ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะมาป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองทำไม และทำไมต้องมาเรียกร้องให้คนสงสาร ทำไมต้องมาเรียกร้องขอความเห็นใจ ทำไมๆ มันมีคำถามเต็มไปหมด แต่ในช่วงเวลาที่เราไม่เหลือแม้แต่กำลังใจที่จะให้ตัวเอง ความรู้สึกแย่ๆมันก็ล้นออกมาจนไม่รู้จะเก็บไว้คนเดียวได้ยังไง ว่ากันว่าคนอกหักหากฟังเพลงเศร้าแล้วมักจะร้องไห้ แต่สำหรับผมแค่ได้ยินเสียงลมพัด น้ำตาก็ไหลจนไม่รู้จะหยุดมันยังไงแล้วครับ....
...ความสัมพันธ์ ซึ่งเป็นรักแรกของผม เกิดจากโลกได้เหวี่ยงให้คนแสนดีคนนึงมาเจอผมโดยบังเอิญ เขาน่ารัก เอาใจเก่ง ตามใจผมทุกอย่าง ผมเคยคิดนะว่าผมอยากจะอยู่และใช้ฃีวิตไปกับเขาจนแก่เฒ่า ไม่ว่าจะยามเจ็บ ยามป่วย ยามจน หรือยามมี เราจะอยู่เคียงข้างกัน ไม่ปล่อยให้ใครคนใดคนนึงต้องโดดเดี่ยว
แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่ผมคิด ที่ผมหวัง มันกลับจบเร็วเกินกว่าที่ผมคิด ....
->> เหตุผลที่รักครั้งนี้ของผมต้องจบลง เป็นเพราะคำว่า " เวลา " อย่างเดียวเลยครับ วันๆผมทำแต่งานๆๆๆ ในหัวมีแต่งานเต็มไปหมด เขามาดักรอผมที่หน้าบริษัทเพื่อจะหาเวลาไปทานข้าวด้วยกัน แต่ผมกับเลือกที่จะทำงานต่อให้เสร็จ
->> เขาลงทุนขับรถมาจากบางนาตอนตี 5 เพื่อมารับผมที่บ้านย่านรามคำแหง เพื่อไปส่งที่ทำงานย่านพระราม 4 ในทุกๆเช้า เพียงเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับผมบ้าง แต่ผมกับหลับในรถ
->> เขาโทรหาผมทุกเย็นเพื่อจะได้ยินเสียงผม แต่ผมกับไม่รับสาย เพราะยุ่งอยู่กับงาน
->> เขาไลน์หา ส่งสติ๊กเกอร์มาหาบ่อยๆ เพียงเพราะอยากให้ผมตอบไลน์เขาบ้าง แต่ผมกับรำคาญ เลือกที่จะไม่สนใจ
->> เขาซื้ออาหารบำรุง อาหารดีๆมาแช่ตู้เย็นไว้ที่บ้านทุกอาทิตย์ เพราะอยากให้ผมดูแลตัวเอง แต่ผมกับไม่เคยจะหยิบมันมากินเลยสักครั้ง
ผมไม่ได้ร่ำรวย ผมอยากเก็บเงินให้ได้มากที่สุด เพื่อสักวันหนึ่งผมอยากลาออกจากงานแล้วเปิดกิจการเล็กๆ เพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับเขา ที่ผ่านมาไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าเขารัก ไม่ใช่ว่าไม่อยากใส่ใจ แต่ผมดันคิดเองเออเอง ว่าเขาคงรอผมได้ รับในสิ่งที่ผมทำในตอนนี้ได้ ...แต่มันก็สายไปแล้วครับ ความรู้สึกของการอกหักครั้งแรก มันเจ็บจังเลยครับ มันทรมาน มันไม่มีเรี่ยวแรง มันเหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ่มแทงใจอยู่ตลอดเวลา ผมไม่เคยโทษเขาเลยครับที่เขาทิ้งผมไป ผิดที่ผมเอง ผิดที่ผมคนเดียว....ผมย้อนเวลาไปแก้ไขมันไม่ได้ ผมทำได้แค่พูดคำว่า "ขอโทษ" ได้แค่กับตัวเองเท่านั้น ผมคงต้องจำความรู้สึกนี้ไปจนตาย
->>> ใครที่มีคนรักอยู่ข้างๆ จับมือกันไว้แน่นๆนะครับ อย่าปล่อยมือของอีกฝ่ายต้องเดียวดาย อย่าทำให้อีกคนรู้สึกไม่มีตัวตน เพราะความรู้สึกหากได้ลองเสียไปแล้ว มันก็ยากจะได้รู้สึกดีๆนั้นกลับมา ปล.ขอบคุณพื้นที่ๆให้ระบายแห่งนี้ครับ
อกหักครั้งแรกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
...ความสัมพันธ์ ซึ่งเป็นรักแรกของผม เกิดจากโลกได้เหวี่ยงให้คนแสนดีคนนึงมาเจอผมโดยบังเอิญ เขาน่ารัก เอาใจเก่ง ตามใจผมทุกอย่าง ผมเคยคิดนะว่าผมอยากจะอยู่และใช้ฃีวิตไปกับเขาจนแก่เฒ่า ไม่ว่าจะยามเจ็บ ยามป่วย ยามจน หรือยามมี เราจะอยู่เคียงข้างกัน ไม่ปล่อยให้ใครคนใดคนนึงต้องโดดเดี่ยว
แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่ผมคิด ที่ผมหวัง มันกลับจบเร็วเกินกว่าที่ผมคิด ....
->> เหตุผลที่รักครั้งนี้ของผมต้องจบลง เป็นเพราะคำว่า " เวลา " อย่างเดียวเลยครับ วันๆผมทำแต่งานๆๆๆ ในหัวมีแต่งานเต็มไปหมด เขามาดักรอผมที่หน้าบริษัทเพื่อจะหาเวลาไปทานข้าวด้วยกัน แต่ผมกับเลือกที่จะทำงานต่อให้เสร็จ
->> เขาลงทุนขับรถมาจากบางนาตอนตี 5 เพื่อมารับผมที่บ้านย่านรามคำแหง เพื่อไปส่งที่ทำงานย่านพระราม 4 ในทุกๆเช้า เพียงเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับผมบ้าง แต่ผมกับหลับในรถ
->> เขาโทรหาผมทุกเย็นเพื่อจะได้ยินเสียงผม แต่ผมกับไม่รับสาย เพราะยุ่งอยู่กับงาน
->> เขาไลน์หา ส่งสติ๊กเกอร์มาหาบ่อยๆ เพียงเพราะอยากให้ผมตอบไลน์เขาบ้าง แต่ผมกับรำคาญ เลือกที่จะไม่สนใจ
->> เขาซื้ออาหารบำรุง อาหารดีๆมาแช่ตู้เย็นไว้ที่บ้านทุกอาทิตย์ เพราะอยากให้ผมดูแลตัวเอง แต่ผมกับไม่เคยจะหยิบมันมากินเลยสักครั้ง
ผมไม่ได้ร่ำรวย ผมอยากเก็บเงินให้ได้มากที่สุด เพื่อสักวันหนึ่งผมอยากลาออกจากงานแล้วเปิดกิจการเล็กๆ เพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับเขา ที่ผ่านมาไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าเขารัก ไม่ใช่ว่าไม่อยากใส่ใจ แต่ผมดันคิดเองเออเอง ว่าเขาคงรอผมได้ รับในสิ่งที่ผมทำในตอนนี้ได้ ...แต่มันก็สายไปแล้วครับ ความรู้สึกของการอกหักครั้งแรก มันเจ็บจังเลยครับ มันทรมาน มันไม่มีเรี่ยวแรง มันเหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ่มแทงใจอยู่ตลอดเวลา ผมไม่เคยโทษเขาเลยครับที่เขาทิ้งผมไป ผิดที่ผมเอง ผิดที่ผมคนเดียว....ผมย้อนเวลาไปแก้ไขมันไม่ได้ ผมทำได้แค่พูดคำว่า "ขอโทษ" ได้แค่กับตัวเองเท่านั้น ผมคงต้องจำความรู้สึกนี้ไปจนตาย
->>> ใครที่มีคนรักอยู่ข้างๆ จับมือกันไว้แน่นๆนะครับ อย่าปล่อยมือของอีกฝ่ายต้องเดียวดาย อย่าทำให้อีกคนรู้สึกไม่มีตัวตน เพราะความรู้สึกหากได้ลองเสียไปแล้ว มันก็ยากจะได้รู้สึกดีๆนั้นกลับมา ปล.ขอบคุณพื้นที่ๆให้ระบายแห่งนี้ครับ