พัดชากลับมาจากบ้านของหมอเธอแอบมานั่งร้องไห้คนเดียวที่ศาลาเล็กในสวนหลังบ้าน ราวินมองลงมาจากหน้าต่างเขาเห็นพัดชานั่งอยู่คนเดียวจึงลงมาหาหล่อน
“ พัดชา ”
ราวินเรียก พัดชาหันขวับเมื่อรู้ว่าเป็นราวินเธอก็ผุดลุกขึ้นจะเดินหนี
“ เดี๋ยวสิพัดชา ”
“ นายมีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ ”
“ ไม่มี แต่เราไม่ได้พบกันซะนานเลยนะ ”
“ ฉันไม่ต้องการพบเจอนายด้วยซ้ำไป ”
“ ทำไม กลัวผมจะทำอะไรคุณเหมือนวันนั้นใช่ไหม อย่ากลัวไปเลย ในภาวะที่ผมมีสติผมไม่คิดจะทำอะไรคุณหรอก ”
“ นายพูดถึงเรื่องอะไร ”
พัดชาจ้องหน้าราวินด้วยสายตาที่เกลียดชัง
“ พัดชา ผมแค่อยากจะขอโทษคุณนะ กับเหตุการณ์ในวันนั้น ”
“ ขอโทษอะไรไม่ทราบ เหตุการณ์อะไร ฉันจำได้แต่วันที่ฉันถูกหมาเยี่ยวรดได้เท่านั้น ”
“ พัดชา ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ อ้อ ผมรู้แล้วคุณคงไม่สะทกสะท้านอะไรมั้งกับการที่จะมีใครนอนด้วยสักคนใช่ไหม ”
“ ไอ้บ้า แกเลว มากนะ”
“ จะมาด่ากันว่าเลวทำไม กับการขอโทษแล้วเธอไม่ยอมรับแสดงว่าเธอไม่สะทกสะท้านอะไรกับเรื่องนั้นผมยังเสียใจไปเองที่ทำอะไรกับคุณ ถ้ารู้ว่ามันควรคิดเสียใจซะที่ไหนจะได้ไม่ต้องกังวลว่ามันจะเป็นการรังแกผู้หญิง”
“ ฉันพลาดท่าแกเพราะฉันประมาท ความจริงฉันน่าจะให้แกกินยาตอนที่แกอยู่กับพวกหมาพวกควายแกคงสมสู่กับพวกมัน”
“ เธอว่าอะไรนะพัดชา ยาอะไร เธอพูดถึงเรื่องอะไร”
“ พูดถึงเรื่องอะไรน่ะหรือ ก็พูดถึงแกที่เป็นหนูทดลองยาให้ฉันยังไง ไอ้โง่”
พัดชาด่าแล้วเดินสะบัดหน้าจากไปราวินยืนงงกับที่พัดชาพูด หนูทดลองยา ยาอะไร ราวินทวนคำพูดของพัดชาทุกคำแล้วเริ่มกระจ่างในสมอง เหตุการณ์ในวันนั้นมันต้องเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาแน่ๆ พัดชาเอายาอะไรให้เขากิน หรือว่า แค่นี้ราวินก็สว่างไปทั้งหมด
หมอกีรติไปฟังพระสวดพระอภิธรรมและช่วยต้อนรับแขกในฐานะหลานเขยของคุณย่าพวงครามทุกคืน คุณมุกดาใจอ่อนยอมรับหมอเพราะคิดว่าถึงอย่างไรลูกสาวของเธอก็เป็นไปแล้วและหมอก็สุภาพให้ความเคารพเธออย่างจริงใจ สำหรับลัยวัลย์แม้จะไม่ค่อยยอมพูดกับหมอนักแต่เธอก็ยืนเคียงข้างหมอต้อนรับแขกด้วยกัน
“ คุณเหนื่อยก็ไปนั่งพักผ่อนดีกว่านะครับ เหลือแขกชุดสุดท้ายแล้วผมจะดูแลเอง”
ลัยวัลย์เดินไปนั่งที่เก้าอี้เอายาดมออกมานั่งดมอย่างเหนื่อยอ่อนราวินยืนคุยกับอนินอยู่อีกมุมแขกทะยอยกันกลับจนเหลือแต่บรรดาญาติสนิทที่ยังนั่งคุยกันอยู่ พัดชาเดินเลี่ยงออกไปกับป้าสนราวินมองตามแล้วหันมาถามอนิน
“ คุณนิน ที่ไร่ของเราเวลาผสมม้าเราทำกันอย่างไร”
“ ก็กระตุ้นยามันน่ะสิครับ ม้าบางทีตัวผู้พร้อมแต่ตัวเมียยังไม่พร้อมมันก็ไม่ค่อยยอมให้เราจับมันผสมกัน เราก็อาจจะต้องใช้ยากระตุ้นมัน คุณถามทำไมจะผสมพันธุ์ม้าเหรอ”
“ ก็ถามดู”
“ ม้าที่ไร่ของคุณกำลังท้องนี่ เห็นว่าท้องทั้งสามตัวเลย”
“ เหรอครับ ผมยังไม่ได้เข้าไปดูที่คอกม้าเลย”
“คราวนี้คุณคงต้องมาอยู่ดูแลไร่เองแล้วสินะ สิ้นคุณย่าของคุณแล้วนี่”
“ คงต้องเป็นอย่างนั้น เราได้เป็นเพื่อนบ้านกันอีกนะ”
“ เพื่อนบ้านอะไร คราวนี้กลายเป็นดองกันน่ะสิ ผมดีใจมากเลยรู้ไหมที่รู้ว่าพี่กริมกับคุณวัลย์เป็นสามีภรรยากันเหนือความคาดหมายจริงๆ”
ราวินหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่อธิบายไม่ถูกว่าดีใจหรืออะไรกันแน่
พัดชาอาบน้ำเตรียมเข้านอนเธอเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมานั่งที่เตียงเช็ดผมที่สระให้แห้งเสียงประตูห้องปิดและเสียงกดลูกบิดล็อกดังกริ๊กพัดชาหันไปมองแล้วถึงกับลุกขึ้นยืน
“ นายวิน นายเข้ามาในห้องของฉันทำไม”
หล่อนตวาดแหวนัยน์ตาวาว
“ ผู้ชายเข้ามาในห้องผู้หญิงเธอว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรเล่า มาเล่านิทานให้ฟังหรือไง”
“ แก แกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ออกไปฉันจะร้องให้ทุกคนเขาได้ยินว่าแกบุกรุกเข้ามาในห้องฉัน”
“ ร้องสิ ร้องไปเลย ร้องให้สุดเสียงด้วยนะ ใครๆเขาจะได้มารับรู้ว่าเธอเคยมีอะไรกับฉันมาบ้าง”
“ แกจะเอายังไง แกต้องการอะไรกันแน่”
“ ต้องการอะไร ต้องการนอนกับเธอน่ะสิ ครั้งก่อนเธอวางยาฉันเพื่อต้องการให้ฉันนอนกับเธอไม่ใช่หรือ คราวนี้ไม่ต้อง ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายอย่างฉันมีน้ำยาไม่ต้องพึ่งยากระตุ้นกำหนัดม้าหรอก”
“ อย่านะฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นนะไอ้บ้า แกเข้าใจอะไรผิดแล้ว”
ราวินพุ่งเข้าหาพัดชาหญิงสาวต่อสู้เขาสุดฤทธิ์ ราวินจับพัดชากดลงบนเตียงพูดน้ำเสียงลอดไรฟัน
“ แล้วเธอต้องการอะไร เธอคิดจะทำอะไร อย่านึกว่าคนอย่างฉันไม่รู้นะ มาสิ มาลองดูความสามารถของฉันตอนที่ไม่ต้องกินยาซิว่ามันจะแตกต่างกันไหมกับตอนที่ฉันโดนเธอวางยา”
“ ไม่นะไอบ้า แกอย่าทำอะไรฉัน อย่า ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว”
ราวินปลุกปล้ำพัดชาเต็มกำลัง แรกๆพัดชาก็ดิ้นรนขัดขืนไม่ยินยอม แต่เมื่อทุกอย่างผ่านไปพัดชาก็รู้รสเสน่หาราวินซ้ำรอยเดิมที่เคยฝากฝังเอาไว้อย่างไม่ยั้งแรง พัดชาไม่รู้ตัวเลยว่าที่แท้เธอคือผู้หญิงที่มีอารมณ์รุนแรงคนหนึ่งเวลาผ่านไปทุกอย่างจบลงด้วยความปรารถนาของทั้งสอง พัดชานอนนิ่งปล่อยให้ราวินซบหมดแรงอยู่บนอกของเธออย่างตื่นเต้นอารมณ์
“ เป็นอย่างไร ผู้ชายอย่างผม ไม่ต้องพึ่งยาก็มีน้ำยาใช่ไหม”
ราวินพูดแล้วลุกออกจากตัวของพัดชา หญิงสาวนอนเงียบอยากจะร้องไห้แต่มันก็ร้องไม่ออก
งานเผาศพของคุณย่าพวงครามผ่านพ้นไป ราวินได้รู้ว่าย่าของเขายกไร่ลาวัลย์ให้กับเขาเพราะเป็นหลานชายคนเดียว สำหรับพัดชาย่าพวงครามยกเงินสดหนึ่งล้านบาทให้แล้วให้อยู่ในไร่ลาวัลย์ต่อไปได้จนกว่าเธอจะแต่งงานมีครอบครัวแล้วจึงค่อยออกไปจากไร่ลาวัลย์ สำหรับลัยวัลย์หลานสาวคุณย่ามอบเครื่องเพชรเครื่องทองที่มีทั้งหมดให้ซึ่งมันก็มีมูลค่าไม่น้องเลย เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลงคุณมุกดาก็เตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ
“ แม่คะ ขอวัลย์ไปด้วยนะคะ”
“ เอ๊ะ ยายวัลย์ เรื่องอะไรจะขอกลับกรุงเทพฯกับแม่ คุณหมอจะได้ว่าเอาน่ะสิอยู่ๆจะอุ้มท้องกลับไปกับแม่”
“ แต่แม่คะ วัลย์ต้องการกลับไปอยู่ที่บ้านของเรานะคะไปอยู่กับแม่ไง”
“ ไม่ต้องมาพูดดี ตอนทำเรื่องไม่คิด ที่อย่างนี้จะกลับไปอยู่กับแม่ อยู่ที่นี่น่ะดีแล้วนี่ก็ใกล้คลอดเต็มทีแล้วอยู่กับลูกกับผัวเขาจะได้ดูแลเราอย่างดี แม่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีเวลาเพราะขนมขายดี ไม่มีเวลามาคอยดูแลเราหรอก เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเมื่อเวลาเราคลอดแล้วแม่จะมาช่วยดูแลนะ”
“ วัลย์อยากกลับไปคลอดที่บ้านของเรานี่คะ”
ลัยวัลย์หาเหตุอ้างแต่คุณมุกดาไม่ยอมเพราะไม่รู้เรื่องอะไรระหว่างลูกสาวกับหมอกีรติ
“ นี่ ผัวเราน่ะเขาเป็นหมอนะท้องไส้อย่างนี้อยู่ใกล้หมออยู่ใกล้ผัวน่ะถึงจะอบอุ่นใจ เขาจะได้ดุแลเราเต็มที่ เกิดอะไรขึ้นเขาก็ช่วยเราได้ รู้ไหม”
“ แม่คะ วัลย์อยากกลับไปอยู่บ้านของเราจริงๆนะคะ วัลย์”
“ ขออนุญาตผัวเราเอาเองเถอะถ้าเขายอมให้เราไปแม่ก็ไม่ว่านั่นเขาเกดินมาโน่นแล้ว”
“ คุณแม่เตรียมตัวจะกลับแล้วหรือครับ”
“ จ่ะ ทางนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่นี่ตาวินเขาก็คงจะมาอยู่ดูแล แม่น่ะห่วงทางโน้น ตอนนี้ลูกค้ามีมากขึ้น หยุดมาหลายวันเกรงใจเขา”
“ แล้วคุณแม่จะกลับอย่างไรครับ”
“ กลับกับตาวินจ่ะ เขาจะกลับไปเก็บข้างของที่ใต้ก่อนจะกลับมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้แม่ก็ฝากคุณหมอช่วยดูแลไปก่อนนะคะเขาคงกลับไปไม่นานหรอก”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วยดูแลให้ไร่เราติดกันแค่นี้ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
“ คุณหมอคะ ฉันจะกลับกรุงเทพนกับแม่”
ลัยวัลย์บอกแต่หมอปฏิเสธทันที
“ ไม่ได้ คุณท้องใกล้คลอดแล้ว ผมต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”
“ แม่ก็ห้ามเขาแล้วยังดื้อจะขอตามกลับ แม่ว่าอยู่ที่นี่น่ะดีแล้วท้องแรกอยู่ใกล้ชิดหมอมันปลอดภัยดี”
“ ถ้าคุณคิดถึงคุณแม่ผมจะพาคุณไปเยี่ยมบ่อยๆ”
“ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ฉันต้องการกลับไปอยู่ที่บ่านของฉัน”
ลัยวัลย์แหวกับหมอจนคุณมุกดาตำหนิ
“ ยายวัลย์ ทำไมถึงขึ้นเสียงกับคุณหมอเขาอย่างนี้ ไม่ดีเลยนะ อะไร คุณหมอเขาบอกเราดีๆต้องขึ้นเสียงใช้อารมณ์ด้วย”
“ แม่คะ”
“ วัลย์ มันเรื่องอะไรถึงคิดจะกลับไปอยู่กับแม่เอาตอนนี้ ทีแต่ก่อนเราดิ้นรนจะไปอยู่ที่อื่นจนขนาดแอบแต่งงานโดยไม่บอกไม่ปรึกษาแม่ซักคำแล้วตอนนี้จะหาเหตุไปอยู่กับแม่จะให้แม่คิดยังไงจ๊ะ เราน่ะไม่ใช่เด็กๆแล้วนะอีกไม่กี่วันก็จะมีลูกมีเต้าแล้วอย่าทำอะไรเป็นเด็กๆอีก”
ลัยวัลย์โดนแม่ว่าเอาถึงกับหน้าจ๋อย หมอได้แต่เงียบไม่พูดอะไรสักคำ เขาไม่สบายใจเลยที่เห็นลัยวัลย์ถูกตำหนิไม่เลิกเรื่องที่ท้องขึ้นมาก่อนที่ผู้ใหญ่จะรับรู้
คุณมุกดากับราวินกลับกรุงเทพฯไปแล้ว กีรติพาตัวลัยวัลย์มาที่บ้านของเขา ก้าวแรกที่หญิงสาวเหยียบย่างเข้ามาในบ้านกีรติลัยวัลย์รู้สึกเหมือนกับว่าเธอหมดสิ้นความเป็นนางสาวอย่างสิ้นเชิงแล้ว เธอกลายเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีสามีแล้วและต้องเข้ามาอยู่ในบ้านของสามีมาอยู่ภายใต้ความปกครองของเขา
“ ผมรู้ว่าคุณคงไม่ยอมอยู่ร่วมห้องกับผมแน่ผมเลยให้แม่บ้านเขาจัดห้องเอาไว้ให้คุณต่างหาก”
ลัยวัลย์โล่งใจที่ไม่ต้องออกฤทธิ์ต่อรองขออยู่แยกกับเขา กีรติพาเธอมาที่ห้องที่จัดเอาไว้ให้
“ คุณพอใจไหมถ้าต้องการเพิ่มเติมหรือเปลี่ยนแปลงอะไรคุณก็บอกสไบแม่บ้านของที่นี่ได้ตลอด เพราะคุณอยู่ที่นี่ในฐานะเจ้าของบ้านเช่นเดียวกับผม”
“ ฉันไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ฉันอยากพักผ่อน”
ลัยวัลย์พูดเชิงไล่ให้เขาออกไปจากห้อง เธอไม่อยากอยู่ตามลำพังกับเขาแม้แต่วินาทีเดียว
หมอกีรติจึงกลับออกไป หญิงสาวนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงอ่อนใจมองไปรอบๆห้องความรู้สึกว้าเหว่เข้ามาเกาะกินใจจนอยากจะร้องไห้ดังๆออกมา
กีรตินั่งอ่านเอกสารต่างๆอยู่ในห้องทำงานอนินเข้ามาหา
“ อยู่ที่นี่เอง ไม่ไปคลินิกแล้วหรือครับวันนี้”
“ ไม่ เห็นงานพวกนี้วางอยู่เต็มโต๊ะว่าจะดูให้หมดก่อน ความจริงเอกสารพวกนี้นินน่าจะดูแลเองได้แล้วนะ”
“ ไม่เอาครับ ผมไม่ชอบมานั่งคลำกับตัวหนังสือ บอกตรงๆว่าไม่ถนัดพี่กริมทำเองก็ดีอยู่แล้ว”
“ นิน พี่ว่าพี่จะคุยกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราวสักทีเรื่องทรัพย์สินทั้งหมดของเรา”
“ ทำไมต้องรีบคุย อยู่ไปอย่างนี้ก็ดีแล้ว ตอนนี้พี่ก็ดูแลมันไป”
“ แต่ก่อนกับปัจจุบันมันไม่เหมือนกันแล้ว ตอนนี้พี่แต่งงานมีครอบครัวของพี่เองแล้ว พี่อยากแบ่งแยกส่วนที่เป็นของเธอออกไปซะให้เรียบร้อย วันข้างหน้าจะได้ไม่มีปัญหา”
“ โธ่เอ๋ย เรื่องนี้นี่เอง คุณพ่อเขาก็แบ่งให้เราเรียบร้อยแล้วนี่”
“ ไม่เรียบร้อยหรอก ส่วนที่คุณพ่อแบ่งให้ตอนนั้นมูลค่ามันต่างจากวันนี้แล้วพี่มาดูแล้วมันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอเลย พี่จะให้ทนายมาจัดการมรดกของคุณพ่อกับคุณแม่ใหม่ให้มันเป็นธรรมสำหรับเธอ”
“ อย่าเลยครับ แค่พี่กริมพูดแบบนี้ผมก็ดีใจที่สุดแล้ว เรื่องมรดกอะไรนั่นผมอยากให้มันเป็นไปตามความต้องการของคุณพ่อท่านดีกว่า ท่านคงเห็นว่าพี่กริมเป็นลูกชายคนโตก็เลยให้อะไรกับพี่มากกว่าผม”
“ นิน ฟังพี่นะ พี่รู้ว่าเธอไม่อยากได้เพิ่ม แต่พี่อยากจะชดเชยบางอย่าง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือพี่อยากล้างความผิดพลาดให้กับคุณพ่อ พี่เชื่อว่าถ้าท่านมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ท่านก็คงจะทำอย่างที่พี่กำลังจะทำนี่”
อนินเงียบ แม้เขาจะเป็นคนที่ไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้นพอใจกับสิ่งที่ได้รับไม่พยายามคิดน้อยใจอะไร แต่วูบหนึ่งในความรู้สึกอนินก็เจ็บปวดใจอยู่ลึกๆ อนินไม่ใช่ลูกที่พ่อรัก ไม่รู้ว่ามันมีเหตุผลอะไรแต่ตลอดเวลาที่เขาเติบโตขึ้นมาเขามองว่าพ่อให้ความรักความเมตตาเขาไม่เท่ากับกีรติพี่ชาย เมื่อเขาอายุได้หกขวบแม่กับพ่อก็แยกทางกันแม่อยู่กับเขากีรติที่บ้านในเมืองแต่พ่อมาสร้างไร่อยู่ที่นี่และตั้งชื่อไร่แห่งนี้ว่าไร่กีรติ ไม่มีชื่อของเขาเข้าไปปนอยู่ด้วยเลย
รอวัน...จันทร์ส่องหล้า ตอนที่ 16
“ พัดชา ”
ราวินเรียก พัดชาหันขวับเมื่อรู้ว่าเป็นราวินเธอก็ผุดลุกขึ้นจะเดินหนี
“ เดี๋ยวสิพัดชา ”
“ นายมีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ ”
“ ไม่มี แต่เราไม่ได้พบกันซะนานเลยนะ ”
“ ฉันไม่ต้องการพบเจอนายด้วยซ้ำไป ”
“ ทำไม กลัวผมจะทำอะไรคุณเหมือนวันนั้นใช่ไหม อย่ากลัวไปเลย ในภาวะที่ผมมีสติผมไม่คิดจะทำอะไรคุณหรอก ”
“ นายพูดถึงเรื่องอะไร ”
พัดชาจ้องหน้าราวินด้วยสายตาที่เกลียดชัง
“ พัดชา ผมแค่อยากจะขอโทษคุณนะ กับเหตุการณ์ในวันนั้น ”
“ ขอโทษอะไรไม่ทราบ เหตุการณ์อะไร ฉันจำได้แต่วันที่ฉันถูกหมาเยี่ยวรดได้เท่านั้น ”
“ พัดชา ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ อ้อ ผมรู้แล้วคุณคงไม่สะทกสะท้านอะไรมั้งกับการที่จะมีใครนอนด้วยสักคนใช่ไหม ”
“ ไอ้บ้า แกเลว มากนะ”
“ จะมาด่ากันว่าเลวทำไม กับการขอโทษแล้วเธอไม่ยอมรับแสดงว่าเธอไม่สะทกสะท้านอะไรกับเรื่องนั้นผมยังเสียใจไปเองที่ทำอะไรกับคุณ ถ้ารู้ว่ามันควรคิดเสียใจซะที่ไหนจะได้ไม่ต้องกังวลว่ามันจะเป็นการรังแกผู้หญิง”
“ ฉันพลาดท่าแกเพราะฉันประมาท ความจริงฉันน่าจะให้แกกินยาตอนที่แกอยู่กับพวกหมาพวกควายแกคงสมสู่กับพวกมัน”
“ เธอว่าอะไรนะพัดชา ยาอะไร เธอพูดถึงเรื่องอะไร”
“ พูดถึงเรื่องอะไรน่ะหรือ ก็พูดถึงแกที่เป็นหนูทดลองยาให้ฉันยังไง ไอ้โง่”
พัดชาด่าแล้วเดินสะบัดหน้าจากไปราวินยืนงงกับที่พัดชาพูด หนูทดลองยา ยาอะไร ราวินทวนคำพูดของพัดชาทุกคำแล้วเริ่มกระจ่างในสมอง เหตุการณ์ในวันนั้นมันต้องเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาแน่ๆ พัดชาเอายาอะไรให้เขากิน หรือว่า แค่นี้ราวินก็สว่างไปทั้งหมด
หมอกีรติไปฟังพระสวดพระอภิธรรมและช่วยต้อนรับแขกในฐานะหลานเขยของคุณย่าพวงครามทุกคืน คุณมุกดาใจอ่อนยอมรับหมอเพราะคิดว่าถึงอย่างไรลูกสาวของเธอก็เป็นไปแล้วและหมอก็สุภาพให้ความเคารพเธออย่างจริงใจ สำหรับลัยวัลย์แม้จะไม่ค่อยยอมพูดกับหมอนักแต่เธอก็ยืนเคียงข้างหมอต้อนรับแขกด้วยกัน
“ คุณเหนื่อยก็ไปนั่งพักผ่อนดีกว่านะครับ เหลือแขกชุดสุดท้ายแล้วผมจะดูแลเอง”
ลัยวัลย์เดินไปนั่งที่เก้าอี้เอายาดมออกมานั่งดมอย่างเหนื่อยอ่อนราวินยืนคุยกับอนินอยู่อีกมุมแขกทะยอยกันกลับจนเหลือแต่บรรดาญาติสนิทที่ยังนั่งคุยกันอยู่ พัดชาเดินเลี่ยงออกไปกับป้าสนราวินมองตามแล้วหันมาถามอนิน
“ คุณนิน ที่ไร่ของเราเวลาผสมม้าเราทำกันอย่างไร”
“ ก็กระตุ้นยามันน่ะสิครับ ม้าบางทีตัวผู้พร้อมแต่ตัวเมียยังไม่พร้อมมันก็ไม่ค่อยยอมให้เราจับมันผสมกัน เราก็อาจจะต้องใช้ยากระตุ้นมัน คุณถามทำไมจะผสมพันธุ์ม้าเหรอ”
“ ก็ถามดู”
“ ม้าที่ไร่ของคุณกำลังท้องนี่ เห็นว่าท้องทั้งสามตัวเลย”
“ เหรอครับ ผมยังไม่ได้เข้าไปดูที่คอกม้าเลย”
“คราวนี้คุณคงต้องมาอยู่ดูแลไร่เองแล้วสินะ สิ้นคุณย่าของคุณแล้วนี่”
“ คงต้องเป็นอย่างนั้น เราได้เป็นเพื่อนบ้านกันอีกนะ”
“ เพื่อนบ้านอะไร คราวนี้กลายเป็นดองกันน่ะสิ ผมดีใจมากเลยรู้ไหมที่รู้ว่าพี่กริมกับคุณวัลย์เป็นสามีภรรยากันเหนือความคาดหมายจริงๆ”
ราวินหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่อธิบายไม่ถูกว่าดีใจหรืออะไรกันแน่
พัดชาอาบน้ำเตรียมเข้านอนเธอเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมานั่งที่เตียงเช็ดผมที่สระให้แห้งเสียงประตูห้องปิดและเสียงกดลูกบิดล็อกดังกริ๊กพัดชาหันไปมองแล้วถึงกับลุกขึ้นยืน
“ นายวิน นายเข้ามาในห้องของฉันทำไม”
หล่อนตวาดแหวนัยน์ตาวาว
“ ผู้ชายเข้ามาในห้องผู้หญิงเธอว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรเล่า มาเล่านิทานให้ฟังหรือไง”
“ แก แกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ออกไปฉันจะร้องให้ทุกคนเขาได้ยินว่าแกบุกรุกเข้ามาในห้องฉัน”
“ ร้องสิ ร้องไปเลย ร้องให้สุดเสียงด้วยนะ ใครๆเขาจะได้มารับรู้ว่าเธอเคยมีอะไรกับฉันมาบ้าง”
“ แกจะเอายังไง แกต้องการอะไรกันแน่”
“ ต้องการอะไร ต้องการนอนกับเธอน่ะสิ ครั้งก่อนเธอวางยาฉันเพื่อต้องการให้ฉันนอนกับเธอไม่ใช่หรือ คราวนี้ไม่ต้อง ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายอย่างฉันมีน้ำยาไม่ต้องพึ่งยากระตุ้นกำหนัดม้าหรอก”
“ อย่านะฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นนะไอ้บ้า แกเข้าใจอะไรผิดแล้ว”
ราวินพุ่งเข้าหาพัดชาหญิงสาวต่อสู้เขาสุดฤทธิ์ ราวินจับพัดชากดลงบนเตียงพูดน้ำเสียงลอดไรฟัน
“ แล้วเธอต้องการอะไร เธอคิดจะทำอะไร อย่านึกว่าคนอย่างฉันไม่รู้นะ มาสิ มาลองดูความสามารถของฉันตอนที่ไม่ต้องกินยาซิว่ามันจะแตกต่างกันไหมกับตอนที่ฉันโดนเธอวางยา”
“ ไม่นะไอบ้า แกอย่าทำอะไรฉัน อย่า ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว”
ราวินปลุกปล้ำพัดชาเต็มกำลัง แรกๆพัดชาก็ดิ้นรนขัดขืนไม่ยินยอม แต่เมื่อทุกอย่างผ่านไปพัดชาก็รู้รสเสน่หาราวินซ้ำรอยเดิมที่เคยฝากฝังเอาไว้อย่างไม่ยั้งแรง พัดชาไม่รู้ตัวเลยว่าที่แท้เธอคือผู้หญิงที่มีอารมณ์รุนแรงคนหนึ่งเวลาผ่านไปทุกอย่างจบลงด้วยความปรารถนาของทั้งสอง พัดชานอนนิ่งปล่อยให้ราวินซบหมดแรงอยู่บนอกของเธออย่างตื่นเต้นอารมณ์
“ เป็นอย่างไร ผู้ชายอย่างผม ไม่ต้องพึ่งยาก็มีน้ำยาใช่ไหม”
ราวินพูดแล้วลุกออกจากตัวของพัดชา หญิงสาวนอนเงียบอยากจะร้องไห้แต่มันก็ร้องไม่ออก
งานเผาศพของคุณย่าพวงครามผ่านพ้นไป ราวินได้รู้ว่าย่าของเขายกไร่ลาวัลย์ให้กับเขาเพราะเป็นหลานชายคนเดียว สำหรับพัดชาย่าพวงครามยกเงินสดหนึ่งล้านบาทให้แล้วให้อยู่ในไร่ลาวัลย์ต่อไปได้จนกว่าเธอจะแต่งงานมีครอบครัวแล้วจึงค่อยออกไปจากไร่ลาวัลย์ สำหรับลัยวัลย์หลานสาวคุณย่ามอบเครื่องเพชรเครื่องทองที่มีทั้งหมดให้ซึ่งมันก็มีมูลค่าไม่น้องเลย เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลงคุณมุกดาก็เตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ
“ แม่คะ ขอวัลย์ไปด้วยนะคะ”
“ เอ๊ะ ยายวัลย์ เรื่องอะไรจะขอกลับกรุงเทพฯกับแม่ คุณหมอจะได้ว่าเอาน่ะสิอยู่ๆจะอุ้มท้องกลับไปกับแม่”
“ แต่แม่คะ วัลย์ต้องการกลับไปอยู่ที่บ้านของเรานะคะไปอยู่กับแม่ไง”
“ ไม่ต้องมาพูดดี ตอนทำเรื่องไม่คิด ที่อย่างนี้จะกลับไปอยู่กับแม่ อยู่ที่นี่น่ะดีแล้วนี่ก็ใกล้คลอดเต็มทีแล้วอยู่กับลูกกับผัวเขาจะได้ดูแลเราอย่างดี แม่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีเวลาเพราะขนมขายดี ไม่มีเวลามาคอยดูแลเราหรอก เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเมื่อเวลาเราคลอดแล้วแม่จะมาช่วยดูแลนะ”
“ วัลย์อยากกลับไปคลอดที่บ้านของเรานี่คะ”
ลัยวัลย์หาเหตุอ้างแต่คุณมุกดาไม่ยอมเพราะไม่รู้เรื่องอะไรระหว่างลูกสาวกับหมอกีรติ
“ นี่ ผัวเราน่ะเขาเป็นหมอนะท้องไส้อย่างนี้อยู่ใกล้หมออยู่ใกล้ผัวน่ะถึงจะอบอุ่นใจ เขาจะได้ดุแลเราเต็มที่ เกิดอะไรขึ้นเขาก็ช่วยเราได้ รู้ไหม”
“ แม่คะ วัลย์อยากกลับไปอยู่บ้านของเราจริงๆนะคะ วัลย์”
“ ขออนุญาตผัวเราเอาเองเถอะถ้าเขายอมให้เราไปแม่ก็ไม่ว่านั่นเขาเกดินมาโน่นแล้ว”
“ คุณแม่เตรียมตัวจะกลับแล้วหรือครับ”
“ จ่ะ ทางนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่นี่ตาวินเขาก็คงจะมาอยู่ดูแล แม่น่ะห่วงทางโน้น ตอนนี้ลูกค้ามีมากขึ้น หยุดมาหลายวันเกรงใจเขา”
“ แล้วคุณแม่จะกลับอย่างไรครับ”
“ กลับกับตาวินจ่ะ เขาจะกลับไปเก็บข้างของที่ใต้ก่อนจะกลับมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้แม่ก็ฝากคุณหมอช่วยดูแลไปก่อนนะคะเขาคงกลับไปไม่นานหรอก”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วยดูแลให้ไร่เราติดกันแค่นี้ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
“ คุณหมอคะ ฉันจะกลับกรุงเทพนกับแม่”
ลัยวัลย์บอกแต่หมอปฏิเสธทันที
“ ไม่ได้ คุณท้องใกล้คลอดแล้ว ผมต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”
“ แม่ก็ห้ามเขาแล้วยังดื้อจะขอตามกลับ แม่ว่าอยู่ที่นี่น่ะดีแล้วท้องแรกอยู่ใกล้ชิดหมอมันปลอดภัยดี”
“ ถ้าคุณคิดถึงคุณแม่ผมจะพาคุณไปเยี่ยมบ่อยๆ”
“ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ฉันต้องการกลับไปอยู่ที่บ่านของฉัน”
ลัยวัลย์แหวกับหมอจนคุณมุกดาตำหนิ
“ ยายวัลย์ ทำไมถึงขึ้นเสียงกับคุณหมอเขาอย่างนี้ ไม่ดีเลยนะ อะไร คุณหมอเขาบอกเราดีๆต้องขึ้นเสียงใช้อารมณ์ด้วย”
“ แม่คะ”
“ วัลย์ มันเรื่องอะไรถึงคิดจะกลับไปอยู่กับแม่เอาตอนนี้ ทีแต่ก่อนเราดิ้นรนจะไปอยู่ที่อื่นจนขนาดแอบแต่งงานโดยไม่บอกไม่ปรึกษาแม่ซักคำแล้วตอนนี้จะหาเหตุไปอยู่กับแม่จะให้แม่คิดยังไงจ๊ะ เราน่ะไม่ใช่เด็กๆแล้วนะอีกไม่กี่วันก็จะมีลูกมีเต้าแล้วอย่าทำอะไรเป็นเด็กๆอีก”
ลัยวัลย์โดนแม่ว่าเอาถึงกับหน้าจ๋อย หมอได้แต่เงียบไม่พูดอะไรสักคำ เขาไม่สบายใจเลยที่เห็นลัยวัลย์ถูกตำหนิไม่เลิกเรื่องที่ท้องขึ้นมาก่อนที่ผู้ใหญ่จะรับรู้
คุณมุกดากับราวินกลับกรุงเทพฯไปแล้ว กีรติพาตัวลัยวัลย์มาที่บ้านของเขา ก้าวแรกที่หญิงสาวเหยียบย่างเข้ามาในบ้านกีรติลัยวัลย์รู้สึกเหมือนกับว่าเธอหมดสิ้นความเป็นนางสาวอย่างสิ้นเชิงแล้ว เธอกลายเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีสามีแล้วและต้องเข้ามาอยู่ในบ้านของสามีมาอยู่ภายใต้ความปกครองของเขา
“ ผมรู้ว่าคุณคงไม่ยอมอยู่ร่วมห้องกับผมแน่ผมเลยให้แม่บ้านเขาจัดห้องเอาไว้ให้คุณต่างหาก”
ลัยวัลย์โล่งใจที่ไม่ต้องออกฤทธิ์ต่อรองขออยู่แยกกับเขา กีรติพาเธอมาที่ห้องที่จัดเอาไว้ให้
“ คุณพอใจไหมถ้าต้องการเพิ่มเติมหรือเปลี่ยนแปลงอะไรคุณก็บอกสไบแม่บ้านของที่นี่ได้ตลอด เพราะคุณอยู่ที่นี่ในฐานะเจ้าของบ้านเช่นเดียวกับผม”
“ ฉันไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ฉันอยากพักผ่อน”
ลัยวัลย์พูดเชิงไล่ให้เขาออกไปจากห้อง เธอไม่อยากอยู่ตามลำพังกับเขาแม้แต่วินาทีเดียว
หมอกีรติจึงกลับออกไป หญิงสาวนั่งลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงอ่อนใจมองไปรอบๆห้องความรู้สึกว้าเหว่เข้ามาเกาะกินใจจนอยากจะร้องไห้ดังๆออกมา
กีรตินั่งอ่านเอกสารต่างๆอยู่ในห้องทำงานอนินเข้ามาหา
“ อยู่ที่นี่เอง ไม่ไปคลินิกแล้วหรือครับวันนี้”
“ ไม่ เห็นงานพวกนี้วางอยู่เต็มโต๊ะว่าจะดูให้หมดก่อน ความจริงเอกสารพวกนี้นินน่าจะดูแลเองได้แล้วนะ”
“ ไม่เอาครับ ผมไม่ชอบมานั่งคลำกับตัวหนังสือ บอกตรงๆว่าไม่ถนัดพี่กริมทำเองก็ดีอยู่แล้ว”
“ นิน พี่ว่าพี่จะคุยกับเธอให้เป็นเรื่องเป็นราวสักทีเรื่องทรัพย์สินทั้งหมดของเรา”
“ ทำไมต้องรีบคุย อยู่ไปอย่างนี้ก็ดีแล้ว ตอนนี้พี่ก็ดูแลมันไป”
“ แต่ก่อนกับปัจจุบันมันไม่เหมือนกันแล้ว ตอนนี้พี่แต่งงานมีครอบครัวของพี่เองแล้ว พี่อยากแบ่งแยกส่วนที่เป็นของเธอออกไปซะให้เรียบร้อย วันข้างหน้าจะได้ไม่มีปัญหา”
“ โธ่เอ๋ย เรื่องนี้นี่เอง คุณพ่อเขาก็แบ่งให้เราเรียบร้อยแล้วนี่”
“ ไม่เรียบร้อยหรอก ส่วนที่คุณพ่อแบ่งให้ตอนนั้นมูลค่ามันต่างจากวันนี้แล้วพี่มาดูแล้วมันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอเลย พี่จะให้ทนายมาจัดการมรดกของคุณพ่อกับคุณแม่ใหม่ให้มันเป็นธรรมสำหรับเธอ”
“ อย่าเลยครับ แค่พี่กริมพูดแบบนี้ผมก็ดีใจที่สุดแล้ว เรื่องมรดกอะไรนั่นผมอยากให้มันเป็นไปตามความต้องการของคุณพ่อท่านดีกว่า ท่านคงเห็นว่าพี่กริมเป็นลูกชายคนโตก็เลยให้อะไรกับพี่มากกว่าผม”
“ นิน ฟังพี่นะ พี่รู้ว่าเธอไม่อยากได้เพิ่ม แต่พี่อยากจะชดเชยบางอย่าง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือพี่อยากล้างความผิดพลาดให้กับคุณพ่อ พี่เชื่อว่าถ้าท่านมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ท่านก็คงจะทำอย่างที่พี่กำลังจะทำนี่”
อนินเงียบ แม้เขาจะเป็นคนที่ไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้นพอใจกับสิ่งที่ได้รับไม่พยายามคิดน้อยใจอะไร แต่วูบหนึ่งในความรู้สึกอนินก็เจ็บปวดใจอยู่ลึกๆ อนินไม่ใช่ลูกที่พ่อรัก ไม่รู้ว่ามันมีเหตุผลอะไรแต่ตลอดเวลาที่เขาเติบโตขึ้นมาเขามองว่าพ่อให้ความรักความเมตตาเขาไม่เท่ากับกีรติพี่ชาย เมื่อเขาอายุได้หกขวบแม่กับพ่อก็แยกทางกันแม่อยู่กับเขากีรติที่บ้านในเมืองแต่พ่อมาสร้างไร่อยู่ที่นี่และตั้งชื่อไร่แห่งนี้ว่าไร่กีรติ ไม่มีชื่อของเขาเข้าไปปนอยู่ด้วยเลย