เรามีเรื่องไม่สบายใจอยากระบาย อยากปรึกษาใครสักคน ครอบครัวเรามี 4 คน ความแตกต่างระหว่างเรากับน้องสาวคือ เวลามีปัญหา แม่จะไม่ค่อยช่วยเหลือเราแต่ตัวเราเองก็ไม่เคยจะขอความช่วยเหลือเพราะคิดเสมอว่า เมื่อเราสร้างปัญหาเราก็ต้องแก้เอง จะไม่ให้พ่อกับแม่เดือดร้อนเด็ดขาด
น้องสาว เมื่อน้องสาวเราสร้างปัญหา โดยเฉพาะเรื่องเงิน แม่กับพ่อจะคอยช่วยเหลือทุกครั้ง ตอนเรียน ป.โท เราอยากเรียน น้องเราก็อยากเรียน แต่แม่โทรมาคุยกับเราว่า ไม่ต้องเรียนหรอก ให้น้องเรียนเถอะ เพราะเราเป็นพี่ อีกอย่างแม่ไม่มีเงินค่าเทอมงวดแรกสำหรับ 2 คน เราก็ตัดสินใจไม่เรียนเพราะถ้าเราดึงดันที่จะเรียน แม่ก็ต้องไปยืมเงินส่วนที่ไม่พอมาให้ เราก็สงสารพ่อกับแม่เลยตัดสินใจไม่เรียนต่อ น้องเราสัญญากับแม่ว่าจะหาเงินค่าเทอมในเทอมต่อๆไปเอง ขอแค่แม่จ่ายค่าเทอมงวดแรกให้ แม่เราก็ตกลง แต่หลังจากนั้น ก็เหมือนเดิม คือหาเงินไม่ได้ ในระหว่างนั้น น้องเรามีแฟน ซื้อรถยนต์ ซื้อมอเตอร์ไซ ทุกอย่างคือเงินผ่อน เราเตือนแต่ไม่ฟัง ขนาดค่าเทอมยังหาไม่ได้ แล้วยังจะผ่อนรถตั้ง 2 คัน ค่าห้อง ค่าใช้จ่ายต่างๆนาๆอีก น้องเราก็ไม่สนใจ สรุปก็เป็นอย่างที่เราคิดไว้ไม่มีผิด ปัญหาเริ่มตามมา คือหาเงินไม่ทัน น้องเราทะเลาะกับแฟน จนเลิกกัน เราก็สงสารเลยให้ย้ายมาอยู่ด้วย แต่ปัญหาไม่จบ หนี้สินทุกอย่างเริ่มตามมา ทั้งเรา ทั้งแม่ ต้องช่วยกันพยุง ประคับประคอง ทั้งจำนองบ้าน กู้หนี้ยืมสิน เพื่อมาช่วยน้องเรา รถถูกยึดเพราะผ่อนไม่ไหว ค่าเทอมน้องเราพ่อกับแม่เรารับผิดชอบหมด ปัญหาคือ พอเงินไม่พอ แม่ก็มากดดันเราบอกให้เราส่งเงินเดือนละ 5000 ซึ่งตอนนั้นเราทำงานบริษัทเงินเดือนแค่ 12'000 หักค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าประกันสังคม ค่าหนี้ส่วนตัวเราเหลือเงินไม่ถึง 6000 ซึ่งเราต้องใช้ทั้งเดือน พอไม่ได้แม่ก็โทรมาด่าเรา ต่างๆนาๆ บางทีเราก็ส่งแค่เดือนละ 2-3 พัน แล้วเราต้องยืมเงินพี่ที่ทำงานตลอดเพื่อส่งให้ เพราะเหนื่อยใจที่แม่โทรมาด่า พอปัญหาเริ่มคลี่คลาย น้องเราเริ่มเที่ยว เริ่มใช้เงินเกินตัว ไม่ส่งเงินกลับบ้าน พอเราพูดกับแม่ แม่ก็บอกว่าน้องบอกว่าไปงานวันเกิดเพื่อน นานๆไปที น้องคงเครียดทั้งเรียนทั้งทำงาน คงอยากไปผ่อนคลาย คือเราไม่มีอะไรจะพูดเพราะถ้าเป็นเราแม่คงด่าเราแน่ๆ ในระหว่างนั้นเรามีโอกาสได้ทำความรู้จักกับแฟนเรา พี่เขาเป็นคนต่างชาติ คบหาดูใจกัน 1 ปีกว่าๆ เราสองคนคิดว่าต่างคนต่างใช่เลยตัดสินใจแต่งงานกัน ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมา แฟนเราจะคอยช่วยเหลือเรามาตลอด โดยเฉพาะเรื่องเงิน แต่เราไม่เคยเอ่ยปากขอ เพราะคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ แต่เป็นเพราะการที่อยู่ด้วยกันเวลามีอะไรมันปิดบังค่อนข้างลำบาก พอเขารู้ว่าเรามีปัญหาเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยตลอด สามีเราไม่ได้เป็นคนรวย เป็นพนักงานบริษัท แต่เงินเดือนค่อนข้างดี แฟนเราเลยพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ไม่ว่าจะหนี้สินเรา หนี้สินพ่อแม่ แฟนเรารับผิดชอบหมด หลังจากแต่งงานแฟนเราชวนเรากลับไปอยู่ประเทศเขา เพราะเงินที่นั่นดีกว่า อีกอย่างแฟนเรามีแพลนอยากกลับมาอยู่เมืองไทยแบบถาวรแต่พี่เขาอยากกลับไปทำงานและเก็บเงินสักก้อนก่อนค่อยย้ายมาแบบถาวร พ่อแม่เราเลยมีความคิดเห็นว่า ให้ซื้อไร่ไว้สักแปลงเพื่ออนาคต แฟนเราก็เห็นด้วยเลยตกลง ตอนนั้นเราห่วงพ่อกับแม่มาก เพราะถ้าเราไปท่านทั้ง 2 คงลำบาก น้องเราเองชีวิตก็ยังเป๋ เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ก็ต้องตัดใจไปอยู่กับแฟน เพราะคิดว่าไปอยู่ต่างประเทศ ทำงานเก็บเงินแล้วค่อยส่งมาให้ท่าน ก่อนไปด้วยความที่สงสารน้อง เพราะมันมีหนี้นอกระบบด้วย เราเลยทิ้งบัตรกดเงินสดให้มันไปกดเงินเพื่อเอาไปใช้หนี้นอกระบบ อีกอย่างไม่อยากให้มันไปเดือดร้อนพ่อกับแม่ด้วย เราไปอยู่ 5 เดือน ไม่มีงานทำ ไม่กล้าขอเงินแฟนส่งให้พ่อกับแม่ เพราะฝรั่งค่อนข้างที่จะเข้าใจยากเรื่องส่งเงินให้พ่อแม่ทุกเดือน พ่อกับแม่ก็ลำบากมาก เพราะตอนที่เราอยู่เมืองไทย เราทำงาน เราส่งเงินให้ทุกเดือน เราสงสารพ่อกับแม่ เราเลยขอแฟนว่า เราจะกลับมาอยู่กับเขา แต่เราขอกลับไปทำอะไรให้พ่อกับแม่ก่อน ไปสร้างกิจการเล็กๆน้อยๆ ให้ท่านเผื่อว่าเรามาอยู่ที่นี่ไม่มีงานทำอย่างน้อยท่านก็มีเงินใช้จ่าย แฟนเราก็โอเค พร้อมกับให้เงินมาก้อนนึงเพื่อเริ่มกิจการ (นิสัยแฟนเรา ถ้าขอเงินทุกเดือนจะไม่เข้าใจ แต่ถ้าขอเงินมาลงทุนเพื่อทำอะไรสักอย่างจะให้โดยไม่ต้องตั้งคำถามอะไรมากมาย) เราใช้เวลา 1 ปีเต็มในการเริ่มธุรกิจเล็กๆ แต่กิจการไปได้สวย แต่ก็เหนื่อยพอสมควร ตลอดเวลา 1 ปีที่ผ่านมา เรากับแม่เรามีปัญหากันตลอด 3 วันดี 4 วันไข้ รุนแรงขึ้นทุกวันๆ แม่บ่นด่าเราว่าเราพาแม่ลำบาก คือแม่เราไม่อยากทำงาน แต่อยากมีเงินใช้เยอะๆ แม่อยากมีทองใส่ เราไม่มีเงินก้อนซื้อเพราะช่วงนั้นกำลังลงทุนกับกิจการ ตอนนั้นราคาทอง 2 หมื่นกว่า เรากลัวแม่น้อยใจ และอายชาวบ้าน เราเลยเอาทองที่แฟนเราซื้อให้ตอนแต่งงาน ไปเปลี่ยนลายมาให้ เราร้องไห้เพราะสงสารแฟน แต่เราก็ไม่อยากให้แม่บ่นหรือว่าเรา เพราะเราเหนื่อยที่จะฟัง
แม่เราจะชอบพูดว่า คนอื่นเขามีผัวฝรั่ง พ่อแม่เขาไม่เห็นต้องทำงานเลย แต่ดูกูสิ ทำงานงกๆทุกวัน เราเจ็บมากที่แม่พูดคำนี้ เหมือนเราเป็นลูกไม่ดี เวลาเราทะเลาะกับแม่ พ่อจะเข้าข้างแม่ตลอด เราจะผิดหรือถูกก็ตามคือเราไม่มีสิทธิ์พูด ห้ามพูดห้ามเถียง ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน เรารับผิดชอบหมด ค่าน้ำ ค่าไฟฟ้า ค่าอยู่ ค่ากิน ค่าลงทุนทำไร่ ค่าหนี้สินที่พ่อแม่สร้างไว้ ตอนเราไปอยู่กับแฟน 5 เดือน เท่านั้นไม่พอ น้องเราจบ ป.โท เงินเดือน 17'000 ไม่ส่งเงินกลับบ้าน ไม่เคยต้องมารับผิดชอบปัญหาต่างๆ เอาบัตรเราไปกด บางเดือนมันไม่จ่าย เราก็ต้องจ่ายเพราะบัตรเป็นชื่อเรา พอเราด่ามัน แม่กับพ่อก็โกรธเรา แม่เราชอบบอกว่าน้องไม่มีโอกาส คือความคิดเราไม่มีโอกาสยังไงว่ะ เรียนจบ โท เนี้ยนะไม่มีโอกาส โอกาสคืออะไร คือการมีผัวฝรั่งนะเหรอ บ้าไปแล้ว เรากดดันมาก ทุกๆสิ้นเดือนเราต้องคอยหาเงินไว้รอจ่ายหนี้ที่เราไม่ได้ก่อ ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน เราไม่อยากรบกวนแฟนเรา เพราะแฟนเราก็ต้องจ่ายค่างวดรถที่เขาซื้อให้เรา เพราะเขาบอกว่าเวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวก ไม่ต้องคอยเช่ารถครั้งละ 500 -1000 เวลาเข้าไปในตัวเมืองเพื่อซื้อของไปทำกิจการ อาทิตย์นึงเข้าเมือง 3-4 รอบ เวลาพ่อแม่อยากไปเที่ยวไหนก็จะได้สะดวกสบาย คือเราคิดว่าแฟนเรานี่ดีสุดๆแล้ว ถึงเขาจะไม่ให้เงินเดือนพ่อแม่เราทุกๆเดือน แต่เขาให้มาเยอะแล้ว ทั้งซื้อที่ดิน ซื้อรถ ใช้หนี้ให้ เราเกรงใจเขามากๆ เพราะถ้าเป็นคนอื่น คงทิ้งเราไปนานแล้ว เพราะปัญหาเยอะ ทุกวันนี้คุยกับพ่อแม่ทีไร มีแต่เรื่องเงิน เงิน เงิน เราเก็บกดมาก ครั้งล่าสุดเราทะเลาะกับแม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน แต่แม่ตีเรานะ เราแค่ยื้อไว้ เพราะน้องเราแต่งงาน เราเลยขอเงินส่วนที่ น้องเรายืมเรา ค่าบัตร และก็เงินที่แม่ยืมแฟนเราคืน เพราะเราเองก็ไม่ไหวที่ต้องมารับผิดชอบทุกอย่างคนเดียว แม่เราเลยโมโหบอกว่าเราเห็นแก่ตัว เอาแต่ตัวเอง จะเอาเงินคืน ทั้งๆที่น้องยังลืมตาอ้าปากไม่ได้ แต่กลับกัน น้องเราบอกแม่เราว่าหลังแต่งงานขอยืมเงินค่าสินสอดก่อน 5-6 หมื่น แม่เรากลับไม่พูดไม่ว่าน้องเราสักคำ พอเราบอกว่าแม่จะทำแบบนี้ไปถึงไหน ช่วยมันมากี่ครั้งแล้ว ถือหางมันมากี่รอบ มันเคยคิดได้ไหม มันไม่เคยยืนได้ด้วยตัวเอง เพราะมันรู้ไงว่ายังไงแม่ก็ต้องช่วยมัน แม่กลับหาว่าเราอิจฉาน้อง เราทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ต่างๆที่เล่ามา เราเลยเอาเงินที่ได้จากน้องเราไปจ่ายหนี้ทั้งหมดที่มันก่อขึ้น แล้วก็ตัดสินใจมาอยู่กับแฟน เราโทรหาพ่อบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งพ่อก็จะถามเรื่องเงิน พอเราบอกว่าไม่กล้าขอแฟน พ่อก็จะพูดประมาณว่า ต้องกินต้องใช้ ทำไร่ก็ต้องลงทุน บอกให้เราขอแฟนเราเป็นหมื่น เราก็ลำบากใจ ไม่รู้จะหาทางออกยังไงกับปัญหาเหล่านี้ พอไม่ให้พ่อก็พูดเหมือนว่าเราทิ้งเขา เราเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มีค่าแค่ตอนมีเงิน บางทีเราเครียดมากๆ เเครียดจนบางทีคิดอยากฆ่าตัวตาย ปัญหาจะได้จบๆ ใจเรารับไม่ไหว เราเป็นคนกลาง เราอึดอัด เรากดดัน เราเครียด เราเบื่อโลกที่มีแต่คำว่าเงิน เงินมันเปลี่ยนคำว่าครอบครัวให้กลายเป็นคนแปลกหน้าได้จริงๆเหรอ เราไม่รู้จะทำยังไง จะแก้ไขสถานการณ์ต่อไปยังไงดี เหนื่อยใจมาก.
อะไรคือคำว่าครอบครัว?
น้องสาว เมื่อน้องสาวเราสร้างปัญหา โดยเฉพาะเรื่องเงิน แม่กับพ่อจะคอยช่วยเหลือทุกครั้ง ตอนเรียน ป.โท เราอยากเรียน น้องเราก็อยากเรียน แต่แม่โทรมาคุยกับเราว่า ไม่ต้องเรียนหรอก ให้น้องเรียนเถอะ เพราะเราเป็นพี่ อีกอย่างแม่ไม่มีเงินค่าเทอมงวดแรกสำหรับ 2 คน เราก็ตัดสินใจไม่เรียนเพราะถ้าเราดึงดันที่จะเรียน แม่ก็ต้องไปยืมเงินส่วนที่ไม่พอมาให้ เราก็สงสารพ่อกับแม่เลยตัดสินใจไม่เรียนต่อ น้องเราสัญญากับแม่ว่าจะหาเงินค่าเทอมในเทอมต่อๆไปเอง ขอแค่แม่จ่ายค่าเทอมงวดแรกให้ แม่เราก็ตกลง แต่หลังจากนั้น ก็เหมือนเดิม คือหาเงินไม่ได้ ในระหว่างนั้น น้องเรามีแฟน ซื้อรถยนต์ ซื้อมอเตอร์ไซ ทุกอย่างคือเงินผ่อน เราเตือนแต่ไม่ฟัง ขนาดค่าเทอมยังหาไม่ได้ แล้วยังจะผ่อนรถตั้ง 2 คัน ค่าห้อง ค่าใช้จ่ายต่างๆนาๆอีก น้องเราก็ไม่สนใจ สรุปก็เป็นอย่างที่เราคิดไว้ไม่มีผิด ปัญหาเริ่มตามมา คือหาเงินไม่ทัน น้องเราทะเลาะกับแฟน จนเลิกกัน เราก็สงสารเลยให้ย้ายมาอยู่ด้วย แต่ปัญหาไม่จบ หนี้สินทุกอย่างเริ่มตามมา ทั้งเรา ทั้งแม่ ต้องช่วยกันพยุง ประคับประคอง ทั้งจำนองบ้าน กู้หนี้ยืมสิน เพื่อมาช่วยน้องเรา รถถูกยึดเพราะผ่อนไม่ไหว ค่าเทอมน้องเราพ่อกับแม่เรารับผิดชอบหมด ปัญหาคือ พอเงินไม่พอ แม่ก็มากดดันเราบอกให้เราส่งเงินเดือนละ 5000 ซึ่งตอนนั้นเราทำงานบริษัทเงินเดือนแค่ 12'000 หักค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าประกันสังคม ค่าหนี้ส่วนตัวเราเหลือเงินไม่ถึง 6000 ซึ่งเราต้องใช้ทั้งเดือน พอไม่ได้แม่ก็โทรมาด่าเรา ต่างๆนาๆ บางทีเราก็ส่งแค่เดือนละ 2-3 พัน แล้วเราต้องยืมเงินพี่ที่ทำงานตลอดเพื่อส่งให้ เพราะเหนื่อยใจที่แม่โทรมาด่า พอปัญหาเริ่มคลี่คลาย น้องเราเริ่มเที่ยว เริ่มใช้เงินเกินตัว ไม่ส่งเงินกลับบ้าน พอเราพูดกับแม่ แม่ก็บอกว่าน้องบอกว่าไปงานวันเกิดเพื่อน นานๆไปที น้องคงเครียดทั้งเรียนทั้งทำงาน คงอยากไปผ่อนคลาย คือเราไม่มีอะไรจะพูดเพราะถ้าเป็นเราแม่คงด่าเราแน่ๆ ในระหว่างนั้นเรามีโอกาสได้ทำความรู้จักกับแฟนเรา พี่เขาเป็นคนต่างชาติ คบหาดูใจกัน 1 ปีกว่าๆ เราสองคนคิดว่าต่างคนต่างใช่เลยตัดสินใจแต่งงานกัน ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมา แฟนเราจะคอยช่วยเหลือเรามาตลอด โดยเฉพาะเรื่องเงิน แต่เราไม่เคยเอ่ยปากขอ เพราะคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ แต่เป็นเพราะการที่อยู่ด้วยกันเวลามีอะไรมันปิดบังค่อนข้างลำบาก พอเขารู้ว่าเรามีปัญหาเขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยตลอด สามีเราไม่ได้เป็นคนรวย เป็นพนักงานบริษัท แต่เงินเดือนค่อนข้างดี แฟนเราเลยพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ไม่ว่าจะหนี้สินเรา หนี้สินพ่อแม่ แฟนเรารับผิดชอบหมด หลังจากแต่งงานแฟนเราชวนเรากลับไปอยู่ประเทศเขา เพราะเงินที่นั่นดีกว่า อีกอย่างแฟนเรามีแพลนอยากกลับมาอยู่เมืองไทยแบบถาวรแต่พี่เขาอยากกลับไปทำงานและเก็บเงินสักก้อนก่อนค่อยย้ายมาแบบถาวร พ่อแม่เราเลยมีความคิดเห็นว่า ให้ซื้อไร่ไว้สักแปลงเพื่ออนาคต แฟนเราก็เห็นด้วยเลยตกลง ตอนนั้นเราห่วงพ่อกับแม่มาก เพราะถ้าเราไปท่านทั้ง 2 คงลำบาก น้องเราเองชีวิตก็ยังเป๋ เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ก็ต้องตัดใจไปอยู่กับแฟน เพราะคิดว่าไปอยู่ต่างประเทศ ทำงานเก็บเงินแล้วค่อยส่งมาให้ท่าน ก่อนไปด้วยความที่สงสารน้อง เพราะมันมีหนี้นอกระบบด้วย เราเลยทิ้งบัตรกดเงินสดให้มันไปกดเงินเพื่อเอาไปใช้หนี้นอกระบบ อีกอย่างไม่อยากให้มันไปเดือดร้อนพ่อกับแม่ด้วย เราไปอยู่ 5 เดือน ไม่มีงานทำ ไม่กล้าขอเงินแฟนส่งให้พ่อกับแม่ เพราะฝรั่งค่อนข้างที่จะเข้าใจยากเรื่องส่งเงินให้พ่อแม่ทุกเดือน พ่อกับแม่ก็ลำบากมาก เพราะตอนที่เราอยู่เมืองไทย เราทำงาน เราส่งเงินให้ทุกเดือน เราสงสารพ่อกับแม่ เราเลยขอแฟนว่า เราจะกลับมาอยู่กับเขา แต่เราขอกลับไปทำอะไรให้พ่อกับแม่ก่อน ไปสร้างกิจการเล็กๆน้อยๆ ให้ท่านเผื่อว่าเรามาอยู่ที่นี่ไม่มีงานทำอย่างน้อยท่านก็มีเงินใช้จ่าย แฟนเราก็โอเค พร้อมกับให้เงินมาก้อนนึงเพื่อเริ่มกิจการ (นิสัยแฟนเรา ถ้าขอเงินทุกเดือนจะไม่เข้าใจ แต่ถ้าขอเงินมาลงทุนเพื่อทำอะไรสักอย่างจะให้โดยไม่ต้องตั้งคำถามอะไรมากมาย) เราใช้เวลา 1 ปีเต็มในการเริ่มธุรกิจเล็กๆ แต่กิจการไปได้สวย แต่ก็เหนื่อยพอสมควร ตลอดเวลา 1 ปีที่ผ่านมา เรากับแม่เรามีปัญหากันตลอด 3 วันดี 4 วันไข้ รุนแรงขึ้นทุกวันๆ แม่บ่นด่าเราว่าเราพาแม่ลำบาก คือแม่เราไม่อยากทำงาน แต่อยากมีเงินใช้เยอะๆ แม่อยากมีทองใส่ เราไม่มีเงินก้อนซื้อเพราะช่วงนั้นกำลังลงทุนกับกิจการ ตอนนั้นราคาทอง 2 หมื่นกว่า เรากลัวแม่น้อยใจ และอายชาวบ้าน เราเลยเอาทองที่แฟนเราซื้อให้ตอนแต่งงาน ไปเปลี่ยนลายมาให้ เราร้องไห้เพราะสงสารแฟน แต่เราก็ไม่อยากให้แม่บ่นหรือว่าเรา เพราะเราเหนื่อยที่จะฟัง
แม่เราจะชอบพูดว่า คนอื่นเขามีผัวฝรั่ง พ่อแม่เขาไม่เห็นต้องทำงานเลย แต่ดูกูสิ ทำงานงกๆทุกวัน เราเจ็บมากที่แม่พูดคำนี้ เหมือนเราเป็นลูกไม่ดี เวลาเราทะเลาะกับแม่ พ่อจะเข้าข้างแม่ตลอด เราจะผิดหรือถูกก็ตามคือเราไม่มีสิทธิ์พูด ห้ามพูดห้ามเถียง ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้าน เรารับผิดชอบหมด ค่าน้ำ ค่าไฟฟ้า ค่าอยู่ ค่ากิน ค่าลงทุนทำไร่ ค่าหนี้สินที่พ่อแม่สร้างไว้ ตอนเราไปอยู่กับแฟน 5 เดือน เท่านั้นไม่พอ น้องเราจบ ป.โท เงินเดือน 17'000 ไม่ส่งเงินกลับบ้าน ไม่เคยต้องมารับผิดชอบปัญหาต่างๆ เอาบัตรเราไปกด บางเดือนมันไม่จ่าย เราก็ต้องจ่ายเพราะบัตรเป็นชื่อเรา พอเราด่ามัน แม่กับพ่อก็โกรธเรา แม่เราชอบบอกว่าน้องไม่มีโอกาส คือความคิดเราไม่มีโอกาสยังไงว่ะ เรียนจบ โท เนี้ยนะไม่มีโอกาส โอกาสคืออะไร คือการมีผัวฝรั่งนะเหรอ บ้าไปแล้ว เรากดดันมาก ทุกๆสิ้นเดือนเราต้องคอยหาเงินไว้รอจ่ายหนี้ที่เราไม่ได้ก่อ ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆในบ้าน เราไม่อยากรบกวนแฟนเรา เพราะแฟนเราก็ต้องจ่ายค่างวดรถที่เขาซื้อให้เรา เพราะเขาบอกว่าเวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวก ไม่ต้องคอยเช่ารถครั้งละ 500 -1000 เวลาเข้าไปในตัวเมืองเพื่อซื้อของไปทำกิจการ อาทิตย์นึงเข้าเมือง 3-4 รอบ เวลาพ่อแม่อยากไปเที่ยวไหนก็จะได้สะดวกสบาย คือเราคิดว่าแฟนเรานี่ดีสุดๆแล้ว ถึงเขาจะไม่ให้เงินเดือนพ่อแม่เราทุกๆเดือน แต่เขาให้มาเยอะแล้ว ทั้งซื้อที่ดิน ซื้อรถ ใช้หนี้ให้ เราเกรงใจเขามากๆ เพราะถ้าเป็นคนอื่น คงทิ้งเราไปนานแล้ว เพราะปัญหาเยอะ ทุกวันนี้คุยกับพ่อแม่ทีไร มีแต่เรื่องเงิน เงิน เงิน เราเก็บกดมาก ครั้งล่าสุดเราทะเลาะกับแม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน แต่แม่ตีเรานะ เราแค่ยื้อไว้ เพราะน้องเราแต่งงาน เราเลยขอเงินส่วนที่ น้องเรายืมเรา ค่าบัตร และก็เงินที่แม่ยืมแฟนเราคืน เพราะเราเองก็ไม่ไหวที่ต้องมารับผิดชอบทุกอย่างคนเดียว แม่เราเลยโมโหบอกว่าเราเห็นแก่ตัว เอาแต่ตัวเอง จะเอาเงินคืน ทั้งๆที่น้องยังลืมตาอ้าปากไม่ได้ แต่กลับกัน น้องเราบอกแม่เราว่าหลังแต่งงานขอยืมเงินค่าสินสอดก่อน 5-6 หมื่น แม่เรากลับไม่พูดไม่ว่าน้องเราสักคำ พอเราบอกว่าแม่จะทำแบบนี้ไปถึงไหน ช่วยมันมากี่ครั้งแล้ว ถือหางมันมากี่รอบ มันเคยคิดได้ไหม มันไม่เคยยืนได้ด้วยตัวเอง เพราะมันรู้ไงว่ายังไงแม่ก็ต้องช่วยมัน แม่กลับหาว่าเราอิจฉาน้อง เราทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ต่างๆที่เล่ามา เราเลยเอาเงินที่ได้จากน้องเราไปจ่ายหนี้ทั้งหมดที่มันก่อขึ้น แล้วก็ตัดสินใจมาอยู่กับแฟน เราโทรหาพ่อบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งพ่อก็จะถามเรื่องเงิน พอเราบอกว่าไม่กล้าขอแฟน พ่อก็จะพูดประมาณว่า ต้องกินต้องใช้ ทำไร่ก็ต้องลงทุน บอกให้เราขอแฟนเราเป็นหมื่น เราก็ลำบากใจ ไม่รู้จะหาทางออกยังไงกับปัญหาเหล่านี้ พอไม่ให้พ่อก็พูดเหมือนว่าเราทิ้งเขา เราเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มีค่าแค่ตอนมีเงิน บางทีเราเครียดมากๆ เเครียดจนบางทีคิดอยากฆ่าตัวตาย ปัญหาจะได้จบๆ ใจเรารับไม่ไหว เราเป็นคนกลาง เราอึดอัด เรากดดัน เราเครียด เราเบื่อโลกที่มีแต่คำว่าเงิน เงินมันเปลี่ยนคำว่าครอบครัวให้กลายเป็นคนแปลกหน้าได้จริงๆเหรอ เราไม่รู้จะทำยังไง จะแก้ไขสถานการณ์ต่อไปยังไงดี เหนื่อยใจมาก.