คนที่คบเป็นแฟนกันเงียบหายไป. . .
ไม่ติดต่อกันนานแค่ไหน. . .
ทุกวันนี้ก็บอกตัวเองว่า เราต่างถอยเพื่อไปทบทวนจุดบกพร่องของตัวเอง. . .
*คำถามจริงๆของเรา...ก็ตามชื่อกระทู้เลยอ่ะค่ะ*
ถ้าให้บรรยาย. . .
รักของเราสองคน ตอนนี้มันก็เป็นเวลา4ปี9เดือน แต่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจริงๆก็คงช่วงใช้ชีวิตมหาลัย ประมาณ ปีกว่าๆ
พอจะเข้าปีที่2 เรามีความจำเป็นต้องกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อที่ต่างจังหวัด
ก็ห่างกันสิคะ ทำไงได้. . .
ในปีแรกๆ ที่ห่างกันเราก็พอมีเวลาไปหากันอยู่ ก็ตกเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย เพราะช่วงนั้นเราจับงานประจำแค่อย่างเดียว
ก็ไม่มีปัญหาอะไร ทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้าง ตามประสา
พอเริ่มมาปลายปีที่แล้วกับปีนี้แหล่ะ.....
ที่เราทำงานประจำไปด้วย พอเลิกงานก็ขับรถประมาณ35กิโลไปช่วยงานที่บ้าน เลิกงานประมาณ5ทุ่ม เป็นแบบนี้ทุกวัน
ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์ เราตัดสินใจเรียนป.โท
มันเหนื่อยมากกกกกพอสมควร และเราก็แทบไม่มีเวลาให้แฟนเราเลย ไม่ว่าจะคุยโทรศัพท์หรือไปหา
เราก็ยอมรับและขอร้องให้แฟนเราเข้าใจ เราไม่อยากดิ้นรนตอนอายุเยอะ เราอยากทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุด
ไม่รู้หรอกค่ะว่าเค้าไม่เข้าใจ จนทะเลาะกันเค้าก็หลุดปากออกมาเรื่อยๆ
ตัวเราเองเลยเลือกที่จะขอว่า ถ้าวันไหนเหนื่อยๆงานคงไม่โทรไปหา เพราะไม่อยากให้กลายเป็นชวนทะเลาะ
ทั้งๆที่จริงเค้าก็เป็นเพียงคนเดียวที่เรางอแงด้วยได้ ในชีวิตและสังคมจริงๆเราต้องเป็นหัวหน้าคนไม่สามารถอ่อนแอให้ใครเห็นได้เลยนอกจากเค้า
แต่ก็ได้แต่บอกว่า...ช่างมันเถอะ ไม่งั้นก็จะทะเลาะกันเปล่าๆ
สุดท้าย...ความรักของเราวันนี้ ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้
เราสองคนต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง จนไม่รู้ว่าจะได้กลับมาคุยกันอีกไหม
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นล่วงหน้านะคะ
หายไปนานแค่ไหน...ถึงเรียกว่าเลิกกัน
ไม่ติดต่อกันนานแค่ไหน. . .
ทุกวันนี้ก็บอกตัวเองว่า เราต่างถอยเพื่อไปทบทวนจุดบกพร่องของตัวเอง. . .
*คำถามจริงๆของเรา...ก็ตามชื่อกระทู้เลยอ่ะค่ะ*
ถ้าให้บรรยาย. . .
รักของเราสองคน ตอนนี้มันก็เป็นเวลา4ปี9เดือน แต่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจริงๆก็คงช่วงใช้ชีวิตมหาลัย ประมาณ ปีกว่าๆ
พอจะเข้าปีที่2 เรามีความจำเป็นต้องกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อที่ต่างจังหวัด
ก็ห่างกันสิคะ ทำไงได้. . .
ในปีแรกๆ ที่ห่างกันเราก็พอมีเวลาไปหากันอยู่ ก็ตกเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย เพราะช่วงนั้นเราจับงานประจำแค่อย่างเดียว
ก็ไม่มีปัญหาอะไร ทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้าง ตามประสา
พอเริ่มมาปลายปีที่แล้วกับปีนี้แหล่ะ.....
ที่เราทำงานประจำไปด้วย พอเลิกงานก็ขับรถประมาณ35กิโลไปช่วยงานที่บ้าน เลิกงานประมาณ5ทุ่ม เป็นแบบนี้ทุกวัน
ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์ เราตัดสินใจเรียนป.โท
มันเหนื่อยมากกกกกพอสมควร และเราก็แทบไม่มีเวลาให้แฟนเราเลย ไม่ว่าจะคุยโทรศัพท์หรือไปหา
เราก็ยอมรับและขอร้องให้แฟนเราเข้าใจ เราไม่อยากดิ้นรนตอนอายุเยอะ เราอยากทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุด
ไม่รู้หรอกค่ะว่าเค้าไม่เข้าใจ จนทะเลาะกันเค้าก็หลุดปากออกมาเรื่อยๆ
ตัวเราเองเลยเลือกที่จะขอว่า ถ้าวันไหนเหนื่อยๆงานคงไม่โทรไปหา เพราะไม่อยากให้กลายเป็นชวนทะเลาะ
ทั้งๆที่จริงเค้าก็เป็นเพียงคนเดียวที่เรางอแงด้วยได้ ในชีวิตและสังคมจริงๆเราต้องเป็นหัวหน้าคนไม่สามารถอ่อนแอให้ใครเห็นได้เลยนอกจากเค้า
แต่ก็ได้แต่บอกว่า...ช่างมันเถอะ ไม่งั้นก็จะทะเลาะกันเปล่าๆ
สุดท้าย...ความรักของเราวันนี้ ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้
เราสองคนต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง จนไม่รู้ว่าจะได้กลับมาคุยกันอีกไหม
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นล่วงหน้านะคะ