รบกวนขอคำแนะนำหน่อยครับ :)

สวัสดีครับ เพิ่งตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ
  เข้าเรื่องเลยละกัน ก่อนปีใหม่ผมได้ขอเฟสเก่าของเพื่อนมาเล่น เพราะจะใช้นัดเพื่อนเข้าไปเที่ยวงานปีใหม่ที่โรงเรียนเก่ากัน หลังจากนั้นผมเลยอาศัยใช้เฟสนั้นมาตลอด จนวันที่ 9 มีนาคม มีรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึงทักเฟสผิดมาเพราะนึกว่าเพื่อนผมเป็นคนออนเฟส ผมก็เลยบอกไปว่าเป็นเพื่อนตอนม.3 ยืมเฟสมาเล่นเฉยๆ เธอก็เลยชวนผมคุยต่อไปเรื่อยๆ ถามนู้นนี่ เธอคุยเก่งมาก ตอนนั้นรู้สึกประหม่า ได้แค่ตอบ ครับๆ การคุยกับใครที่ไม่สนิทมันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ ชวนคุยจนดึกผมเลยขอตัวไปนอน จนวันต่อมาบทสนทนามันค้างไว้ผมเลยมาตอบก็เลยคุยกันต่อจนสนิทกัน หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกวันแทบจะทั้งวัน วันที่ 16 มีนาคม ผมไปทำงานกับพ่อที่ร้านอาหาร หลังจากเลิกงานก็รีบกลับมาคุยต่างฝ่ายต่างอยากคุย มีเรื่องคุยกันตลอดเป็นเดือน ผมเริ่มสังเกตุอาการของเธอดูแปลกๆเริ่มจริงจังกับคำพูดของผมมากขึ้น ตอนนั้นผมเริ่มชอบเธอไปแล้วด้วยทั้งๆที่เธอไม่เคยเจอผมหรือเห็นแม้แต่รูป (ส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบกล้องมากๆ เลยไม่มีรูปโผล่ในเฟสเลยนอกจากจะโดนเพื่อนแอบถ่าย) จนถึงวันที่ 1 พฤษภาคม ผมได้ถามไปตรงๆก็เปิดใจพูดกันตรงๆ ตอนนั้นผมยังไม่ได้จะอะไร แค่อยากรู้เพราะบางทีมันก็รู้สึกอึดอัดกับอะไรที่ไม่ชัดเจน ไม่อยากปล่อยให้มันค้างคา

ผม : ก็แค่อยากรู้เฉยๆจะได้ทำตัวถูก
เธอ : สรุปคือแค่รู้แล้วคุยต่อไปเรื่อยๆว่างั้น? (ตอนนั้นอึนมากเพราะไม่เคยมีใคร และยังไม่อยากจะมี)
ผม : ป่าว หมายถึงควรจะต้องจริงจังหรือแค่เล่นๆ
เธอ : แล้วควรแบบไหน
ผม : คงต้องจริงจังแล้วดิ
เธอ : งั้นรอเจ๊จบม.6 ก่อนได้ป่าว ตกลงกับเพื่อนไว้ว่าจะไม่คบใครจนกว่าจะเรียนจบ
ผม : ได้สิ
เธอ : ถ้าเปิดเทอมแล้วเจ๊อาจไม่มีเวลาให้เหมือนเดิม หรือบางวันอาจไม่ได้คุยเลย แกจะไม่เบื่อใช่มั้ย ไม่เหงาใช่ป่าว
ผม : ครับ แต่อย่าหายไปเลยนะ มาคุยกันบ้างนิดๆก็ดี

หลังจากนั้นความรู้สึกมันก็มากขึ้นทุกวัน จนถึงวันที่ 7 พฤษภาคม เธอเปิดเทอมเราก็ได้คุยกันน้อยลงแต่เลิกเรียนกลับบ้านมาก็บอกก่อน คุยกันซักแปป ก็ไปทำธุระส่วนตัวเคลียร์อะไรให้เสร็จสรรพ เราก็มาคุยกันก่อนนอนอีกที วันศุกร์ที่ 29 พฤษภาคม เป็นวันเกิดของเธอ เธอเลยจะชวนผมไปกินไอติมตอนเลิกเรียนแต่เธอเลิกเรียนช้า+ต้องไปส่งน้องกลับบ้านก่อน เลยเปลี่ยนเป็นนัดกันไปดูหนังวันที่ 30 แทน วันนั้นได้ดูเรื่อง San Andreas รอบ 14.40 หลังจากดูหนังเสร็จก็เดินเล่นด้วยกันซักพักแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากวันนั้นแม่เธอก็ถามเกี่ยวกับครอบครัวของผม เธอก็เล่าให้ฟังไป แม่เธอเลยบอกว่า พื้นฐานครอบครัวไม่ค่อยโอนะ ถ้าคบต่อไปในอนาคตก็จะมีปัญหา แม่ว่าห่างๆกับน้องเขา อย่าไปให้ความหวังน้องเขาเยอะ ตอนดึกเธอเลยโทรมาจะเล่าให้ฟังแต่พูดไม่ออกเพราะร้องอยู่ เลยพิมคุยกันทางไลน์แทน เธอบอกว่าเธอทำไม่ได้ เธอไม่อยากห่าง เธอกลัวผมจะทิ้งเธอแล้วหายไป (ก่อนหน้านั้นเคยลองถามกันว่าสมมุติถ้ารู้อยู่แล้วในวันข้างหน้าต้องเลิกกันแกจะเลือกแบบไหน 1.จะจบกันตอนนี้ 2.จะพยายามทำให้ถึงที่สุด เธอเลือก2 ส่วนผมเลือก1)
ผมเลยทำได้แค่ปลอบใจว่าอย่าคิดมาก ยังไงก็จะไม่ทิ้ง สัญญา
ครั้งที่สอง เธอก็คิดแบบนี้ขึ้นมาอีก เอาแต่โทษตัวเอง ไม่อยากให้ทำให้ผมเจ็บ ขอเจ๊เจ็บเองคนเดียวนะ ผมก็พยายามพูดรั้งเธอไว้จนได้อีก
ครั้งที่สาม วันที่ 20 มิถุนายน เธอโทรมาบอกว่าอยากจะจบกันแค่นี้ เธอรู้สึกผิด ไม่อยากให้ความหวัง ครั้งนี้เธอไม่เหมือนก่อนๆ ผมพยายามรั้งไว้ยังไงก็ไม่อยู่

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรื่องนี้ผมไม่ได้โทษคนอื่นนอกจากตัวเอง เพราะสิ่งที่แม่เขาพูดก็ถูก พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ 2 ขวบ ปัจจุบันผมอายุ 15ย่าง16 ปีที่แล้วเข้าเรียนช่างอิเล็กฯ ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่งแต่ตัดสินใจออกกลางคันเพราะเรื่องอุปกรณ์กับชุดได้ไม่ครบบวกกับตอนนั้นความคิดยังเด็กๆ คิดว่าปีหน้าค่อยเรียนใหม่เอาก็ได้ ปีนี้ผมเลยสอบเข้าช่างไฟ สอบติด แต่ก็อดเรียนอีกเพราะมามีปัญหากับพ่อตอนวันมอบตัว เพราะขอลางานบ่อยเกินไป ทั้งสมัครสอบ สอบสัมภาษณ์ ดูห้องกับเลขที่นั่งสอบ และก็วันที่มาสอบ รวมๆก็6-7วัน เลยมีปัญหากัน ครั้งนี้ก็ผิดที่ผมอีก วันนั้นเสียใจเพราะตั้งใจจะเรียนจริงๆแต่ดันมามีปัญหากับพ่อ ก็โทษใครไม่ได้เพราะผมเลือกที่จะทิ้งโอกาสแรกไปเอง
ตอนแรกผมใช้ชีวิตให้พ้นไปวันๆแบบไม่มีจุดหมาย ตั้งแต่ผมได้รู้จักเธอ ผมเริ่มที่จะจริงจังกับชีวิต ตั้งเป้าหมายให้กับตัวเอง แต่กว่าจะคิดแบบนี้ได้มันก็เสียเวลามา2ปีแล้ว















































ทั้งนี้แล้ว ผมก็อยากจะรบกวนขอคำแนะหน่อยครับ ว่าจะควรทำยังไงต่อไปดี ทั้งเรื่องการวางตัว ทั้งเรื่องคำพูด ใครว่างหรือพอจะมีเวลาให้ผมปรึกษาได้ก็แอดไลน์มาคุยกันหน่อยนะครับ ID LINE : experiuz