ผิดไหม ที่เบื่อแฟน ชอบตามคุม ตามจิก

แฟนเราเป็นทอม ถือว่าเป็นคนหน้าตาดีคนนึงเลยก็ว่าได้ ไปไหนใครๆก็มอง สาวๆก็ชอบมาทำอายใส่บ้าง จีบบ้าง แต่เราไม่ใช่คนขึ้หึง ตรงข้ามกะแฟนเลยก็ว่าได้  เราเป็นคนไม่สวยมั้ง(ในความคิดตัวเอง) แต่ออกแนวเซ็กซี่ คือต่อให้ใส่เสื้อผ้าธรรมดา รัดๆหน่อยๆ ผู้ชายก็มอง แฟนเราบอกว่าเราเป็นคนมีเสน่ห์เพราะแบบนี้ถึงหวง ขนาดที่ว่า เดินๆอยู่ในห้าง มีผู้ชายกลุ่มนึงมองตาม ตอนแรกเราไม่รู้หรอก จนแฟนเอากระเป๋าปิดหน้าตอนเราเดินๆอยู่เนี้ยแหละ เราตกใจเลย แฟนบอกว่า ก็ไอ้ผู้ชายกลุ่มนั้นมันมองไม่หยุด ไม่รู้จะทำไง เลยเอากระเป๋าปิดหน้าเราสะเลย นี้ไม่รวมกะเรื่องอื่นๆนะ นี้ยังถือว่าน้อยนิดมาก เราจะทำอะไร ไปไหน ตื่นกี่โมง นอนกี่โมง อยู่กะใคร คือต้องรู้ทุกอย่าง อันนี้พอคุยได้ แต่บางทีมันก็เกินไป อย่างเช่น เราจะไปเที่ยวกะเพื่อน ร้านนั้งชิวธรรมดานะ ผับ เทค ห้าม แค่ไปนั้งฟังเพลง เปิดกล้องบอกว่าอยู่กะใครบ้าง พอเพื่อนเราทัก วางสายใส่เลย พักหลังๆเพื่อนๆเลยไม่ชวนไปไหนด้วยอีก จากเพื่อนน้อยๆกลายเป็นไม่มีเพื่อนเลย แฟนบอกว่า เขาเป็นเพื่อนให้ก็ได้ คือเราเข้าใจนะ แต่บางเวลาที่เราอยากอยู่กับคนอื่นบ้างมันไม่ได้เลยหรอ ปกติแฟนเราจะไปเที่ยวกะเพื่อน เราไม่ห้ามหรือตาม โทรตามยังไม่เคยทำเลย เราไม่ชอบนิสัยแบบนั้น เราเองก็จะไม่ทำ เราก็เคยบอกกะแฟนนะ เขาเที่ยวได้ทุกที่ เราไม่ว่า แต่เราไปไม่ได้ ไม่ว่าที่ไหน จะไปต้องมีเขาไปด้วย ขนาดแฟนไปเที่ยวนั้งกะเด็กนั้งดริ๊งเรายังไม่ว่าเลย เพื่อนเขามาเล่าให้ฟังเรายังขำเขาเลย เพราะเราเชื่อใจเขาว่ามันไม่มีอะไรเกินกว่านั้นแน่นอน แต่พอถึงตาเราไปเที่ยว เพื่อนเราโทรแซวให้เขารีบมา ว่าตอนนี้มีคนมาจีบเราหลายคนเลย พอมาถึงเราเท่านั้นแหละ หาเรื่องเรา ด่าเรา ทะเลาะกะเราต่อหน้าคนอื่น เป็นอะไรที่เราไม่ชอบมากๆ หนักๆพอเราไม่สนใจ ก็ทำร้ายตัวเอง ประชด ด่า สุดๆ เราเบื่อมาก พอไม่อยู่ด้วยกัน คุยกันผ่านกล้อง เราเม้นอะไร ทำอะไร ก็ถามไม่หยุด ต้องรู้ทุกอย่าง รหัสเฟส โทรศัพท์ ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวหรอกเรา คือมันเกินไปมั้ย เราไม่เช็คเขานะ คำเดียว เชื่อใจ แต่สำหรับเขาไม่มีเลย  จะอะไรก็แล้วแต่ต้องรู้ทุกอย่าง บางทีมันเกินไปมั้ย ขนาดเราเป็นผู้หญิงแท้ๆ เรายังแมนกว่าเขาเลย ให้เกียรติ ไม่ก้าวก่าย แต่ส่วนตัวเขาเองก็บอกเราทุกอย่างนะ ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้อยากรู้เลย เช่นว่านี้ไม่ห้างมา มีคนมาจีบด้วย หรือเพื่อนของเพื่อนมาฝากมาบอกว่าชอบ อะไรประมาณเนี้ย เราก็หึงนะ แต่แค่สักสามนาที หลังจากนั้นก็ลืม เพราะมันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น เราจะหึงจริงๆก็ต่อเมื่อ ติดต่อกัน แอบคุยกัน อันนี้มันธรรมดา เป็นใครๆก็หึง ทุกวันนี้จิตตกมาก ทำอะไรก็ระแวงชีวิตไปหมด กดดัน เงียบ ก็หาว่าแอบคุยหรือแอบมีใจให้คนอื่น โมโหก็หาว่านอกใจ คือประมาณว่า เรามีใคร ทั้งๆที่เราไม่มี จากที่เราไม่เคยมองใครดีไปกว่าแฟนเรา ทุกวันนี้ เรามองแต่คนอื่น แต่ก็แค่มองนะ   แฟนเราทำให้เราเบื่อความรักไปเลย เอะอะ ประชดๆๆๆ ทำร้ายตัวเอง เรียกร้องความสนใจสรรพัดวิธีจะทำ เพื่อให้เราคุยด้วย  เราเชื่อนิยามความรักคำนึงที่เคยได้ยินมาเลย ว่าความรักมันคืออ้อมกอด  การกอดที่อบอุ่น คือความเข้าใจกันโดยใช้อ้อมแขนประคองกอดไว้ แต่ความรักที่เห็นแก่ตัว ไม่ว่าจะรักอีกฝ่ายมากไปหรือ รักตัวเองมากไป คือการผูดมัดอีกฝ่ายด้วยอ้อมกอดที่รัดแน่น บางทีก็แน่นเกินไป จนอีกฝ่ายหายใจลำบาก เราควรตัดปัญหายังไงดี ถ้าจะเลิกกะเขาบอกเลยว่ายาก เราพยามมาเป็นพันๆรอบ เกือบหกปีละ ไม่ว่าเรื่องอะไร ร้ายแรงแค่ไหน แฟนเราไม่ยอมเลิกเลย เราบอกว่าเรามีคนใหม่ ยังจะตามไปฆ่าคนใหม่(จริงๆไม่มีหรอก อ้างเพราะอยากเลิก) คือวิธีไหนก็เอาไม่อยู่แล้ว นับวันๆยิ่งหนัก ขนาดเราทำตัวเบื่อเขา ทำปากเบะ ทำสีหน้าไม่พอใจ คำพูดไม่ดี ไล่ อะไรก็ไม่ไป สุดๆอ่ะ   อยากตาย แต่ถ้าถามว่าถ้าเลิกจริงๆเสียใจไหม เสียใจแน่นอน เพราะคบมาหลายปีแล้ว  แต่เชื่อมั่นตัวเองว่าทำใจได้ เพราะนิสัยส่วนตัวเป็นคนเข้มแข็งมากๆ เจออะไรแรงๆก็ทำใจรับได้ตลอด  ทุกวันนี้ที่เลิกไม่ได้เพราะสงสารคำเดียว ความรักมันจางหายไปหมดแล้ว