หมานินครับ วันนี้มีเรื่องมาบ่นอีกเช่นเคย ชีวิตผมไม่เหมือนคนใกล้บ้าน อิจฉาเด็กๆ เนอะ ที่เค้าไปรียน ได้มีเพื่อนมีรุ่นพี่ แต่ผมสิ ปาไป 24 แล้ว หาเพื่อนก็ยากแล้ว เพื่อนแถวบ้านก็ไม่มี (เด็กแว้นทั้งนั้น)
ตั้งแต่เด็กผมโดนเพื่อนแกล้งตลอด ตอนนั้นผมอยู่บ้านนอก ย้ายมาอยู่กะยายเพราะ ร.ร.ชลประทานแถวบ้านผม ครูหัวโบราณชอบตีเอาตีเอา ใช้อารมเป็นเหตุผลในสมัยนั้น เลยอยู่ไม่ไหว หลังจบ ป.2 ก็มาอยู่บ้านนอก ก็ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยจะคิดเมื่อตอนเด็กๆ ว่า มีเพื่อนก็สามารถอยู่ได้ ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ก็โดนแกล้งและโดนหลอกยืมเงินตลอด (โดยเฉพาะพวกผู้หญิงในห้องยืมเงินเอาๆ ผมกลายเป็นคนไม่ชอบผู้หญิงเพราะเห็นว่าเป็นเพศที่แก่ตัว) ตั้งแต่นั้นชีวิตเด็กประถม
พอผมขึ้นมัธยม อยู่หอประจำ คิดว่าจะปล่อยตัวปล่อยใจ แต่ก็อีรอบเดิมและนะ แต่เพื่อนๆ ในห้อง บ้างดีบ้างไม่ดีบ้าง เหมือว่าผมกกลับไม่แคร์ที่เค้าทำ ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม เป็นคนโคตรจะเก็บกฏเลยตอนนั้น ตอนนั้นเริ่มจะคิดได้ว่าอยากมีเพื่อ เคยทักไปพักๆ ก็หันไปคุยกะคนอื่นและไม่สนใจผมเลย บ้างครั้งก็โดยกระเทยประจำห้องกะผู้หญิงว่าเอาๆ บางคร้งก็ตักเตือนเพราะผมทำพลาด บางครั้งก็ด่าผมว่า
ผมก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม
แต่ไม่ใช้แบบนั้นซะทีเดียว ตอนนั้นผม ม.2 ผมโดนเพื่อนชายกลุ่มนึง (ห้องผมเอง) แกล้งผมเพราะอยากดูป๋องแป๋ง (ของไม่ตอบว่ามันคือตรงนั้นของผม) ของผมแกล้งทำเป็นอยากเห็น แล้วก็หนี แต่ผมจับเพื่อนคนนึงได้ ตอนนั้นโชคดีทีผมเอาดินสอมาเป็นอาวุธป้องกัน ผมทำร้ายเพื่อนคนนึง (ผช.) นะ เหมือนเค้าไม่ตอบโต้ ผมเพลแปล่อยไป เหมือนเอะใจว่าทำไมไม่ต่อยหรือเตะผมเลย ตอนนั้นไม่กี่ผมทก็ได้แฟนคนแรก ก็คือคนที่ผมเอาดินสอมาจิ้มเขานั้นแหละ เค้าอยู่ดีๆ ก็มาขอให้ผมมีอะไรด้วย ช่วงตอนนั้นผมไม่คิดอะไรนอกจาก มีอะไรกันกับเค้า ถือว่านี้เป็น ความสุขครั้งแรกของผมเลย... (นี้คือครั้งแรกที่ผมรู้ว่าผมเป็นเกย์ แต่ก้คิดอีกว่าเกิดมาเป็นเกย์แบบนี้แล้วไม่เสียใจเลย แต่ดีใจที่ได้เกิดมาเลือกเองได้โดยที่ไม่ต้องให้ใครมาเลือก)
พอจบ ม.3 ไป ผมก็ย้ายโรงเรียนกลับบ้านไปเรียน เรียน ปวช. ย้ายไปหลังได้เข้า รด.1 ก็เกิดคิดถึงเพื่อนสมัยเรียนแต่ไม่กล้าโทร ผมกลายเป็นคนไม่กล้าโทรหาเพื่อนทางไกลเพื่อนกลัวจะไปรบกวน ก็พยายามสนิตกะเพื่อนที่เรียนอยู่ ปวช. ตอนนั้นผมโคตรจะเก็บกฏยิ่งกว่าเดิม คิดถึงเวลาที่มีความสุขกะแฟนเก่า แต่ก็ที่ผมจบ ปวช. ไปแล้ว กลับเป็นว่าผมเริ่มเหงา แล้วถามเมื่อเรื่องเพื่อน แม่เคยพูดมาหลายหนตอนผมอยู่บ้านนอกว่า ที่เพื่อนแกล้งหมานินเพราะอยากเล่นด้วย (แม้แต่การเล่นรุนแรงแบบนั้นนี้หรอการเล่นของเด็กบ้านนอก) พอตอนนั้นก็เข้าใจว่าการมีเพื่อนนะดีแค่ไหน แต่ก็รู้สึกแย่ลงกว่าเดิม เพราะเกิดเรื่องคิดมากมาย+กิเลสมากขึ้น ทำให้ผมไม่ปกติไปแล้ว ตอนนี้กลายเป็นพวกรชอบ(รัก)เพศเดียวกันหรือโฮโม อยากเจอเพื่อนชายมากกว่าเพื่อนหญิง
จนวันที่ผมเริ่มใช้ Facebook เป็น ผมก็ได้ไปในกลุ่มวาดรูปกลุ่มนึง (ขอไม่บอกว่ากลุ่มอะไร) ก็เกิดมีพวกโฮโมมากมายมารวมตัวกัน ผมเป็นคนชอบวาดรูปนะ ตอนั้นยังชอบวาดรูป วาดปรือเลย แต่ตอนนี้สมงสมองผมไปหมดแล้ว ครั้งแรกที่ผมได้ไป ตจว. คนเดียวครั้งแรก (ตอนนั้นอายุ 20) ก็ได้เจอเพื่อนโฮโมคนแรก ก็เลยได้ทำอะไรกันหลายอย่าง อย่างไปเที่ยว ขอนอนค้างบ้าง ตอนนั้นจะขอเป็นแฟนแต่เนื่องจากว่า เรากลายเป็นคนเกรงใจก็เลย ยกให้คนอื่นไป ถึงจะเสียได้แต่ก็อยากได้เด็กชลบุรีเป็นแฟน อายุเค้าห่างแค่ 2 ปีเอง ชั่งเถอะ ต่อมาผมก็เกิดอาการเหงาหรือจะเรียกว่าอยากกินโฮโมกันแน่? ตอนนี้สมาธิผมไปหมดแล้ว ผมไม่ชอบที่จะสวดมนต์และนั่งสมาธิ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรยุ่งยากอย่างต้องนั่งที่สงบๆ หรือต้องท่องบทแบบนี้ก่อนนอนหรือหน้าหิ่งพระอะไรแบบนั้น
พี่ๆ คิดว่าผมควรมีเพื่อนโฮโมหรือปกติดี หรือผมไม่ปกติจนหาเพื่อนไม่ได้แล้วละ?
ชีวิตหมานินไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้ แต่สำหรับผมว่าไม่ใช้ ถ้าคุณคิดว่าอยู่ได้ขอคำตอบกระทู้นี้หน่อย?
ตั้งแต่เด็กผมโดนเพื่อนแกล้งตลอด ตอนนั้นผมอยู่บ้านนอก ย้ายมาอยู่กะยายเพราะ ร.ร.ชลประทานแถวบ้านผม ครูหัวโบราณชอบตีเอาตีเอา ใช้อารมเป็นเหตุผลในสมัยนั้น เลยอยู่ไม่ไหว หลังจบ ป.2 ก็มาอยู่บ้านนอก ก็ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยจะคิดเมื่อตอนเด็กๆ ว่า มีเพื่อนก็สามารถอยู่ได้ ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ก็โดนแกล้งและโดนหลอกยืมเงินตลอด (โดยเฉพาะพวกผู้หญิงในห้องยืมเงินเอาๆ ผมกลายเป็นคนไม่ชอบผู้หญิงเพราะเห็นว่าเป็นเพศที่แก่ตัว) ตั้งแต่นั้นชีวิตเด็กประถม
พอผมขึ้นมัธยม อยู่หอประจำ คิดว่าจะปล่อยตัวปล่อยใจ แต่ก็อีรอบเดิมและนะ แต่เพื่อนๆ ในห้อง บ้างดีบ้างไม่ดีบ้าง เหมือว่าผมกกลับไม่แคร์ที่เค้าทำ ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม เป็นคนโคตรจะเก็บกฏเลยตอนนั้น ตอนนั้นเริ่มจะคิดได้ว่าอยากมีเพื่อ เคยทักไปพักๆ ก็หันไปคุยกะคนอื่นและไม่สนใจผมเลย บ้างครั้งก็โดยกระเทยประจำห้องกะผู้หญิงว่าเอาๆ บางคร้งก็ตักเตือนเพราะผมทำพลาด บางครั้งก็ด่าผมว่า
แต่ไม่ใช้แบบนั้นซะทีเดียว ตอนนั้นผม ม.2 ผมโดนเพื่อนชายกลุ่มนึง (ห้องผมเอง) แกล้งผมเพราะอยากดูป๋องแป๋ง (ของไม่ตอบว่ามันคือตรงนั้นของผม) ของผมแกล้งทำเป็นอยากเห็น แล้วก็หนี แต่ผมจับเพื่อนคนนึงได้ ตอนนั้นโชคดีทีผมเอาดินสอมาเป็นอาวุธป้องกัน ผมทำร้ายเพื่อนคนนึง (ผช.) นะ เหมือนเค้าไม่ตอบโต้ ผมเพลแปล่อยไป เหมือนเอะใจว่าทำไมไม่ต่อยหรือเตะผมเลย ตอนนั้นไม่กี่ผมทก็ได้แฟนคนแรก ก็คือคนที่ผมเอาดินสอมาจิ้มเขานั้นแหละ เค้าอยู่ดีๆ ก็มาขอให้ผมมีอะไรด้วย ช่วงตอนนั้นผมไม่คิดอะไรนอกจาก มีอะไรกันกับเค้า ถือว่านี้เป็น ความสุขครั้งแรกของผมเลย... (นี้คือครั้งแรกที่ผมรู้ว่าผมเป็นเกย์ แต่ก้คิดอีกว่าเกิดมาเป็นเกย์แบบนี้แล้วไม่เสียใจเลย แต่ดีใจที่ได้เกิดมาเลือกเองได้โดยที่ไม่ต้องให้ใครมาเลือก)
พอจบ ม.3 ไป ผมก็ย้ายโรงเรียนกลับบ้านไปเรียน เรียน ปวช. ย้ายไปหลังได้เข้า รด.1 ก็เกิดคิดถึงเพื่อนสมัยเรียนแต่ไม่กล้าโทร ผมกลายเป็นคนไม่กล้าโทรหาเพื่อนทางไกลเพื่อนกลัวจะไปรบกวน ก็พยายามสนิตกะเพื่อนที่เรียนอยู่ ปวช. ตอนนั้นผมโคตรจะเก็บกฏยิ่งกว่าเดิม คิดถึงเวลาที่มีความสุขกะแฟนเก่า แต่ก็ที่ผมจบ ปวช. ไปแล้ว กลับเป็นว่าผมเริ่มเหงา แล้วถามเมื่อเรื่องเพื่อน แม่เคยพูดมาหลายหนตอนผมอยู่บ้านนอกว่า ที่เพื่อนแกล้งหมานินเพราะอยากเล่นด้วย (แม้แต่การเล่นรุนแรงแบบนั้นนี้หรอการเล่นของเด็กบ้านนอก) พอตอนนั้นก็เข้าใจว่าการมีเพื่อนนะดีแค่ไหน แต่ก็รู้สึกแย่ลงกว่าเดิม เพราะเกิดเรื่องคิดมากมาย+กิเลสมากขึ้น ทำให้ผมไม่ปกติไปแล้ว ตอนนี้กลายเป็นพวกรชอบ(รัก)เพศเดียวกันหรือโฮโม อยากเจอเพื่อนชายมากกว่าเพื่อนหญิง
จนวันที่ผมเริ่มใช้ Facebook เป็น ผมก็ได้ไปในกลุ่มวาดรูปกลุ่มนึง (ขอไม่บอกว่ากลุ่มอะไร) ก็เกิดมีพวกโฮโมมากมายมารวมตัวกัน ผมเป็นคนชอบวาดรูปนะ ตอนั้นยังชอบวาดรูป วาดปรือเลย แต่ตอนนี้สมงสมองผมไปหมดแล้ว ครั้งแรกที่ผมได้ไป ตจว. คนเดียวครั้งแรก (ตอนนั้นอายุ 20) ก็ได้เจอเพื่อนโฮโมคนแรก ก็เลยได้ทำอะไรกันหลายอย่าง อย่างไปเที่ยว ขอนอนค้างบ้าง ตอนนั้นจะขอเป็นแฟนแต่เนื่องจากว่า เรากลายเป็นคนเกรงใจก็เลย ยกให้คนอื่นไป ถึงจะเสียได้แต่ก็อยากได้เด็กชลบุรีเป็นแฟน อายุเค้าห่างแค่ 2 ปีเอง ชั่งเถอะ ต่อมาผมก็เกิดอาการเหงาหรือจะเรียกว่าอยากกินโฮโมกันแน่? ตอนนี้สมาธิผมไปหมดแล้ว ผมไม่ชอบที่จะสวดมนต์และนั่งสมาธิ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรยุ่งยากอย่างต้องนั่งที่สงบๆ หรือต้องท่องบทแบบนี้ก่อนนอนหรือหน้าหิ่งพระอะไรแบบนั้น
พี่ๆ คิดว่าผมควรมีเพื่อนโฮโมหรือปกติดี หรือผมไม่ปกติจนหาเพื่อนไม่ได้แล้วละ?