ผมเกิดมาเหมือนมาใช้เวรกรรม  ....ผมเกิดตราด ได้2วันเเม่พาผมหนีออกจากโรงบาล เเม่พาผมหนีไปอยู่ที่อุบลกับคุณยายที่นำเเม่ผมไปเลี้ยงตั้งเเต่เด็กๆ คุณยายที่อุบลไม่มีลูกเพราะท่านเป็นหมัน จึงได้ขอเเม่ผมไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรม ....ผมจำความได้คือ ผมได้อยู่กับยายตั้งเเต่เกิดก็ว่าได้ เพราะเเม่เอาผมมาทิ้งไว้กับคุณยายเเล้วหายสาบสูนไปเลย ...ผมอยู่กับคุณยายได้จนถึงอายุ13ขวบคุณยายก็จากผมไป เเล้วผมต้องใช้ชีวิตคนเดียวตั้งเเต่14ขวบ ผมเรียนจบ ม.3 เข้ามา กทม มีเงิน500บาทนั่งรถไฟมาลงหัวลำโพง..มาโดยไม่รู้จักใคร ไม่รู้จะไปไหน ผมได้มานอนที่สนามหลวง เเละได้ไปเดินสมัคงานร้านข้าวต้มโต้รุ่งที่ปิ่น9 ได้รับเงินวันล่ะ150บาทเป็นค่าจ้าง รายวัน ....
ผมทำงานได้2ปีกว่าก็ไปทำงานกับเพื่อนที่ร้านนวดบ้างไปเป็นเด็กเสริฟบ้างไปทำงานขายโทรศัพที่พัทยาด้วย ..ชีวิตผมสู้เเละดิ้นรนมาโดยลำพังเวลาผมหิวไม่มีกินก็จะเดินไปตรงป้ายรถเมย์เผื่อมีคนนำข้าวหรืออะไรทิ้งไว้ก็จะหยิบมากิน เพราะไม่มีเงินห้องก็โดนล็อกเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง!!บางครั้งเดินตั้งเเต่ เกียกกายไปปินเก้าเพื่อไปหาทำงานร้านอาหาร !! ผมท้อมากคับเมื่อก่อนเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งเเต่ไม่ตายสักครั้ง...
ผมเกิมมาทุกวันนี้ก็อยู่คนเดียวเวลาป่วยก็ไปหาหมอเองเวลามีก็กินเวลาอดก็อดเวลาเดือนร้อนก็จะต้องพยายามเองเพื่อตัวเอง!!
ชีวิตผมผ่านอะไรมามากมาย เพราะผมเคยขายบริการ เคยทำงานผับเกย์ ผมเคยรวยมากๆ เมื่อก่อนเล่นทั้งยาเสพติดเล่นทั้งการพนันมีเท่าไหร่หมดไม่เคยเหลือ!!~ ชีวิตผม ตอนนี้ได้ทำงาน โรงเเรม ระดับ4ดาว ในตำเเหน่ง Senier Reception ได้4ปีเเล้ว ทุกอย่างดีขึ้นมากเเละชีวิตเก่าๆๆผมได้ลบออกจากใจเเล้ว!~ ตอนนี้ผมต้องการเห็นหน้าพ่อสักครั้งครับ เพื่อนๆคับช่วยเเชร์ช่วยตามช่วยเป็นกำลังใจไห้ผมด้วยนะคับ
พ่อผมชื่อตามในใบสูตรติบัตร นาย บรรจง บุญเพียร คับ ..เเต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นพ่อจิงๆๆไหม?~ ผมเเค่อยากถามท่านว่าใช่พ่อจิงๆไหม??~