สวัสดีครับชาวพันทิป
ต้องเล่าก่อนว่า อยากเรียนต่อปริญญาโท เเต่งบน้อย(ไม่มีตังเรียน) ก็อาศัยความขยันเรียนจนมีโอกาสสมัครทุนของหน่วยงานหนึ่งไป เอกสารข้อมูลต่างๆก็พร้อม
อาจารย์ก็ใจดีดำเนินเรื่องให้ จนเกือบจะเสร็จดีเเล้ว เอกสารต่างๆอาจารย์ให้ผมช่วยกรอกเท่าที่ทำได้ เมื่อเอกสารพร้อมหมด ปฏิบัติการการอัพโหลดก็เริ่มขึ้น
เอกสารอัพโหลดได้ทุกอย่างยกเว้นอันนึงที่อัพโหลดลงไม่ได้เพราะต้องกรอกข้อมูลของอาจารย์บางอย่างก่อนจึงจะอัพโหลดได้ ผมก็เลยไม่ได้อัพโหลดลงไป
คิดเอาเองว่าเอกสารนี้อาจารย์คงจะเป็นคนอัพโหลดลงเองกระมังเพราะต้องกรอกข้อมูลของอาจารย์(บทเรียนเเรกอย่าคิดไปเอง and อย่าคิดเเทนใคร) ไม่ได้รายงานอาจารย์ด้วยว่าอัพโหลดไม่ได้อันนึง ก็มานั่งมโนไปเองว่าเสร็จภารกิจเเล้ว จึงตั้งหน้าตั้งตาศึกษาหัวข้อที่ได้รับมาอย่างสบายใจเฉิบ
การเวลาผ่านไปเเสนนานไม่รู้อะไรดลใจให้เข้าไปเช็คในเว็บทุนการศึกษา เมื่อเปิดเข้าไปคุณต้องอึ้ง!!!!! คุณพระช่วยมีประกาศว่าถ้าเอกสารใครไม่ครบจะเป็นโมฆะ จะไม่ได้รับการพิจารณา (คิดในใจเพราะอาจารย์เขาก็อีเเมว มาหาตลอดถ้ามีปัญหา ตอนนี้อัพโหลดครบเเล้วกระมัง) พอล๊อกอินเข้าไปเท่านั้นเข่าอ่อนเลย สถานะเอกสารยังไม่ครบ ที่สำคัญหมดเวลาส่งเเล้ว ตอนนั้นรู้ชะตาตัวเองเเล้ว เเต่ยังเเอบมีความหวังเล็กๆ ว่าอาจจะไปต่อรองเขาส่งย้อนหลังได้ไหม ตอนนั้นอารมณ์เเบบที่ศึกษาเตรียมพร้อมมาก่อนหน้าคืออัลไล เศร้า เดินตากฝน(ดูเอ็มวีมากไป) เข้าเว็บหางาน เข้าเว็บหาทุนใหม่ ไม่อยากทำให้อาจารย์ผิดหวัง เค้าคาดหวังกับเรามาก จะให้จ่ายค่าเทอมเองรึก็ไม่มีตัง เครียดมาก วันต่อมา เลยโทรไปถามว่าส่งเอกสารย้อนหลังได้ไหมคำตอบคือ "ไม่ได้ (จบนะ อันนี้เค้าคงคิดในใจ)"
สภาพตอนรู้เเน่ชัดเเล้ว ว่าไม่ได้ชัวร์ คอตกเลย เลยตั้งใจเดินทางไปร่ำลาพี่ๆเเละอาจารย์ที่เคารพ เเต่ว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไป รอยยิ้มที่ถูกส่งกลับมาทำให้ไม่กล้าบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ก้มหน้าก้มตาศึกษาเรื่องที่ต้องวิจัยต่อไป พี่ๆก็ใจดีเกิ๊น ประคบประหงมดีมาก จัดหาของมาให้เรียบร้อย ในใจอยากตะโกนออกมาว่า อย่าดีกับผมมากได้ไหม ผมสารภาพผิดไม่ออกจะลาก็ไม่กล้าไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เลยตามเลย จนอาจารย์เข้ามาบอกว่าเขาส่งเมล์มาเเจ้งเเล้วนะเออ ว่าเธอได้ทุนน่ะ ส่งเอกสารให้เรียบร้อยนะเออ ตอนนั้นกะลังจะบอกพออาจารย์พูดอย่างงั้นก็พูดไม่ออกเลย ได้เเต่เถียงในใจว่าเขาไม่ประเมิน จะได้ทุนได้อย่างไร ไปถามเขามาเมื่อเช้าเลย เเล้วท่านอาจารย์ที่เคารพก็ฝากฝังงานให้สานต่อจากรุ่นพี่เยอะเลย เขาคงเห็นว่าเราขยัน (ไม่อยากทำลายความหวังของอาจารย์เลย)
เคยดูเเต่ในละครพอจะสารภาพผิดจะต้องมีอะไรมาทำให้น้ำท่วมปากพูดไม่ออกทุกทีสินะ มาเจอกับตัวพอจะสารภาพผิดอะไรสักอย่างจะรู้สึกว่าคนรอบข้างจะดีกับเราเป็นพิเศษจนไม่กล้าเอ่ยปากบอก ไม่ก็พูดดักไว้เเบบเขาอาจไม่ตั้งใจพูดเเต่เราเจ็บจี๊ดๆ เพราะเรามีความผิดปิดบังอยู่
เช่น จะบอกเลิกเเฟนเพราะทนที่เค้างี่เง่าไม่ไหวเเต่วันจะบอกเขาก็ทำตัวดีจนไม่กล้าบอก อะไรเเบบนี้
อยากถามว่าเพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์เเบบนี้กันไหมถ้าเจอจะ จัดการกับเหตุการณ์นั้นยังไง
เคยไหมครับกำลังจะสารภาพผิดเเต่รู้สึกว่าโดนพูดดักไว้ก่อนจนไม่กล้าสารภาพ
ต้องเล่าก่อนว่า อยากเรียนต่อปริญญาโท เเต่งบน้อย(ไม่มีตังเรียน) ก็อาศัยความขยันเรียนจนมีโอกาสสมัครทุนของหน่วยงานหนึ่งไป เอกสารข้อมูลต่างๆก็พร้อม
อาจารย์ก็ใจดีดำเนินเรื่องให้ จนเกือบจะเสร็จดีเเล้ว เอกสารต่างๆอาจารย์ให้ผมช่วยกรอกเท่าที่ทำได้ เมื่อเอกสารพร้อมหมด ปฏิบัติการการอัพโหลดก็เริ่มขึ้น
เอกสารอัพโหลดได้ทุกอย่างยกเว้นอันนึงที่อัพโหลดลงไม่ได้เพราะต้องกรอกข้อมูลของอาจารย์บางอย่างก่อนจึงจะอัพโหลดได้ ผมก็เลยไม่ได้อัพโหลดลงไป
คิดเอาเองว่าเอกสารนี้อาจารย์คงจะเป็นคนอัพโหลดลงเองกระมังเพราะต้องกรอกข้อมูลของอาจารย์(บทเรียนเเรกอย่าคิดไปเอง and อย่าคิดเเทนใคร) ไม่ได้รายงานอาจารย์ด้วยว่าอัพโหลดไม่ได้อันนึง ก็มานั่งมโนไปเองว่าเสร็จภารกิจเเล้ว จึงตั้งหน้าตั้งตาศึกษาหัวข้อที่ได้รับมาอย่างสบายใจเฉิบ
การเวลาผ่านไปเเสนนานไม่รู้อะไรดลใจให้เข้าไปเช็คในเว็บทุนการศึกษา เมื่อเปิดเข้าไปคุณต้องอึ้ง!!!!! คุณพระช่วยมีประกาศว่าถ้าเอกสารใครไม่ครบจะเป็นโมฆะ จะไม่ได้รับการพิจารณา (คิดในใจเพราะอาจารย์เขาก็อีเเมว มาหาตลอดถ้ามีปัญหา ตอนนี้อัพโหลดครบเเล้วกระมัง) พอล๊อกอินเข้าไปเท่านั้นเข่าอ่อนเลย สถานะเอกสารยังไม่ครบ ที่สำคัญหมดเวลาส่งเเล้ว ตอนนั้นรู้ชะตาตัวเองเเล้ว เเต่ยังเเอบมีความหวังเล็กๆ ว่าอาจจะไปต่อรองเขาส่งย้อนหลังได้ไหม ตอนนั้นอารมณ์เเบบที่ศึกษาเตรียมพร้อมมาก่อนหน้าคืออัลไล เศร้า เดินตากฝน(ดูเอ็มวีมากไป) เข้าเว็บหางาน เข้าเว็บหาทุนใหม่ ไม่อยากทำให้อาจารย์ผิดหวัง เค้าคาดหวังกับเรามาก จะให้จ่ายค่าเทอมเองรึก็ไม่มีตัง เครียดมาก วันต่อมา เลยโทรไปถามว่าส่งเอกสารย้อนหลังได้ไหมคำตอบคือ "ไม่ได้ (จบนะ อันนี้เค้าคงคิดในใจ)"
สภาพตอนรู้เเน่ชัดเเล้ว ว่าไม่ได้ชัวร์ คอตกเลย เลยตั้งใจเดินทางไปร่ำลาพี่ๆเเละอาจารย์ที่เคารพ เเต่ว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไป รอยยิ้มที่ถูกส่งกลับมาทำให้ไม่กล้าบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ก้มหน้าก้มตาศึกษาเรื่องที่ต้องวิจัยต่อไป พี่ๆก็ใจดีเกิ๊น ประคบประหงมดีมาก จัดหาของมาให้เรียบร้อย ในใจอยากตะโกนออกมาว่า อย่าดีกับผมมากได้ไหม ผมสารภาพผิดไม่ออกจะลาก็ไม่กล้าไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เลยตามเลย จนอาจารย์เข้ามาบอกว่าเขาส่งเมล์มาเเจ้งเเล้วนะเออ ว่าเธอได้ทุนน่ะ ส่งเอกสารให้เรียบร้อยนะเออ ตอนนั้นกะลังจะบอกพออาจารย์พูดอย่างงั้นก็พูดไม่ออกเลย ได้เเต่เถียงในใจว่าเขาไม่ประเมิน จะได้ทุนได้อย่างไร ไปถามเขามาเมื่อเช้าเลย เเล้วท่านอาจารย์ที่เคารพก็ฝากฝังงานให้สานต่อจากรุ่นพี่เยอะเลย เขาคงเห็นว่าเราขยัน (ไม่อยากทำลายความหวังของอาจารย์เลย)
เคยดูเเต่ในละครพอจะสารภาพผิดจะต้องมีอะไรมาทำให้น้ำท่วมปากพูดไม่ออกทุกทีสินะ มาเจอกับตัวพอจะสารภาพผิดอะไรสักอย่างจะรู้สึกว่าคนรอบข้างจะดีกับเราเป็นพิเศษจนไม่กล้าเอ่ยปากบอก ไม่ก็พูดดักไว้เเบบเขาอาจไม่ตั้งใจพูดเเต่เราเจ็บจี๊ดๆ เพราะเรามีความผิดปิดบังอยู่
เช่น จะบอกเลิกเเฟนเพราะทนที่เค้างี่เง่าไม่ไหวเเต่วันจะบอกเขาก็ทำตัวดีจนไม่กล้าบอก อะไรเเบบนี้
อยากถามว่าเพื่อนๆเคยเจอเหตุการณ์เเบบนี้กันไหมถ้าเจอจะ จัดการกับเหตุการณ์นั้นยังไง