เหตุเกิดจากความเหงา.......

สำหรับผมแล้ว ผมมักจะเลือกไม่ได้กับเหตุการ์ณนี้ ผมจะโทรหาเพื่อน หาครอบครัว ตลอด แต่คิดในใจเพื่อนก็คงรำคาญมั้ง 555 มันเหงามมากรู้ไหม กับการทานข้าวคนเดียว เห้ออออออ

พบว่าตัวเองเริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น เฝ้าบอกกับตัวเองว่าเข้มแข็งสู้ๆ ในวันที่อยู่คนเดียว วันที่ท้อ และวันที่มีความสุข บ้าๆบอๆเนอะ บ้างครั้งก็แค่อยากมีใครสักคนข้างๆกายยามเราต้องการใครสักคนก็เท่านั้น พอเ

บางทีโตขึ้นมันทำให้เราไม่อยากรู้จักใคร รู้สึกว่ามันวุ่นวาย ซ้ายที ขวาที แต่มันต้องแลกมาด้วยคำว่าเหงา...

เรื่องราวก็คือเราโสดมาจะ2ปีละ อยากมีคนคุยบ้าง บางทีการอยู่คนเดียวมันก็เหงาเหมือนกันเนาะ ตอนนี้คือ อยากมีคนคอยเป็นห่วง คอยถามทุกสุข อยากมีคนไปดูหนังด้วย อยากมีคนไปกินข้าวด้วย บางทีก็แอบอิจฉาคนที่เขามีค

อยากเลิกกับแฟนเพียงเพราะเราไม่ได้เรียนปริญญาตรีเหมือนเรา อีกอย่างเรากังวัลเรื่องครอบครัวด้วยเพราะครอบครัวเราไม่ชอบคนที่ไม่ได้เรียนอย่างแฟนเก่าเขาไม่โอเคเลยที่แฟนหยุดเรียนมาทำเซเว่น ครอบครัวเราไม่ได้ดู

คือ ชีวิตช่ววนี้มันพบเจออะไรมามากมาย ตอนมปลายก็ เคยคบสาวมา 3 ปี เเต่มาเลิกตอนมหาลัย ตอนนี้ก็เป็น นักศึกษา ฝึกวาดภาพไปวันๆ หน้าตาก็ไม่ได้ดี เเต่พอช่วงนี้ได้เจอตนมากมายที่มีความรักกัน มันทําให้นึกถึงอดี

ตามที่ถามเลยค่ะ ถ้าเกิดว่าทุกคนติดเฟรนด์โซน แต่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามทำให้คงจะไม่ได้เจอเขาแล้ว จะบอกความรู้สึกที่มีต่อเขา หรือจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ให้มันตายไปกับเราดีคะ