แชร์ประสบการณ์คู่กรรม ที่อยากให้หลายๆคู่รักอ่าน

เรื่องมันเริ่มจากว่า ผมเป็นคนชอบเที่ยว เจ้าชู้ ใช้ชีวิตไปเรื่อย จนตอน ม.5 ต้องหยุดเรียนกลางคัน สุดท้ายแม่ก็ดึงกลับมาเรียนต่อและนั้นแหละที่ทำให้ผมพบกับเธอ เธอเป็นเพื่อนของน้องผม เป็นเด็กเรียน ชอบทำกิจกรรม ซึ่งไม่น่าจะลงรอยกับผมได้เลย ช่วงแรกที่กลับมาเรียนผมก็ยังใช้ชีวิตไปเรื่อย คบๆเลิกๆไม่ยึดติดกับใคร จนได้มาสนิทกับเพื่อนของน้อง เธอเริ่มเข้ามาในชีวิตผมและเริ่มทำให้มันดีขึ้นจากที่คนอื่นชวนเที่ยว ชวนทำอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระไปเรื่อย เธอกลับชวนผมเรียน สอนทำการบ้าน พาทำกิจกรรม จนการเรียนผมดีขึ้นเรื่อยและเริ่มมีเป้าหมายในชีวิต ตอนนั้นเรายังไม่ได้เป็นแฟนกันและเธอก็เริ่มจีบผมก่อน ซึ่งตอนแรกผมก็โอนะแปลกดี แต่ก็ชอบเพราะรู้สึกชีวิตมันดีขึ้น จนเราเป็นแฟนกันผมก็ดันทำให้เกิดเรื่องอีก คือผมกับแฟนมีลูกก่อนวัยอันควรตอน ม.6 ซึ่งตอนนั้นแฟนผมก็ถามว่าจะทำยังไงดี ผมจึงตัดสินใจเรียกแม่ผมมาและเข้าไปขอขมากับพ่อแม่แฟน โดยที่พ่อแม่แฟนผมก็ใจดีมากท่านไม่ว่าผมเลย เพียงแต่บอกให้รับผิดชอบและพยายามไปกันให้รอด แฟนผมยังถามว่าเราจะได้แต่งงานไหม ตอนนั้นผมไม่มีอะไรเลยครอบครัวก็ไม่ได้มีฐานะ จึงตอบแฟนไปว่าตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้นะอดทนก่อน ยังไงสักวันพี่จะจัดงานแต่งให้แน่ จากนั้นเราก็เรียนในมหาวิทยาลัยเปิด แฟนผมเธอเก่งมากทั้งเรียน เลี้ยงลูก และทำงาน แต่ตัวผมกลับไปไม่รอดต้องออกมาเรียนมหาวิทยาลัยปิดเพราะเรียนเองไม่ไหว ช่วงนั้นผมไปอยู่หอพักกับน้องเพื่อเรียนให้จบ แต่แฟนผมไม่บ่นหรือว่าสักคำ เธอพยายามเลี้ยงลูกและเรียนต่อ จนสุดท้ายเราทั้งคู่ก็จบ ป.ตรี มีงานทำที่มั่นคง ซึ่งชีวิตคนเรามักมีอุปสรรคเสมอ ผมต้องเจอกับเคราะห์กรรมครั้งใหญ่ที่เปลี่ยนชีวิตผม คือในช่วงที่เรียนจบมาประมาณ 1 ปี ผมโดนยัดยาและข้อหาพกพายาเสพติดเพื่อจำหน่าย (ระบุคดีผิดขออภัยนะครับ จำได้ปรมาณนี้ ซึ่งจริงๆผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวเลย สุดท้ายสู้คิดจนชนะ) แต่ผมต้องเสียเงินไปเป็นแสน เสียงานที่ทำอยู่ มันทำให้ผมเสียหลักล้มทั้งยืน แต่มีแม่ มีแฟน และญาติพี่น้อง คอยให้ความช่วยเหลือ จนในที่สุดผมก็กลับมามีชีวิตปกติได้ และตอนอายุ 27 เราก็มีลูกด้วยกันอีก 1 คน ตอนนี้ผมรู้สึกว่าครอบครัวเริ่มมีพร้อมแล้ว เพราะมีบ้าน มีรถ มีลูกๆ และหนี้สิน (อันนี้ติดตลกนิดนึงนะครับ เพราะทั้งบ้านและรถยังต้องผ่อน) แต่ถึงแม้จะมีหนี้สินที่เกิดขึ้นจากตอนเรียนและช่วงแรกในการตั้งตัว มันก็เป็นแรงผลักดันให้มีวันนี้ จนมาถึงตอนนี้ก็ 12 ปีแล้วที่อยู่กันมาอายุจะ 30 ผมเก็บเงินได้ก้อนนึงไม่ได้มากมายอะไร จึงบอกกับแฟนเมื่อปีที่แล้วว่าปีหน้าเราแต่งงานกันนะ ตอนแรกก็นึกว่าเค้ายังรอที่ไหนได้เหมือนจะลืมไปแล้ว ทำหน้าอึ้งๆ แต่สักพักก็ยิ้มไม่หุบจนเริ่มเหมือนคนบ้า แต่ผมก็ดีใจและภูมิใจมากที่เราอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาถึงวันนี้ได้ และหวังว่าจะอยู่กันไปอย่างนี้จนเราแก่ตายไปด้วยกัน ซึ่งวันแต่งงานของเราก็คือวันเกิดของเราทั้งคู่ (คือเราทั้งสองคนเกิดวันเดือนปีเดียวกัน...รพ.เดียวกันด้วย สงสัยเป็นคู่กรรมกันจริงๆ) สุดท้ายนี้อยากให้ทุกท่านที่อ่านจนจบ ลองนึกดูนะครับว่าชีวิตคู่ของท่านทั้งหลายเจออะไรกันมาบ้าง ใครคือคนที่เราควรให้คุณค่ากับเค้า หลายคนมีแฟนแต่กลับไม่เห็นคุณค่าทั้งๆที่เค้าทำอะไรให้เราตั้งมากมาย บ้างครั้งนิสัยที่น่ารำคาญของผู้หญิงมันมีกันทุกคน ผู้ชายเองก็มี (เยอะด้วย) เพียงแต่เราไม่มองที่ข้อเสียของตัวเอง มักผลักความผิดให้อีกฝ่าย ถ้าคุณไม่ปรับความเข้าใจกันและปรับนิสัยให้ไปกันได้ บางครั้งคุณอาจเสียคนที่พร้อมทำหลายๆอย่างเพื่อคุณ แต่คุณจะได้คนที่คุณต้องทำหลายๆอย่างเพื่อเค้า เชื่อผมเถอะครับ

ปล.เยอะไปหน่อยนะครับ จริงๆเรื่องมันเยอะกว่านี้ แต่ผมมือใหม่เรียบเรียงเรื่องราวไม่เก่ง ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่อ่านจบ