เราขอโทษ !! พอรู้ตัวอีกที ก็สายเกินไปแล้ว

กระทู้คำถาม
เราเป็นผู้หญิงคนนึง ที่อยู่ในวัยทำงาน เราเป็นคนจริงจังกับชีวิต กับอนาคตมาก เราทำงานหนักเพื่ออนาคต เพื่อคนที่จับมืออยู่ข้างๆเรา โดยไม่มีเวลาให้กับเค้าเลย

เราเสียใจที่ไม่มีเวลาใส่ใจเค้าเลย ไม่มีเวลาดูแลเค้าเลย ทำงานทุกวัน เจอกัน กินข้าวด้วยกันแบบนับครั้งได้ ก็ต่างฝ่ายต่างก็ทำงาน ห่างกัน ไกลกัน เราทำงาน 7 วัน (ธุรกิจส่วนตัว) เค้าทำงาน 5 วัน (งานราชการ)

แต่ที่เราทำ เราทำเพื่ออนาคตของเราทั้ง 2 คน., เราก็บอกเค้านะ ว่าให้รอหน่อย พออะไรลงตัว แล้วเราจะอยู่เคียงข้างกัน  เราวางแผนอนาคตด้วยกัน มีบ้าน มีรถ มีครอบครัว

แต่พอถึงจุดเปลี่ยน เราไม่โทษเค้าเลยที่เค้าเลือกจะจบลงแบบนี้ ตอนที่ถึงจุดเปลี่ยนเรายังงงๆอยู่เลย ยังไม่รู้สึก ยังคิดไม่ได้. . . พอรู้ตัวอีกที ก็สายเกินไปแล้ว สายเกินกว่าที่จะย้อนกลับไป

เราจะบอกตรงนี้เลยนะ วัยทำงานทั้งหลาย "จงหาความสุขระหว่างทาง อย่าทำเพื่อความสุขปลายทาง" เพราะมันจะเป็นแบบเรา

หากย้อนกลับไปได้ เราก็อยากดูแล อยากใส่ใจเค้าให้มากกว่านี้ หาความสุขให้มากกว่านี้ ทุกวันนี้เรายังเสียใจ ยังโทษตัวเองเสมอที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้

ถ้าเค้าได้อ่านกระทู้นี้ เราอยากบอกเค้าว่า "เราขอ โทษ เราเสียใจ"

ยังรักและคิดถึงทุกวัน คิดถึงตลอด คิดถึงช่วงเวลาดีๆ นอนกอดตุ๊กตาที่เค้าซื้อให้ทุกคืน


สถานะตอนนี้ คือ ร้องไห้หนักมาก
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่