โลกของฉันกับความโดดเดี่ยว ..

เคยได้ยินใช่ไหมมนุษย์ไม่ได้เกิดนมาเพื่อจะอยู่คนเดียว ใช่คะ เป็นแบบนั้น ... แต่เราว่าบางครั้งการอยู่คนเดียวมันเป็นอะไรที่ดีมากเลยนะ เราเป็นคนนึงที่ไม่มีเสน่ห์หรือมีบุคลิกอะไรที่ดึงดูดทำให้คนอื่นอยากจะเข้าหาหรอกนะ แต่ถ้ารู้จักเราเราจะเป็นคนเฮฮามาก โกรธยาก เพื่อนแกล้งเยอะ แต่ลึกๆแล้วเราเป็นคนคิดมากคิดเยอะแคร์ทุกคนไปซะหมดทั้งโลกจนบางครั้งเราเองก็คิดนะว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้บางครั้งเราแคร์ไปจนตัวเราเองไม่มีความสุขเลย หลายครั้งที่เรารู้สึกอยู่ม่ามกลางเพื่อนและคนรู้จักมากมายนะแต่ทำไมมันโดดเดี่ยวดูเพื่อนมีความสุขมากแต่ตัวเราทำไมไม่รู้มันเหงานะ บางครั้งที่ตรงนั้นแทบไม่มีจุดยืนของเราเลย จนทำให้เราเองรู้สึกอยากไปสักที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา อยู่ตรงนั้น ใช้ชีวิตเริ่มต้นใหม่ อยากอยู่สักที่ที่เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างไม่ต้องฝืนทำให้คนอื่นรู้ว่าตัวเราเองปกติดีแต่ข้างในมันแฝงไปด้วยอะไรหลายๆอย่าง ตัวเราเองชอบใช้ชีวิตที่ทำอะไรคนเดียวไปเดินชิวๆคนเดียวเที่ยวคนเดียวอยู่กับตัวเองมันมีความสุขมากนะ เราชอบที่จะนอนนอนนิ่งๆบนเตียงคิดอะไรเรื่อยเปื่อยของเราคิดถึงความสุขสิ่งที่เราอยากทำแต่เราทำไม่ได้มันมีความสุขมากเลยนะ เป็นสิ่งที่เราสบายใจมากสบายใจกว่าการที่เราต้องออกไปเจอโลกภายนอกโลกที่เต็มไปด้วยทุกข์และสุขมากมาย เราเข้าใจนะว่าโลกนี้มันมีทั้งสุขและทุกข์แต่เรากลัวการใช้ชีวิตร่วมกับคนรู้จักมาก เราไม่รู้ความคิดของคนอื่นว่าคนอื่นเค้าคิดยังไงกับตัวของเราคนที่ทำให้เรามีความสุขนั้นก็มีเยอะ เราอะไรก็ได้กับคนอื่นเรามั่นใจแบบนั้น แต่อย่างที่บอกเราเป็นคิดมากมีใครเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเราก็รู้สึกได้และเอาไปคิดมากทุกทีจนเราเองก็เบื่อลองพยายามไม่คิดแล้วแต่มันได้แค่ช่วงนึงเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้เราอยากเป็นคนที่อยู่ในรอยยิ้ม ทำให้คนอื่นหัวเราะและสบายใจบ้าง อยากเป็นคนนึงที่มีคนเข้ามาหา เราเป็นคนนึงนะที่ให้คำปรึกษาคนอื่นไม่เป็นแต่ตัวเรานี้เป็นคนฟังยอดเยี่ยมเลยละจ้ะ ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เไม่มีเจตนาอะไรแค่อยากมาเล่าเท่านั้นเอง