แม่บัวจากที่เคยอ่านคาแร็คเตอร์ตัวละครมาคร่าว ๆ นั้น
แม่บัวเป็นคนที่ต้องการ "เป็นที่รัก" ของคนอื่น
คือกลัวการไม่ถูกรักนั่นเอง
มีคนเคยวิเคราะห์ไว้ว่า อาจจะด้วยเพราะแม่บัวเป็นลูกคนกลาง
เจ้าของกระทู้ก็เห็นด้วย คือคนโตพูดรู้ความ
ไว้เป็นธุระปะปังจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้มากกว่าคนอื่น
ลูกคนเล็กก็เด็กที่สุด ทำอะไรไม่รู้ความก็มักได้รับการให้อภัย
และได้รับการประคบประหงมเอาใจมากที่สุด (โดยทั่วไปก็แบบนี้)
คนกลางมักจะถูกข้ามหน้าข้ามตาไปเสมอ
ลูกคนกลางเลยมักจะเป็นแบบนี้ คือถ้าไม่เกเร ทำตัวมีปัญหา
(ซึ่งก็อาจจะได้ดีในวันหนึ่ง แต่มักจะมีนิสัยแบบนี้ในช่วงหนึ่ง)
ก็จะเป็นพวกทะเยอทะยาน เก่งกาจ ทำมันได้หมดทุกอย่าง
รู้จักวางตัว รู้จักเอาใจ รู้จักวิธีสานสัมพันธ์ให้คนรัก
ทั้งหมดแล้วก็เพื่อให้ตัวเองถูกรัก ถูกยอมรับ ถูกชื่นชมให้มาก ๆ
ตัวเองจะได้มีความมั่นใจ
พอมั่นใจว่าวางตัวจนคนรักได้หมดแล้ว
ก็จะเริ่มเลือก รับใครไว้ ตัดใครได้
เพราะตัวเองก็ต้องเหนื่อยกับการรักษาความสัมพันธ์เหล่านี้เหมือนกัน
แม่บัวนั้น เป็นคนที่เหนื่อยกับเรื่องการทำตัวให้เป็นเช่นทุกวันนี้
เธอเหนื่อย แต่เธอจะรู้ตัวรึเปล่า เธอคิดแต่ว่าต้องทำแหละ
ฉะนั้นคนที่จะมาเป็นคู่เธอก็ต้องสมบูณ์พร้อม
ให้สมกับความสามารถที่เธอมีพร้อม
ถ้าจะพูดถึงความสามารถ เธอมีพร้อมหมด
ไม่ว่าจะเป็นกิริยามารยาทที่เรียบร้อยเป็นที่ชื่นชม
(เป็นของที่ต้องฝึกฝนนะ ไม่ใช่ใครจะเรียบร้อยมันได้ทุกช่วงเดินช่วงนั่ง)
เป็นนางรำมืออาชีพก็รำสวยมากอีกต่างหาก
จนได้รับบทเด่นอยู่เรื่อย ๆ
งานบ้านงานเรือนก็เด็ดขาด
(หม่อมดวงแขยังออกปากชม)
แถมยังเข้มแข็งมีสติในยามคับขันอีกต่างหาก
(เธอก็มีแววตาแห่งความกลัวในยามที่เสด็จฯ ต้องคดี
แต่ในขณะที่ทุกคนร้องไห้ เธอกลับอาสาเป็นธุระจัดการดูแลตำหนักเอง
จะด้วยต้องการเอาหน้าหรืออะไรก็ตาม แต่เธอมีสติมากในเวลานั้น
คิดหาหนทางเอาตัวรอด ไม่ฟูมฟาย
ถ้าไม่กลับบ้าน ก็ต้องตามหม่อมดวงแขกลับลำปาง
แต่ต้องได้แต่งงานกับขรัวอินด้วยนะ คิดดู
นางฉลาดขนาดนั้น มีสติ แถมหาทางออกให้ตัวเองได้ด้วย)
สิ่งที่นางไม่มีก็เพียงแต่ความจริงใจ
นางไม่ถึงขั้นเลวทราม แต่ก็ร้ายกาจจริง ๆ
ตัดเยื่อใยผู้ชายที่เคยกำลังจะมาสู่ขอเธอแต่งงาน
เพราะเธอเองเคยมีท่าทีมีใจให้ พอบอกจะมาสู่ขอก็เคยยิ้มยินดี
ไปมาหาสู่กันอยู่เป็นปี
วันนี้กลับบอกตัดสัมพันธ์กันง่ายดายไม่ถึงนาทีซะอย่างนั้น
(คราวพ่อเหมยังพอพูดได้ว่าการตกเป็นตะพุ่นช้างมันหนักหนาสาหัสเอาการ
พ่อต้องอาญา ดีไม่ดีถ้ายังคบหาสมาคมอาจจะพลอยโดนหางเลขไปด้วยได้
สมัยนั้นไม่ได้มีกฎหมายสิทธิฯ คุ้มครองเหมือนทุกวันนี้
ขนาดว่าคุ้มครองแล้วนะ...แอบบ่นเบา ๆ ตรงนี้หน่อย
อีกประการเธอก็ลูกท่านขุนไม่เคยลำบาก
ถ้าพ่อเหมไม่ได้ดิบได้ดีขึ้นมาในวันหนึ่ง
เธอที่ตัดสินใจอยู่กินกับพ่อเหม ก็ต้องลำบากลำบาน
ก็ยากที่จะอยู่รอดกับพ่อเหมได้อยู่ดี เพราะเธอไม่เคยลำบากขนาดนั้น
แล้วก็ไม่รู้จะพาตัวเองไปลำบากถึงขนาดนั้นทำไมด้วย
ในเมื่อเธอยังเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานได้
พ่อเหมเองก็ไม่ได้เลี้ยงดูอุ้มชูกันมาเหมือนผู้ชายบางคน
ที่เลี้ยงหญิงจากคนไม่มีอะไรจนได้ดิบได้ดี
เธอมีแต่พ่อแม่ที่เลี้ยงดูเธอมาอย่างดี
ถ้าเธอไปตกระกำลำบากกับพ่อเหม
พ่อแม่เธอก็ต้องทุกข์ใจอยู่นั่นเอง
วันหนึ่งที่ทนไม่ไหวกับวิถีแบบนั้น
ก็ต้องกลับมาเป็นภาระพ่อแม่อีก)
พ่อขรัวอินมีตำหนิที่เป็นลูกบ่าว
แต่ก็เป็นคนดีมีความสามารถ
ถ้าเธอลดความเพอร์เฟ็คชั่นนิสต์ลงซักนิด
เพิ่มความจริงใจเห็นใจเข้าไปหน่อย
เธอก็จะมีความสุขกับขรัวอินแล้ว
เจ้าของกระทู้เชื่อว่า ถ้าเธอตกลงปลงใจกับใครจริง ๆ
คนนั้นเธอน่าจะดูแลได้ดี เพราะเธอเก่งเรื่องการรักษาความสัมพันธ์
เธอย่อมไม่ทำให้คนที่เธอรักหมดรักเธอ
และเธอต้องใช้ความสามารถของเธอช่วยเหลือจัดการดูแลคนที่เธอรักได้ดีแน่นอน
"ถ้าเธอคิดจะทำ"
ปล. ยาวจัง พิมพ์ในมือถือนะเนี่ย
สำหรับแม่บัวแล้ว "ทั้งรักทั้งชัง"
แม่บัวเป็นคนที่ต้องการ "เป็นที่รัก" ของคนอื่น
คือกลัวการไม่ถูกรักนั่นเอง
มีคนเคยวิเคราะห์ไว้ว่า อาจจะด้วยเพราะแม่บัวเป็นลูกคนกลาง
เจ้าของกระทู้ก็เห็นด้วย คือคนโตพูดรู้ความ
ไว้เป็นธุระปะปังจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้มากกว่าคนอื่น
ลูกคนเล็กก็เด็กที่สุด ทำอะไรไม่รู้ความก็มักได้รับการให้อภัย
และได้รับการประคบประหงมเอาใจมากที่สุด (โดยทั่วไปก็แบบนี้)
คนกลางมักจะถูกข้ามหน้าข้ามตาไปเสมอ
ลูกคนกลางเลยมักจะเป็นแบบนี้ คือถ้าไม่เกเร ทำตัวมีปัญหา
(ซึ่งก็อาจจะได้ดีในวันหนึ่ง แต่มักจะมีนิสัยแบบนี้ในช่วงหนึ่ง)
ก็จะเป็นพวกทะเยอทะยาน เก่งกาจ ทำมันได้หมดทุกอย่าง
รู้จักวางตัว รู้จักเอาใจ รู้จักวิธีสานสัมพันธ์ให้คนรัก
ทั้งหมดแล้วก็เพื่อให้ตัวเองถูกรัก ถูกยอมรับ ถูกชื่นชมให้มาก ๆ
ตัวเองจะได้มีความมั่นใจ
พอมั่นใจว่าวางตัวจนคนรักได้หมดแล้ว
ก็จะเริ่มเลือก รับใครไว้ ตัดใครได้
เพราะตัวเองก็ต้องเหนื่อยกับการรักษาความสัมพันธ์เหล่านี้เหมือนกัน
แม่บัวนั้น เป็นคนที่เหนื่อยกับเรื่องการทำตัวให้เป็นเช่นทุกวันนี้
เธอเหนื่อย แต่เธอจะรู้ตัวรึเปล่า เธอคิดแต่ว่าต้องทำแหละ
ฉะนั้นคนที่จะมาเป็นคู่เธอก็ต้องสมบูณ์พร้อม
ให้สมกับความสามารถที่เธอมีพร้อม
ถ้าจะพูดถึงความสามารถ เธอมีพร้อมหมด
ไม่ว่าจะเป็นกิริยามารยาทที่เรียบร้อยเป็นที่ชื่นชม
(เป็นของที่ต้องฝึกฝนนะ ไม่ใช่ใครจะเรียบร้อยมันได้ทุกช่วงเดินช่วงนั่ง)
เป็นนางรำมืออาชีพก็รำสวยมากอีกต่างหาก
จนได้รับบทเด่นอยู่เรื่อย ๆ
งานบ้านงานเรือนก็เด็ดขาด
(หม่อมดวงแขยังออกปากชม)
แถมยังเข้มแข็งมีสติในยามคับขันอีกต่างหาก
(เธอก็มีแววตาแห่งความกลัวในยามที่เสด็จฯ ต้องคดี
แต่ในขณะที่ทุกคนร้องไห้ เธอกลับอาสาเป็นธุระจัดการดูแลตำหนักเอง
จะด้วยต้องการเอาหน้าหรืออะไรก็ตาม แต่เธอมีสติมากในเวลานั้น
คิดหาหนทางเอาตัวรอด ไม่ฟูมฟาย
ถ้าไม่กลับบ้าน ก็ต้องตามหม่อมดวงแขกลับลำปาง
แต่ต้องได้แต่งงานกับขรัวอินด้วยนะ คิดดู
นางฉลาดขนาดนั้น มีสติ แถมหาทางออกให้ตัวเองได้ด้วย)
สิ่งที่นางไม่มีก็เพียงแต่ความจริงใจ
นางไม่ถึงขั้นเลวทราม แต่ก็ร้ายกาจจริง ๆ
ตัดเยื่อใยผู้ชายที่เคยกำลังจะมาสู่ขอเธอแต่งงาน
เพราะเธอเองเคยมีท่าทีมีใจให้ พอบอกจะมาสู่ขอก็เคยยิ้มยินดี
ไปมาหาสู่กันอยู่เป็นปี
วันนี้กลับบอกตัดสัมพันธ์กันง่ายดายไม่ถึงนาทีซะอย่างนั้น
(คราวพ่อเหมยังพอพูดได้ว่าการตกเป็นตะพุ่นช้างมันหนักหนาสาหัสเอาการ
พ่อต้องอาญา ดีไม่ดีถ้ายังคบหาสมาคมอาจจะพลอยโดนหางเลขไปด้วยได้
สมัยนั้นไม่ได้มีกฎหมายสิทธิฯ คุ้มครองเหมือนทุกวันนี้
ขนาดว่าคุ้มครองแล้วนะ...แอบบ่นเบา ๆ ตรงนี้หน่อย
อีกประการเธอก็ลูกท่านขุนไม่เคยลำบาก
ถ้าพ่อเหมไม่ได้ดิบได้ดีขึ้นมาในวันหนึ่ง
เธอที่ตัดสินใจอยู่กินกับพ่อเหม ก็ต้องลำบากลำบาน
ก็ยากที่จะอยู่รอดกับพ่อเหมได้อยู่ดี เพราะเธอไม่เคยลำบากขนาดนั้น
แล้วก็ไม่รู้จะพาตัวเองไปลำบากถึงขนาดนั้นทำไมด้วย
ในเมื่อเธอยังเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานได้
พ่อเหมเองก็ไม่ได้เลี้ยงดูอุ้มชูกันมาเหมือนผู้ชายบางคน
ที่เลี้ยงหญิงจากคนไม่มีอะไรจนได้ดิบได้ดี
เธอมีแต่พ่อแม่ที่เลี้ยงดูเธอมาอย่างดี
ถ้าเธอไปตกระกำลำบากกับพ่อเหม
พ่อแม่เธอก็ต้องทุกข์ใจอยู่นั่นเอง
วันหนึ่งที่ทนไม่ไหวกับวิถีแบบนั้น
ก็ต้องกลับมาเป็นภาระพ่อแม่อีก)
พ่อขรัวอินมีตำหนิที่เป็นลูกบ่าว
แต่ก็เป็นคนดีมีความสามารถ
ถ้าเธอลดความเพอร์เฟ็คชั่นนิสต์ลงซักนิด
เพิ่มความจริงใจเห็นใจเข้าไปหน่อย
เธอก็จะมีความสุขกับขรัวอินแล้ว
เจ้าของกระทู้เชื่อว่า ถ้าเธอตกลงปลงใจกับใครจริง ๆ
คนนั้นเธอน่าจะดูแลได้ดี เพราะเธอเก่งเรื่องการรักษาความสัมพันธ์
เธอย่อมไม่ทำให้คนที่เธอรักหมดรักเธอ
และเธอต้องใช้ความสามารถของเธอช่วยเหลือจัดการดูแลคนที่เธอรักได้ดีแน่นอน
"ถ้าเธอคิดจะทำ"
ปล. ยาวจัง พิมพ์ในมือถือนะเนี่ย