สวัสดีค่ะ เรื่องที่จะเล่าให้ทุกคนได้อ่านนี้เป็นเรื่องที่เราเจอมาจริงๆค่ะ
ตอนนั้นเราอายุ 6 ขวบ จำเรื่องร้ายๆในวันนั้นได้ดีค่ะ
...........
เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายที่อายุห่างจากเรา 2 ปี ด้วยความซนของเด็กอ่ะนะคะ เราจะจูงมือน้องไปเดินเล่นตามประสา
เดินไปเรื่อยๆจนไปถึงสระที่เค้าเรียกกันว่า บ่อบำบัดน้ำเสียอ่ะค่ะ เป็นบ่อลึก 20 เมตร ขอบบ่อจะชันมากค่ะ
ระยะทางจากบ่อบำบัดกับที่บ้านพัก ห่างกันประมาณ 300 เมตรได้
(เราพักอยู่บ้านพักของเรือนจำนะคะ เป็นบ้านหลังสุดท้าย เลยอยู่ติดกับบ่อไปหน่อย)
ในตอนนั้นเราจูงมือน้องเดินเล่นอยู่แถวขอบสระค่ะ เดินไปเดินมา เราเจออะไรอยู่ในสระไม่รู้ เราเลยบอกให้น้องดู
น้องเราก็ด้วยความเป็นเด็ก เด็กมากกก เลยจะเดินลงไปหยิบ แต่มันชันเราเลยจับแขนน้องไว้ เราตัวเล็กกว่าน้องค่ะ คือผอมกว่า น้องจะจ้ำมั่มมาก
ตัวอวบ น้ำหนักเยอะ แรงเราไม่สามารถดึงน้องได้ไหว
(พิมพ์ไปร้องไห้ไปเลยค่ะ เสียใจกับเหตุการณ์ในวันนั้นมาก หลังจากเกิดเรื่องร้องไห้ทุกคืนเลย)
น้องก็พยายามที่จะหยิบมันมาให้ได้ จากนั้นมือเราก็หลุดจากกันค่ะ ภาพตอนนั้นเห็นน้องไถลลงไปในบ่อน้ำเสีย ค่อยๆจมลงไป
เราจำสายตาของน้องตอนที่จมลงไปในบ่อได้ดี เราตกใจมาก อึ้งไปสักพัก เลยรีบวิ่งไปหาแม่ที่บ้าน แล้วตะโกนบอกแม่ว่าน้องจมน้ำอยู่บ่อบำบัด
แม่ก็ไม่ได้ยิน เราเรียกแม่ดังมาก เรียกไปร้องไห้ไป แต่แม่ก็ไม่ได้ยินเราเลย สักพักเราเห็น นักโทษผู้ชายคนหนึ่งวิ่งไปที่บ่อ
เราเลยวิ่งตามไป เค้ากระโดดลงไปช่วยน้องเราได้ แต่ไม่สามารถขึ้นมาได้เพราะบ่อมันชันมากอย่างที่บอก คนแถวนั้นเลยเอาไม้มาให้จับ ในตอนนั้นมีคนมามุงดูเยอะมาก ต้องขอบคุณนักโทษคนนั้นที่ทำให้เรายังมีน้องอยู่จนทุกวันนี้
ในเวลานั้นเป็นเวลา 4 โมงเย็นเกือบ5 โมงแล้ว ปกตินักโทษจะกลับเข้าเรือนจำ ตอน 4 โมงเย็น แต่นักโทษคนนี้ยังทำงานอยู่
ถ้าเขายังไม่ทำงานอยู่แถวนั้น คงไม่มีใครไปช่วยน้องเราแน่ๆ
หลังจากที่ปู่ย่ารู้เรื่องเข้า ก็มาทำพิธีช้อนขวัญให้น้องของเรา
เราก็ไม่รู้หรอกว่า ทำไปเพื่ออะไร เราเลยไปถามย่าทวด ที่เป็นแม่ของย่าอีกที
ท่านบอกว่า คนที่เจออุบัติเหตุแบบนี้ต้องช้อนให้ขวัญที่หายไปกลับคืนมา อะไรสักอย่างที่แหละค่ะ
แม่ของเราไม่ได้โกรธเราเลยนะที่พาน้องไปเจอเรื่องร้ายๆๆแบบนั้น
แม่กลับพูดหยอกเราว่า "ถ้าไม่มีใครไปช่วยน้อง ป่านนี้ทุกคืนน้องคงมาเคาะประตูบ้าน แล้วบอกว่าให้เปิดประตูให้หน่อย น้องหนาวแล้วมั้ง (ขำ)"
เราเดินไปหาน้องตอนที่น้องหลับอยู่ ได้แต่พูดคำว่าขอโทษๆๆๆๆ หลายร้อยครั้ง
หลังจากเกิดเรื่องย่าทวดของเราก็มาอยู่ด้วย ท่านยังแข็งแรงมาก จนปัจจุบันตอนนี้ท่านก็ยังอยู่
ท่านเล่าให้เราฟังว่า "ที่น้องตกลงไปไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือเพราะไหลลงไปเอง
แต่เป็นเพราะผีที่อยู่ในนั้น เค้าอยากได้น้องเราไปอยู่ด้วย เค้าเลยดึงน้องเราลงไป แต่ดีที่น้องเรายังไม่ถึงคาดที่จะไป
เขาเลยเอาไปไม่ได้"
ตั้งแต่ย่ามาอยู่ด้วย ย่าจะมีเรื่องเล่าให้เราฟังทุกวันเลย
แกมักจะได้ยินเสียงของนักโทษผู้หญิง ที่ตายไปแล้วมาขอส่วนบุญ เขาจะอยู่ที่หน้าประตูบ้าน แล้วขอร้องให้ย่าทวดช่วย
เขาบอกว่าเขาหนาว เขาอยากออกไปจากที่นี่ ไม่อยากทรมาณ
แล้วก็ยังมีนักโทษที่ฆ่าตัวตายในเรือนจำมาส่วนบุญให้เขาได้ไปเกิด
เราเคยเจอกับตัวเองถึงสองครั้ง ช่วงที่มีงานของเรือนจำ จัดงานเลี้ยงต้อนรับ ผบ. คนใหม่ ทุกคนจะได้ร่วมงานอยู่หน้าเรือนจำกันหมด
ที่บ้านที่จะไม่มีคนอยู่เล สักคน เราเองก็เบื่อที่ต้องนั่งอยู่ที่งานนานๆ
เลยขอตัวเข้ามาที่บ้านก่อน โดยพาน้องที่สนิทอยู่บ้านใกล้ๆ กลับมาด้วย (สมมติน้องชื่อยุ้ยนะคะ)เราพายุ้ยไปเอาเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปนอนบ้านเรา
เราก็รอน้องอยู่หน้าบ้าน หน้าบ้านมันมืดมาก มีไฟตรงถนนสลัวๆ ข้างๆบ้านจะเป็นเหมือนป่าหญ้ากว้างๆ เดินไปจะเป็นกำแพงเรือนจำ
คนที่อยู่ก่อนหน้าเขาเล่าให้เราฟังว่า มีผู้หญิงผูกคอตายที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้คอกวัวตรงนั้น
ทีแรกเราก็เฉยๆ แต่เราทำผ้าเช็ดหน้าตก เลยก้มเก็บ สายตามันรอดหว่างขาไปเอง แล้วเจอจังๆ เลยค่ะ
เราหลับตาปี๋ แล้วเรียกยุ้ยให้ออกมาเร็วๆ จากนั้นก็รีบไปหน้าเรือนจำไม่กลับบ้านเลยค่ะ รอกลับพร้อมพ่อกับแม่
ครั้งที่สองเจออยู่ที่บ้านค่ะ ตอนนั้นมันค่ำมาก อันนี้ไม่ได้เจอตัวเป็นๆหรอกนะคะ
คือตอนนั้นแม่ใช้เราไปล้างจานหลังบ้านค่ะ
เราก็นั่งล้างจานอยู่คนเดียว มืดๆ เราได้ยินเสียงยุ้ยนี่แหละค่ะ เรียกเราดังมากเลยนะคะ สาบานได้ว่าเราได้ยินจริงๆ
แล้วก็ได้ยินเสียงจักรยานปั่นมาด้วย เราก็เลยลุกไปดู ว่าจะเปิดประตูให้ แต่ไม่มีใครเลยค่ะ
เราก็กลัวนะแต่ก็ต้องล้างจานต่อให้เสร็จ ไม่งั้นแม่ด่าแน่ๆ 555555
ล้างไปเกือบเสร็จแล้วค่ะ ได้ยินเสียงเรียกอีก มันเรียกชื่อเราแล้วบอกว่า "ออกมาหาหน่อย ออกมาเปิดประตูให้หน่อย"
เรานี่วิ่งเข้าบ้านเลยค่ะ บอกแม่ว่าไว้มาล้างใหม่พรุ่งนี้ แต่แม่ดันด่าเราซะงั้น แถมไล่ไปบ้างต่อให้เสร็จ
เรานี่จะร้องไห้เลยค่ะ (แม่ใจร้ายมาก) ไม่เชื่อที่เราเล่าให้ฟังด้วย งือๆๆ
****เรื่องเล่าของเราก็มีแค่นี้แหละค่ะ ต้องขอโทษด้วยถ้ามีผิดพลาดในส่วนไหน ***
เรื่องเล่าในเรือนจำ
ตอนนั้นเราอายุ 6 ขวบ จำเรื่องร้ายๆในวันนั้นได้ดีค่ะ
...........
เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายที่อายุห่างจากเรา 2 ปี ด้วยความซนของเด็กอ่ะนะคะ เราจะจูงมือน้องไปเดินเล่นตามประสา
เดินไปเรื่อยๆจนไปถึงสระที่เค้าเรียกกันว่า บ่อบำบัดน้ำเสียอ่ะค่ะ เป็นบ่อลึก 20 เมตร ขอบบ่อจะชันมากค่ะ
ระยะทางจากบ่อบำบัดกับที่บ้านพัก ห่างกันประมาณ 300 เมตรได้
(เราพักอยู่บ้านพักของเรือนจำนะคะ เป็นบ้านหลังสุดท้าย เลยอยู่ติดกับบ่อไปหน่อย)
ในตอนนั้นเราจูงมือน้องเดินเล่นอยู่แถวขอบสระค่ะ เดินไปเดินมา เราเจออะไรอยู่ในสระไม่รู้ เราเลยบอกให้น้องดู
น้องเราก็ด้วยความเป็นเด็ก เด็กมากกก เลยจะเดินลงไปหยิบ แต่มันชันเราเลยจับแขนน้องไว้ เราตัวเล็กกว่าน้องค่ะ คือผอมกว่า น้องจะจ้ำมั่มมาก
ตัวอวบ น้ำหนักเยอะ แรงเราไม่สามารถดึงน้องได้ไหว
(พิมพ์ไปร้องไห้ไปเลยค่ะ เสียใจกับเหตุการณ์ในวันนั้นมาก หลังจากเกิดเรื่องร้องไห้ทุกคืนเลย)
น้องก็พยายามที่จะหยิบมันมาให้ได้ จากนั้นมือเราก็หลุดจากกันค่ะ ภาพตอนนั้นเห็นน้องไถลลงไปในบ่อน้ำเสีย ค่อยๆจมลงไป
เราจำสายตาของน้องตอนที่จมลงไปในบ่อได้ดี เราตกใจมาก อึ้งไปสักพัก เลยรีบวิ่งไปหาแม่ที่บ้าน แล้วตะโกนบอกแม่ว่าน้องจมน้ำอยู่บ่อบำบัด
แม่ก็ไม่ได้ยิน เราเรียกแม่ดังมาก เรียกไปร้องไห้ไป แต่แม่ก็ไม่ได้ยินเราเลย สักพักเราเห็น นักโทษผู้ชายคนหนึ่งวิ่งไปที่บ่อ
เราเลยวิ่งตามไป เค้ากระโดดลงไปช่วยน้องเราได้ แต่ไม่สามารถขึ้นมาได้เพราะบ่อมันชันมากอย่างที่บอก คนแถวนั้นเลยเอาไม้มาให้จับ ในตอนนั้นมีคนมามุงดูเยอะมาก ต้องขอบคุณนักโทษคนนั้นที่ทำให้เรายังมีน้องอยู่จนทุกวันนี้
ในเวลานั้นเป็นเวลา 4 โมงเย็นเกือบ5 โมงแล้ว ปกตินักโทษจะกลับเข้าเรือนจำ ตอน 4 โมงเย็น แต่นักโทษคนนี้ยังทำงานอยู่
ถ้าเขายังไม่ทำงานอยู่แถวนั้น คงไม่มีใครไปช่วยน้องเราแน่ๆ
หลังจากที่ปู่ย่ารู้เรื่องเข้า ก็มาทำพิธีช้อนขวัญให้น้องของเรา
เราก็ไม่รู้หรอกว่า ทำไปเพื่ออะไร เราเลยไปถามย่าทวด ที่เป็นแม่ของย่าอีกที
ท่านบอกว่า คนที่เจออุบัติเหตุแบบนี้ต้องช้อนให้ขวัญที่หายไปกลับคืนมา อะไรสักอย่างที่แหละค่ะ
แม่ของเราไม่ได้โกรธเราเลยนะที่พาน้องไปเจอเรื่องร้ายๆๆแบบนั้น
แม่กลับพูดหยอกเราว่า "ถ้าไม่มีใครไปช่วยน้อง ป่านนี้ทุกคืนน้องคงมาเคาะประตูบ้าน แล้วบอกว่าให้เปิดประตูให้หน่อย น้องหนาวแล้วมั้ง (ขำ)"
เราเดินไปหาน้องตอนที่น้องหลับอยู่ ได้แต่พูดคำว่าขอโทษๆๆๆๆ หลายร้อยครั้ง
หลังจากเกิดเรื่องย่าทวดของเราก็มาอยู่ด้วย ท่านยังแข็งแรงมาก จนปัจจุบันตอนนี้ท่านก็ยังอยู่
ท่านเล่าให้เราฟังว่า "ที่น้องตกลงไปไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรือเพราะไหลลงไปเอง
แต่เป็นเพราะผีที่อยู่ในนั้น เค้าอยากได้น้องเราไปอยู่ด้วย เค้าเลยดึงน้องเราลงไป แต่ดีที่น้องเรายังไม่ถึงคาดที่จะไป
เขาเลยเอาไปไม่ได้"
ตั้งแต่ย่ามาอยู่ด้วย ย่าจะมีเรื่องเล่าให้เราฟังทุกวันเลย
แกมักจะได้ยินเสียงของนักโทษผู้หญิง ที่ตายไปแล้วมาขอส่วนบุญ เขาจะอยู่ที่หน้าประตูบ้าน แล้วขอร้องให้ย่าทวดช่วย
เขาบอกว่าเขาหนาว เขาอยากออกไปจากที่นี่ ไม่อยากทรมาณ
แล้วก็ยังมีนักโทษที่ฆ่าตัวตายในเรือนจำมาส่วนบุญให้เขาได้ไปเกิด
เราเคยเจอกับตัวเองถึงสองครั้ง ช่วงที่มีงานของเรือนจำ จัดงานเลี้ยงต้อนรับ ผบ. คนใหม่ ทุกคนจะได้ร่วมงานอยู่หน้าเรือนจำกันหมด
ที่บ้านที่จะไม่มีคนอยู่เล สักคน เราเองก็เบื่อที่ต้องนั่งอยู่ที่งานนานๆ
เลยขอตัวเข้ามาที่บ้านก่อน โดยพาน้องที่สนิทอยู่บ้านใกล้ๆ กลับมาด้วย (สมมติน้องชื่อยุ้ยนะคะ)เราพายุ้ยไปเอาเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปนอนบ้านเรา
เราก็รอน้องอยู่หน้าบ้าน หน้าบ้านมันมืดมาก มีไฟตรงถนนสลัวๆ ข้างๆบ้านจะเป็นเหมือนป่าหญ้ากว้างๆ เดินไปจะเป็นกำแพงเรือนจำ
คนที่อยู่ก่อนหน้าเขาเล่าให้เราฟังว่า มีผู้หญิงผูกคอตายที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้คอกวัวตรงนั้น
ทีแรกเราก็เฉยๆ แต่เราทำผ้าเช็ดหน้าตก เลยก้มเก็บ สายตามันรอดหว่างขาไปเอง แล้วเจอจังๆ เลยค่ะ
เราหลับตาปี๋ แล้วเรียกยุ้ยให้ออกมาเร็วๆ จากนั้นก็รีบไปหน้าเรือนจำไม่กลับบ้านเลยค่ะ รอกลับพร้อมพ่อกับแม่
ครั้งที่สองเจออยู่ที่บ้านค่ะ ตอนนั้นมันค่ำมาก อันนี้ไม่ได้เจอตัวเป็นๆหรอกนะคะ
คือตอนนั้นแม่ใช้เราไปล้างจานหลังบ้านค่ะ
เราก็นั่งล้างจานอยู่คนเดียว มืดๆ เราได้ยินเสียงยุ้ยนี่แหละค่ะ เรียกเราดังมากเลยนะคะ สาบานได้ว่าเราได้ยินจริงๆ
แล้วก็ได้ยินเสียงจักรยานปั่นมาด้วย เราก็เลยลุกไปดู ว่าจะเปิดประตูให้ แต่ไม่มีใครเลยค่ะ
เราก็กลัวนะแต่ก็ต้องล้างจานต่อให้เสร็จ ไม่งั้นแม่ด่าแน่ๆ 555555
ล้างไปเกือบเสร็จแล้วค่ะ ได้ยินเสียงเรียกอีก มันเรียกชื่อเราแล้วบอกว่า "ออกมาหาหน่อย ออกมาเปิดประตูให้หน่อย"
เรานี่วิ่งเข้าบ้านเลยค่ะ บอกแม่ว่าไว้มาล้างใหม่พรุ่งนี้ แต่แม่ดันด่าเราซะงั้น แถมไล่ไปบ้างต่อให้เสร็จ
เรานี่จะร้องไห้เลยค่ะ (แม่ใจร้ายมาก) ไม่เชื่อที่เราเล่าให้ฟังด้วย งือๆๆ
****เรื่องเล่าของเราก็มีแค่นี้แหละค่ะ ต้องขอโทษด้วยถ้ามีผิดพลาดในส่วนไหน ***