เมื่อหมออย่างผม...คิดไม่ออก

เรื่องนี้มีอยู่ว่า ผมได้คุยกับคนคนหนึ่งครับเขาน่ารัก นิสัยดี เอาใจใส่ผมมากๆครับ เราสองคนเจอกันได้เพราะเขามาปรีกษาเรื่องความรักกับผมครับ (เขาแอบชอบเพื่อนผม ) แต่ทำไมเราสองถึงมาจีบกันได้ล่ะ 55+ แต่เขาจีบผมก่อนครับ  เราก็คุยกันได้สักพักก็นัดเจอกัน เจอกันครั้งแรกผมเขิลมากๆครับ ก็เขาน่ารักนิ -//- เราก็คุยกันมาเรื่อยๆก็นัดเจอกันบ่อยๆ เราคุยกันได้สักพักใหญ่ๆๆๆๆๆ ทุกอย่างดูดีมากๆครับ อาจจะงอลกันทะเลาะกันบ้างแต่ก็คุยกันเข้าใจกันทุกครั้ง จนมีอยู่วันหนึ่ง..... เราก็คุยกันปกติครับ เขาก็มาเล่าให้ผมฟังว่าวันนี้แม่เขาระเบิดลง โมโหมากๆ ไม่รู้โมโหเรื่องอะไรเขาก็คิดมากและหนักใจมากๆ คิดว่าเรื่องที่เขาชอบผู้ชายหรือป่าว (ทางบ้านยังไม่มีใครรู้ครับ) เขารู้สึกไม่สบายใจมากๆ ก็เลยเดินเข้าไปเปิดใจกับพ่อของเขา เขาสองคนพ่อลูกคุยกันโอเคครับ พ่อก็ไม่ว่าอะไรแต่ก็ยังอยากให้เขาคบกับผู้หญิงอยู่ (ผมก็ให้คำปรึกษาเขาอยู่ห่างๆครับ )แต่เขาก็แอบหนักใจกับแม่เขาว่าจะทำยังไงดี ผ่านไปได้2วันครับ จนมาถึงวันนี้เราก็นัดเจอกันตามปกติก่อนผมจะบินไปเรียนต่อ เราเจอกันทุกอย่างมันโอเคมากๆครับมีความสุขจนผมงอลเขาครับ 55+ แต่เขาก็ง้อโดยการซื้อตุ๊กตาหมีให้ เราดูหนังกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เราลากันด้วยคำว่า รักนะถึงบ้านล่ะทักมาด้วยนะ พอถึงบ้านเราก็คุยกันตามปกติจนเขาขอตัวแปป ผมรอเขาถึงเวลา 23.45 น. เขาโทรมาหาผมครับ คำแรกที่เขาพูดคือ เราเป็นพี่น้องกันเถอะ  ผม....... ก็อึ้งสิครับพี่น้อง  เขาขอโทษเขาไม่รู้จะทำยังไง เขาไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวังในตัวเขา เขาไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้  เขาขอโทษจริงๆ แต่เราก็ยังคุยกันต่อได้นะ คือผมจำที่เขาพูดได้ประมาณนี้ครับ ประมาณว่าเขาจะลองไปคบผู้หญิงให้พ่อแม่เข้าสบายใจ ซึ่งตอนที่เขาโทรมาผมไม่พูดอะไรกับเขาสักคำได้แต่ฟังๆ พูดอะไรไม่ออก อึ้งมากอึ้งยิ่งกว่ารู้ว่าตัวเองสอบติดหมออีก คือทุกอย่างมันดูดี สวยงาม โลกสวย สดใส ไปหมดเลยครับ ไม่มีลางบอกเหตุให้ทำใจ เอาตรงๆผมรู้สึกเสียใจมากๆครับ รู้สึกสงสารตัวเองว่าทำไมชีวิตต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้  เหมือนอยู่ดีๆก็โดนเท เป็นหมาหัวเน่ายังไงไม่รู้ครับ แต่ผมก็เข้าใจเขานะครับว่าครอบครัวสำคัญมากๆ ครอบครัวเขาก็ต้องมาก่อน แต่ผมก็แอบอดสงสารตัวเองไม่ได้เหมือนกันครับ คือตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อครับ คุยต่อ เป็นพี่น้องกัน อยู่เฉยๆนิ่งๆ หรือให้ผมหายไปดี