การสวดมนต์เป็นประจำ ทำให้เป็นศรีแก่ชีวิต จิตใจเริ่มได้รับการชำระล้างในเเนวที่ว่า "เวลาคิดจะทำผิด มักจะถูกเตือนใจโดยกิจกรรมสวดมนต์ที่ทำประจำ เกิดความเกรงใจ ละอายใจ ไม่ทำผิด(บางอย่าง) เริ่มหันมาชอบการทำดีแทน" ใจเริ่มดีขึ้น พอทำดีสิ่งศักดิ์สิทธ์ที่เรารำลึกถึงก็ให้พร แม้ในช่วงที่ความจริงชีวิตต้องตกต่ำฝนพรำ ก็มีร่มเหล่านี้กางกันฝนให้

แต่เมื่อคุณเริ่มหยุดสวดแล้ว คุณก็ห่างจากกิจกรรมเจริญสติ การทำผิดเล็กๆน้อยๆ จะเกิดขึ้นได้ เหมือนไร้สิ่งเตือนใจแล้ว
ไม่เกี่ยวกับว่าเหล่าเทวาจะโกรธแค้นที่คุณไม่สวดถึงจึงสาปแช่งให้คุณแย่ แต่มันเเค่เหมือนการเอาร่มออก ไม่มีอะไรป้องกัน คุณก็ต้องโดนฝนที่เป็นเหมือนชะตากรรมซัดกระหน่ำ เมื่อไร้การสำนึกในบุญคุณ ก็ไม่มีใครอยากมาช่วยปกป้องคุณจากเจ้ากรรมนายเวรได้อีก หรือแม้แต่กับผีทั่วๆไป(จริงๆพวกเทวาก็ไม่สามารถปกป้องเราจากเวรกรรมได้เสียสิ้นหรอก พวกเขาแค่เมตตาช่วยทำให้มันบรรเทาเบาบางลง เวรกรรมคือสิ่งที่เราต้องไปสะสางกับเจ้ากรรมเอง) เมื่อเจริญรุ่งเรืองจนลืมตัว หลงใหลรูปธรรมของเงิน ความโลภก็มา ความหยิ่งผยองยโส อวดตน ความโกรธที่คนรอบข้างไม่เป็นดังใจต้องการทั้งที่คิดว่าจุดที่เรายืนนี้สูงเสียจนน่าจะสมหวังทุกสิ่งเเล้วเชียว ความรู้สึกพวกนี้ก็หลอมนำให้เข้าทางผิด ทำผิด ไม่เห็นหัวสิ่งศักดิ์สิทธ์ผู้มีบุญคุณก็ไม่เห็นสิ่งเตือนใจที่เคยเห็น ทำผิดไปเรื่อยๆ ชีวิตต่ำลงพวกจิตใจ

ต้องแยกแยะกันก่อนนะว่า การสวดมนต์ประจำ ช่วยกล่อมใจให้อยากเข้าทางดี อยากทำดี แล้วชีวิตก็ดี(เพราะเราทำดีมากขึ้น) ไม่ใช่ว่าการสวดมนต์ทำให้เรารุ่งเรือง ถึงสวดทั้งวันทั้งคืนแต่ถ้าใจไม่โน้มเข้าทางดี อะไรก็ไม่อำนวยให้ดีขึ้น

ที่คุณร้อนรุ่มเมื่อสวดมนต์ มันก็แค่เพราะคุณชินกับการละเลยมันมานาน ชินกับการอยู่กับอารมณ์ด้านลบของตนมากแล้ว ถ้าจิตด้านลบมีเยอะ ก็ได้อยู่ใกล้ชิดกับจิตอาฆาตลบๆของกรรมนายเวร โอกาสที่พวกเขาจะขัดขวางการเจริญสติสำเร็จก็มีสูง จะกลับมาสวดเป็นประจำอีกทีก็ยาก เสื้อที่เปื้อนหนัก พออยากจะฟอกขาว ก็ต้องขยี้กันแรงหน่อย

ยังไม่ได้เปิดดวงคุณหรอก แค่วิเคราะห์อิงจากเคสหลายเคสที่เจอมา