ผมอายุครบ 36 ปีในวันที่ 25 ธันวาคมปีที่แล้ว
แต่ในวันนี้ 18 มิถุนายน 2558
ตื่นตอนเช้าในทุกๆวัน เปิดไอโฟนดูทุกวัน แบบว่ารูดดูตลอดเเทบทุกเวลา ไม่มีมิสคอล ตัวเลขสีแดงในไลน์ไม่มีเลย
ไม่มีคนที่คุยได้ทุกเรื่อง ทุกๆเรื่องจริงๆ คอยเล่าเรื่องตลกฝืดให้ฟัง ปรึกษาปัญหากันและกัน
คอยอ่านข่าวให้ฟัง คอยโทรปลุกทุกวัน โทรหาตอนทานข้าว โทรหาก่อนนอน
ไปดูหนังด้วยกันและคอยบอกรัก มันไม่มีอีกต่อไป ก็ผมตัดใจแล้วตอนที่เธอบอกเลิกผมนี่นา
ผมอาจจะเป็นคนที่แย่ ที่ทำตัวไม่ดี มือของผมมันกุมความรักครั้งสุดท้ายไว้ไม่แน่นพอ
ส่วนกิจวัตรประจำวันผมน่ะเหรอครับ ถ้าไม่มีงานถ่ายภาพเข้ามา
ก็ รดน้ำต้นไม้ ทำกับข้าวให้พ่อแม่ ล้างจาน ล้างรถ
กวาดบ้านถูบ้าน ซักผ้าล้างห้องน้ำ ใช้เวลาให้มันหมดๆไปวันๆ
พาเจ้าตูบไปเดินเล่น เล่นกับมัน คุยกับมัน เหมือนมันรับรู้นะ ตอนผมทำหน้าเศร้าๆ ตามันก็เศ้ราตาม
ฟังธรรมะในยูทูบ ขับรถไปทำบุญ ไปให้อาหารปลา ตามวัด ไปเลี้ยงข้าวเด็กกำพร้ากับพรรคพวกบ้างบางโอกาส
รับงานถ่ายภาพเกือบทุกอาทิตย์ วันไหนไม่มีงานก็ทำภาพขายใน shutterstock
เพราะฟรีแลนซ์มันจะอยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่งั้นมันอดตายครับ ใครอยากลาออกมาทำธุรกิจของตนเองคิดให้ดีนะ
เดี๋ยวสักพัก ก็ต้องขึ้นไปเฝ้าสวนยาง ที่เชียงราย 2 อาทิตย์ต่อเดือน
ดูแลคนงานสิบกว่าชีวิต แถมยางราคาตกจะถอดใจขายสวนทิ้งก็ไม่ได้ แล้วคนงานล่ะ ?
ไหนผมจะมีภาระผ่อนบ้านอีก ^^”
วันไหนรับงานถ่ายภาพ ถ่ายพรีเวดดิ้ง ถ่ายพิธีแต่งงาน
หรือแม้แต่พิธีรับปริญญา ที่เห็นบัณฑิตมีคนรักมาคอยดูแลตลอด
เห็นคู่แววตาคู่รักที่สื่อสารต่อกันและกัน ระหว่างผมทำงานถ่ายภาพ
ทำไมผมรู้สึกแปร๊บๆ ที่หน้าอก ????
ผมมีความสุขกับการทำงานนะ เคลียร์ไฟล์งานถ่ายภาพลุกค้าเสร็จ แล้วยังไงต่อ
เข้าฟิตเนสคนเดียว ดูหนังคนเดียว หารัยอร่อยๆทานคนเดียว กลับบ้าน อาบน้ำ ล้มตัวลงนอน
แต่. . . . . . ทำไมรู้สึกเหมือนผมขาดอะไรไป ?
ผมอาจจะ แค่อยากคุยกับใครสักคน อยากระบายอะไรบางอย่าง อยากมีโมเมนท์ที่
คนเป็นแฟน หรือ คนรักเขามีกันหรือเปล่า หรืออาจจะโหยหาความรักมากเกินไปรึเปล่า ?
แบบนี้มันใช่อาการของคนขาดความรัก หรือแค่อาการเหงากันแน่นะ ; )
ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแบบนี้มานานมากๆ นานจนรู้ละว่าการอยู่คนเดียวแบบนี้มันเป็นยังไง
ใช่ครับ เหงา เหงาชิบเป๋งเลย แต่ก็อยู่กับมันจนชินไปแล้ว ในความเหงามันก็มีโมเมนท์
ที่เป็นความสุข อบอุ่นใจซ่อนอยู่เหมือนกันนะ ; D
มีคนมาคุยๆกับผมเหมือนกัน ผมดื่มบ้าง ผมไปแบคเเพคบ้างตามโอกาส
แต่ทำไม ผมรู้สึกว่ากิจกรรมที่ทำ หรือแม้แต่เพื่อนๆที่เข้ามาคุยเค้าทดแทนหรือแทนที่ความรู้สึกเหงา
ของผมได้เลย ทำไม ทำไม และทำไม ทั้งๆที่เพื่อนๆที่เข้ามาคุย ก็เป็นคนดีทุกคน ?
ใครมีความรู้สึกเหมือนผม รบกวนมาแชร์กันนะครับ ว่าคุณอยู่คนเดียวแบบมีความสุขได้ยังไง ; )
จะตอบกลับทุกคอมเมนท์ และขอบคุณทุกๆกำลังใจ ของทุกๆท่านครับ ; )
เพื่อนคนไหนที่เหงา โสด เลิกกับแฟนแล้ว เพื่อนๆอยู่กับความเหงายังไงครับ ^___^"
แต่ในวันนี้ 18 มิถุนายน 2558
ตื่นตอนเช้าในทุกๆวัน เปิดไอโฟนดูทุกวัน แบบว่ารูดดูตลอดเเทบทุกเวลา ไม่มีมิสคอล ตัวเลขสีแดงในไลน์ไม่มีเลย
ไม่มีคนที่คุยได้ทุกเรื่อง ทุกๆเรื่องจริงๆ คอยเล่าเรื่องตลกฝืดให้ฟัง ปรึกษาปัญหากันและกัน
คอยอ่านข่าวให้ฟัง คอยโทรปลุกทุกวัน โทรหาตอนทานข้าว โทรหาก่อนนอน
ไปดูหนังด้วยกันและคอยบอกรัก มันไม่มีอีกต่อไป ก็ผมตัดใจแล้วตอนที่เธอบอกเลิกผมนี่นา
ผมอาจจะเป็นคนที่แย่ ที่ทำตัวไม่ดี มือของผมมันกุมความรักครั้งสุดท้ายไว้ไม่แน่นพอ
ส่วนกิจวัตรประจำวันผมน่ะเหรอครับ ถ้าไม่มีงานถ่ายภาพเข้ามา
ก็ รดน้ำต้นไม้ ทำกับข้าวให้พ่อแม่ ล้างจาน ล้างรถ
กวาดบ้านถูบ้าน ซักผ้าล้างห้องน้ำ ใช้เวลาให้มันหมดๆไปวันๆ
พาเจ้าตูบไปเดินเล่น เล่นกับมัน คุยกับมัน เหมือนมันรับรู้นะ ตอนผมทำหน้าเศร้าๆ ตามันก็เศ้ราตาม
ฟังธรรมะในยูทูบ ขับรถไปทำบุญ ไปให้อาหารปลา ตามวัด ไปเลี้ยงข้าวเด็กกำพร้ากับพรรคพวกบ้างบางโอกาส
รับงานถ่ายภาพเกือบทุกอาทิตย์ วันไหนไม่มีงานก็ทำภาพขายใน shutterstock
เพราะฟรีแลนซ์มันจะอยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่งั้นมันอดตายครับ ใครอยากลาออกมาทำธุรกิจของตนเองคิดให้ดีนะ
เดี๋ยวสักพัก ก็ต้องขึ้นไปเฝ้าสวนยาง ที่เชียงราย 2 อาทิตย์ต่อเดือน
ดูแลคนงานสิบกว่าชีวิต แถมยางราคาตกจะถอดใจขายสวนทิ้งก็ไม่ได้ แล้วคนงานล่ะ ?
ไหนผมจะมีภาระผ่อนบ้านอีก ^^”
วันไหนรับงานถ่ายภาพ ถ่ายพรีเวดดิ้ง ถ่ายพิธีแต่งงาน
หรือแม้แต่พิธีรับปริญญา ที่เห็นบัณฑิตมีคนรักมาคอยดูแลตลอด
เห็นคู่แววตาคู่รักที่สื่อสารต่อกันและกัน ระหว่างผมทำงานถ่ายภาพ
ทำไมผมรู้สึกแปร๊บๆ ที่หน้าอก ????
ผมมีความสุขกับการทำงานนะ เคลียร์ไฟล์งานถ่ายภาพลุกค้าเสร็จ แล้วยังไงต่อ
เข้าฟิตเนสคนเดียว ดูหนังคนเดียว หารัยอร่อยๆทานคนเดียว กลับบ้าน อาบน้ำ ล้มตัวลงนอน
แต่. . . . . . ทำไมรู้สึกเหมือนผมขาดอะไรไป ?
ผมอาจจะ แค่อยากคุยกับใครสักคน อยากระบายอะไรบางอย่าง อยากมีโมเมนท์ที่
คนเป็นแฟน หรือ คนรักเขามีกันหรือเปล่า หรืออาจจะโหยหาความรักมากเกินไปรึเปล่า ?
แบบนี้มันใช่อาการของคนขาดความรัก หรือแค่อาการเหงากันแน่นะ ; )
ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแบบนี้มานานมากๆ นานจนรู้ละว่าการอยู่คนเดียวแบบนี้มันเป็นยังไง
ใช่ครับ เหงา เหงาชิบเป๋งเลย แต่ก็อยู่กับมันจนชินไปแล้ว ในความเหงามันก็มีโมเมนท์
ที่เป็นความสุข อบอุ่นใจซ่อนอยู่เหมือนกันนะ ; D
มีคนมาคุยๆกับผมเหมือนกัน ผมดื่มบ้าง ผมไปแบคเเพคบ้างตามโอกาส
แต่ทำไม ผมรู้สึกว่ากิจกรรมที่ทำ หรือแม้แต่เพื่อนๆที่เข้ามาคุยเค้าทดแทนหรือแทนที่ความรู้สึกเหงา
ของผมได้เลย ทำไม ทำไม และทำไม ทั้งๆที่เพื่อนๆที่เข้ามาคุย ก็เป็นคนดีทุกคน ?
ใครมีความรู้สึกเหมือนผม รบกวนมาแชร์กันนะครับ ว่าคุณอยู่คนเดียวแบบมีความสุขได้ยังไง ; )
จะตอบกลับทุกคอมเมนท์ และขอบคุณทุกๆกำลังใจ ของทุกๆท่านครับ ; )