เคยมั้ยครับ ที่เหมือนอะไรสักอย่างถูก "ฝัง" ลงไปในตัวเรา ลงไปลึกมาก จนมันเหมือน capture เหมือนกันบันทึกช่วงเวลาแห่งความทรงจำอันหนึ่งเอาไว้ในตัวเรา เราอาจไม่เคยคิดว่ามันลึกแค่ไหน เพราะช่วงแรกๆ มันเป็นความชอบ หลงไหล รัก
22 ปีผ่านมา แค่ดนตรีประกอบของ Jurassic World บรรเลงขึ้น ผมรู้สึก... เหมือน "ตื้นตัน" เหมือนกลับบ้านเก่า มันคุ้นเคย มันอบอุ่น
ยิ่งแต่ละฉากแต่ละซีนที่เป็น reference ย้อนไปถึง "Jurassic Park" เหมือนผมกลับกลายเป็นเด็ก 8 ขวบที่นั่งดู Jurassic Park ของ Steven Spielberg เมื่อปี 1993 อย่างไรอย่างนั้น...
จริงๆ ปกติภาพยนตร์ ก็เหมือนความบันเทิงอื่นๆ ในชีวิต เพลง, การแสดง, ละคร, กีฬา ฯลฯ เราเสพความบันเทิงจากมันอย่างเดียว แค่ไม่กี่นาทีหรือชั่วโมง ก็หมดไป ความประทับใจค่อยๆ เฟด จางหายไปตามกาลเวลา ถูกทับถมลงไปด้วยความบันเทิงอันใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้นพันนับหมื่นครั้งในชั่วชีวิต
ดูหนังสักเรื่องหนึ่ง ถึงชอบมาก แต่สักพักก็ลืมๆ ไป กลายเป็นความทรงจำจางๆ ไว้คุยกับเพื่อนฝูงหรือคนคอเดียวกันบ้างเล็กน้อย
แต่กับ "Jurassic Park" นั้น... มัน "พิเศษ" กว่านั้นมากมาย
ตั้งแต่เล็ก อนุบาล ผมก็ชอบไดโนเสาร์มาตลอด ตามประสาเด็ก สมุดระบายสีไดโนเสาร์มีมากมายหลายเล่ม สมัยนั้นจำชื่อไดโนเสาร์ได้เป็นสิบๆ ตัว ก็เด็กแค่ 3-5 ขวบนั่นล่ะนะครับ (ผมเข้าอนุบาลตอน 3 ขวบ)
ตอนนี้เราแก่แล้ว อาจจะไม่เข้าใจ แต่กับเด็กแล้ว มันคือโลกทั้งใบ ภาพร่างตรงหน้า มันตื่นตาตื่นใจ ดูรูปไป ระบายสีไป แปะสติ๊กเกอร์ไป เล่นกับหุ่นยางไดโนเสาร์ มีสัตว์ชนิดเดียวในสมัยนั้นที่หาดูได้ในยุคปัจจุบันและผมชอบมาก ที่บ้านต้องพาไปดูบ่อยมากๆ ก็คือ "จระเข้" อาจเพราะ มันเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่พาผมไปใกล้เคียงกับ "จิตนาการ" ของเหล่าไดโนเสาร์ทั้งหลายของผมมากที่สุดแล้ว
ร่วมๆ 4-5 ปี ที่ผมเป็นเด็กชอบไดโนเสาร์ ระบายสี แปะสติ๊กเกอร์ ไปเที่ยวฟาร์มจระเข้
แล้วพอปี 1993 หรือ 2536 หรืออายุได้ 8 ขวบ
ภาพยนตร์ "Jurassic Park" กำเนิดใหม่ ไดโนเสาร์ ก็ออกมา
.......นึกภาพดูสิครับ ว่ามันยิ่งใหญ่ขนาดไหนกับเด็ก 8 ขวบคนนั้น ที่ชอบไดโนเสาร์มาก็จะครึ่งชีวิตของเค้าไปแล้ว
มันเหมือน โลกทั้งใบของเด็กคนนั้นมันเติมเต็ม มันไม่ใช่แค่มีสี แต่มีเสียง มันเดิน มันวิ่ง มันมีเรื่องราว มันคือการ "เติมเต็มจินตนาการ" ของเด็ก 8 ขวบคนนั้น และฝังตัวลงไปในหัวของเค้าตลอดกาล
หลังจากที่บ้านพาไปดูหนังเรื่องนี้ ผมก็ขอให้ที่บ้านซื้อวีดีโอ (สมัยนั้นยังเป็นวีดีโอเทป) ผมดูมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจริงๆ นับเป็นร้อยๆ ครั้งตลอดเวลาหลายปีของอายุวีดีเทปม้วนนั้น ภาพยนตร์เรื่อง Jurassic Park ก็คงจะพอนึกภาพออก ที่บ้านก็พูดบ่อยๆ ว่าผมดูจนเปื่อย จนท่องตามบทพูดได้หมดแล้ว (ซึ่งตอนนั้นก็ได้ทุกคำจริงๆ)
อันที่จริง ถึงตอนนี้ 22 ปีผ่านมาแล้ว ครั้งหลังสุดไม่กี่เดือนก่อนที่ผมดู Jurassic Park ในรูปแบบ DVD ภาษาอังกฤษ ผมก็ยังนึกบทพากย์ไทยตามเสมอ เพราะมันฟังแน่นลงไปในหัวสมองมาก มากจริงๆ
มันไม่ใช่แค่เรื่องราว พล็อต หรือเอฟเฟ็ค แต่มันคือ "ทุกอย่าง" ทุกอณูของภาพยนตร์เรื่องนี้ ซีรี่ย์นี้จริงๆ
มันมีอารมณ์ คิดถึง อบอุ่น ซึ้ง แค่นึกถึงดนตรีประกอบก็รู้สึกเหมือน "กลับบ้าน" หรือ "เจอเพื่อนเก่า" มันลึกซึ้งมากชนิดที่ว่ามากกว่าคนจริงๆ อีกมากมายในชีวิตเสียอีก ก็ไม่น่าเชื่อ
ผมนึกถึง จอห์น แฮมมอนด์ เศรษฐีท่าทางใจดีและอารมณ์ดีที่ไล่ตามความฝันคนนั้น (น่าเสียดายที่ Richard Attenborough ที่แสดงเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้วนี่เอง) ผมนึกถึง เอียน มัลคอม นักคณิตศาสตร์มาดยียวนกวนประสาท ดร.อลัน แกรนท์ ที่ผมชอบ และ ดร.เอลลี่ แซดเลอร์
ทนายเจนนาโร่, โรเบิร์ต มัลดูน ผู้เชี่ยวชาญแร๊พเตอร์, เดนิส เน็ดดรี่, คุณอาร์โนลด์ และแน่นอน เด็กๆ เล็กซ์ และ ทิม
และแน่นอนว่าทุกอย่าง บรรยากาศทุกอย่าง ภาพฉากแรกของการได้เห็นแบรคคิโอซอร์, แร๊พเตอร์, และแน่นอน ที-เร็กซ์
ระหว่างดู Jurassic World ไป ผมก็รู้สึกดีใจ แบบ ตื้นตันมั้ง ที่ได้เห็นสิ่งเหมือนเป็นภาพฝันในวัยเด็กของผมมันยังอยู่ มันยังดำเนินต่อไป ตัวละครหน้าเดิม บทพูด/เนื้อเรื่องที่อ้างอิงไปถึงเรื่องเดิม ภาพบรรยากาศเดิมๆ
และฝูงแร๊พเตอร์ กับ ที-เร็กซ์ ที่ตอนจบผมอินมากๆ
(ภาพแร๊พเตอร์ในห้องครัว กับตอนที-เร็กซ์หลุดออกมจากกรงและคำรามใน Jurassic Park ยังแจ่มชัดในหัวผมอยู่เลย)
นั่นล่ะครับ มันผูกพันธ์มากจนพูดไม่ถูก บรรยายไม่ได้ มันคุ้นเคย อบอุ่น มันเหมือน "ครอบครัว" เหมือนใครสักคนที่สนิทมากๆ ๆ ๆ
ตอนจบ Jurassic World ตอนเพลงบรรเลงขึ้น ผมทำใจลุกออกจากโรงยากมาก ผมออกเป็นคนรองสุดท้าย พนักงานเข้ามาทำความสะอาดแล้ว ซึ่งจริงๆ ก็ไม่นานหรอกครับ ไม่กี่นาทีหลังจากเครดิตขึ้นเท่านั้นเอง
ลุกออกมา ก็ยังตัดใจไม่ลง หันไปยืนเหม่ออยู่บันไดขั้นสุดท้าย สักแป๊ป ก็ยืนพิงตัวกับผนังตรงนั้นที่จะมาเป็นที่นั่ง ดูเครดิต ฟังดนตรีบรรเลง ....
มันตัดใจยากมากๆ จริง
มัน เหมือนจะร้องไห้ จริงๆ นะ
ผมเอง ไม่มีความรู้สึกที่จะมองภาพยนตร์เรื่องนี้แบบที่มันเป็นหนังเลย ไม่ได้สนใจเรื่องบทเรื่องพล็อตหรืออะไร
แต่เหมือน.... กลับมาเจอเพื่อนเก่า
Jurassic Park, Jurassic World
You are my world
ฟังแล้ว น้ำตาจะไหล จริงๆ นะ... 
:: เคยผูกพันธ์กับภาพยนตร์เรื่องไหนมั้ยครับ? (ดู Jurassic World มาแล้วจะร้องไห้) ::
22 ปีผ่านมา แค่ดนตรีประกอบของ Jurassic World บรรเลงขึ้น ผมรู้สึก... เหมือน "ตื้นตัน" เหมือนกลับบ้านเก่า มันคุ้นเคย มันอบอุ่น
ยิ่งแต่ละฉากแต่ละซีนที่เป็น reference ย้อนไปถึง "Jurassic Park" เหมือนผมกลับกลายเป็นเด็ก 8 ขวบที่นั่งดู Jurassic Park ของ Steven Spielberg เมื่อปี 1993 อย่างไรอย่างนั้น...
จริงๆ ปกติภาพยนตร์ ก็เหมือนความบันเทิงอื่นๆ ในชีวิต เพลง, การแสดง, ละคร, กีฬา ฯลฯ เราเสพความบันเทิงจากมันอย่างเดียว แค่ไม่กี่นาทีหรือชั่วโมง ก็หมดไป ความประทับใจค่อยๆ เฟด จางหายไปตามกาลเวลา ถูกทับถมลงไปด้วยความบันเทิงอันใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้นพันนับหมื่นครั้งในชั่วชีวิต
ดูหนังสักเรื่องหนึ่ง ถึงชอบมาก แต่สักพักก็ลืมๆ ไป กลายเป็นความทรงจำจางๆ ไว้คุยกับเพื่อนฝูงหรือคนคอเดียวกันบ้างเล็กน้อย
แต่กับ "Jurassic Park" นั้น... มัน "พิเศษ" กว่านั้นมากมาย
ตั้งแต่เล็ก อนุบาล ผมก็ชอบไดโนเสาร์มาตลอด ตามประสาเด็ก สมุดระบายสีไดโนเสาร์มีมากมายหลายเล่ม สมัยนั้นจำชื่อไดโนเสาร์ได้เป็นสิบๆ ตัว ก็เด็กแค่ 3-5 ขวบนั่นล่ะนะครับ (ผมเข้าอนุบาลตอน 3 ขวบ)
ตอนนี้เราแก่แล้ว อาจจะไม่เข้าใจ แต่กับเด็กแล้ว มันคือโลกทั้งใบ ภาพร่างตรงหน้า มันตื่นตาตื่นใจ ดูรูปไป ระบายสีไป แปะสติ๊กเกอร์ไป เล่นกับหุ่นยางไดโนเสาร์ มีสัตว์ชนิดเดียวในสมัยนั้นที่หาดูได้ในยุคปัจจุบันและผมชอบมาก ที่บ้านต้องพาไปดูบ่อยมากๆ ก็คือ "จระเข้" อาจเพราะ มันเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่พาผมไปใกล้เคียงกับ "จิตนาการ" ของเหล่าไดโนเสาร์ทั้งหลายของผมมากที่สุดแล้ว
ร่วมๆ 4-5 ปี ที่ผมเป็นเด็กชอบไดโนเสาร์ ระบายสี แปะสติ๊กเกอร์ ไปเที่ยวฟาร์มจระเข้
แล้วพอปี 1993 หรือ 2536 หรืออายุได้ 8 ขวบ
ภาพยนตร์ "Jurassic Park" กำเนิดใหม่ ไดโนเสาร์ ก็ออกมา
.......นึกภาพดูสิครับ ว่ามันยิ่งใหญ่ขนาดไหนกับเด็ก 8 ขวบคนนั้น ที่ชอบไดโนเสาร์มาก็จะครึ่งชีวิตของเค้าไปแล้ว
มันเหมือน โลกทั้งใบของเด็กคนนั้นมันเติมเต็ม มันไม่ใช่แค่มีสี แต่มีเสียง มันเดิน มันวิ่ง มันมีเรื่องราว มันคือการ "เติมเต็มจินตนาการ" ของเด็ก 8 ขวบคนนั้น และฝังตัวลงไปในหัวของเค้าตลอดกาล
หลังจากที่บ้านพาไปดูหนังเรื่องนี้ ผมก็ขอให้ที่บ้านซื้อวีดีโอ (สมัยนั้นยังเป็นวีดีโอเทป) ผมดูมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจริงๆ นับเป็นร้อยๆ ครั้งตลอดเวลาหลายปีของอายุวีดีเทปม้วนนั้น ภาพยนตร์เรื่อง Jurassic Park ก็คงจะพอนึกภาพออก ที่บ้านก็พูดบ่อยๆ ว่าผมดูจนเปื่อย จนท่องตามบทพูดได้หมดแล้ว (ซึ่งตอนนั้นก็ได้ทุกคำจริงๆ)
อันที่จริง ถึงตอนนี้ 22 ปีผ่านมาแล้ว ครั้งหลังสุดไม่กี่เดือนก่อนที่ผมดู Jurassic Park ในรูปแบบ DVD ภาษาอังกฤษ ผมก็ยังนึกบทพากย์ไทยตามเสมอ เพราะมันฟังแน่นลงไปในหัวสมองมาก มากจริงๆ
มันไม่ใช่แค่เรื่องราว พล็อต หรือเอฟเฟ็ค แต่มันคือ "ทุกอย่าง" ทุกอณูของภาพยนตร์เรื่องนี้ ซีรี่ย์นี้จริงๆ
มันมีอารมณ์ คิดถึง อบอุ่น ซึ้ง แค่นึกถึงดนตรีประกอบก็รู้สึกเหมือน "กลับบ้าน" หรือ "เจอเพื่อนเก่า" มันลึกซึ้งมากชนิดที่ว่ามากกว่าคนจริงๆ อีกมากมายในชีวิตเสียอีก ก็ไม่น่าเชื่อ
ผมนึกถึง จอห์น แฮมมอนด์ เศรษฐีท่าทางใจดีและอารมณ์ดีที่ไล่ตามความฝันคนนั้น (น่าเสียดายที่ Richard Attenborough ที่แสดงเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้วนี่เอง) ผมนึกถึง เอียน มัลคอม นักคณิตศาสตร์มาดยียวนกวนประสาท ดร.อลัน แกรนท์ ที่ผมชอบ และ ดร.เอลลี่ แซดเลอร์
ทนายเจนนาโร่, โรเบิร์ต มัลดูน ผู้เชี่ยวชาญแร๊พเตอร์, เดนิส เน็ดดรี่, คุณอาร์โนลด์ และแน่นอน เด็กๆ เล็กซ์ และ ทิม
และแน่นอนว่าทุกอย่าง บรรยากาศทุกอย่าง ภาพฉากแรกของการได้เห็นแบรคคิโอซอร์, แร๊พเตอร์, และแน่นอน ที-เร็กซ์
ระหว่างดู Jurassic World ไป ผมก็รู้สึกดีใจ แบบ ตื้นตันมั้ง ที่ได้เห็นสิ่งเหมือนเป็นภาพฝันในวัยเด็กของผมมันยังอยู่ มันยังดำเนินต่อไป ตัวละครหน้าเดิม บทพูด/เนื้อเรื่องที่อ้างอิงไปถึงเรื่องเดิม ภาพบรรยากาศเดิมๆ
และฝูงแร๊พเตอร์ กับ ที-เร็กซ์ ที่ตอนจบผมอินมากๆ
(ภาพแร๊พเตอร์ในห้องครัว กับตอนที-เร็กซ์หลุดออกมจากกรงและคำรามใน Jurassic Park ยังแจ่มชัดในหัวผมอยู่เลย)
นั่นล่ะครับ มันผูกพันธ์มากจนพูดไม่ถูก บรรยายไม่ได้ มันคุ้นเคย อบอุ่น มันเหมือน "ครอบครัว" เหมือนใครสักคนที่สนิทมากๆ ๆ ๆ
ตอนจบ Jurassic World ตอนเพลงบรรเลงขึ้น ผมทำใจลุกออกจากโรงยากมาก ผมออกเป็นคนรองสุดท้าย พนักงานเข้ามาทำความสะอาดแล้ว ซึ่งจริงๆ ก็ไม่นานหรอกครับ ไม่กี่นาทีหลังจากเครดิตขึ้นเท่านั้นเอง
ลุกออกมา ก็ยังตัดใจไม่ลง หันไปยืนเหม่ออยู่บันไดขั้นสุดท้าย สักแป๊ป ก็ยืนพิงตัวกับผนังตรงนั้นที่จะมาเป็นที่นั่ง ดูเครดิต ฟังดนตรีบรรเลง ....
มันตัดใจยากมากๆ จริง
มัน เหมือนจะร้องไห้ จริงๆ นะ
ผมเอง ไม่มีความรู้สึกที่จะมองภาพยนตร์เรื่องนี้แบบที่มันเป็นหนังเลย ไม่ได้สนใจเรื่องบทเรื่องพล็อตหรืออะไร
แต่เหมือน.... กลับมาเจอเพื่อนเก่า
Jurassic Park, Jurassic World
You are my world
ฟังแล้ว น้ำตาจะไหล จริงๆ นะ...