หอมกลิ่นผการันดูล (ดอกลำดวน) #ข้าบดินทร์

ยามอยู่ไกลพี่คิดถึงคนึงหา               เจ้ากานดาลำดวนน้องที่ปองขวัญ
ฝากมาลัยลำดวนน้อยร้อยสัมพันธ์   หวังสักวันจักกลับไปได้ดมดอม
กลิ่นผกาหอมหวลเย้ายวนจิต           ยามงามพิศเด็ดดมแซมผมหอม
ฝากความรักคิดถึงไปในพยอม        พี่อยากดอมดอกฟ้าผการันดูล



          เห็นฉากที่พ่อเหมมักจะนำดอกลำดวนหรือพวงมาลัยดอกลำดวนมาฝากเจ้าลำดวนยามที่ต้องจากกัน
หรือยามที่ได้พบกันแล้ว อินค่ะ นึกถึงการแสดงตำนานการสร้างเมืองศรีสะเกษ ศรีพฤทเธศวร ในงานเทศกาล
ดอกลำดวนบาน สืบสานประเพณีสี่เผ่าไทย ที่พระเอก ชื่อ สิบังคม ซึ่งเป็นทหารเอก นำพวงมาลัยดอกลำดวน
ไปมอบแก่พระนางไตรภัทร ธิดาของเจ้าเมือง แต่โดนนางกำนัลกีดกันด้วยแตกต่างกันทางชนชั้น ท้ายที่สุด
ทั้งคู่ก็ไม่ได้ครองรักกัน และพระนางไตรภัทรก็ได้ขึ้นครองเมืองศรีเกษตร นาม "พระนางเทวีศรีกุรุเกษตร"
อันเป็นตำนานของการสร้างเมืองศรีสะเกษ



          ใครที่เคยดมดอมดอกลำดวนก็คงจะทราบว่ากลิ่นของดอกลำดวนนั้นช่างหอมตลบอบอวลอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนกลิ่นที่ลอยมาจากสวรรค์ก็ไม่ปาน คือ ได้กลิ่นแล้วเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ราวกลับกำลังย้อนกลับไปสู่อดีต
อีกครั้ง  ไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้แต่ว่า คนเขียนนิยายเรื่องข้าบดินทร์ นอกจากจะเป๊ะเรื่องประวัติศาสตร์แล้ว
ยังโรแมนติกสุดๆ ที่เลือกเอาดอกลำดวนมาเป็นชื่อของนางเอก และเป็นดอกไม้ที่พระเอกใช้แทนใจมอบแด่นางเอก
"เจ้าลำดวนของคุณพี่เหม"

***หมายเหตุ : ภาษาเขมรเรียกดอกลำดวน ว่า "ผการันดูล" หรือ "ปการันดูล" ซึ่งคำว่า ผกา เป็นคำยืมที่ภาษาไทย
นำมาจากภาษาเขมร แปลว่า ดอกไม้ (หรือจะนำมาในสมัยที่พ่อเหมไปรบในละครข้าบดินทร์กันนะ มโนไปกันใหญ่แล้วเรา)