สวัสดีครับพวกพี่คิดไงกับเรื่องที่เรียนรามกันครับ

ผมพึ่งเรียนจบผมมีความมุ่งมั่นมากในการสอบในทหารผมอ่านหนังสืออย่าที่เด็กขี้เกียจคนหนึ่งไม่เคยทำมาก่อน ออกกพลังการว่ายน้ำเพื่อจะได้ติดนายสิบทหารบก แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถสอบได้ในวันนั้นที่รู้ผลผมจากเป็นคนเฮฮ่ากลายเป็นคนผิดหวังเศร้าร้องไห้มีเพื่อนมาเตือนผมบอกผมทุกวันว่าเราสปีปีแรกไม่ติดไม่เป็นไรเพื่อนคนอื่นเขาก็ไม่ติดกันเยอะเยาะไอ้คนที่ติดอะมันอาจาอบมาหลายครั้งละก็ได้ผมก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดีวันนึ่งผมร้องไห้ลงมาขอโทดผมที่ผมสอบไม่ติดที่ผมสอบไม่ติดพ่อผมบอกว่าไม่ติดไม่เป็นไรโอกาศหน้ายังมีแต่ผมรู้พ่อเสียความรู้สึกมากกว่าผมอีกผมหมดหนทางในเรื่องมหาลัยเพราะผมไม่ได้คิดว่าจะเข้ามหาลัยผมคิดแต่ว่าเกิดมาข้าต้องเป็นทหารรักษาชาติบ้านเมืองและในวันที่ผมหมดหนทางผมนึกอยู่มหาลัยนึ่งที่ตอนนี้เข้าได้คือ"มหาวิทยาลัยรามคำแหง"ผมก็ได้ไปลงเรียน คณะรัฐศาสตร์ เพราะจะได้เป็นแนวทางทหาร แต่เนื้อเรื่องมันอยู่ตรงนี้สิครับก่อนจะเรียนนี่อีก1เดือนมีพี่มีรุ่นน้องในโรงเรียนผมถามมาว่าเองต่อไหนพี่ต่อไหนผมไม่กล้าตอบใครเลยสักคนว่าเรียนรามเพราะคนเรียนรามส่วนใหญ่ในสายตาคนข้างนอกมักดูว่าเป็นพวกไม่มีสมองไม่ได้เรื่องไม่เอาไหน ผมเลยสับสนว่าผมจะเรียนรามดีไหมผมควรที่จะไปหามหาลัยเอกชนเรียนดีกว่าไหมผมสับสนความรู้สึกในภายนอกมันแปลกมากเลยทำไม่ผมไม่ไปสอบ มศว ไม่ไปสอบ เกษตร  ราชมงคง อยาดถามว่าพวกพี่รู้สึกไงกับราในสายตาพวกพี่อ่อครับ