คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
เพื่อนผมในรุ่นเดียวกันที่จบวิศวะมีหลายคนที่ไม่ได้ทำอาชีพวิศวกรแล้ว รวมทั้งตัวผมเองด้วย
บางคน เบื่อหน่ายเรื่องทางโลก เลยมุ่งทางธรรม บวชยาว
บางคน กลับบ้านต่างจังหวัด ไปเป็นผู้รับเหมางานเล็กๆ
บางคน กลับบ้านต่างจังหวัด ไปทำงานร้านอาหารของครอบครัว
บางคน กลับบ้านต่างจังหวัด ไปขายประกันชีวิต
ผมเคยคิดนะ ว่าถ้าผมทำแบบนั้น ผมเสียดายเวลาที่เรียน แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว
เวลาที่เสียไปเพื่อเรียนเราเอากลับมาไม่ได้ จะทำงานตรงสายที่เรียนมานานแค่ไหน ก็เอาเวลาที่เสียไปกลับมาไม่ได้
แต่เวลาที่เรายังเหลือ เราใช้อย่างไรให้คุ้มค่ากับชีวิตเราได้ และไม่มีใครที่ไหนจะมาตัดสินได้ เพราะนั่นคือชีวิตเรา
บางคน เบื่อหน่ายเรื่องทางโลก เลยมุ่งทางธรรม บวชยาว
บางคน กลับบ้านต่างจังหวัด ไปเป็นผู้รับเหมางานเล็กๆ
บางคน กลับบ้านต่างจังหวัด ไปทำงานร้านอาหารของครอบครัว
บางคน กลับบ้านต่างจังหวัด ไปขายประกันชีวิต
ผมเคยคิดนะ ว่าถ้าผมทำแบบนั้น ผมเสียดายเวลาที่เรียน แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว
เวลาที่เสียไปเพื่อเรียนเราเอากลับมาไม่ได้ จะทำงานตรงสายที่เรียนมานานแค่ไหน ก็เอาเวลาที่เสียไปกลับมาไม่ได้
แต่เวลาที่เรายังเหลือ เราใช้อย่างไรให้คุ้มค่ากับชีวิตเราได้ และไม่มีใครที่ไหนจะมาตัดสินได้ เพราะนั่นคือชีวิตเรา
แสดงความคิดเห็น
ถ้าเราเลือกทำตามใจ ไม่ทำงานสายวิชาชีพ สังคมเพื่อนเราและคนร่วมงานอื่นจะมองยังไง
ตอนนี้ทำงานมาก็ 6 ปีแล้ว
เพิ่งยืนใบลาออก จะกลับบ้านไปเป็นชาวบ้านธรรมดา หาเช้ากินค่ำ ขายไก่ทอด หมูปิ้ง ทำการเกษตร หาเงินไปวัน ๆ แต่จะทำแบบคนมีการศึกษา
ผมโดนหลายคนต่อว่า การออกจากงานครั้งนี้ งานที่ทำมีความมั่นคงมาก และอื่น ๆ ๆ โดยเฉพาะคำที่ว่า แล้วจะเรียน BME มาทำไม เรียนยาก ๆ ไม่เสียดายความรู้เหรอ นั่นคือเสียงจากคนรอบข้างและเพื่นของมด้วย
แต่ผมดีใจที่พ่อแม่ กลับบอกว่าูกทำอะไรก็ได้ แต่ให้เลี้ยงตัวเองได้เป็นพอ (พ่อแม่ผมเป็น ข้าราชการขั้นสูง C9-10 แล้ว)
ตอนนี้ผมกำลังนับถอยหลัง ไอเดียหลายอย่างผุดมา บางอย่างผมได้ลองทำบ้างแล้วเมื่อตอนกลับบ้าน สงกรานต์ปีก่อน เดี๋ยวจะมาอัพเดท เมื่อผลสำเร็จมันเกิด
บางอย่างเราเองก็อยากทำ แต่สิ่งที่ผมได้เห็นคือ ทุกคนเพื่อน ๆ เริ่มตีออกห่าง และดูถูกว่าผมเป็นคนจน เป็นพวกใช้แรงงาน บลา ๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจ และเก็บคำครหาเป็นแรงผลักดัน เพื่อนบางคนไปเมืองนอก มีบ้าน มีรถ แต่ผมไม่มีซักอย่าง และไม่มีหนี้
หลายคนก็ว่าผมทำไมไม่มีนู่นนี่นั่น ทำงานมาตั้งนาน ก็ผมจน ที่บ้านผมตอนนี้ก็หมดหนี้ ทุกคนช่วยกันเพื่อ กองกลางจะได้หมดหนี้
ผมโดนรุ่นน้อง เปรียบเปรยกับเพือน หรือรุ่นน้องบางคน ดูคนนู้นสินี้สิ ผมบอกเลย ช่วงทำงานผมรายได้ไม่ค่อยดีนัก เพระาผมต้องลงแรงช่วงว่าง และคืดกับสิ่งทีผมอยากทำ ที่แน่นอน ผมไม่ต้องการช่วยให้ใแล้วเรารับเศษเงินเขา
ถ้าผมมีลูกน้อง ผมต้องการให้ลูกน้องได้เงินไม่ใช่เศษเงิน
ผมอยากถามทุกท่านว่า
ผมควรเปิดประตูคบเพื่อนใหม่ซึ่ง เขาไม่มีการศึกษา เขาไม่มีรสนิยม และเขาเป็นไทยบ้าน ธรรมดา แต่เขาให้เกียรติและเราไม่เอาเรียบ แล้วลืม ๆ พวกเพื่อนเก่า และปล่อยวางความรู้สึกดีไหม เพราะอะไร?????????