สวัสดีครับ วันนี้ผมนอนไม่หลับ ทั้งๆที่กลางวันเหนื่อยมาก ทำงานเยอะ แล้วเช้านี้ก็ต้องใช้พลังอีกพอสมควร
ประมาณเที่ยงคืน วันนี้นึกครึ้มยังไงก็ไม่รู้ โทรหาแฟนเก่าที่ไม่ได้คุยกันมาเป็นปี ในใจผมเองก็แอบหวังว่าเค้าก็ยังคงไม่มีใคร เพราะผมเองยอมรับแมนๆเลยครับว่าคนนี้รักมาก แบบที่ไม่เคยรักใครมาก่อน (ผมเองก็ยังไม่มีใครและหวังลึกๆว่าจะยังมีโอกาส)
ผมโทรไป อีกฝั่งก็รับสายครับ ก็คุยสรรเพเหระไปเรื่อยๆ ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสา ก็รู้สึกดีนะครับที่ได้คุยกันอีกครั้ง แล้วก็ถึงคำถามไคลแมกครับ มีคนคุยด้วยหรือยัง คำตอบคือ "มีแล้ว" เป็นคำตอบปลายสายง่ายๆแต่ก็สะอึกเหมือนกัน แต่ผมก็ต้องทำน้ำเสียงโทนปกติ แต่ใจนี่ก็ตกไปตาตุ่มเลยครับ ทางฝั่งนู้นก็เล่าเรื่องราวความรักของเค้าหลังจากที่แยกจากเรา ปรากฎว่า เค้าคบมาแล้วสองคน ผมเองทั้งตกใจและดีใจ ใจนึงก็ดีใจที่เค้ามีคนดีๆที่จะดูแลเค้า ผมเองก็หมดห่วง และก็ตัดโอกาสในการคาดหวังของผมไปเลย ผมก็จะได้มีชีวิตใหม่อย่างชัดเจน แต่ที่ไม่น้อยหน้ากันเลยก็คือ ผมตกใจว่า เฮ้ย ที่ผ่านมาตรูทำไรลงไปวะเนี่ย เสียโอกาสเลย หลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ผมก็ปล่อยผ่านเลยไป ผมยังคงติดอยู่กับความทรงจำเดิมๆเหรอเนี่ย ในขณะที่เค้าเองไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ผมเองก็ยังไม่รู้สึกตัวอีก นี่แหละที่ผมพลาด แต่พอดึงสติกลับมาก็พบว่า ตัวเองยืนอยู่ในสถานะใหม่ คือเพื่อนที่ดีของเค้า ...
วันนี้ผมกลายเป็นที่ปรึกษาความรักของเค้าไปโดยปริยาย ผมก็ให้คำปรึกษาในฐานะรุ่นพี่ที่เคยคบเค้ามาก่อน ผมเองมั่นใจว่ารู้จักเค้าดี และก็หวังว่ารักครั้งใหม่ของเค้า จะเป็นรักที่มั่นคงถาวร แม้ใจผมจะรักเค้ามากแค่ไหนก็ตาม
เราคุยกันว่าความสัมพันธ์ของเราที่คบกันมายาวนาน ตอนนี้มันก็ไม่ได้หายไปนะ แต่มันเป็นความผูกพันที่ปฏิเสธไม่ได้ เจือด้วยความทรงจำที่ดีที่ผมเองก็คงไม่ลืม ผมเสียแฟนไปครับ เมื่อปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ ผมได้เพื่อนคนนึงกลับมา ผมเองก็ยังคงต้องดูแลเค้าเหมือนเดิม แต่จากนี้ ผมเองก็คงต้องดูแลตัวเองเช่นกัน และการเดินทางของผม ก็คงต้องเริ่มต้น อีกครั้ง ...
ผมเองก็เล่าไม่ค่อยเก่งมาก แต่อยากแชร์ความรู้สึกผ่านตัวอักษร หลายอย่างผมไม่อยากเล่าให้คนรู้จักฟังมากนัก ผมขออนุญาตใช้พื้นที่นี้ บอกความรู้สึก ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
แล้วคุณๆมีความทรงจำสีจางๆบ้างหรือเปล่าครับ
คุณมีความทรงจำสีจางๆกันบ้างไหมครับ ?
ประมาณเที่ยงคืน วันนี้นึกครึ้มยังไงก็ไม่รู้ โทรหาแฟนเก่าที่ไม่ได้คุยกันมาเป็นปี ในใจผมเองก็แอบหวังว่าเค้าก็ยังคงไม่มีใคร เพราะผมเองยอมรับแมนๆเลยครับว่าคนนี้รักมาก แบบที่ไม่เคยรักใครมาก่อน (ผมเองก็ยังไม่มีใครและหวังลึกๆว่าจะยังมีโอกาส)
ผมโทรไป อีกฝั่งก็รับสายครับ ก็คุยสรรเพเหระไปเรื่อยๆ ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสา ก็รู้สึกดีนะครับที่ได้คุยกันอีกครั้ง แล้วก็ถึงคำถามไคลแมกครับ มีคนคุยด้วยหรือยัง คำตอบคือ "มีแล้ว" เป็นคำตอบปลายสายง่ายๆแต่ก็สะอึกเหมือนกัน แต่ผมก็ต้องทำน้ำเสียงโทนปกติ แต่ใจนี่ก็ตกไปตาตุ่มเลยครับ ทางฝั่งนู้นก็เล่าเรื่องราวความรักของเค้าหลังจากที่แยกจากเรา ปรากฎว่า เค้าคบมาแล้วสองคน ผมเองทั้งตกใจและดีใจ ใจนึงก็ดีใจที่เค้ามีคนดีๆที่จะดูแลเค้า ผมเองก็หมดห่วง และก็ตัดโอกาสในการคาดหวังของผมไปเลย ผมก็จะได้มีชีวิตใหม่อย่างชัดเจน แต่ที่ไม่น้อยหน้ากันเลยก็คือ ผมตกใจว่า เฮ้ย ที่ผ่านมาตรูทำไรลงไปวะเนี่ย เสียโอกาสเลย หลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ผมก็ปล่อยผ่านเลยไป ผมยังคงติดอยู่กับความทรงจำเดิมๆเหรอเนี่ย ในขณะที่เค้าเองไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ผมเองก็ยังไม่รู้สึกตัวอีก นี่แหละที่ผมพลาด แต่พอดึงสติกลับมาก็พบว่า ตัวเองยืนอยู่ในสถานะใหม่ คือเพื่อนที่ดีของเค้า ...
วันนี้ผมกลายเป็นที่ปรึกษาความรักของเค้าไปโดยปริยาย ผมก็ให้คำปรึกษาในฐานะรุ่นพี่ที่เคยคบเค้ามาก่อน ผมเองมั่นใจว่ารู้จักเค้าดี และก็หวังว่ารักครั้งใหม่ของเค้า จะเป็นรักที่มั่นคงถาวร แม้ใจผมจะรักเค้ามากแค่ไหนก็ตาม
เราคุยกันว่าความสัมพันธ์ของเราที่คบกันมายาวนาน ตอนนี้มันก็ไม่ได้หายไปนะ แต่มันเป็นความผูกพันที่ปฏิเสธไม่ได้ เจือด้วยความทรงจำที่ดีที่ผมเองก็คงไม่ลืม ผมเสียแฟนไปครับ เมื่อปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ ผมได้เพื่อนคนนึงกลับมา ผมเองก็ยังคงต้องดูแลเค้าเหมือนเดิม แต่จากนี้ ผมเองก็คงต้องดูแลตัวเองเช่นกัน และการเดินทางของผม ก็คงต้องเริ่มต้น อีกครั้ง ...
ผมเองก็เล่าไม่ค่อยเก่งมาก แต่อยากแชร์ความรู้สึกผ่านตัวอักษร หลายอย่างผมไม่อยากเล่าให้คนรู้จักฟังมากนัก ผมขออนุญาตใช้พื้นที่นี้ บอกความรู้สึก ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
แล้วคุณๆมีความทรงจำสีจางๆบ้างหรือเปล่าครับ