกับผมก้คุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไรเลยไม่เคยขอดูรูปเค้าเลย จนถึงวันที่นัดเจอกันก้นัดกันที่ร้านหนังสือนายอินทร์เค้าบอกว่าเค้าใส่เสื้อสีดำวันนั้นจริงๆผมใส่เสื้อสีขาวแต่โกหกไปว่าใส่เสื้อสีฟ้าพอถึงเวลานัดผมก้ไปก่อนไปแอบดู 5555 คือตอนนั้นคิดไว้ว่าแมร่งถ้าดูไม่น่าไว้วางใจก้จะกลับบ้าน เพราะผมไม่เคยนัดเจอใครผ่านโปรแกรมแชทแบบนี้จริงๆในใจก้กลัวนะแต่ก้ใจดีสู้เสือลองดูว่ะ ผมก้แอบดูเดินไปเดินมาในร้านอยู่นาน ไหนว่ะเสื้อสีดำไม่มี จริงๆน้องเค้าก้แผนสอนแผนผมอีกทีคือเค้าโกหกผมเหมือนกันเค้าใส่เสื้อสีขาวแถมไปยืนรออยู่นอกร้านอีก ผมก้เดินหาในร้านเลยสิทีนี้ก้ไม่มี ผมเลยโทรไปหาน้องเค้า ถามน้องเค้าว่าไม่ได้ใส่เสื้อสีดำใช่ไหม (ถามก่อนเลย คือตัวเองก้ทำไง 5555) น้องเค้าบอกใช่คืออารมณ์ตอนนั้นเหวี่ยงนิดๆประมาณว่าเจอแผนซ้อนแผน แมร่งเซรงงง!!!! น้องเค้าเลยพูดมาว่าพี่ก้เหมือนกันแหละ สรุปใส่เสื้อสีไร (แมร่ง เจ็บจี้ด รู้ทันอีก) เราก้อึกๆอักๆไม่กล้าบอก อารมณ์ประมาณว่ายังไม่ได้แอบดูเลยแล้วถ้าหน้าเหมือนโจรช้านนนจะทำยังไง (อะไรในหัวเยอะมาก นิ่งไป30วิ) น้องเค้าเลยบอกว่าโอเคไม่ต้องเจอละงั้นผมกลับละ ผมก้เลยรีบพูดแทรกขึ้นมาโอเคๆบอกก้ได้ทีนี้แมร่งบอกละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า พอผมพูดเสร็จน้องเค้าก้ตัดสายไป ผมก้ยืนอึ้งทำใจรออยู่ตรงนั้น ไม่ถึง 2 นาที ก้มีคนมาสะกิดข้างหลังผมพร้อมกับพูดว่าลีลาเยอะเหลือเกินน่ะ เมื่อผมให้ไปข้างหลัง ก้เจอเด็กหนุ่มมหาลัยสูงประมาณ 175 หน้าตาโอเคเลยแหละ คืออารมณ์ตอนนั้นแบบเฮ้ยยย!!!!! ผิดคาดอ่ะ ผมก้ยังงงๆอยู่ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นหัวใจเต้นแรงมากกกกกกก
ผมไม่ได้ตอบอะไรก้ยิ้มให้เค้า ก้เดินไปโรงหนังด้วยกัน ระหว่างทางเค้าถามว่าทำไมไม่ค่อยคุยเหมือนเวลาแชทกัน ผมก้บอกว่ายังงงๆอยู่ เค้าก้บอกว่ารู้ว่าเขิลล คือวันนั้นยอมรับว่าดูหนังไม่รู้เรื่องเลย ยอมรับว่าน้องเค้าเป็นผู้ชายมีเสน่ห์ จนทำให้ผมเคลิ้มได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจริงๆ ดูหนังกินข้าวเสร็จก้แยกย้ายกันกลับบ้าน แล้วเค้าก้ส่งเมสเซสมาหาผมด้วยประโยคสั้นๆว่า "น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ฝันดีนะ" ผมก้นอนหลับฝันดีเลยแหละคืนนั้น